A/N

EVENTJES VOOR DIT HOOFDSTUK, VOOR IEDEREEN DIE ALLE FACECLAIMS IS VERGETEN OF ZE NIET DOOR HEEFT GENOMEN. WILLA HOLLAND ALS KATNISS, PHOEBE TONKIN ALS DE OUDSTE VAN 8 (JUNO) KRISTEN STEWART ALS ALLIARA EN MILLIE BOBBY BROWN ALS JUNE.

WAARSCHUWING: DIT HOOFDSTUK HEEFT ERG VEEL HEFTIGE CONCEPTEN EN GEBEURTENISSEN (GEWELD, ANGST EN DEPRESSIE) , ALS JE HIER ERG GEVOELIG VOOR BENT SLA DIT HOOFDSTUK ALSJEBLIEFT OVER VOOR JE EIGEN WIL. ALS JE NIET WILT MISSEN WAT ER GEBEURD IN DIT HOOFDSTUK MAAR WEL GEVOELIG BENT VOOR DEZE PUNTEN SCROLL DAN HELEMAAL DOOR TOT HET EINDE VAN HET HOOFDSTUK EN LEES DE A/N.

En zoals altijd leek de wereld verlaten, behalve het oerlelijke gebrul dat klonk toen ze het loofbomen bos verlieten.

De beroeps liepen in een groep door het bos, luisterend, afvragend waar de anderen tributen waren en waar het vreselijke gebrul vandaan kwam. Ze hadden Wonder achtergelaten omdat Helena een oogje wilde houden op Daphne. Met Daphne ging het niet goed, Jenn wist dat ze haarzelf verweet van wat was gebeurd met Sally, ze wist dat Daphne niet door had gehad wat er acties konden veroorzaken.

Er hing een ijzige stilte tussen de beroeps, ze hadden elk hun eigen gedachten, elk leefden ze een eigen leven voor de dagen dat ze hier zaten. Jenn wist niet meer hoe lang ze hier waren, was het een week? twee dagen? Het maakte haar ook niet meer veel uit, als ze het maar overleefde, als ze maar staande kon houden.

De dreiging van de arena was niet veel, er waren geen muntanten, vele waterbronnen en de tributen leken nergens te bekennen te zijn. Misschien was het toeval dat ze er geen tegenkwamen, misschien zochten ze wel in de verkeerde hoeken, misschien moesten ze wel echt de bergen oversteken en vonden ze de tributen daar.

Maar de tributen leken ook te moorden onder elkaar, zo kwam het dat gisteren bij de gevallen drie tributen stonden, Sally, de jongste van 8 en de jongste van 5. Hoeveel tributen waren er nu nog over? Er waren er acht gestorven in het bloedbad, een de dag erna en drie twee dagen erna. Twaalf waren er gestorven, twaalf waren erover. Ze hoefden nog twee tributen en dan waren ze bij de top tien, dan zou de spelen pas echt beginnen.

Robijn wilde eerste niet dat Jenn meeging op patrouille, omdat ze zogenaamd nog moest rustten. Maar eerlijk gezegd deed haar been niet meer pijn en voelde Jenn zich goed. Het middel dat de sponsoren hadden gestuurd had goed gewerkt en Jenn kon na twee uur weer staan, ze had haar wapens gekregen en had niet geaarzeld om mee te gaan op doorreis.

Ze had er geen lol aan, maar ze wilde uit het beklemmende gebied waar het jonge meisje was vermoord. Ze kon het opgedroogde bloed op de marmeren tegels niet meer zien.

''Alles goed?'' vroeg Robijn aan haar.

''Ja, goed,'' antwoordde Jenn. ''Je hoeft je niet zoveel zorgen te maken.''

''Toen ik dat niet deed ging je bijna dood,'' zei Robijn. ''Dus laat me mijn ding doen.''

Helena die voor hen liep lastte een pauze in, de beroeps aten gedroogd fruit uit blikken en gedroogd brood. De voorraden in de hoorn raakte niet op, maar Helena zei wel dat ze goed met hun voedsel om moesten gaan en daar was Jenn mee eens, ze er van uit gaan dat ze hier nog maanden zaten- en dat gaf Jenn ook weer rillingen.

Ze bewogen weer na tien minuten en liepen door de loofbomen gordel met bijna geen tegenslag, de loofbomengordel was vrij van iets dat gevaar kon brengen, er lag geen sneeuw in deze gordel. Helena stopte toen ze een oude val zag op een wild pad, hij zal meer dan drie dagen oud zijn en er waren dus wel tributen geweest. Ze liepen verder en kwamen aan bij de naaldboomgordel.

Jenn vroeg haar af waarom ze altijd rechtdoor liepen en nooit een rondje door de arena liepen. Maar ze besefte haar dat ze zo de tributen net zo goed ontliepen met wat ze nu deden en de eindbestemming was, het zou niet uitmaken hoe ze liepen en dat maakte Jenn weer onrustig.

De stilte werd ijzig toen ze zich door de naaldboomgordel zwoegen, Jenns been voelde wel stijf aan toen de hellingen stijger werden en dus moeilijker te beklimmen of te lopen werden. Robijn merkte het en wilde Jenn al terug naar de hoorn trekken. Helena hield haar tegen en zei dat ze zometeen zouden rusten.

Ze arriveerde bij het stuk waar Medea gevochten had tot haar dood. Jenns hart zakte in haar buik, de herinneringen flitsten door haar hoofd, ze voelde weer dezelfde paniek als toen en ze wilde het liefst wegrennen. Maar dat deed ze niet, Helena stuurde hen een beetje meer de rotsengordel in en ze hielden pauze uit het zicht van de plek waar ze eerder hadden gevochten. Ze aten hetzelfde, maar nu met minder water omdat ze zuinig moesten zijn.

De aanval gebeurde voor de grote omhooglopende rotswand, die de toppen van de berg ondersteunde. Jenn was moe, haar been sleepte achter haar als een aardappelzak, maar ze zei er niets tegen en als Robijn keek verzette ze de pijn en deed alsof er niets aan de hand was. Jenn verloor haar balans en haar pijn toen ze op de grond viel. De speer kletterde over de stenen rotsen, Robijn lag ook op de grond, een grote snee was verschenen op haar voorhoofd en ze hield het bloed tegen met haar vingers. Daphne 's schouder werd naar achteren gedwongen door het plotselinge mes dat zich erin vestigden. Helena was de enige die ongeschonden was en nog overeind stond, ze gooide de voorraadtas aan de kant.

Iemand duwde Jenn tegen de grond, ze drukte met haar teen in Jenns wond. Zwarte vlekken weerkaatsten in haar ogen, een schreeuw ontsnapte uit haar mond. Het was de oudste tribuut van 12 die bovenop haar lag, haar dolk was geplaatst op haar keel, ze was van plan om het door te snijden.

Jenn dacht niet na, ze dacht niet na over de plotselinge aanval en hoe ze hier terecht waren gekomen. Zoals vaker voerde ze haar acties uit zonder na te denken, zonder te denken aan de consciënties en ze wist dat deze eigenschap haar wellicht haar tol kon kosten. Maar ze deed het toch.

De vlekken voor haar ogen verdwenen en 12- genaamd Alliara- Jenn wist niet waarom het naar boven kwam drijven, maar ze had de naam in de interviews gehoord- duwde de dolk dichter tegen Jenns keel aan, druppeltjes bloed vielen op Jenns kleding. Ze voelde geen pijn, de pijn leek te zijn verstopt door haar energie, misschien was dat het juist: misschien vluchtte de pijn door de dreiging van energie.

Jenn trok met haar zwetende handen naar haar zwaard op haar rug. Ze trok hem ervan af, de dolk sneed meer in haar keel en Alliara probeerde het zwaard uit Jenns handen te trekken. Maar Jenn was sneller en duwde de heft tegen Alliara 's kaak. Alliara werd door de enorme kracht van Jenns lichaam getrokken en Jenn stond op.

Duidelijk 7 en de overgebleven 8 waren aan vechten met Robijn en Helena. Daphne trok haarzelf tegen een rotsblok, door haar handen speelde de rode bloedcellen, haar gezicht zag wit en ze had tranen in haar ogen. Toen ze zag dat Jenn naar haar keek zuchtte ze een kreun. Robijn werd tegen de grond geholpen door 8. Jenn begreep dat de drie sterkste tributen die niet bij de beroeps hoorden zich bij elkaar hadden gevoegd.

Alliara viel Jenn van achteren aan, Jenn voelde de dolk in haar zij snijden. Ze draaide zich om, haar zwaard kletterde tegen Alliara' s dolk aan. Alliara probeerde met haar dolk door Jenns verdediging linie te breken en Jenn zag dat ze hoopte dat de snee in Jenns zij te veel werd voor haar. Maar de snee ging niet zo diep, niet zo diep als de snee van Medea.

Ondertussen ontwapende Helena 7, 7 rende naar de speer op de grond en raapte hem op. Ze ging in de aanval. Robijn en 8 worstelde over de grond, 8's gezicht zat onder Robijns bloed. Alliara week uit toen Jenn haar aanviel, ze zette haar voet tussen de benen van Jenn en pakte met haar vrije hand Jenns schouder vast, ze trok haar in een beweging tegen de grond. Jenn smakte met haar hoofd tegen de stenen aan, haar rug brak bijna door de kracht, ze verloor de grip om haar zwaard.

Alliara hield Jenn tegen de grond, ze zocht met haar vingers naar Jenns verband om haar been en trok het ervan af. De wond die dicht was genaaid en bijna genezen was door het cadeau van de sponsoren werd zichtbaar. En wat Alliara deed kon alleen omdat die gemanipuleerd en doorgedraaid was. Jenn schreeuwde, zo hard ze kon, haar pijn was oorverdovend. Het verzwakte haar en na een tijdje deed het zo veel pijn dat ze niet kon schreeuwen. Het deed zo veel pijn dat ze nog niet eens de kracht had om te kreunen.

Daphne sloeg Alliara van Jenn af, haar hand zat nog steeds beklemmend op haar schouder, maar ze had wel het mes eruit getrokken. Ze hielp Jenn omhoog, ze zei niets, en dat hoefde ook niet Jenn. Jenn keek naar haar been, haar wond lag open, de naaisteken waren eruit gehaald. Alliara stond ook op.

Gewond en met pijnlijke gezichten vochten de twee tegen 12. Jenn pakte haar zwaard op en Daphne viel Alliara aan met het bloed besmeurde mes. Robijn en 8 waren uiteindelijk overeind gekomen. Helena duwde 7 tegen hetzelfde rotsblok als Daphne tegen aan gezeten had en begon haar met haar vuist te slaan.

Met een beweging van 7 leek de wereld in een slow-motion te gaan. District 7 greep uit haar buidelzakjes een kort mes. Ze sneed Helena over haar hoofd, Helena was geschrokken door de plotselinge beweging en week achteruit. 7 trapte haar op de grond, maar ging niet achter Helena aan. In plaats daarvan sprong ze op Robijn, die nog steeds in gevecht was met 8, en probeerde haar neer te steken.

Jenn sloeg Alliara' s dolk weg, ze rende zo hard ze kon de enkele meters naar Robijn. Alles vertelde haar dat ze Robijn niet dood kon gaan, als er iemand dood moest was het niet Robijn. Als iemand in leven moest blijven was het Robijn. Met een slag, met een simpele gedachte, stak ze 7 neer.

7 viel op de grond, Robijn strompelde weg van de handen van 8. Maar het bleek alsof 8 geen zin meer had om te vechten, haar bebloede hand verscheen voor haar mond alsof ze niet wilde schreeuwen. Tranen sprongen in haar ogen. Alliara zag het ook, ze dwong Daphne tegen de grond, maar maakte haar aanval niet af. In plaats daarvan greep ze naar 8 en trok haar mee- weg van de beroeps, weg van de langzame stervende 7.

'KATNISS, NEE. ALSJEBLIEFT- LAAT ME LOS,' schreeuwde 8, over haar wangen liepen tranen. Maar Alliara liet haar niet los, ze verdwenen de naaldbomengordel in. De beroeps hadden te veel verwondingen en hadden hun trots te erg geschaamd dat ze niet achter de twee tributen aangingen.

Katniss, district 7, wilde haar nog uit de handen van de beroeps trekken. Haar gezicht stond op pijn, uit haar linker borstkas stak Jenns zwaard. Jenn, die zich besefte dat ze iemand had neergestoken en die waarschijnlijk dood ging, was te bang om haar zwaard te pakken.

Het kanon ging af.

Katniss was dood.

Jenn zakte op de grond, haar handen steunend op het oppervlakte, haar gewonde been lag voor haar uit. En voor de eerste keer, dit keer niet door de pijn, dit keer niet bij de gedachten van thuis en haar dood, begon ze te huilen. Ze huilde omdat ze iemand vermoord had, bewust, met het idee van moorden, met de echte wilskracht. Ze wilde het echt doen. Het scheurde iets uit haar ziel, het eerste honingzoete beeld dat ze van de wereld had en diep in haar hoofd tijdens de momenten in de arena had gehouden werd nu helemaal grijs.

Haar tranen guste over haar gezicht. ''Kom,'' zei Robijn, ze zakte voor Jenn neer, haar ogen glommen met zorg, zachtjes zorgde ze ervoor dat Jenn haar handen van haar gezicht afhaalde en haar recht aan keek. ''Het is goed,'' suste ze, ''kom hier.''

Ze trok Jenn tegen haar lichaam, haar armen waren als een warme omhelzing en het bonken van haar hart kalmeerde haar. Jenn liet haar zwaard vallen en sloeg haar armen om Robijns middel, ze duwde haar hoofd tegen haar borst en huilde.

Al haar gedachten zorgde ervoor, haar gedachten over Medea, Finnick, haar moeder, Katniss, Robijn, de arena, haar angst, waarom ze hier terecht in was gekomen. Ze brak, doormidden, mentaal en fysiek. Het gevecht met de andere tributen en de dood van Katniss waren de doorbraak.

Op een of andere manier vond ze zichzelf zwak, zwak omdat ze huilde, zwak omdat ze nooit iets deed, zwak omdat ze te bang was om dood te gaan. Ze was zwak. Uiteindelijk verbrak Robijn de warme omhelzing, ze zorgde ervoor dat Jenns been weer gehecht en verbonden werd en de snee in haar zij verbonden werd. Daphne kreeg het drankje tegen ontstekingen, en ze zorgde ervoor dat de wond werd gehecht en verbonden. Robijn zelf had allemaal kleine verwondingen, ze hoefde alleen schoongemaakt te worden dat Helena deed- die van de alle vier de minste erge verwondingen had en daarom ook een soort van wacht liep.

Ze maakten zich een weg terug naar de arena, Robijn ondersteunde Jenn, Daphne liep met haar hand op haar wond achter hen aan en achter Daphne liep Helena- achterhoede en bescherming. Ze hesen henzelf moe van de gebeurtenissen en geschaamd door de gordels. Jenn wist dat de aanval op de beroeps ervoor zorgde dat sponsoren niet meer hen de sterkste vonden, maar de twee andere sterke tributen. En Jenn wist ook dat het kwam omdat ze had gehuild als een baby.

Ze kwamen aan bij de loofbomen en Jenn hoorde iets. Ze draaide zich om, keek, maar zag niets. Robijn wilde haar meetrekken, maar Jenn luisterde niet. Ze trok haar uit Robijns armen en huppelde zo goed ze kon naar de boom waar ze het geluid had gehoord. Ze zag hoe een krullenbol achter de boomstam flitste.

''Het is goed,'' zei Jenn met een geruststellende stem, ''we gaan je geen pijn doen, beloofd.''

Het kleine meisje verscheen vanachter de boom vandaan, dertien jaar, bruine korte krullen, diepe bruine ogen en een onschuldig maar zorgelijk gezicht- door dit keek ze uit haar ogen alsof ze al een volwassen was. Langzaam kwam ze vanachter de boom vandaan, ze keek schuw en bang. ''We doen je geen pijn,'' geruststelde Jenn haar. ''Wat is je naam?''

''June,'' zei ze, ze keek naar de andere beroeps, die moe en belagend naar het kleine meisje keken.

Jenn wist dat ze dit jonge meisje niet konden vermoorden, niet zoals met Sally, niet zoals met Katniss. ''Wil je met ons meegaan?'' vroeg Jenn. ''Naar de hoorn?'' ze sprak niet met een klein stemmetje tegen de jonge June. Ze wist dat June veel meer op haar schouders kon dragen dan Jenn zelf.

''Ja,'' zei ze simpel.

A/N

DE BEROEPS ZIJN AANGEVALLEN DOOR ALLIARA, KATNISS EN JUNO EN ZE VERLOREN BIJNA. JENN VERMOORDDE KATNISS NADAT ROBIJN BIJNA WERD NEERGESTOKEN. AAN HET EIND VAN HET HOOFDSTUK KOMEN ZE JUNE VAN DISTRICT 12 TEGEN EN JENN VRAAGT ALS JUNE MET DE BEROEPS MEE WILT GAAN.

MAGIC.