Op de tweede trainingsdag zorgde Celene ervoor dat ze Maia niet uit het oog verloor. Ten eerste wilde ze dat gewoon niet en ten tweede wilde ze weten hoe het Maia afging, hoe Maia haar door alle oefeningen zwoeg zonder dat iemand het opmerkte.

En al snel snapte Celene waarom.

Maia was niet te beste in de wapen oefeningen, maar in de meer niet fysieke oefeningen. Ze was slim en kieskeurig. Celene keek hoe Maia alle giftige bessen van de goede onderscheiden, ze was na een uitleg van Lucretia een meester in de vallen, de vuurlessen van Celene gingen haar ook goed af en alles leek wel makkelijk met haar te gaan, behalve dan de wapen oefeningen.

Maia leek ze te veel te vermijden en Celene snapte waarom. Het meisje was niet van plan om zelf te moorden. En daarom moest Celene ervoor zorgen dat het ook niet zo ver zou komen, ze zou Maia van het begin in de arena opvangen en als het moest voor haar moorden.

Net als met Delphi, Lucretia en Medea, ze zou er voor zorgen dat ze geen bloed aan hun vingers kregen. Daar waren ze te onschuldig voor.

Ze had gisteren besloten dat dat haar enige werk zou zijn in de arena; ervoor zorgen dat haar bondgenoten geen last zouden krijgen. Dat was het minste wat ze voor hen kon doen.

Tijdens de oefeningen liet Celene haar blik soms door de oefenzaal glijden, ze zag dat de tributen van district 1, 2 en 4 bezig waren om zwaarden te gooien? Ze leken wel gekken, maar de zwaardtechniek was wel verbazingwekkend goed.

De oudste van 7 was goed in speerwerpen, ze had de speren acht van de tien keer in de pops hart doorboort.

De tributen van 8 waren fantastisch en dat was eng om hardop te zeggen. De oudste was een meester in de messen, ze gooide ze vloeiend en de messen raakten altijd doel. De jongste van district 8 was viertien en ze was uitzonderlijk goed om de samurai zwaarden te gebruiken.

De samurai zwaarden stonden in een speciale hoek waar Celene nog nooit echt aandacht aan had besteed. Toen ze het wel deed zag ze de katana's staan en het oudste meisje van district 12. Daarom ontliep ze de plek meteen weer.

Een paar uur voor de middag pauze stonden Lucretia en Celene samen voor het oefening gedeelte van de verdediging- Celene wilde het onderdeel graag nog een keer doen en Lucretia was meegegaan.

''Je hebt een schaduw,'' fluisterde Lucretia naar haar.

Celene keek mentaal op van haar gedachten en keek naar de plek waar Lucretia stiekem naar keek. De jongste tribuut van 12, het dertienjarige meisje met de bruine krullen schoot weg achter een van de palen van de trainingszaal toen ze zag dat Celene nieuwsgierig naar haar keek.

''12, toch?'' vroeg Celene.

''Ja,'' antwoordde Lucretia.

''Weet je haar naam?'' vroeg Celene.

''June,'' mompelde Lucretia, ''ik heb hem van de boetes onthouden.''

♚»↞

Het enige verplichte gedeelte dat Celene nog moest doen was het klimgedeelte. Celene stond achter het oudste meisje van 12. Ze was volgens mij net zo oud als Celene, maar ze zei niet veel tegen haar. Het hoefde ook niet, ze wilde niet meer bondgenoten dan ze al had.

Meerdere kinderen uit de rij van het klimgedeelte draaiden zich om naar het net. Celene bewoog mee, ze zag Lucretia en het meisje van district 2- het meisje waar ze voor op moesten passen volgens het advies van Lucretia.

''Je hebt m'n mes,'' beschuldigde district 2 Lucretia ''geef het terug.''

Celene kreeg een raar gevoel in haar maag, waarom zou Lucretia 2's mes afpakken? Maar al snel zag ze aan de ogen van Lucretia dat ze niets gedaan had.

''Ik heb niets van jouw,'' zei Lucretia rustig. Het beste wat ze nu kon doen, besefte Celene zich, rustig blijven en niet gaan vechten.

Niet gaan vechten.

Naast haar begon 12 te grinniken, Celene keek vragend naar haar. 12 zag het en antwoordde om naar boven te kijken. Naar de netten.

Celene's ogen vingen de jonge June op. haar haren zaten in de war van de netten en ze had triomfantelijk een mes vast. Het mes van 2, begreep Celene.. Het toverde een glimlachje op haar lippen en al snel begon ze zachtjes te lachen om de domheid van 2.

''Ik zag je al naar ons kijken,'' tierde 2 door. ''dus GEEF HET TERUG!'' de uitbarsting van district 2 zorgde ervoor dat meerdere trainers opkeken. 2 duwde Lucretia om, en meteen kwamen de trainers er al aan.

June  verdween net als 2 nu uit Celene's netvlies. 12 draaide haar naar Celene toe.

''Ik ben Alliara,'' stelde ze haar voor. ''June zei dat je boog kon schieten..''

''Ja,'' antwoordde Celene verrast.. ''ik ben trouwens Celene.''

''Weet ik,'' lachte Alliara.

''Ik zag je met de katana.. je was goed.''

''Dankjewel,'' bedankte Alliara haar. ''Ik heb hierna alle oefeningen af, zal ik je anders iets ervan leren?''

''O ja,'' zei Celene dankbaar.

''Prima.''

En zo kwam het dat 12 haar hielp met de katana, ze leerde haar alle bewegingen, en alle oefeningen met de katana die je verkeerd kon doen, maar wel goed kon maken door bewegingen toe te voege. Het was iets dat Celene graag leerde, als je het moord stukje eruit haalde natuurlijk.

Alliara en Celene spraken af dat ze aan het einde van de trainingsdag nog eens afspraken met het wapenonderdeel en nog eens zouden oefenen met de katana.

Celene perfectioneerde haar val-zet-kunsten na de pauze. Het ging al veel beter na de opfrissing van Lucretia en nu lukte het haar bijna alleen. Daarna verplaatste ze haar naar de knopen, ze keek het instructie filmpje en ze knoopte zo een vissenknoop.

Achter haar hoorde ze een knal, het kwam van het klim-gedeelte vandaan. Ze draaide haar om en zag het meisje van 7 kreunend op de mat beneden het net liggen. Ze was gevallen.

En de beroeps hadden het gezien.

Ze lachten haar uit, zelfs het meisje van 4- die Celene nog wel anders had ingeschat dan dit.

En haar beschermende gedrag vertelde haar dat ze iets moest doen. 7 moest laten zien dat ze niet klein te krijgen was, en met die gedachten liep Celene- zonder dat de beroeps het goed zagen naar het achttienjarige meisje.

7 kwam al overeind en wreef nu over haar pijnlijke arm. Celene knielde naast haar neer en keek haar recht in de ogen aan. ''gooi die speer zoals vanmorgen deed.''

7 keek haar niet begrijpend aan, ''hoezo?'' vroeg ze.

''zij-'' Celene knikte naar de zichtbare beroeps- ''kijken naar je als hun volgende maaltijd- dus doe wat ik zeg.''

7 leek in te zien wat Celene bedoelde en ze krabbelde overeind, ze liep naar het gedeelte van de speren. Het gedeelte was in het zicht van de beroeps goed te zien en de beroeps keken met hun ogen naar 7.

Het meisje pakte een speer van het rek, liep naar de lijn tien meter van het doelpunt, ging klaar staan, gooide en raakte.

De punt van de speer raakte de pop in zijn voorhoofd, de pop wiebelde heen en weer, hij bleef na een tijdje normaal staan. District 7 keek naar Celene, Celene knikte goedkeurend en stak haar duim op.  7 glimlachte.

De beroeps keken niet meer lollig, ze waren zich ervan bewust dat ze misschien een vijand hadden, die hun voedselketen kon overnemen. En Celene vond het prettig.

♚»↞

Zod stond haar al op te wachten voor het hek naar het bos, precies op de plek waar ze het hek hadden doorgeknipt. De hekken van district 6 voor de verwilderde bossen waren net als bij de andere districten omheind met prikkendraad en stroom, meestal om de wilde dieren weg te schrikken- maar ook om ervoor te zorgen dat niemand Panem zal ontvluchtten. Want achter de prikkeldraad was er geen Panem meer en was je vrij.

Maar Zod had ontdekt dat ze het prikkeldraad alleen om één uur in de middag zouden aanzetten en om twee uur weer uit zouden zetten. Ze zouden dan altijd een uur in het bos moeten zien te doorbrengen of in het saaie district.

Zod had zijn jagerstas om, en toen Celene naast hem stond trok hij die van haar bijna van haar schouder. Dat deed hij vaker en het was hoogst irritant. Celene trok haar tas terug en gaf hem een gemeende glimlach.

Daarna klommen ze door het gat van het hek.

In de winter lag er in het bos altijd pakken met sneeuw, dat kwam omdat het district het meest in het noorden lag dan elk district.

Het was nu zomer, dus er lag geen één vlokje sneeuw op de grond. Het was uiterst rustig in het bos en de dieren lieten zich voor het komende uur niet zien. de vallen waren ook niet vol en dat viel tegen. Als ze na één uur niets vingen zouden ze met lege handen naar huis terugkeren en de oude winnaars alleen maar morfine en drank kunnen geven.

Daarom besloten ze te gaan vissen, Zod haalde de scherpe stok uit de speciale holle boom. De open rivier, dat door het bos gleed was voorzien van verschillende vissen- meestal was het zalm. En in de juiste tijden kwamen ze altijd met hordes naar binnen stormen vanaf de zee. Dan kregen de winnaars tonnen van vis op hun schoot geschoven.

Maar het was niet het seizoen en Zod stond met zijn blote voeten in het zand van de snelstromende rivier. Celene probeerde de pijlen van haar boog opnieuw te slijpen met de scherpe steen die ze gevonden had.

Celene dacht dat het zoals elke andere dag zou zijn, maar o- hoe verkeerd kon ze zijn.

Na twee uur ving Zod twee vissen. Dat was het teken om weer naar de vallen te gaan en de dieren te proberen te spotten.

Het gebeurde toen Celene en Zod een van de kleine bergjes afliepen naar de vallen op het wild pad. Celene's voet slipte weg op een losse steen en ze dreigde te vallen.

Maar Zod redde haar op het nippertje. Ze voelde haar hart tegen haar borstkast slaan, toen ze merkte dat hij wel heel erg dichtbij was.

Te dichtbij.

Ze voelde zijn adem over haar lippen strijken, ze wist wat hij wilde doen en dat bezorgde haar een hartaanval. Ze voelde haar niet op haar gemak, maar Zod had dit niet in de gaten.

Het vijftienjarige meisje rukte haar verwoed uit zijn armen. Ze had nog ''sorry'' gezegd en was daarmee weg gerend, want ze kon hem niet in de ogen aankijken. Ze rende tot ze bij de holle liggende boomstam was, waar ze altijd haar boog in verstopte. Ze verstopte hem erin en rende naar het hek, twee uur was voorbij en ze kon zonder problemen naar buiten.

Haar rug raakte een stukje van het hek aan, Celene voelde haar hele lichaam opschrikken. De 2000 volt gierde door haar lichaam.

Ze schoot omhoog, de lakens van het bed lagen op de grond. Waar haar lichaam net nog lag, was een grote zweetvlek afgebeeld en haar hemd was doorweekt en stonk. Haar haren klommen tegen haar hoofd aan, haar hart bonkte en ze wist niet meer wat ze moest denken.

A/N

IK WILDE EVEN ZEGGEN DAT ZOD'S HELE TAS-VAN-SCHOUDER-DING IS GEÏNSPIREERD OP ECHTE GEBEURTENISSEN, VRIENDEN DOEN DIT ECHT EN HET IS UITERST VERVELEND : )
MAAR GOED, MIJN ARM IS VERBRAND DOOR DE STOMME SCHOOL EN OMDAT WE MOESTEN GYMEN OP SCHOOL IN DE BRANDENDE ZON, DUS DANKJEWEL ZON EN MIJN VERGEETACHTIGHEID OM ZONNEBRAND TE GEBRUIKEN : )

BYE, MAGIC