Zijn voetstappen weerklonken door de tuin vol met rode en witte rozen. Er zat soms ook een roze roos tussen, maar hij zag vaker niet het verschil tussen deze twee soorten rozen. Voor hem was het maar een begrip..

Het waren rozen, voor de rest niets.

Hij stopte met lopen toen hij de persoon zag bij een rozenstruik, hij had een heggenschaar vast en een schattig hoedje op, met bijbehorende tuinhandschoenen. Cetus liet het zich even doordringen, een bloeddorstige man die lief was tegen planten, planten zonder een ziel.

Hij liep door tot hij bij de man was. De man keek op van zijn werk en knikte. ''Fijne dag hé?'' vroeg hij aan de jonge Cetus. Cetus knikte bijna onzichtbaar. Dit was het eerste jaar dat hij écht voor de president werkte en vaker met hem afsprak. Hij was nog een beetje onzeker.

''Ja, meneer,'' gaf Cetus toe.

''Noem me gewoon Perseus,'' glimlachte de president. Hij legde de heggenschaar op het bankje naast hem en liet zich vallen op het bankje. De oude man klopte met zijn handschoenen hand op de plek naast hem. ''kom zitten, Cetus,'' nodigde hij hem uit.

Cetus voelde zich  belaagd, hij zakte neer naast de president en vouwde zijn handen meteen bijeen, ''volgens mij heeft u het al gehoord,'' begon hij.

''Over wat?'' vroeg de oude man voor verduidelijking, tijdens zijn woorden trok hij zijn bloemenbedrukte handschoenen uit.

''Over de jongen,'' sprak Cetus, ''de jongen van district 4.'' Hij zag dat het de president daagde.

''O ja, de jongen,'' antwoordde Perseus. De wenkbrauwen beneden het hoedje knepen samen. ''De jongen.. wat was zijn naam ook al weer?''

''Odair,'' legde Cetus uit, ''Finnick Odair.''

''Finnick?'' vroeg de president. ''Finnick als in-''

''Nee,'' onderbrak Cetus hem voorzichtig, ''zijn zoon. U hebt Finnick senior opgepakt een paar jaar geleden en geëxecuteerd tijdens de Donkere Dag."

''O ja,'' herkende Perseus knikkend, ''dat moet ik vast vergeten zijn.''

Cetus knikte haastig, ''het gaat dus over de jongen,'' begon hij uit te leggen, ''de jongen heeft- eh- dingen gedaan.''

Het was even stil tot de president Nomia begon te praten, ''kun je me de dingen uitleggen, Cetus?'' vroeg hij uiterst vriendelijk.

Nu kreeg Cetus het pas warm, hij wist niet hoe de president ging reageren. Misschien zal hij hem vermoorden precies op deze plek, precies op dit bankje met zijn heggenschaar. Of misschien zal hij glimlachen en de orders geven om de Odair jongen op te laten pakken en te martelen tot hij toegaf, alwéér.

''Hij stuurt rumoeren rond,'' legde Cetus uit, ''over district 13, Perseus. En over de Revolutie, hij schreeuwt gezegdes die niet waar zijn en hij zet het Capitool voor schut. Hij heeft drie vredesbewakers in elkaar geslagen zonder gepakt te worden, hij heeft de vissers ervan overtuigd om te staken en voor twee dagen niet te werken- tot we ingrepen.''

''En dit heeft hij gedaan in deze drie dagen?'' vroeg Perseus bevestigend.

''Ja, meneer,'' verzuchtte Cetus. ''Hij bleef dit maar doen toen we klaar met hem waren en nog steeds hebben we hem niet kunnen- grijpen.''

''De vijftig zweepslagen heeft dus niet gewerkt,'' mompelde Perseus. Cetus knikte. ''Geef hem het dubbele.''

''Maar-''

''Spreek me niet tégen,'' onderbrak president Nomia hem, ''Jullie weten waar hij woont- dus haal je hem op, je bindt hem aan de paal en levert hem die honderd zweepslagen. Zoiets houdt deze jongens in toom.''

Cetus knikte nu kennend, ''prima,'' gaf hij toe, ''ik geef ze de orders en dan wordt ervoor gezorgd..'' Cetus wilde opstaan, hij wilde nu weg, voordat hij de andere redenen waarom hij hier was nog moest uitleggen.

President Nomia hield hem tegen, ''je hebt nog iets anders te vertellen,'' concludeerde hij. ''Vertel.''

Cetus speelde in een paar seconden alle mogelijke reacties van de president af in zijn hoofd, tenslotte besloot hij dat deze informatie hem waarschijnlijk niet bezig zou houden zoals
over de jongen. Het was heel ander teken dan van revolutie zoals van Odair. Dit was niets, behalve als de districten het te weten kwamen. Maar dan nog was het niet veel, niet genoeg om nog meer revolutionaire ideeën op te laten roepen.

''Het meisje van 4,'' zei hij rustig, ''Jennifer Odair. Finnicks zus, ze zijn beiden nogal éxtreem..'' hij haalde diep adem.. ''ze heeft het speer-onderdeel kapot gemaakt,'' legde hij uit, ''de hele muur in deuken, de pop is opengespleten en ze heeft ons voor schut gezegd.''

President Nomia deed zijn kleurrijke hoedje af en legde het bij de heggenschaar. Zijn geverfde bruine haren waren nu zichtbaar en ze waren duidelijk nattig door zijn eigen zweet.

''Verontrustend,'' concludeerde hij uiteindelijk. ''Wie weet het allemaal?''

''De spelmakers,'' antwoordde Cetus rustig, ''de mensen die op dat moment keken. De districten nog niet.''

''Zend het uit,'' sprak Perseus uit het niets.

Cetus probeerde niet te snel te knipperen met zijn ogen vanwege zijn verbazing. Hij haalde diep adem en stelde zijn vraag. ''Waarom?''

Het was een lang moment stil, ''hoop,'' zei de president na een tijdje. ''Hoop is het enige sterker dan angst, heeft Coriolanus me geleerd. Geef de mensen een beetje hoop en ze zijn blij. Geef je de mensen teveel angst kun je terugslag verwachtten.''

''Ik snap het niet,'' gaf Cetus toe. ''Als we ze hoop geven komen ze juist in opstand.''

''Niet om een kleine incident als dit,'' mompelde de president, ''dit is niet hetzelfde als de Spotgaai, Cetus,'' legde Perseus uit, ''dit gaat gewoon om een ongelukje. Het was een ongelukje. Zeg tegen de mensen dat het een ongeluk was, ze krijgen niet teveel hoop, maar genoeg om ze niet bang te maken.''

A/N

DIT WAS HET KORSTE HOOFDSTUK TOT ZOVER. IK WILDE HET EERST EEN TUSSENDEEL MAKEN, MAAR DAT HEB IK NIET GEDAAN , WANT HET KLINKT STOM. MAAR DIT DEEL IS EEN BEETJE EEN VERANDERING IN DE HELE CELENE-JENN SITUATIE

''THE GHOST OF THE PAST SPEAKS TO ALL WHO WILL LISTEN''

MAGIC