Jenn liep normaal door de straten naar huis, de school was net afgelopen en ze wilde zo snel mogen naar huis. Haar moeder had gezegd dat ze die middag naar het strand zouden gaan en Finn wilde samen met haar op de pier de krabben gaan vangen.

Het was een van de dingen waar het jonge meisje zin in had de laatste dagen- vrij zijn van de gebeurtenissen op school en van de boetes.

Normaal zou Finnick met haar mee gelopen zijn, maar hij moest nog naar Medea's huis om de vis af te geven, hij had het gekocht op een van de illegale markten in 4. Hij had tegen Jenn gezegd dat ze gewoon naar huis kon lopen en vooral niet ergens moest blijven hangen.

De kinderen van de vorige winnaars voor de revolutie waren niet echt heel erg geliefd in het district. Vele mensen hadden hen familie verloren in de oorlog en verschillende vonden het niet kunnen dat de winnaarsfamilie het had overleefd- ten zijde van hun vader.

Alleen de jongen, die naast haar zat in de les was aardig tegen haar geweest. Het dertienjarige meisje bewonderde hem erg,  hij leek het altijd goed te doen bij de meisjes. Hij had een soort charme die ze niet snapte en ze snapte ook niet waarom de meiden hem zo leuk vonden, en daarom bewonderde ze hem.

Jennifer speelde tijdens het lopen met haar rugzak, ze liet hem heen en weer swingen of het rondjes laten draaien. Dat deed ze altijd wanneer ze verveeld raakte.

Haar rugzak bleef hangen toen ze het geluid hoorde, het kwam van de markt vandaan, voor het gerechtsgebouw, het plein waar ze normaal getrokken zouden worden.

Ze herkende het geluid maar al te goed en moest de weerstand weten te weerstaan om te gaan kijken. Zoals haar verstandige broer had gezegd; "nergens blijven hangen". Maar ze kon ook niet naar huis gaan zonder te weten wat er aan de hand was, toch?

Ze verplaatste haar naar de markt, de mensen stonden op een kluitje naar iets te kijken. Jenn duwde haar door de mensen heen, ze zag het en haar ogen sperden zich wijd open.

Altijd wanneer de boetes waren werd de strafpaal uit de grond getrokken en bewaard in het gerechtsgebouw, wanneer de boete voorbij was werd hij weer tevoorschijn gehaald. nu dus ook.

Aan de paal zag Jenn de jongste jongen die ze ooit aan deze paal had gezien. Zijn handen zaten aan de ijzeren massa vastgebonden, zijn rug was open, bloed drentelde op de grond. De man met de zweep had niet in de gaten dat hij de jonge jongen zo veel pijn deed, of hij deed het wel- maar boeide hij het niet.

Hetgeen wat Jennifer liet schrikken was zijn uiterlijk, het was de jongen die naast haar zat op school.

Ze had geen idee dat je zo snel op gepakt kon worden en aan deze paal vast geketend kon worden.

De dertienjarige jongen kreunde, een mengeling van gevoelens schoten door Jennifers buik. Ze keek naar de mensen naast haar, sommige keken gevoelloos naar het tafereel, jongere kinderen sloegen hun handen voor hun mond, ouders keken soms weg. Maar niemand deed iets.

Niemand deed iets.

Jennifer rende het plein op, de hoofd- vredebewaker had er geen erg in en Jenn stapte voor de jongen. Meteen keek de vredebewaker haar ongelofelijk woedend aan. ''Stop!'' zei ze met een piepstem.

De vredebewaker stapte naar voren, hij haalde uit en meteen daarna voelde Jenn een knallende pijn in haar wang. Ze werd door de kracht naar achteren geslagen, haar pijnlijke kaak knalde tegen de ruwe grond aan.

Maar ze kroop overeind en stak haar hand uit naar de vredebewaker, ''STOP!'' riep ze naar hem. ''je doet hem pijn!" haar stem voelde zelfverzekerder.

''Aan de kant,'' vloekte de bewaker.

'Nee,'' antwoordde Jennifer stug.

De vredebewakers koppelde zijn pistool los uit zijn riem, hij liet de zweep vallen en richtte het pistool op Jenn.

Jenns hart stopte met kloppen.

''Hé. Hé,'' riep iemand, het slanke postuur van haar broer schoot tussen Jenn en de vredebewaker. ''Hé man,'' zei de dertienjarige losjes, ''sorry voor mijn zusje, ik neem haar mee. Ok? Je hoeft haar niet neer te knallen.''

Hij draaide zich om naar Jenn en pakte haar hand vast. Medea drukte haar door de massa toeschouwers heen en liep ook naar Jenn. Finn trok Jennifer mee, ''heb je ijs?'' vroeg hij aan zijn vriendin.

♚»↞

De derde trainingsdag was de individuele training. Cory praatte over alles dat ze moesten weten, hij zei dat ze alles moesten laten zien wat ze konden, dat ze op moesten scheppen en vooral niet een pijl naar de hoofden van de spelmakers moesten schieten- het wordt je eigen dood en die van je eer.

Voor de derde trainingsdag moesten ze dezelfde kleren aan als elke andere tribuut, het was volgens het protocol en daarom hielp Charon haar bij haar kleding.

Het werd een strakke trainingsbroek en een polyester shirt met halflange mouwen. Op haar schouderbladen stond een 4.

Charon vlocht haar haren in een vlecht, ze legde het op Jennifers rechterschouder en wreef een paar plukjes uit haar gezicht, ''je bent klaar,'' kondigde ze aan.

Jennifer liep achter Charon aan naar de trainingszaal, ze liet haar achter voor de deur van de wachtruimte. Jenn maakte de deur open en liep naar binnen.

Alleen de beroeps en district 3 waren er, ze zeiden niets tegen elkaar en keken samen leeg naar de grijze muren. Jenn zakte neer op de bank met de nummer 4 erop. Robijn knipoogde naar haar en draaide zich snel weer om.

Medea kwam na een paar seconden binnenlopen en ze ging naast Jenn zitten. de twee hadden na de eerste trainingsdag geen gesprekken meer gevoerd of elkaar aangekeken. Jennifer wilde het ook niet, anders zal ze dadelijk meer moeite hebben om haar te vermoorden.

Als ze haar moest vermoorden, tenminste. ze stond dan wel op de wachtlijst van de beroeps. En Jenn hoorde bij de beroeps.

Al snel liep de hele wachtkamer vol, toen de laatste van district 12 ging zitten klonk de omroep spreker.

''District 1, Wonder Evans."

Wonder stond op en de deuren gingen automatisch voor haar open, ze sloten en de tributen werden vol nieuwsgierigheid achtergelaten.

District 1 vloog zo voorbij, district 2 ook, district 3 duurde wat langer. En uiteindelijk was het Jennifers buurt.

Ze stond op, liep naar de deur, de deuren opende, ze liep de zaal binnen, de deuren sloten achter haar en ze was alleen. Samen met de spelmakers, maar de spelmakers zaten drie meter van de grond in een soort koffiekamer.

Jenn liep naar ze toe, ''Jennifer Odair,'' sprak ze hen toe, ''district 4.'' De spelmakers knikten en Jenn liep naar het eerste onderdeel.

Na de pauze van de tweede trainingsdag had ze de boog onder controle kunnen krijgen. Nu ook, ze trok de pees naar achteren en liet hem gaan. het raakte de pop in zijn buik. Ze deed het nog een keer, nu in zijn keel. En nog een keer, in zijn hart.

De spelmakers lieten niets van zich horen. Ze had verwacht dat de mannen wel zouden applaudisseren of iets van beweging lieten zien dat erop leek dat ze het goed vonden. Maar ze waren alleen hun warme drank aan drinken en cakejes naar binnen aan het werken.

Jenn liep bijna alle onderdelen langs die ze onder controle had.

Het enige waar ze nog naar toe moest komen waren de zwaarden, het gooien van zwaarden het ze nog niet heel goed onder de knie. Maar als ze geluk had zou ze de pop wel kunnen raken en de spelmakers kunnen laten zien dat ze met wapens bijna alles kon.

Ze pakte een van de zwaarden van het wapenrek en liep naar het speer-onderdeel. ze ging in de goede houding staan, spande haar schouder-rug en arm spieren aan, trok het lemmet van het zwaard naar achteren. Ze verplaatste haar gewicht op haar voorste been, stapte met de andere naar voren en liet het zwaard gaan.

Ze dook in elkaar, het zwaard raakte de grijze oppervlakte achter de pop, en de kartonnen muren werden verwoest en lagen in deuken in elkaar.

Jenn hoopte niet dat de spelmakers dit van haar totaal score zouden afhalen, ze keek naar het vak in de muur.

Een van de spelmakers had het gemerkt.. de rest lachten om een taart?

Ze kon het niet geloven, volgens mij hadden ze nog niet eens naar haar hele training gekeken. Hoe moesten ze haar dan punten geven? Hoe moesten ze haar dan beoordelen? En ervoor zorgen dat ze gevreesd werd door de andere tributen?

Vonden ze haar saai? Wilde ze niet kijken naar iemand die alles al kan en niets verprutste? Maar ze had het net gewoon verprutst, waarom keken ze dan niet? waarom schonken ze haar dan geen aandacht?

Ze rende naar het zwaardenrek en huppelde opgelaten weer terug. Ze deed wat ze net had gedaan, maar nu met meer furie. Ze gooide het zwaard.

Hij bleef steken in zijn voorhoofd, de pop viel naar achteren en denderde tegen de kapotte grijze schermen, waardoor alles nog meer en rommel werd. Het zorgde voor zoveel lawaai dat de spelmakers nu wel op moesten kijken.

Jenn keek naar hun reactie, op het zwaard in de pop z'n hoofd. Ze waren geschokt, want een van de cakejes viel uit een dikke hand van een van de makers.

Jenn boog, verzamelde haar moed en sprak, ''dank u voor uw plechtige aandacht.''

♚»↞

''Ben je gek geworden, Jennifer,'' foeterde Cassandra haar woedend uit.

Jenn keek een beetje op, ''ik werd kwaad,'' legde ze uit. Medea lachte van de andere kant van de bank, Jenn wilde het liefst dat ze niet zou lachen.

Cassandra begon weer te ijsberen. Ze draaide haar om naar Jenn, ''dit is slecht voor ons allemaal, niet alleen voor jou-'' ze begon wild te zwaaien met haar waaier.

''Ze willen een goeie show,'' bemoeide Charon zich ermee. ''het is goed.''

''Het was onbeleefd, Charon,'' weerde Cassandra tegen. ''Daar ben je eindelijk-'' schreeuwde ze gefrustreerd.

Cory liep naar de woonkamer, hij had een uitgebreide lach op zijn gezicht en zijn ogen glommen als edelstenen.

''we hebben een groot probleem,'' legde Cassandra uit, maar ze kreeg niet het gevolg dat zij wilde.

Cory stak zijn duim op, hij perste zijn mond op elkaar en knipoogde. Jenn moest ervan glimlachen. ''Goed gegooid, Jennifer,'' prees hij haar. ''Ik had je toch verkeerd ingeschat.''

Een raar gevoel ontsnapte in Jennifers buik, het was een mengeling van trots en lolligheid. wie dacht dat een heel oefening onderdeel verwoestten zo geprezen kon worden.

Cassandra liet teleurgestelde kreuntjes horen, maar Cory lette er niet op. ''Wat deden ze toen ze zagen dat je het hele onderdeel had verwoest?''

''Ze leken geschokt,'' knikte Jennifer. Cory begon hartelijk te lachen, het gezicht van geschokte spelmakers moest hem wel opvrolijken, dacht Jenn. Het vrolijkte haar tenminste ook op.

''En wat zei je ook al weer?'' vroeg Cory.

'' dank u voor uw plechtige aandacht,'' citeerde Jenn, nu trotser dan eerst.

''Geniaal,'' lachte Cory, ''geniaal."

''Het lachen vergaat jullie als de spelmakers wraak op haar nemen,'' zei Cassandra met grote ogen.

'Op wie?'' vroeg Cory glimlachend, ''aan hun twee-" hij wees naar Jenn en Medea- "nee, dat hebben ze al gedaan, Cassie. Dus kalm aan en drink iets-'' hij richtte zich meteen op Jennifer- ''ik zou er alles aan hebben gedaan om hun gezichten te zien.''

Ze wachtten rustig af tot de televisie aansprong en Ceaser Flickerman in het beeldscherm kwam. Hij verwelkomde de kijkers en zei nog iets over hoe het allemaal ging met de tributen en de spelmakers en dat ze veel in petto hadden voor de spelen.

Uiteindelijk kwamen ze aan op het interessante stuk, ''de tributen zijn geklasseerd op een schaal van 1 tot 12, na drie dagen van evaluatie. De spelmakers benadrukken dat ze goed hebben gekeken naar alle talenten van de tributen.. dus laten we verder gaan naar de punten.''

Hij pakte zijn kaarten voor hem en begon te lezen, ''van district 1; Wonder, met een score van 10.. en ook van district 1; Robijn, met een score van 11.

Uit district 2, Helena, met een score van 9. En Daphne, een score van 12... ''

Na district 3 kwam 4.

''Uit district 4, Medea Argo, met een score van 9... en ook uit district 4, Jennifer Odair, met een score van 12..''