Ze voelde alleen maar verdriet en angst. Delphi was dood. Ze was echt dood. Het meisje waar ze voor had gezorgd de afgelopen dagen, het meisje dat zoveel op haar leek, het meisje dat nooit had gezegd dat ze moe of bang was geweest, het meisje dat moed had gehouden was dood. Het meisje dat juist niet dood moest gaan, het meisje dat verdiende om te winnen. En ze was dood, weg. Ze werd opgehaald door de hovercraft en in een houten doos naar district 5 gestuurd waar hij beangstigde ouders haar terug kregen.

Het was wreed en onmenselijk. Hoe konden de districten dit doorlaten gaan. Alweer. Waarom kwamen ze niet weer in opstand? Ze hadden de vorige keer gewonnen, maar de gevolgen van hun winst waren niet goed geweest.  Zouden ze bang zijn om het nog een keer mee te maken? Zouden ze bang zijn om zelf dood te gaan?

Natuurlijk, de volwassen hadden geen vrees om zelf dood te gaan. Ze hadden alleen vrees voor hun kinderen die naar de arena werden gestuurd. Ze hadden geen vrees voor hun eigen leven, maar voor die van hun kinderen.. Maar steeds deden ze er niets aan, steeds bleven ze maar op de bank zitten en keken hoe kinderen elkaar vermoorden onder de dwang van een corrupte regering. Het was van een kant egoïstisch en van de andere kant lafheid.

En zelf voelde ze zich ook laf, ze voelde zich laf omdat ze iemand vermoord had en van Delphi's lichaam weg was gelopen zonder meer te doen dan ze kon. Ze was laf omdat ze zich gedroeg als het Capitool wilde dat ze zich gedroeg. Maar misschien was het ook beter zo, ze kon beter leven zoals hen wilde, ze zal toch dood gaan, ze zal toch ooit in een kist naar huis worden gestuurd.

Celene bereikte het tropische bos, ze keek in het huivende duisternis, die veroorzaakt werd doordat de bomen zo dicht opeen stonden. Haar hele lichaam sprak tegen dat ze naar de beroeps moest gaan, of zelfs het bos in moest lopen. Celene liet de sabel van 8 door haar handen spelen, ze had nu niemand om mee te praten.

Medea was weg en Delphi was weg. En ze was helemaal alleen, ze had niemand die haar kon helpen bij haar keuzes en ze wist dat ze het niet langer meer zou overleven. Ze draaide zich om en liep weer naar het loofbomengordel. Ze zag dat er niemand was, of ze kon niemand zien. Na de verassing van 8 bleef ze steeds achterom kijken om te checken als er niemand was.

Celene klom in een boom, ze maakte haar vast aan het touw in haar rugzak en sloeg de rugzakken om haar buik. Ze leunde haar hoofd tegen de harde boomstam aan, ze had geen zin om iets te doen of om iets te eten. De rest van de haas zal wel niet meer goed zijn en ze wilde ook niet meer haas eten, het liet haar te veel denken aan Delphi, zelfs aan Medea.

Na een uur in de boom te zitten zonder na te denken en iets te doen viel ze in slaap. Haar ogenleden vielen op elkaar en ze voelde haar lichaam wegvaren van de wereld, op een goede manier. Ze had rust nodig en dat kreeg ze uiteindelijk, echte rust.

Ze was zes, het kleine meisje met rode haren speelde door het huis met een pop. De pop had een blauw jurkje aan, haar haren waren samengebonden in twee vlechtjes en hadden dezelfde rode haren als het zesjarige meisje zelf. Celene rende met de pop door het huis, de pop vloog door de lucht als een superheld en raakte elke tafel en oppervlakte aan waar het over kon lopen.

Celene rende van de keuken naar de woonkamer, haar moeder riep haar na dat ze niet zo druk moest doen en dat ze wel iets om kon gooien. Celene luisterde niet, ze rende om de saloon tafel, ze zwaaide met haar hand en de pop naar links.

De pop maakte contact met de vaas en de bloemen op de tafel, door de kracht van haar gezwaai viel de vaas om. De scherven kletterde op de grond, Celene trok haar hand en de pop terug, haar gezicht ontplofte in schuldgevoel. Haar moeder kwam uit de keuken lopen nadat ze geluid had gehoord, ze zag de scherven.

''Alles ok, lieverd?'' vroeg ze toen ze Celene van de scherven wegtrok.

''Ja,'' piepte Celene. ''Ik kan h-het wel repareren.''

''Celene,'' zei haar moeder streng, ''je moeder repareert het wel.. Je kon er niets aan doen...''

Celene begon te huilen, ze wist niet waarom ze zo huilde en waarom ze zo'n schuldgevoel had, zelfs haar moeder zei dat ze er niets aan kon doen. ''Sorry,'' snikte ze, ''ik wilde niet—''

Haar moeder drukte Celene tegen zich aan, ''het maakt echt niet uit.. Niet huilen.''

Ze schrok wakker. Tranen stroomden over haar wangen, ze veegde ze met haar vinger weg.. Ze snapte niet waarom ze gedroomd had over haar herinnering, ze snapte niet waarom het relaterend was in deze tijden. En waarom had ze zo gehuild toen de scherven toen de scherven op de grond terecht kwamen.

Ze keek naar de avondlucht door de takken van de boom, het volkslied van Panem klonk door de arena, in de avondlucht stond ''de gevallen''. Als eerste kwam Delphi, Celene voelde haar hart zinken, daarna kwam het meisje van 8 in beeld, vermoord door 6. Celene kwam erachter van wie het derde kanon afging, het jongste van 11, vermoord door 2.

Toen ze het volkslied voorbij was snapte ze uiteindelijk wat ze gedroomd had. Scherven, haar leven lag nu als scherven op de grond en voor even wilde ze de scherven niet opruimen of in zijn originele staat repareren. Ze had bijna opgegeven. Maar ze wist nu dat ze de scherven op moest pakken en aan elkaar moest lijmen.

En ze kon het alleen maar doen om Delphi's plan af te maken. Misschien wist ze niet hoe je mijnen kon ontwapenen en weer aan kon zetten. Maar ze kon wel iets anders proberen. De volgende morgen klom ze uit de boom, ze had weer niets, haar buik had geen honger. Wel had ze wat gedronken.

Celene maakte haar weg uit het bos en door het weiland. Het gras zweefde tegen haar benen aan in de wind, ze dropte de rugzak met de haas ergens midden in het weiland. Toen ze bij het tropische bos aankwam nam ze nog een slok uit haar waterfles.

De warmte beklemde haar borst, ze liep door het bos, een zweet laag explodeerde op haar voorhoofd en ze moest steeds denken aan Delphi en hun weg door het bos. Celene liep door, haar probeerde haar adem regelmatig te houden.

Ze dacht aan Zod toen ze een tak uit haar gezicht hield, dat deed hij ook als ze in het bos waren en er een tak voor het pad zweefde. Celene gromde toen ze haar buik voelde omdraaien vanwege heimwee, ze had weer de neiging om te gaan huilen. Ze deed het niet en dreef de herinnering weg.

Ze wist niet meer als ze wel goed liep of niet, ze besloot om in een boom te klimmen. Het was net zo zwaar als de eerste nacht van de arena, het leek alsof haar benen weer bedekt waren met bloed en ze helemaal stijf waren.

Ze haalde diep adem, ze bereikte de top van de taken en keek over de arena heen. Ze zag de hoorn, niet ver van haar vandaan, achter haar rug lagen de bergen. Ze keek om en zag hoe kleine figuurtjes over het veld liepen naar de loofbomen, het waren de beroeps, ze zag het vanwege het feit dat ze met z'n vieren waren.. Een van hen moest bij de hoorn blijven om het te bewaken.

Celene hoorde iets achter haar, ze draaide haar hoofd langzaam om. Ze keek recht in de ogen van een van de lelijkste apen die ze ooit had gezien. En tegen haar geluk was het geen kleine onschuldige aap, deze had grote slagtanden en leek een kruising van een gorilla en een brulaap. Zijn ogen straalde geen ''aap'' gevoel uit. Celene snapte dat het een mutant was. Het moorden ging zo langzaam dat ze mutanten nodig hadden.

Ze bleef stil zitten en keek de aap niet recht aan.. De mutant kreeg in de gaten dat Celene hem geen aandacht probeerde te schenken en hij brulde, zo hard dat bijna de hele arena het kon horen. De aap zette zich af in de takken en vloog op Celene af. Hij greep haar bij haar schouders en trok haar mee naar beneden.. Naar de grond.

Celene voelde haar buik omslaan, haar hoofd knalde tegen een tak aan, haar armen waren hopeloos door haar val en de aap leek van geen ophouden te denken. Ze vielen op een struik, Celene's rugzak viel tien meter van hen vandaan. Celene duwde de aap met al haar kracht van haar af, ze duwde hem terug bij zijn schouder, de aap hapte met zijn grote bek naar haar gezicht.

Zijn geschreeuw had meer apen gelokt, ze draafden door het oerwoud naar hen toe. Celene schopte de mutant boven op haar van haar af en reikte met haar hand naar haar wapens. Ze trok de sabel uit haar zak, ze strompelde van de struik af en hield het wapen als bescherming voor haar gezicht.

Ze voelde in haar nek en rug dat de reis naar beneden haar niet veel goed had gedaan en dat ze geluk had gehad dat ze het had overleeft. Haar hoofd vertelde haar anders, en hoopte dat ze liever dood was gegaan omdat de pijn verschrikkelijk was.

De mutanten vielen tegelijkertijd aan. Celene probeerde hen te doden met haar sabel, ze trok zelf haar dolk uit zijn bewaringsplaats en doodde ermee twee apen. Maar de apen waren ook sterk, ze probeerde haar wapens uit haar hand te trekken, ze hapte naar haar benen.

Celene stak een van de apen in zijn borst, de andere in zijn hoofd. De apen die kwamen werden steeds groter, tot ze tot haar borst reikte. Ze besloot de rennen, een van de apen beet in haar been terwijl ze het deed. Ze probeerde de pijn te negeren, maar jankte wel toen ze het voelde. Ze trok zich uit de groep apen, ze beten haar overal waar ze hun tanden konden plaatsen en trokken aan de stof van haar kleding. Celene rende hinkelend door het bos, de apen achtervolgden haar als paarden.

Een mutant viel haar aan van haar linkse flank, hij duwde haar tegen de grond, ze verloor de dolk van Medea tijdens het moment. De aap schreeuwde in haar gezicht, Celene duwde haar sabel in zijn buik. Ze duwde de aap van haar af en begon te rennen.

Haar ogen flitsten met hoop toen ze zag dat ze bijna bij de rand van het bos was, ze rende het volle zonlicht in en rende het veld op. De apen volgden haar niet, maar ze kon geen risico's lopen. Ze renden met een pijn getrokken gezicht naar de loofbomen. Een kanon ging af, ze stopte, maar besloot snel om weer verder te rennen.

A/N

SORRY VOOR DIT HELE KORTE HOOFDSTUK, MAAR IK KON NIET MEER ZO LANGE HOOFDSTUKKEN SCHRIJVEN OMDAT IK GEWOON BIJNA IN SLAAP VIEL EN GEEN ZIN HEB OM TE HERSCHRIJVEN. DIT HOOFDSTUK IS OOK NIET NAGEKEKEN OMDAT IK GEEN TIJD HAD OM HET HELEMAAL TE LEZEN ENZO, IK GA HEM OOIT WEL NAKIJKEN DENK IK, DUS VOOR DE FOUTEN WORD GEZORGD.

DEZE WEEK WAS MIJN VERJAARDAG EN MORGEN MOET IK WEER NAAR SCHOOL, UPLOADEN ZAL DAAROM WAT MINDER SNEL GAAN EN IK PROBEER OM VOOR DE HERFSTVAKANTIE DE EERSTE HONGERSPELEN AF TE KRIJGEN.

MAGIC.