Het was duidelijk dat Cory niet boos op Medea was, hij was zelfs aardiger tegen haar dan tegen Jenn. Hij hielp haar met verschillende dingen, over hoe je de spelmakers op de derde trainingsdag over kon halen om je een elf te geven en al die dingen.

Jennifer voelde haar niet buitengesloten, ze wist dat hun mentor een van zijn tributen moest kiezen om te vertegenwoordigen en sponsoren te geven.. en hij had Medea gekozen, compleet in het zichtveld van Jennifer.

En dat maakte haar dan weer boos.

En de gedachten van Finn en haar moeder maakte haar weer verdrietig.

En de gezelligheid in de beroepsgroep gaf haar het gevoel van verraad en angst.

En zo kwam de tweede trainingsdag, ze hadden alle verplichte onderdelen gehad en nu was het echt tijd om te trainen voor de onderdelen die ze al onder controle hadden.

Jenn kwam als laatste van de beroeps aan in de trainingszaal, Robijn gooide met haar messen, Wonder hakte met haar katana alle hoofden en ledematen van de oefenpoppen af, Helena gooide haar speer naar de schietschijven en Daphne oefende met rubberen stokken met een van de trainers.

Jenn stopte naast Helena, ze gooide nog een speer en het raakte de platte pop in z'n hart. ''Wil je ook proberen?'' vroeg Helena aan haar. Ze pakte een speer uit de standaard en gooide hem naar Jenn, ze ving het met een hand.

''Waarom niet?'' Jenn liep naar de plek waar Helena net stond. Ze zette haar linkervoet naar voren, ze trok haar rechterarm naar achteren, de speerpunt gericht op de pops hoofd en gooide het wapen losjes naar de pop. Het raakte hem in z'n nek.

Ze zei niet dat ze eigenlijk op zijn hoofd had gemikt, want dan wist ze dat de beroeps haar uit het team zouden gooien.

''Prachtig,'' prees Helena haar.

En toen kreeg Jenn een briljant idee, ze zag de zwaarden een paar meter van haar vandaan staan, ze liep er naartoe en pakte er een klein zwaard- veel korter dan een speer, uit en liep terug naar Helena.

''Wat ga je doen?'' vroeg ze verrast.

''Iets proberen,'' legde Jenn uit.

De rest van de beroeps zagen ook dat Jennifer iets wilde proberen en ze liepen naar het speer- onderdeel, fluisterend onder elkaar. Maar Jenn negeerde hen, ze zette zich af, ze hield het zwaard vast als een speer en gooide het.

Het zwaard raakte de pop in zijn onderarm.

Jenn klapte haar bezweten handen af op haar broek en keek naar de beroeps. Ze keken haar met bewonderende blikken aan, Robijns mond was zelfs opgevallen.

''Dat moeten we nog op oefenen,'' zei Jennifer simpel.

''We laten je nooit meer gaan,'' grapte Robijn. Ze toverde een glimlach op Jenns gezicht, die ze meteen weer van haar eigen gezicht wilde vegen.

Het voelde alsof ze samen hing met de duivel en de andere engeltjes doodde. Maar het moest en ze moest toegeven dat het niet zo erg was als ze eerst had gedacht, om daarna meteen dat idee weer in de vuilnisemmer te gooien.

♚»↞

Na een tijdje verdwenen Daphne en Helena naar het messen- afdeling. Robijn, Wonder en Jenn oefenden met de zwaarden en de speren. Het duurde lang voordat Jenn door had hoe ze het zwaard beter kon gooien dan de eerste keer, maar het was wel zwaar werk en ze voelde het na een tijdje aan haar spieren.

Ze wilde net een zwaard lanceren toen Robijn op haar schouder tikte. Jenn keek haar vragend aan en zag dat haar blik naar het klimgebied tuurde.

''Je hebt m'n mes,'' beschuldigde Daphne iemand,''geef het terug."

Ze was aan 't schreeuwen tegen het oudste meisje van 3, met de bruine haren. ''Ik heb niets van jou," zei het meisje kalm tegen de beroeps. Ze leek haar geen erg te hebben van de woede van Daphne.

''Ik zag je al naar ons kijken,'' tierde Daphne door. ''dus GEEF HET TERUG!'' de uitbarsting van Daphne zorgde ervoor dat meerdere trainers opkeken. De andere beroeps bleven staan waar ze stonden, bang dat het ging gebeuren dat ze dachten dat ging gebeuren.

En blijkbaar wilde het lot niet dat de kansen ímmer in hun voordeel waren.

Daphne 's handen raakte district 3's borst. District 3 strompelde naar achteren. voordat Daphne nog meer kon doen grepen de trainers haar vast en trokken haar van de tribuut vandaan, ze namen haar mee uit de trainingszaal.

Gevechten met de andere tributen waren streng verboden en nu kreeg Daphne een straf.

Het meisje van district 3 werd omhoog geholpen door haar districts maat. In de rij bij het onderdeel van de netten zag Jenn de oudste tribuut van 12 en die van 6 zachtjes lachen. Jenn vroeg haar af wat er zo grappig was aan deze woede uitbarsting van Daphne.

♚»↞

Jenn kon niet slapen, haar ogen waren te droog, haar mond was te droog, haar hersenen maakte overuren en de angst van de arena werd alleen maar meer. Haar bed lag ook niet meer zo comfortabel, de dekens waren net zo beklemmend als die van het bed van de trein. Haar kussen was te plat en haar rug wilde niet dat ze op die plek lag, ook haar twee zijden wilde niet dat ze het zachte matras aanraakten.

Ze zuchtte en klom overeind. Ze zat even op de rand van haar bed en staarde naar de koude grond. Na een paar minuten stond ze op en liep haar kamer uit.

De gangen waren verlaten en de woonkamer ook. Het was uiterst donker en je zag alleen lichtjes door de ramen van de straten in het Capitool. Jenn liep naar de liften, de deuren gingen open en ze was er blij mee. Ze moest een luchtje scheppen en dat kon ze niet in een beklemmende kamer.

Ze klikte op nummer 13- het dak. de frisse wind blies meteen in haar gezicht, Jenns hoofd werd een beetje verlicht door de kou. Op het dak stonden verschillende planten en bloemen, de blaadjes en de bloesem waaiden door de wind en zorgde ervoor dat er een geruis ontstond.

Jenns ogen vonden het figuur aan de rand van het dak, haar waren geklemd aan de rand, haar ogen waren op de grond gericht en haar hele lichaamshouding vertelde dat ze niet onderbroken wilde worden in haar eenzame moment.

Maar als gewoonlijk leek Jennifer daar niet op te letten. Ze liep naar de zwartharige toe en liet haar naast de beroeps op de rand van het dak vallen.

''Hoi,'' begroette ze haar.

Helena keek op en ging rechter zitten, ''hallo,'' mompelde ze terug. ''Wat doe jij hier?'' vroeg ze meteen erna.

''Kon niet slapen,'' legde Jennifer uit.

''Ik ook niet,'' gaf Helena toe.

En toen begon ze te huilen.

Jenn wist niet wat ze moest doen, het huilende meisje sloeg haar handen voor haar gezicht en hapte naar adem. Het moest Jennifer denken aan haarzelf, Helena huilde ook met grote ademteugen en de drang naar lucht.

Ze kreeg medelijden met haar en voelde zich ongemakkelijk bij het huilende meisje. Daarom zei ze niets en keek naar de bloesem van de struiken. Na een tijdje besloot ze om iets te zeggen, ''moet ik weggaan?'' vroeg Jenn voorzichtig.

Helena's handen verdwenen van haar gezicht en ze keek Jenn vragend aan. Haar ogen waren rood en doorweekt en haar gezicht stond bedenkelijk. ''Nee,'' wist ze uit te kramen.

''Ok...''

''Ik stop wel met huilen,'' gaf Helena toe.

''Fijn,'' mompelde Jenn opgelucht.

Helena wreef met de mouw van haar shirt haar wangen droog, ''het spijt me dat je me zo moet zien, Jennifer.''

''Ik-''

''Normaal ben ik niet zo, hoor,'' verzekerde ze haar. "het is gewoon een beetje veel.''

Jenn wist niet precies wat ze hier van moest denken, de meeste beroeps uit district 1, 2 en 4 kwamen haar altijd gevoelloos over- net als hoe Jenn haar voor wilde doen. maar nu ze Helena' s uitbarsting had gezien begon ze te twijfelen.

Het waren ook nog maar kinderen, bedacht ze haar, zijzelf was ook gewoon nog een kind. Maar de laatste tijd had ze zich niet meer een kind gevoeld, meer iemand die bedrukt werd en met de problemen van andere moest handelen.

''Ik snap het niet,'' gaf Jenn toe, ''waarom- waarom is het veel, jullie kozen hier toch voor. Jullie wisten toch dat het zo-''

''niet ik-'' onderbrak Helena haar ruw- ''ik wilde dit echt niet.'' Ze wachtte als Jenn iets ging zeggen, maar Jennifer wilde alleen dat Helena haar verhaal begon vertellen.

''ik ben dan wel een beroeps,'' legde Helena uit, ''maar ik wilde nooit écht meedoen aan de hongerspelen, ik vind het vreselijk om al die kinderen te zien sterven, en dan moet ik het ook nog zelf doen. nee, dat doe ik niet. ik dacht me eruit te helpen om gewoon nooit me op te geven, of te doen alsof ik net te laat was. Maar dat werkte niet..''

Ze was even stil.

''Mijn ouders stonden erop dat ik de eerste was die me opgaf, anders zouden ze me als een verrader zien. En ik kan dat niet- ik wil niet dat mijn ouders me als een verrader zien,'' legde ze uit, ''dus toen de eerste getrokken werd gaf ik me op en maakte mijn ouders blij.''

''Waarom wilde je ouders dit?'' vroeg Jenn, ''waarom vinden ze het zo belangrijk?''

''Eer,'' legde Helena uit, ''eer is alles in district 2. Als je veel eer hebt kun je bijna alles in ons district. En misschien ligt het ook wel aan mijn familieboom,'' het laatste voegde ze er snel aan toe, ze wilde niet dat Jenn het hoorde, maar ze wilde het ook duidelijk kwijt.

Maar god had het niet met de tribuut uit district 2, Jenn hoorde elk klein woordje dat Helena uitsprak door het gezwaai van de takken van de struiken heen. "Wat is er met je familieboom?'' vroeg ze uiterst onschuldig, diep van binnen wist Jenn dat ze het eigenlijk niet hoorde te vragen.

''mijn moeder is de zus van een van de winnaars van voor de revolutie,'' legde Helena uit, ''ze was een van de enige die de revolutie heeft overleefd, ze is niet vermoord tijdens de Donkere Dag doordat ze zogenaamd altijd achter het Capitool heeft gestaan.''

''De vrouw met de scherpe tanden,'' realiseerde Jenn, ''ze deed mee aan de 75e hongerspelen.''

Helena knikte, ''inderdaad. Mijn ouders willen dat ik net zoals haar werd, omdat mijn moeder nooit de kans heeft gekregen om haar zus te evenaren.''

''Als mijn ouders zo zouden zijn had ik ze laten stikken,'' gaf Jenn toe. ze zag de Helena het niet echt snapte, de situatie in district 2 was erger dan Jenn had verwacht, ''niemand verdient zo'n ouders- vooral jij niet, Helena,'' legde Jenn uit, ''je bent een heel aardig mens en het is vreselijk dat je die eigenschap zomaar weg moet gooien om je ouders te plezieren.''

Nu lachte Helena een beetje, ''je weet niet hoe het is, Jennifer,'' zei ze met een glimlachje op haar gezicht, ''de mensen in district 2 zijn heel strikt. Niet zoals in district 4.''

''dat waren ze eerst wel,'' weerde Jenn tegen, ''voor de revolutie. Mijn ouders hebben het nog meegemaakt.''

''Daar weet ik niets van,'' bekende Helena.

''Dat komt omdat je het niet op school leert,'' mopperde Jenn, ''alleen je ouders leggen je uit hoe Panem er echt uit zag in die tijden. De Capitool geschiedenis is rotzooi!''

Helena's mond viel een beetje open, ze klapte hem snel dicht. ''Waarom zeg je het zó hard,'' fluisterde ze, ''hierboven hangen echt wel camera's.''

''weet ik, maar door de wind en het geruis van de bladeren kunnen ze ons niet horen,'' verzekerde Jenn haar. ''ik kan zeggen wat ik wil zonder dat ze er erg in hebben.''

''je bent slim,'' complimenteerde Helena haar, ''ik had dat nog niet door toen ik hier terecht kwam."

''soms moet je gewoon goed kijken,'' ontweek Jenn het compliment.

Het duurde even voordat Jenn snapte waarom Helena aan lachen was, en daarna snapte ze het nog steeds niet. maar ze moest wel meedoen.

Ze probeerde aan alle leuke dingen te denken van haar leven. Over de foto van haar vader op haar moeders nachtkastje, de lachende foto van de twee baby's, Jenn op een paard, Finn op het strand. En die keer dat ze Medea en Finn betrapt had en de keer dat een van de oude winnaars op bezoek kwam met een taart.

Al snel veranderde haar lach naar een lang getrokken gezicht. Dit zal ze nooit meer krijgen, nooit meer de blijheid om haar broer zo gelukkig te zien en hoe haar moeder taarten bakte, of hoe de paarden in het weiland in de zomer met elkaar speelde.

Ze was geen kind meer.