Έφτασα στην αίθουσα των φίλτρων. Ο Ματτεο ήταν ήδη μέσα.
Έδωσα το ραβδί μου στο ξωτικό έξω από την πόρτα...πλησίασα τον Ματτεο και μάζεψα τα σπασμένα γυαλιά που έχει λίγο πιο δίπλα απτά πόδια του.

"Θα καθαρισω εγώ. Φυγε".
"Δ-δε χρειάζεται να φύγω, μπορώ να σε βοηθήσω".
"Φύγε ειπ-"
"Ματτεο, θα σε βοηθήσω" ειπα αποφασιστικά.

Άρχισα να καθαρίζω με τη σφουγγαριστρα όσο εκεινος έσκυβε και μάζευε τα φύλλα νεροδεντρου.

Σηκωθηκε όρθιος, γυρισε την πλατη του προς εμένα, και σηκωσε ελαφρος τη μπλουζα του. "Άχχ, γαμω τη- μμμ-"

"Είσαι καλα?" Έτρεξα δίπλα του κι αντίκρισα την πληγή είχε. Το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι.
"Μα τον Μερλιν! Π-που χτύπησες? Πον-νας πολυ?"

"Είμαι εντάξει" κατέβασε απότομα τη μπλούζα του.

"Θα μολυνθεί αν το αφήσεις έτσι! Έλα εδώ..." Τον έβαλα να καθίσει σε μία καρέκλα και του είπα να κρατήσει τη μπλούζα του ώστε να του κλείσω την πληγή.

"Ελεον- Κινγκ, είμαι μια χαρα".
"Σταμάτα να λες ψεματα".

"Πως τα πας με τον Τομ?" Άλλαξε θέμα. "Έμαθα πως είστε μαζι".

"Δεν ισχύει. Πότε έφαγες τελευταία φορά?"
"Σημερ-"
"Την αληθεια" ειπα.
"Χθες το πρωί. Αλλά ήπια σήμερα λίγο ουίσκι, και μπίρα!"
"Το αλκοόλ δε μετραει".
"Ποιος το λεει?"
"Εγώ. Έχεις μαζί σου αλκοόλ?"
"Ναι, έχω.... Τι το θες?"
"Θα δεις".

Μου έδωσε το μπουκαλάκι με το αλκοόλ. Του είπα να μου σφίξει το χέρι κι έριξα λίγο πάνω στην πληγή του.

"ΓΑΜ- ΠΟΥΣ- ΤΟ ΚΕΡΑΤ- Αχχ..."

Νιώθω ότι θα μου σπάσει το χέρι.

~Σκασε. Δώσε μου λίγο χρόνο να θαυμάσω τους κοιλιακούς!

Αυτό κοιτάς τόση ωρα;

~Γιατί εσύ κοιτάς κάτι καλυτερο;

Μπορεί να μολυνθεί, συγκεντρωσου.

~Τώρα τι θα κανεις;

Θα πάρω κλωστή και θα του το ραψω

~Θα ράψεις τι;!

Την πληγή.

~ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ! ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ;

Είσαι άρρωστο στον εγκέφαλο. Γιατί να θες να ποναει;

~Ξέρω γω...; Θα φαίνεται πιο...εμ...καυτος;

Μερλιν σώσε με.

~Σε ακούω!

Κι εγώ ακούω εσένα!

Άρχισα να τρέμω.

"Είσαι σίγουρη πως κάνεις το σωστο;"
"Ν-ναι, νομιζ-ζω..."
"Σου πιέζω πολύ το χέρι;"
"Ο-οχι, είμαι μια χα-χαρα".

~Κοίτα γωνίες...

"Σκασε!!!!" Πέταξα το κουβάρι με την κλωστή κάτω.

"Δε μίλησα".

Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει.

"Ελεονόρα, είσαι καλ-"

Σηκώθηκα έξαλλη και του πέταξα ένα γυάλινο μπουκαλάκι το οποίο έπιασε στον αέρα.
"Μη μου μιλάς! Στην αρχή, είσαι ευγενικός, μετά μυστήριος, μετά πας να με πνιξεις! Ύστερα μου ανοίγεσαι, και στο τέλος μου συμπεριφερεσαι σα να μη με γνώρισες ποτέ, λες και είμαι μία πορνη που βρήκες στους δρόμους του Λονδίνου!!!"

"Έχεις καθυστέρηση περιόδου;"

Του πέταξα μία γλάστρα με χώμα, η οποία θα έπρεπε να είχε και το μανδραγορα μέσα!

Έσκυψε και την απέφυγε.

"Ηλ-λιθιε! Το μόνο που ήθελα ήταν να σε βοηθήσω!"

"Ποτέ δε ζήτησα τη βοήθεια σου" ειπε υπεροπτικά.

Πήγα να του πετάξω το σιδερένιο κουτί των πρώτων βοηθειών αλλά μου το άρπαξε απτά χέρια.
"Ας αφήσουμε τις φωνές τώρα, ναι; Και ας μιλήσουμε για τη σχέση σου με τον Τομ".

Τον χαστουκισα με όλη μου τη δύναμη.
"Μη με αγγίζεις. Και προς ενημέρωσή σου, είμαι καθαρόαιμη".

"Χα, να υποθέσω ο Τομ σου έμαθε πως να χαστουκισεις καποιον".

"Στο Μπομπατον μου εμαθαν".

"Και τώρα....Θα φυγεις;"

Τον κοίταξα στα μάτια κι ύστερα τη μπλούζα του που γέμιζε με αίμα. "Οχι. Πρέπει να σου κλείσω την πληγή..."

"Άρα θα κάτσεις..." ειπε με ένα στραβό χαμόγελο.

"Και μετά θα φύγω. Θέλω να δω ποιος θα είναι ο αγωνιζόμενος του Χογκουαρτς".

"Ωραία..." Έκατσε πάλι στην καρέκλα και σηκωσε τη μπλούζα του.

[...]

"Τελειώσαμε και με το καθάρισμα" έβγαλα τα γάντια και τοποθέτησα το γυάλινο μπουκαλάκι, που του πέταξα πριν, πάνω στο ραφι.
"Κινγκ, ευχ-ευχα-ευχαριστω που με βοηθησ-σες. Με την πληγη".
Έμεινα να τον κοιτώ για λίγο. Εσκυψα το κεφάλι μου κι ενευσα "Παρακαλω".

Το πρόσωπο του σοβαρεψε πάλι.
"Εξαφανίσου" ειπε κοφτά.
Πήρα τη ζακέτα μου, το ραβδί μου, κι έφυγα. Πήγαινα στην τραπεζαρία. Σε λίγα λεπτά το κύπελλο της Φωτιάς θα διάλεγε τους αγωνιζομενους του Τριαθλου Μαγείας.

Μπήκα τρέχοντας μέσα στο Γκρειτ Χολ και κάθισα δίπλα στον Σεντρικ, ο οποίος κοιτούσε με αγωνία τον διευθυντή. Ο χώρος ήταν χαμηλά φωτισμένος, και το μπλε φως του κυπέλου έλαμπε στη μέση της αίθουσας.

"Σεντ! Σεντ!" Ψιθύρισα. "Σεντρικ! Τι εγινε;"
"Περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι η αγωνιζόμενη του Μπομπατον".
"Και του Νταρμστρανγκ ποιος είναι?"
"Αυτός ο...Ο τέτοιος μωρέ...Ο Βίκτωρ Κραμ".

Το αγόρι που κοιτούσε την Ερμιόνη...

Το κύπελλο της Φωτιάς έβγαλε ένα χαρτάκι το οποίο ο διευθυντής Νταμπλντορ έπιασε στον αέρα. "Η διαγωνιζομενη του Μπομπατον είναι...Η Φλερ Ντελακουρ!!"

Όλο το Μπομπατον και τα χαζά αγόρια του Χογκουαρτς χειροκροτησαν. Αντε και μερικά κορίτσια απτό Χαφλπαφ...

Ο Σεντρικ συνέχισε να κοίτα με αγωνία...
"Ωχ όχι..." Μουρμούρισα. "Σεντρικ, έβαλες το όνομα σου στο κύπελλο?"
"Εεε...Να, θα στο ελεγα-"

"Ο διαγωνιζομενος του Χογκουαρτς είναι ο Σεντρικ Ντιγκορι!!"

Όλο το τραπέζι του Χαφλπαφ σηκώθηκε όρθιο σφυριζοντας και χειροκροτωντας.
"ΜΠΡΑΒΟ ΝΤΙΓΚΟΡΙ!" Φώναζαν αόριστα αγόρια.

Εγώ είχα μείνει κόκαλο. Τον κοιτούσα άφωνη.
Σηκώθηκε χαμογελαστός και πλησίασε τον Νταμπλντορ.

Γιατί δε μου το ειπε; Μπορεί να χτυπήσει, να σπάσει κάνα πόδι ή χέρι!

"Λοιπον, αυτοί είναι οι διαγωνιζω του Τριαθλου Μαγείας!!" Φώναξε ο διευθυντής.

Λίγο δευτερόλεπτα μετά όμως, το κύπελλο της Φωτιάς άρχισε να βγάζει κόκκινες φλόγες κι ένα χαρτάκι βγήκε από μέσα του κι έπεσε στα χέρια του Νταμπλντορ, ο οποίος το κοιτούσε με ένα μπερδεμένο αλλά και άγριο βλέμμα.

"Χάρι Ποττερ..."

Μία θανατηφόρα σιωπή σκέπασε όλη την αίθουσα.

"ΧΑΡΙ ΠΟΤΤΕΡ?!"

Ο Χάρι κοίταξε τον Ρον, την Ερμιόνη, αλλά και εμένα με ένα φοβισμένο, μπερδεμένο και θυμωμένο βλέμμα ταυτόχρονα.

Η Ερμιόνη τον σκουντηξε κι εκεινος περπάτησε με αργά βήματα μέχρι τον Νταμπλντορ.
"Κύριε, δεν έβαλα εγώ το όνομα μου..." Ψιθύρισε.
"Προχώρα Χαρι".

Ο Ρον έβγαζε καπνούς από τ'αφτιά. Πάω στοίχημα ότι θα τσακωθούν...

"Όλοι στους κοιτωνες σας!!! Οι μαθητές του Νταρμστρανγκ θα χωριστούν στο Σλιθεριν και οι μαθήτριες του Μπομπατον στο Ραβενκλοου! Καλό σας βράδυ!"

Πλησίασα τον Ρον και την Ερμιόνη με μία έκφραση που τα έλεγε όλα. Θυμός, θλίψη, απογοήτευση, σοκ, κι ένα μεγάλο ερωτηματικό.

"Πάμε, ας αφήσουμε τον διάσημο Χάρι να κάνει φίλους..." προσταξε ο Ρον.
Τον ακολουθήσαμε μέχρι τις κρεβατοκαμαρες, όπου μας καληνύχτισε.

Εγώ με την Ερμιόνη πήγαμε στο κοινό δωμάτιο του Γκριφιντορ.
"Και τώρα, τι? Αυτοί οι δύο θα τσακώνονται είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Δύσκολα θα βγάλουμε ακρη" ειπε η Ερμιόνη καθώς έπιανε τα μαλλιά της μία χαμηλή κοτσίδα.

Δεν απάντησα. Απλά άρχισα να σκέφτομαι ποιανού μέρος να πάρω.
Ο Ρον είναι ο ξάδερφος μου, είναι οικογένεια... Ο Χάρι όμως είναι φίλος, τώρα θα έχει πιο πολλούς εχθρούς και κανέναν φίλο. Ο Ρον σίγουρα θα έχει την Ερμιόνη... Ο Χάρι ομως-

"Πφφφ! Δε μπορώ να βγάλω άκρη! Που έμπλεξε ο Χάρι πάλι, Θεέ μου? Η ώρα πάει δώδεκα, κι ακόμα να εμφανιστεί".

"ΔΩΔΕΚΑ?! Ο ΤΟΜ- Τον αφησα μόνο του, με περιμένει! Καληνύχτα Ερμιόνη, τα λέμε αύριο!"

[ Da Next Day :) ]

Ξύπνησα. Αμυδρές ακτίνες ηλίου έπεφταν πάνω στα σκούρα μαλλιά του Τομ. Η ανάσα του ήταν βαρια. Ακόμα και στον ύπνο του έδειχνε άγριος.
Αν όμως κοιτούσες καλύτερα, θα έβλεπες τα χαρακτηριστικά του να μαλακωνουν.
Με το ένα του χέρι αγκάλιαζε τη μέση μου, ενώ με το άλλο έτριβε το χέρι μου όσο εγώ επαιζα με τα μαλλιά του.
Το κεφάλι του ακουμπούσε πάνω στην κοιλιά μου.
Είναι τόσο τέλειος.

Σταμάτησα να του χαϊδεύω τα μαλλιά για να τον σκεπασω καλύτερα.
"Μη σταματας" μουρμούρισε.
"Καλημέρα" ειπα με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη.
Σηκώθηκε από πάνω μου χαμογελαστός. Δε φορουσε μπλούζα. Μισό λεπτό...ΔΕ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΠΛΟΥΖΑ?!

~Υγεία... μη ξεχνάς τους κοιλιακούς.

Θα σε βαρέσω.

~Δεν μπορείς.

"Καλημέρα πριγκίπισσα" έβαλε το χέρι του πίσω απτό κεφάλι μου και μου έδωσε ένα φιλί στο κούτελο.

Η-η κα-κα-καρδι-ια μ-μου. Βο-βοηθ-θεια.

~Σκααασσεε. Κοκκινισες πάλι...

Ο Τομ χασκογελασε. Έβαλε μία μπλούζα και πήρε το ραβδί του...

[...]

Ο Τομ έπαιρνε το πρωινό του στην τραπεζαρία. Με ρώτησε αν ήθελα να ξαναπάμε στο Χογκσμιντ, του είπα ότι πρέπει να πάω στη βιβλιοθήκη αργότερα για να μελετήσω ξόρκια για το μάθημα της ΜακΓκοναγκαλ, είπε πως θα με βοηθήσει, και ότι θα μου μάθεις μερικά κόλπα για την Αλχημεία.

Οι κονκάρδες με τη φράση Ο ΠΟΤΤΕΡ ΕΊΝΑΙ ΚΆΘΑΡΜΑ βρίσκονταν πάνω σε κάθε μανδύα κάθε μαθητή.

Ο Μαλφοι τις μοίραζε σε όσους περνούσαν απτό διάδρομο προς την αυλή ενώ τα τσιράκια του, Κραμπ και Γκόιλ, μοίραζαν σε αυτούς που περνούσαν απτις σκάλες προς την τραπεζαρία.

Πράγμα που σημαίνει ότι όλοι έχουν πάρει τουλάχιστον μία έξτρα κονκάρδα για να δώσουν στους φίλους τους.

Τον είδα -τον Μαλφοι- να πλησιάζει διαφορά κορίτσια του Ραβενκλοου, να τους χαμογελάει, να κλείνει το μάτι, και να τους δίνει τις κονκάρδες.
Ύστερα κοίταξε εμένα. Με πλησίασε. Χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι.
"Καλημέρα όμορφη, θέλεις?"
Κοίταξα την κονκάρδες και μετά αυτόν.
"Θα έπρεπε να ντρέπεσαι" Είπα με σταθερό τόνο στη φωνή και πήγα στον Σεντρικ.

Αραζε μαζί με τους φίλους του σε ένα παγκάκι. Στάθηκα μπροστά του κι εκείνος πετάχτηκε όρθιος.
"Ελεονόρα...!"
"Σεντρικ Ντιγκορι" του έριξα μία μπουνιά στην κοιλιά, μιας και δεν έφτανα να του δώσω στο πρόσωπό, και προσποιηθηκε ότι πόνεσε.

Νούμερο.

"Γιατί δε μου τ-το ειπες?"

~Σοβαρά τώρα? Θα κλάψεις?

Προσπαθώ να μην το κάνω, εντάξει? Ει-ειναι δύσκολο! Ανησυχώ για εκείνον.

"Θα στο ελεγα, το υπόσχομ-"
"Πανάθεμα σε Σεντρικ! Εγώ τι θα κάνω αν χτυπ-πυσεις? Τι θα γίνει αν πάθεις κάτι? Το λιγότερο που μπορεί να γίνει είναι να σπάσεις το ραβδί σου!"

"Εκεί κάτω που είναι δεν υπάρχει περίπτωση να σπασει" χαχανισε.

"Δεν εννοώ αυτό το ραβδί!" Άρχισα ανά κλαίω και να γελάω ταυτόχρονα.

~Είσαι χαζό.

Το ξέρω.

"Θα ζητοκραβγαζεις για εμενα όταν θα πάρω το κύπελο, έτσι?"
"Εννοείται..."

Σταμάτα να κλαις. Σταμάτα. Σταμάτα.

"Ελα βρε μυξιαρικο!" Μου σκούπισε τα μάτια με τα δάχτυλα του κι ύστερα μου ανακάτεψε τα μαλλιά.

Χαχανισα κι έσκασα ένα χαμόγελο. "Χαζε. Θέλω να μείνουμε για πάντα κολλητοί, το υποσχεσαι?"
"Εμ...δεν ξέρω..." Έκανε με τσιριχτη φωνή.
"Έλα, πες ότι υποσχεσαι!"
"Υπόσχομαι".

[...]

"Ελ!" Φώναξε ο Χάρι ενώ έτρεχε για να με προλάβει.
"Χάρι?! Είσαι καλά? Τι έγινε με το κύπελο?"
"Δεν έβαλα εγώ το όνομα μου μέσα...!"
"Το ξέρω, σε πιστεύω".
"Αλλά θα πάρω μέρος στα αγωνίσματα. Μόνο τρία ειναι".
"Μπορει να χτυπήσεις!!!"
"Ναι, το ξέρω, αλλά δεν επείγει αυτό τώρα...! Θα πάρουν μία συνέντευξη από τους διαγωνιζομενους, και θέλουν κι εσενα".
"Εμ-μενα? Γιατί?"
"Επειδή μπήκες και στους τέσσερις οίκους φυσικά! Είσαι διάσημη, σαν εμενα".
"Εμ, ε-ενταξει..."

[...]

Ο Χάρι βγήκε από την μικρή αποθήκη σκουποξυλων κόκκινος απτά νεύρα.
"Αυτή η Ρίτα κάποια είναι εκνευριστική...!" Σχολίασε.
"Ελ, είσαι η επομενη" Συνέχισε ο Χάρι.

Μπήκα μέσα στην αποθήκη, έκλεισα την πόρτα, κατέβηκα τις σκάλες κι έκατσα στο σκαμπό μπροστά από τη δημοσιογράφο.

"Γεια σου, είμαι η Ρίτα Σκίτερ, κι εσύ είσαι?"
"Είμαι η Ελεονόρα, Κινγκ". Το μαγικό τις στείλω άρχισε να γράφει.
"Πόσο χρονών είσαι Ελεονόρα?"
"Δεκαπέντε".
"Ωραία, δεκατεσσάρων ετών, με τι ασχολείσαι?"
"Μ-με τον χορό, κ-και την αστρονομία".
"Εντάξει, βάλε μόνο αστρονομια" ειπε στο στυλό της.

Ο Χάρι είχε απόλυτο δίκιο.

Ο χώρος ήταν αποπνικτικός.
"Πως νιώθεις που μπήκες και στους τέσσερις οικους?"
"Δεν ξέρω. Σαν μία κανονική μάγισσα, υποθετω..."
"Και, μήπως υπάρχει ένας συγκεκριμένος οίκος που θα ήθελε ςνα μπεις?"
"Εμ...το Χαφλπαφ είναι πολύ ωραίο, αλλά και το Ραβενκλοου επειδή έχουν δίψα για γνώση...μου αρέσει επίσης και το Σλιθεριν, διότι έχουν φιλοδοξία, και το Γκριφιντορ...το Γκριφιντορ είναι τέλειο, γεμάτο με γενναίους και δυνατούς μαγους".

"Εεεε...εντάξει...? Επίσης έμαθα ότι βγαίνεις με έναν Ριντλ. Και συγκεκριμένα τον Τομ Ριντλ..."
"Οχι!" Αναφώνησα. "Ε-εννοω, είμαστε απλά φίλοι. Μόνο φιλοι".

"Οου, φίλοι..." ειπε πονηρά με την τσιριχτη της φωνή.
"Και κάτι ακόμα...Για ποιον θα ζητοκραβγαζεις στους τρεις αθλους?"
"Για τον Σεντρικ...και για τον Χάρι".
"Ωραία, ωραια, μπορείς να φύγεις...Και φωναξε τον Βίκτωρ Κραμ να έρθει".

Σηκώθηκα αργά απτό σκαμπό και βγήκα από αυτή την βρομερη αποθήκη. Μύριζε ιδρώτα.
"Βι-βικτωρ, είσαι ο επόμενος" ειπα κοφτά.

Ο Χάρι με κοίταξε με ένα ερωτηματικό στα μάτια "Όλα καλά?".
"Ναι, απλά ήταν αποπνικτικα εκεί μέσα..." άρπαξα την τσάντα μου κι έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

Πήγα στις τουαλέτες. Άνοιξα γρήγορα την τσάντα μου κι έβγαλα έξω το υγρό για τα μάτια.
"Πού είναι...? Που είναι?!.... Να το!"
Ήταν άδειο.
"Πφφφ...μας υπωχρεωσες".

"Γεια σου, φυτό".

Την ξέρω καλά αυτή τη φωνή. Είναι ξινη, τσιριχτη, και σίγουρα δεν έχει καλές προθέσεις. Τζουλιετ.

"Γ-γεια..." Αναφώνησα.

"Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που ορκίστηκα ότι αν σε ξαναδώ θα σου σπάσω τα κόκαλα?" Είπε καθώς με πλησίαζε με τις καινούργιες της φίλες.

[...]

"Ποιος σου το έκανε αυτό?" Είπε ο Όλιβερ καθισμένος πάνω στο κρεβάτι του ιατρείου.

Η Μαντάμ Πομφρι μου έβαλε λίγο βαμβάκι στο σκίσιμο που είχα στο κούτελο κι ύστερα στα χείλια.

"Έπεσα απτις σκαλες".
"Σίγουρα? Αν σε πείραξε κάποιος, ο Τομ Ριντλ ας πούμε, μπορείς να μου το πεις".
"Έπεσα απτις σκαλες" επανέλαβα με τον ίδιο τόνο και ξάπλωσα δίπλα του.

"Όλιβερ, μήπως σου είχε δώσει ο διευθυντής Νταμπλντορ κι άλλα μπουκαλάκια με υγρό?"
"Εννοείς αυτο για τα μάτια?"
"Μχμμ..."
"Ναι, αλλά τα έχω μέσα στο δωμάτιο μου. Μέσα στο μπαούλο μου. Αλλά θα σου τα φέρω εγώ...αν σε δουν εκεί οι συγκάτοικοι μου θα αρχίσουν να κάνουν ερωτήσεις. Και είναι πολύ ανώμαλοι...ειδικά ο ΜακΛαγκεν".

Ο ΜακΛαγκεν...Κορμακ ΜακΛαγκεν.

"Είσαστε φίλοι?"
"Ορίστε?"
"Ο ΜακΛαγκεν είναι φίλος σου?"
"Ναι...Όχι...παλιά κάναμε καλή παρέα, αλλά τώρα έγινε μεγάλο κάθαρμα".
"Αα, εντάξει...Τεσπα, πως είναι το πόδι σου?"
"Λίγο καλύτερα, σε δύο ή τρεις μέρες θα μπορέσω να περπατήσω αλλά με πατεριτσες" ειπε κοιτώντας τα πόδια του.

【Mattheo's Pov 】

Πήγα στη βιβλιοθήκη για να αφήσω ένα βιβλίο που είχα πάρει στην αρχή του έτους απτό απαγορευμένο τμήμα.

Η ώρα ήταν τέσσερις το μεσημέρι.

Είδα τον Τομ να κάθεται δίπλα από την Ελεονόρα η οποία κρατούσε ένα βιβλίο Αλχημείας και χαζογελουσαν παρέα δίπλα απτό παράθυρο.

Πέταξα το βιβλίο πίσω μου θυμωμένος και πήγα να τους πλησιάσω, αλλά γύρισα απότομα να αντικρίσω το κορίτσι που είπε: "Αουτς! Πγόσεχε που πετάς τα βιβλία!..."

Ήταν η ξανθούλα από χθες.

"Εμ, γεια, συγγνώμη, δε σε είδα. Είμαι ο Ματτεο, Ριντλ".
Μόλις σήκωσε το κεφάλι της και με αντίκρισε έμεινε άφωνη. "Χαχ, δε πειγάζει καλέ, ένα βιβλίο ήταν, είμαι η Τζουλιετ Ρόουζγουελ. Χάρηκα!" Το χαμόγελο της ήταν πονηρό, γλυκό, και ξινό ταυτόχρονα.

-------------

Χαίρεται κυρίες και κύριοι!

Τι κάνετε, πως είστε?

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο...αν και είναι λίγο χάλια διότι είχα ξεμείνει από έμπνευση και δεν ήξερα τι να γράψω

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στη συνέχεια με τον Ματτέο και την Τζουλιετ?

STAY TUNED!!!!

Byee❤