Het was meer dan een denderend applaus dat Celene hoop gaf, het was ook het gezicht van Ceaser Flickerman dat iets in haar oplaaide. Hij lachte en zei dat de beroeps wel eens een grote vijand konden krijgen.

En de zin eindigde met een barstend lach.

Ze had een 11.

Eén 11.

Bijna het hoogste van alle scores.

Celene had niet veel bijzonders gedaan tijdens de trainingen, ze had de katana geoefend- wat gewoon fantastisch ging. Ze had de doelen geraakt met haar pijlen, ze had vuur gemaakt, geklommen en vallen gezet. En daarom kreeg ze een 11?

Het was natuurlijk niet zo bijzonder als het meisje van 4, zijn kreeg de maximale score. Een 12. Maar dat maakte Celene nu niet veel uit. Ze genoot namelijk van het applaus, Haymitch schouderklopjes, een gillende Rhea, een glimlachende stylist en voorbereidingsteam. En het allerbelangrijkste, een blije Maia.

Ze had een 8 gekregen, het was bijna fantastisch om de lach op haar gezicht te zien toen haar cijfer opgenoemd werd. Celene vertelde haarzelf meteen erna dat het eigenlijk niet zo leuk was, want nu wilden de beroeps haar sneller uitschakelen dan normaal. Maar ze vormde nu ook een bedreiging voor de tributen met lagere cijfers, en waarschijnlijk lieten ze het twaalfjarige meisje juist met trust of niet. een van beiden.

Celene gaf bijna geen aandacht aan de andere cijfers, behalve aan die van Katniss en Alliara. Katniss haalde een 9, Alliara een 8. Celene snapte niet dat ze het talent van het meisje uit 12 zo onderschatten. Van wat Celene had gezien was Alliara een van de beste met de oosterse wapens.

Al snel werden de twee tributen naar bed gestuurd, Celene sliep voor de eerste keer goed in dagen. Ze droomde over Zod, over haar geduldige moeder, over de geschoten kip, de nuchtere winnaar van haar district lachte naar haar, de zalmen in de rivier sprongen wild heen en weer en Haymitch was gestopt met drinken.

Ze werd wakker door de drang om de eten. Haar maag deed pijn en maakte rare geluiden. Celene kroop uit haar bed en kleedde haar eerst aan. Een tuinbroek met korte pijpen en een groene trui, het zat comfortabel en zo verliet Celene haar kamer. Haar rode haren zaten nog wel in de klit, maar dat liet ze aan haar voorbereidingsteam over.

Vandaag waren de interviews. Ze was er niet erg zenuwachtig voor, maar je had zo'n momenten dat je jezelf toesprak en zei dat je niet zenuwachtig zal zijn. Maar l wanneer het moment er was dat je juist gek ging van de elektrische schokjes in je hersenen.

En die schokjes werden in werking gezet toen ze Haymitch gezicht zag. Hij zag er plezierig uit, alsof hij iets fantastisch had ontdekt. En ze wist toen nog niet waarom.

''Je bent de eerste voor de voorbereidingen,'' legde Rhea uit aan tafel. Celene mompelde iets van toestemming in haar brood. ''Haymitch gaat alleen met je trainen, dat privilege krijgt elke tribuut.''

''Waar is Maia?'' vroeg Celene plotseling ruw door Rhea's uitleg aan Haymitch.

''Ze is nog in haar kamer dacht ik,'' antwoordde Rhea voor Haymitch, ''ik heb gezegd dat ze zo wel aan tafel moest komen-'' ze keek Celene doordringend aan- ''maar als we verder gaan-'' Celene knikte toestemmend- ''ok.''

Rhea haalde diep adem, ''Haymitch spreekt met je de laatste strategieën door en jullie bedenken een soort campagne voor de interviews,'' legde ze uit. ''Daarna komt je voorbereidingsteam je ophalen en je klaarmaken.''

Celene knikte, maar ze zei niets, ze wilde niets zeggen. Want het leek alsof de wereld weer op haar lichaam viel en haar alles aanpraatten. In de nacht was het allemaal zo vredig geweest, maar in het echt was de wereld de gewelddadig om te doen alsof het vredig was.

Ze dacht voor de rest van de maaltijd over Zod, haar hart wist niet meer goed wat ze moest doen over de gebeurtenis vorig jaar. In haar hoofd bedacht ze te veel oplossingen voor de dingen die ze eerder had moeten doen, of juist niet had moeten doen.

Maia kwam al gauw aan tafel, ze leek nogal te glimmen na haar 8 en er hing een raar soort zekerheid over haar uiterlijk. Celene kreeg er nog een raar gevoel bij, ze dacht dat het hopeloosheid was, maar ze wist het niet zeker. Ze wist niets meer zeker.

Ze volgde Haymitch na het ontbijt naar de afgezonderde woonkamer, hij maakte de glazen deuren dicht en plantte Celene voorzichtig op de bank. Hij ging op de leunstoel ernaast zitten en begon Celene te bestuderen.

''Is er iets?'' vroeg Celene uit nieuwsgierigheid.

Haymitch ogen knepen zich meer samen, hij haalde een hand door zijn vettige haren, daarna beet hij op zijn nagels en deed zijn ogen dicht. Celene wist niet precies wat er aan de hand was, ze had Haymitch nog nooit na zien denken en ze wist niet als dit de positie was waarin hij nadacht.

Haymitch ogen opende zich en hij keek Celene recht in de ogen aan, ''ik dacht eerst dat we je over dat kleine meisje lieten praten, diegene waar je je voor hebt aangeboden.''

''Aphro.''

''Ja zij,'' herkende Haymitch, ''eerst wilde ik dat ze de vriendin was van je zusje. Maar omdat je geen zusje hebt leek het me geen goed idee.''

''Ok,'' mompelde ze afwachtend.

''Dus toen bedacht ik me iets anders,'' vertrouwde Haymitch haar toe, ''het was een kennis- nieuw in jouw district dus het kon niet. ze kon ook niet verre familie zijn- want dat is gewoon raar snap je.'' Celene knikte omdat het moest.

''Maar wat heb je daarna bedacht?'' vroeg ze door.

''Ik kwam op het idee toen ik brood aan eten was met een beetje wijn gisteravond,'' legde Haymitch uit. Hij deed weer zijn ogen dicht en leek gepijnigd.

Celene's geduld hing nu aan een zijden draadje, hoelang moest ze nog wachten voordat haar mentor iets zei over haar strategie en haar marketingproduct.

''Je weet nog het verhaal over de Spotgaai?'' vroeg Haymitch.

In Celene's voorhoofd ontstond een frons, ''ja- waarom?''

''Vind je het erg als je me het verteld?''

''Waarom zou ik het je vertellen, je was er zelf bij-'' verdedigde Celene zichzelf.

''Ik wil dat jij het verteld.''

''Katniss Everdeen en Peeta Mellark vonden elkaar leuk sinds ze jong waren, en toen ze allebei gekozen werden als tribuut zeiden ze het tegen elkaar- meer niet en omdat ze elkaar niet wilde doden aten ze die bessen en spuugde ze op het juiste moment uit.''

Uit Haymitch mond kwam een soort kreunend afkeurend geluidje, het had de vorm van een o en Celene snapte niet wat ze zo juist gehoord had. ''Sorry?''

''Nee,'' zei haar mentor barst. ''Je hebt het verkeerd.''

Celene weerhield de ingeving om met haar ogen door haar kassen te laten vliegen. ''Het echte verhaal ging zo,'' hij kuchte even en ging verder, ''Peeta had zelf bedacht dat hij hun liefde kon gebruiken als marketing."

-''dat is precies wat ik zei,'' weerde Celene tegen.

''Niet helemaal, schat,'' glimlachte Haymitch. ''Katniss was hélemaal niet geïnteresseerd in die arme jongen, ze deed alsof om haar eigen hachje te redden, die bessen waren impulsief. Maar uiteindelijk viel ze wel voor hem. Maar ik zei altijd dat ook al leefde ze duizend levens ze die jongen nooit zou verdienen.''

Celene liet de informatie tot haar door dringen. Ze snapte waarom ze niet de waarheid wist, want het Capitool zal de waarheid over de revolutie niet zomaar laten verspreidden. En ze snapte ook waarom Haymitch het nooit had gezegd, het was geen haar zaken of die van Zod- die van Zod.

Ze probeerde niet van het echte gespreksstof af te dwalen door aan de jongen te denken.

Ze snapte niet waarom Haymitch het nu pas vertelde, wat had dit te maken met haar strategie om te overleven. Hoe zou dit-

Het viel haar in. Ze keek ongelovig naar haar mentor, dan naar haar handen, naar het plafond en ze had in een keer zoveel zin om te gaan janken en haarzelf voor de hongerspelen te vermoordden.

''Zod,'' perste ze uit haar stembanden. ''Hoe weet je dat?''

''Ik ben heus niet doof als ik dronken ben,'' glimlachte Haymitch, ''maar mensen denken dan dat ik hun zwarte schaap kan zijn.''

''Zod heeft-''

''Ja, schat,'' onderbrak Haymitch haar van haar pijn, ''dat heeft hij gedaan- hij heeft ook met mijn pannen gesmeten- mijn flessen tegen de muur gegooid- de appels door mijn raamglas gegooid-''

-''ik dacht dat jij dat was,'' mompelde Celene met een gestokte stem.

Het voelde te onwerkelijk, ze wist niet dat Zod haar zo- hij hield van haar- teveel. Ze bedacht haar hoe hij zich nu zal voelen en hoe hij zich in toom kon houden in de wachtkamer. Hoe had hij dat gedaan? Hoe had hij niet de wilskracht gehad om haar vast te grijpen en nooit meer los te laten. Ze zou dat hebben gedaan, als Zod getrokken werd zal ze hem niet meer loslaten, ook niet als de vredesbewakers haar van zijn lichaam rukte. Want ze wilde niet dat hij dood ging.

Ze besefte haar dat hij hetzelfde voelde voor haar, maar hij had het niet gedaan. Kwam het omdat ze hem zo pijnlijk had afgewezen? Opnieuw voelde ze zich schuldig.

-''ik breek mijn eigen ramen niet, lieverd, zo stom ben ik ook weer niet,'' grinnikte Haymitch.

Celene verborg haar gezicht in haar handen en liet haar lichaam languit op de bank vallen- dit had ze zo vaak op de bank van Haymitch gedaan, dit gesprek leek net op al hun andere gesprekken, over school, over de Dam en over de irriterende kinderen. Vroeger had ze er nooit echt over geklaagd om met Haymitch te praten, ze dacht dat Haymitch zo dronken was dat hij het de volgende dag nog niet eens kon herinneren.

''We kunnen hem dat niet aandoen, Haymitch,'' klaagde ze gebroken, ''hij zal breken als een twijgje."

''Maar anders zal je het niet overleven tot de laatste drie,'' weerde Haymitch tegen. ''De Capitoolmensen houden van dit soort drama, ze leven erop, ze dromen erover. Als we ze geven wat ze willen worden ze blij en geven ze je cadeautjes. Je bent dan een van de enige mensen die ze willen redden van de dood. En als je het overleeft, schat, kun je het eindelijk met hem goed maken.''

''JE SNAPT HET NIET,'' Celene verhief haar stem zo hard dat Haymitch zijn een beetje van haar af ging zitten. Celene kwam weer omhoog, nog steeds met haar handen in haar gezicht, ''IK HEB HEM AFGEWEZEN. IK KAN NIET ZOMAAR TERUG KRUIPEN.''

''Eerst even rustig doen, schat,'' suste Haymitch haar. ''Je bent te jong om hier zó over te denken, je moet naar mij luisteren en gewoon hopeloos verliefd zijn.''

Celene keek door haar vingers heen naar Haymitch. Ze wist niet wat ze moest doen, als ze zijn ideeën afwees hadden ze waarschijnlijk geen opties meer die het Capitool liet huilen. En dan zou ze zeker dood zijn.

Wat was erger? Liegen of dood gaan? Overleven vanwege een leugen of dood gaan omdat je te zwak was om iemands hart opnieuw te breken?

♚»↞

Het was haar beurt. Rhea vouwde de pluimen van haar jurk nog even goed. Celene vond het persoonlijk wel een mooie jurk, ze was op dat moment blij dat Jean haar aangekleed had, want ze zal deze kleren nooit zelf aandurven. het had een lage v- hals, het topje had spaghetti bandjes, de top sloot perfect om haar lichaam. de rok was zwart, en net als op de top zaten er kleine glitters op geborduurd. Net boven haar knie zat er een soort snee in haar jurk, waardoor haar linkerbeen bloot lag, maar als ze het niet wilde kon ze haar been gewoon bedekken met de hoeveelheid stof.

En natuurlijk de zilveren ketting, hij lag prachtig op haar hals

''En geef een hartelijk applaus voor de winnaar van de 11; CELENE WATSON!'' schreeuwde Ceaser op het podium. Rhea gaf haar een zetje en Celene begon te lopen op haar zwarte hoge hakken.

Ze herinnerde Haymitch acteertips; ''doe het uitbundig, iedereen zal het dan zien. lach alsof je er zo veel plezier in hebt, huil alsof je dood gaat.'' Toepasselijk, had ze gedacht. Ik ga echt dood, maar ik heb er niet echt veel plezier in.

Ze zwaaide glimlachte met een brede glimlach naar het publiek, de hakken gingen haar goed af en ze kwam heelhuids bij Ceaser aan. Op een of andere manier mocht ze deze man wel, ze zag wel dat hij in het echt aardig was. Ze had hem namelijk nog even gesproken achter de camera's en soort van haar leugen verteld.

''Prachtig. Prachtig,'' prees Ceaser haar uiterlijk. ''Je ziet er prachtig uit!'' het publiek begon te klappen. Hij begeleidde haar charmant naar haar stoel, hij ging op een stoel naast haar zitten.

''Even uit nieuwsgierigheid,'' begon Ceaser fluisterend, ''wie heeft je jurk ontworpen?'' hij knipoogde.

Celene lachte hartelijk, ''mijn getalenteerde stylist, Jean,'' ze lachte nog meer, ''volgens mij zit hij in het publiek.''

Ceaser keek naar het publiek, ''Jean,'' riep hij, ''wil je even opstaan.'' Celene zag bij de eerste rij een man opstaan, haar stylist. Hij zwaaide een beetje verlegen naar het publiek, Celene mocht hem in een keer beter dan ze eerst deed.

''Je hebt echt prachtig werk geleverd,'' prees Ceaser hem, ''prachtig!'' het publiek lachten en klapten hard. Jean ging weer zitten en hij knipoogde naar Celene, hij wist van het plan vanwege Haymitch zijn grote mond.

''Je bent een van de vrijwilligers, hé,'' zei Ceaser nu met een soort medelijden in zijn stem, ''vertel me eens, waarom heb jij je opgegeven?''

Celene haalde diep adem en dacht over iets zieligs. Over het eerste konijn dat ze had moeten doden en dat Zod haar twee uur had moeten troosten. ''Ik kende haar maar kort,'' zei ze met een bibber in haar stem, ''maar ze was een van de beste mensen die ik heb gekend en ik wilde niet dat ze mee zou doen omdat ik haar niet gered zou kunnen hebben.''

''Dat is echt heel roerend om zoiets te oren..'' mompelde Ceaser naar het publiek.. ''maar ik denk dat Aphro heel trots is op je dat je hier voor haar staat.''

Celene knikte zachtjes, ''ja,'' zei ze iets dapperder.

Ceaser wachtte even en beet op zijn lip, ''ik was net aan denken over wat je zei in ons gesprek achter de schermen,'' zei hij een soort van tegen het publiek en Celene. ''Over de jongen.''

Ze wilde haar ogen dichtknijpen en haarzelf van het podium gooien, haar hart bonkte als een gek tegen haar borstkast toen ze de geschokte kreuntjes van de Capitoolmensen hoorde.

''Ja,'' zei ze met een dichtgeknepen stem. ''Het is erg vervelend.''

''Vertel me waarom,'' drong Ceaser aan, ''we willen het allemaal erg graag weten,'' het laatste zei hij tegen het publiek. De mensen klapten en joelden.

''Ik zal het vertellen,'' zei Celene verbeten, ''hij had me nog niet opgemerkt tot de boetes. Maar toen was het al te laat.''

De leugens prikten in haar hoofd en namen haar adem weg.

''Waarom heeft hij je nog niet opgemerkt?'' vroeg Ceaser bezorgd.

''Hij had het niet door,'' zei Celene. ''Maar nu is het te laat en zie ik hem waarschijnlijk nooit meer terug-'' er speelde één traan over haar wang.

Het publiek liet allemaal aw- geluidjes horen.

''Celene,'' sprak Ceaser haar toe, ''wanneer jij het tot de laatste drie bereikt en naar huis gaat..'' hij keek haar afwachtend aan.. ''zal hij je meteen om je hals vliegen-'' Celene wist dat dit waar was.

''Ik hoop het,'' knikte Celene met meer tranen.

''Maar-'' Ceaser zuchtte- ''kun je me vertellen wat zijn naam is- alleen aan mij- dan kan ik misschien een boodschap doorheen-" Celene wist dat dit niet de bedoeling was, de mensen zouden het allemaal te weten komen omdat Celene een microfoon had.

Ceaser leunde naar voren en Celene verplaatste haar lippen naar zijn oor.

''Zod Paige,'' fluisterde ze in zijn oor. Het publiek hapte naar adem.

Celene werd van het podium geholpen door Ceaser zelf, Haymitch stond haar op te wachten en liep met haar mee naar de liften. Celene deed haar schoenen ruw uit terwijl ze aan lopen was en terwijl ze dat deed probeerde ze naar Haymitch te luisteren.

''Je deed het fantastisch,'' prees Haymitch haar, ''je had ze zo om je vinger gewonden en ze iets gegeven waar ze op kunnen weg kwijlen.''

Celene luisterde half, ze kwamen bij de liften aan, ''iemand moet me tegenhouden-'' zei ze tegen Haymitch en haar voorbereidingsteam. Ze keken haar vragend aan, -''anders gooi ik mezelf dadelijk van de hoogste verdieping."