Ze sliep weer niet goed die nacht, haar ogen waren net als in de vorige nacht droog, haar hart bonkte te hard en haar gedachten lieten haar niet met trust. Ze wilde opstaan, maar haar lichaam wilde dat niet. Ze wilde wat water gaan drinken, maar haar armen waren te zwak om iets te doen. Ze wilde met Medea praten, maar de duivel en de engel waren te hard aan discussiëren om te weten wat ze tegen haar mede-tribuut moest zeggen.

Jenn merkte toen de ochtend kwam dat ze wel wat had geslapen, maar het niet gemerkt had. Het was zo voorbij gegaan en haar hoofd voelde er even leeg bij. Tot het zich weer vulde met alle mogelijke gebeurtenissen die zich in de arena zouden afspelen.

Ze kleedde zich aan, dit keer werd het een grijze trui die tot haar buiknavel kwam, een wijde spijkerbroek en een spijkerjas. Ze liep in haar sportschoenen naar de eetkamer, Medea zat aan de tafel, Cory leek te slapen, Cassandra probeerde Cory wakker te maken zonder succes, Medea's styliste fluisterde iets in Medea's oor. Charon was nergens te bekennen.

Jennifer verlangde om haar te zien, Charon was de enige in deze dagen die haar steunde, soms hadden ze normale gesprekken, over de tributen, over thuis en over de kleren voor het interview. Ze verlangde daar nu naar, ze wilde het even over jurken hebben, in plaats van strategieën voor de spelen.

''Daar ben je!'' riep Cassandra enthousiast. Ze liet Cory met trust, meteen schrok haar mentor wakker en greep naar de boter. Cassandra gaf hem even een kieskeurige blik en richtte haar weer op Jenn. ''Ga zitten! Je moet goed eten!''

Cassandra was na Jenns 12 een beetje veranderd, eerst behandelde ze Jennifer als Cory- ruw en soms liefkozend als een neppe fee. Maar nu praatte ze als een dolle tegen haar, zorgde ervoor dat ze het goed had en niets te kort kwam. Jenn vond dit een beetje overdreven, maar ze wilde er ook niets over zeggen. Met Cassandra's gevoelens wilde ze niet rotzooien.

Jenn zakte naast Medea's styliste, Andromeda gaf haar een klopje op haar schouders, ''Charon is bezig om de jurk aan te passen,'' fluisterde ze onopmerkelijk in haar oor, ''ze komt zo.''

Jennifer knikte rustig en begon te eten. Op de tafel stond kruidenboter en zalm, ze smeerde de kruidenboter op de harde zoute broodjes van district 4, en legde er de zalm op. het was altijd hoe haar moeder voor haar broodjes bakte en ze had de herinnering nodig, om haar van andere gedachten af te leiden.

Charon kwam binnen aan het einde van de maaltijd, ze zakte naast Jenn neer en begon haar eten naar binnen te schrokken. Cassandra begon het schema van vandaag pas uitleggen toen ze allemaal klaar waren met hun ontbijt.

''Medea gaat als eerste met Cory de interviews voorbereiden,'' kondigde ze aan, ''jullie nemen de strategieën door en je campagne voor het interview. Daarna gaan jullie samen met je stylisten naar je kamer om je voor te bereiden voor de interviews qua uiterlijk-'' ze keek de tafel rond- ''begrepen?''

''We doen dit al vier jaar, Cassie,'' zei Charon met een glimlach, ''het komt goed.''

Cassandra liet een goedkeurend geluidje horen en stond op, ''ik ga even afspreken met Ceaser wie als eerst gaat bij de interviews,'' ze veegde haar handen af aan een servet en liep weg- ''veel succes!'' schreeuwde ze nog na.

''Kom Medea,'' wenkte Cory Medea. Ze stonden beiden op en verdwenen uit de eetkamer. Jenn keek hen na, ook al waren ze allang verdwenen. Ze bedacht haarzelf wat ze nu moest doen.

''Dus..'' begon ze, ze keek naar Charon en daarna naar Andromeda.. ''wat gaan wij doen.''

''Andromeda moet nog naar Medea's jurk kijken,'' legde Charon uit, Andromeda knikte instemmend, ''en ik moet iets tegen je zeggen.''

''Ok?'' vroeg Jenn nieuwsgierig, ze wist dat het niet over de jurken ging of over de spelen. Anders zal ze het meteen zeggen.

''Ik leg het je uit zodra Andromeda weg is,'' vertrouwde Charon haar toe. Andromeda knikte weer en stond op. Ze knipoogde naar Jenn en verliet het appartement.

Jenn draaide haar lichaam nu vol naar Charon, ''wat wilde je zeggen?'' drong ze haar aan.

''Het gaat over je broer.''

En met die woorden vlogen er honderd verschillende  conclusies in haar hoofd, Finn was dood, Finn was hier, Finn was verdronken, Finn heeft iets tegen Charon gezegd- maar hoe? Finn heeft iets gedaan, want anders zou Charon dit niet zeggen- en hoe wist ze het?

''Wat is er met hem?'' vroeg ze rustig.

''Je moet me eerst beloven dat je geen vragen stelt, oké?''

Jenn knikte.

''En je moet er ook niet te veel over na gaan denken,'' stelde Charon weer voor.

Jenn knikte weer.

''Ik heb gehoord via m'n contacten dat ze hem op hadden gepakt, na een paar rebelse daden.''

''En?'' Jenn wilde meer weten, nu meteen. Dit was te weinig informatie.

''Honderd- zweepslagen-'' het voelde alsof Jenn net had gehoord alsof haar broer ter dood veroordeeld was, alsof hij deze wereld allang verlaten had en nooit meer terug kwam. Ze voelde zich dom en egoïstisch. Waarom eigenlijk? Omdat ze met haar eigen problemen moest omgaan? Omdat ze niets tegen Medea had gezegd? Maar dat had ze alleen gedaan om niet méér aan haar gehecht te raken.

''Weet je hoe het met hem gaat?'' vroeg ze gehaast. "En waarom?!"

''Ik weet niet hoe het met hem gaat. En zoals ik al zei; rebelse daden,'' antwoordde ze haar twee vragen.

''Je bedoelt toch niet bij de boetes?'' vroeg Jenn bezorgd.

Charon schudde haar hoofd van nee, ''daar hadden ze hem al voor gestraft, hij heeft andere dingen gedaan- ik weet niet precies wat- maar ze waren zo erg dat de hoofdbewaker het zat werd en hem ophaalde bij jullie huis.''

''Waarmee hebben ze hem mee gestraft na de trekking?'' vroeg ze.

''Vijftig-'' legde Charon uit- ''maar hij is er goed van afgekomen, want hij liep weer na een dag.''

''Dat bewijst niets,'' zei Jenn, ''hij huilt zich nu vast in slaap-'' ze keek even naar Charon reactie- ''hoe is het met m'n moeder?''

''Weet ik niet,'' bekende Charon, ''dat heb ik niet binnengekregen.''

De drang om weg te rennen en voor een auto te springen was te hoog in haar hersenen geprint.. hoe kon hij- hoe kon zijzelf hier iets aan doen. Ze wist dat haar tweelingbroer nu pijn leed, en haar moeder ook. Maar ze kon er niets tegen doen, ze wilde er wel iets tegen doen. Maar ze kon het niet. Ze waren honderden kilometers van haar vandaan.

Jennifer stond op, ''sorry,'' verontschuldigde ze haar. Ze schoof de stoel naar achteren en liep weg. Charon hield haar niet tegen of stelde geen vragen. Jenn wist dat haar styliste haar snapte en wist dat ze alleen wilde zijn. 

♚»↞

Jenn voelde haar uitzonderlijk comfortabel in haar jurk, het zat losjes om haar lichaam en ze voelde haar niet extravagant in deze jurk als die van de parade. Charon had goed naar haar eigen kledingstijl gekeken en het verwerkt in de jurk voor de interviews.

Het was blauw, net als de stormachtige zee. Sommige plukken van de jurk waren lichter dan de anderen, er zat een kleine opening bij haar been, maar die was gewoon onzichtbaar. De top had geen schouders, maar wel doorschijnende pofmouwtjes. Op de hals waren bloemen geborduurd- het waren de bloemen van district 4, ze groeiden bij de begraafplaats- best toepasselijk.

Om haar taille zat een riem, ook bezet met dezelfde bloemen. Charon stond voor haar, ze zorgde dat haar Jennifers knot goed zat en de voorste plukjes naast haar gezicht vielen.

Jenn lette niet op de tetterende Cassandra, en ze lette niet op de bekritiserende Cory- hij keek haar de hele tijd onderzoekend aan. Na hun strategie besproken te hebben met Charon had hij zijn vele twijfels uitgesproken, Charon had hem gesust.

''Ik weet niet als ik dit kan,'' blies Jenn uit.

Charon legde haar handen op Jenns blote schouders en keek haar diep in haar ogen aan. ''Ik zit in de voorste rij,'' verzekerde ze haar, ''je moet naar mijn kijken en alleen maar naar mij kijken- dan gaat het goed.''

''En de draai-'' piepte Jenn, ''hoe moet ik de draai doen zonder door te draaien?''

''Naar mij kijken en alleen naar mij kijken,'' zei Charon kalmerend.

''Kom. Kom,'' kwam Cassandra tussen beiden, ''district 3 is aan de buurt, je moet naar achteren.'' Charon knikte nog naar Jenn en Jenn werd meegenomen door  Cassandra.

''Onthoud; recht staan, lachen, opscheppen.''

''Ja,'' stemde Jenn in, ''dat weet ik.''

Cassandra verliet Jennifers kant niet. Ze bleef bij haar staan, maar hield uiteindelijk haar mond dicht. De laatste van district 3 was de donker roodharige. Ze liep glimlachend naast Jenn terug naar de appartementen.

Het podium mocht dan buiten staan, de frisse lucht was niet te ruiken. Het kwam door de hoeveelheid mensen in het publiek. Ze zorgden ervoor dat de lucht nog niet eens het podium kon bereiken. Ceaser hielp Jenn haar stoel in en gaf haar een kus op haar hand.

Het publiek explodeerden, Jennifer hoorde het niet, het leek alsof alles gedempt was en een klein stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat ze weg moest. Maar ze bleef op haar stoel zitten en keek beangstigend naar het publiek.

'Je moet naar mijn kijken en alleen maar naar mij kijken'.

Ze zocht met haar ogen naar de eerste rij, ze zag Charon en haalde diep adem. Het kwam wel goed. Het kwam wel goed. Het kwam wel goed.

Ceaser zei iets, maar ze kon het niet verstaan. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, ''wat?'' vroeg ze.

Het publiek barstten in lachen uit, Ceaser begon ook te grinniken. ''Volgens mij is er iemand nerveus,'' grapte hij met een aanstekelijke lach. Jenn toverde een glimlach op haar gezicht en keek verontschuldigend naar het publiek, meteen erna naar Charon.

''Wat ik zei was; dat was wel een entree in de tributenparade,'' prees hij haar. ''Wil je er ons iets over vertellen?'' vroeg hij.

Jenn wist het niet meer, het duurde even voordat ze antwoord gaf en haar stem klonk dichtgeknepen. ''Ik hoopte alleen dat ik niet zou verdrinken,'' gaf ze toe. De Capitoolmensen lachten nog harder en harder. Het toverde Jennifers glimlach weg.

''Ik moet wel zeggen,'' begon Ceaser, ''dat toen je uit die wagen kwam..'' hij zuchtte even.. ''dat mijn hart even stopte met kloppen,'' hij zei het zo serieus, dat Jenn na moest gaan als hij het ook echt meende. ''Had iemand anders het ook-'' hij richtte zich naar het publiek.

Ze klapten erop los, verschillende floten. Ze snapte dat de mensen haar echt leuk vonden. Ze vonden haar leuk.

''Dat deed de mijne ook,'' gaf ze toe. Het publiek lachten nog meer, en klapten nog meer. Het klonk overdonderend in de open ruimte.

Ceaser lachte ook, maar ging van lollig snel naar serieus, ''maar vertel me..'' drong hij aan.. ''waren die druppels echt?''

''Ja,'' antwoordde ze. Het publiek begon te mompelen. Jenn was Charon kwijt, ze moest Charon vinden. Ze vond haar op dezelfde plek als net, in de voorste rij, ze knikte naar haar- ''eigenlijk,'' begon ze, ''heb ik ze vandaag ook aan... Wil je het zien,'' het laatste zei ze tegen Ceaser.

Ceaser keek ernstig naar het publiek, ''wacht,'' zei hij tegen Jenn, ''zijn ze veilig? We willen niet dat de eerste rijen nat worden.''

''Ja, ze zijn veilig,'' glimlachte Jennifer.

''Wat vinden jullie?'' vroeg Ceaser aan het publiek. Het applaus was weer overdonderend. Het gaf haar een soort overmachtig gevoel, het was iets dat ze niet wilde voelen. ''Dat is denk ik een ja,'' lachte hij.

Jenn knikte en stond op, ze liep naar voren, zodat iedereen het kon zien. Ze keek naar Charon en alleen naar Charon en bewoog. Ze draaide zo lang tot de mensen begonnen te klappen. De druppels sprongen om haar jurk heen, ze voelde dat ze verdwenen toen ze tegen haar arm spetterde. Haar rok zwaaide achter de spetters aan.

Ze stopte en liep elegant terug naar haar stoel. Ceaser lachte en pakte haar hand vast. ''Fantastisch!'' prees hij haar. ''Fantastisch!''

Het was even stil, Ceaser was duidelijk aan het denken. ''Dan wil ik nog een vraag stellen,'' kondigde hij aan. ''Je broer.'' Voegde hij eraan toe.

Jenn knikte.

''Het roerde ons allemaal toen hij de boete wilde onderbreken,'' zei Ceaser, ''heeft hij nog afscheid kunnen nemen?''

''Ja,'' antwoordde Jenn verbeten. De publiek leek iets van een auw te joelen.

''En wat heb je tegen hem gezegd?''

''Dat ik voor hem ga winnen.''

''En dat zal je doen,'' verzekerde hij Jenn. Hij trok haar van haar stoel en stak haar hand omhoog. ''Jennifer, de dochter van de twee winnaars!'' de gong ging, het teken voor de volgende tribuut.

Jenn verliet het podium en werd meteen opgevangen door Cassandra, ze bracht Jenn naar binnen. ''Je deed het geweldig,'' zei Cassandra blij, ''het was echt fantastisch!''

''Goed gedaan, Jennifer,'' Cory kwam hun tegen moet lopen. ''Hopelijk geeft het je sponsoren.''

♚»↞

Ze liep meteen in Charons armen, ze zocht naar steun, en haar styliste was precies degene die het haar kon geven. Charon wreef zachtjes over rug en fluisterde kalmerende woorden in haar oor. Ze lieten elkaar los en deelden even een steunende blik.

Jenn had die nacht voor het eerst goed geslapen, ter verbazing van haarzelf. Want ze ging dood van de zenuwen en haar gedachten over van alles en nog wat. Maar ze had wel geslapen, goed zelfs, en ze had zich volgepropt met eten in de hovercraft, ze had geen van de tributen aangekeken, behalve Robijn en Helena.

En nu was het zover om dood te gaan of te leven.

Charon hielp haar in haar kleding voor de arena. Het was een jumpsuit van strakke stof, de stof was blauw bij haar buik en grijs op haar rug, er waren op haar zijden ruitjes afgebeeld. Het soort van zwempak had pijpen tot boven haar knie, strakke mouwen tot boven haar elleboog. Haar haren vlocht Charon in dezelfde vlecht als bij de individuele trainingen.

Het laatste stuk van de arena- kleding was een grote band om haar middel, er zaten verschillende zakjes in op haar rug- Jenn wist dat dit voor de wapens waren, zulke aanpassingen in de kleding had ze vaker gezien in de spelen.

''En-'' Charon pakte uit haar zak de Spotgaai speld, de speld die haar moeder haar had gegeven. Charon maakte hem vast op de uiterste kant van de mouw, ze klapte de zoom om en klitte hem vast met klittenband.

''Dankjewel,'' bedankte Jenn haar.

Ze gaven elkaar nog een knuffel, de Capitoolstem zei dat ze nog vijftig seconden had voordat ze de buis in moest. Charon verbrak de omhelzing, ''normaal mag ik niet gokken,'' zei ze tegen Jenn, ''maar als ik het deed stemde ik op jou.''

''Nog dertig seconden.''

Charon pakte Jenns hoofd tussen haar handen vast en kuste haar voorhoofd zachtjes. Haar moederfiguur begeleidde haar naar de buis, Charon knikte. Jenn knikte en ze ging  op het plateau van de buis staan.

''Twee. Een.''

De glazen buis schoof voor Jenns ogen dicht, Charon glimlachte naar haar en het plateau droeg Jenn naar boven.

Door het licht sloot ze half haar ogen, ze opende ze weer toen ze er gewend aan was. En in die paar seconden was er veel gebeurd. Ze stond in de arena, op het hoge plateau.

Het eerste wat ze zag was het gesteente, zwart en vlak. Het leek wel marmer en erachter in het midden stond de zilveren Hoorn des Overvloeds. De opening stond haar kant op. naast haar stond een tribuut van 9 en de andere van 3.

Jenns hartslag verhoogde zich. Het was nu of nooit. Ze was in de arena, ze moest vechten om hier uit te komen. Ze moest vechten of dood gaan. ze kon het wel, ze kon hieruit komen, ze kon vechten. Ze was ervoor getraind.

En haar moeder en broer rekenden op haar, ze rekenden erop dat ze het tot de laatste drie haalde en het misschien zal winnen. Ze zaten nu voor de televisie, ze waren aan bidden of aan smeken dat ze het haalde na het bloedbad. En ze zal hun gesmeek aanhoren, ze zal het tot het bloedbad halen. Ze was een beroeps, ze had een team. Ze kon dit.

Het was op dat moment dat ze pas rond keek waar ze precies stond. Achter de plateaus was een rond smal meer, het liep helemaal rond de hoorn en de plateaus. Het vormde een soort belemmerend muur tussen de hoorn en het landschap erachter.

Het landschap achter de rivier was een groot bos, het strekte zich als een cirkel uit in de arena. Maar het waren geen bomen zoals in district 4, het waren tropische bomen, ze waren hoog en bezet met sliertig groen spul. Verschillende vogels vlogen op van de bomen en verschillende taken bewogen en de bladeren ritselden door de wind.

Achter het grote tropische bos lag een hoge berg, die net als het meer en het bos de hele arena omzeilde. Het was zo hoog dat de toppen bedekt waren met sneeuw. Wat achter de bergen was kon Jenn niet zien.

Het aftellen was begonnen.

Vijftig. Negenenveertig. Achtenveertig. Zevenenveertig. Zesenveertig.

Ze dacht aan Finn en haar moeder, alweer.

Vijfenveertig. Vierenveertig. Drieënveertig. Tweeënveertig. Eenenveertig.

Ze dacht aan Robijn en Helena. Vooral Helena.

Veertig. Negenendertig. Achtendertig. Zevenendertig. Zesendertig. Vijfendertig.

Ze dacht op een af andere manier aan het oude meisje van 6. Dan weer aan Robijn.

Vierendertig. Drieëndertig. Tweeëndertig. Eenendertig. Dertig. Negenentwintig.

De negenentwintigste was Medea's verjaardag, nu dacht ze aan Medea en begon haar te zoeken.

Achtentwintig. Zevenentwintig.

Ze was de ene helft van de tributen langs gegaan die ze kon zien, hen aanzicht werd niet belemmerd door de hoorn en de zon. Maar geen Medea. Ze begon met rechts.

Zesentwintig. Vijventwintig. Vierentwintig. Drieëntwintig. Tweeëntwintig. Eenentwintig. Twintig.

Ze stond net voor het belemmerende licht van de zon, ze zag het aan haar haren, het was gebonden in een knot en ze had dezelfde kleren aan als Jenn- net als alle andere tributen. Ze keken elkaar recht in de ogen aan. Medea schudde haar hoofd en haar ogen vertelde dat Jenn met haar mee moest rennen. Van de Hoorn weg. Ondertussen ging het tellen door.

Vijftien. Veertien. Dertien. Twaalf. Elf.

Ze haalde rustig adem, ze dwong alles in de automatische stand. Ze zal zo hard rennen dat ze het niet zal voelen.

Tien. Negen. Acht. Zeven. Zes. Vijf.

Bijna. Ze ging klaarstaan.

Vier. Drie. Twee.

Adem in. Adem uit. Rennen wanneer je het kanonschot hoort, herinner Cory's woorden.

''Eén. Laat de 99e hongerspelen beginnen. Moge de kansen ímmer in je voordeel zijn.''

Het kanonschot ging.

Het bloedbad was begonnen en Jennifer begon te rennen.

A/N

DAT WAS HEFTIG. EEN HEEL LANG HOOFDSTUKJE VAN 3000 WOORDEN. HET WAS NIET GEPLAND, MAAR HET GEBEURDE TOCH. DE HONGERSPELEN ZIJN BEGONNEN EN. MOGE DE KANSEN ÍMMER IN JE VOORDEEL ZIJN.

EN HET WAS OOK EEN GOED IDEE OM DIT HOOFDSTUK TE CONTROLEREN OP SPELFOUTEN WANNEER JE ONDERTUSSEN DE LAATSTE AFLEVERING VAN HET DERDE SEIZOEN VAN GLEE AANKIJKEN BENT- ALWEER.

O JA, DE KOMENDE WEKEN ZAL IK NIET GAAN UPLOADEN OMDAT IK PROEFWERKWEEK HEB EN DAT AL MIJN AANDACHT NODIG HEEFT. DUS NIEUWE UPDATES ZULLEN IN DE ZOMERVAKANTIE WEER BEGINNEN.