Η δίψα μου για την ανακάλυψη των μυστικών σου ήταν τεράστια.
Πού να ήξερα ότι κρατούσα τις σελίδες της ζωής σου στα χέρια μου.
Αν το ήξερα, ορκίζομαι ότι θα πήγαινα στη σελίδα όπου έγραψες για την πρώτη φορά που με είδες.

Κι εσύ με ερωτεύτηκες εκείνη τη μέρα...Αυτό θέλω να ελπίζω τουλάχιστον.

-Mattheo

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

【Eleonora's Pov】

Έχετε δει ποτέ άνθρωπο να τρελαίνεται?
Να τρελαίνεται στ'αληθεια...
Να αρχίσει να φωνάζει, να σπάει πράγματα, να χτυπά οτιδήποτε είναι μπροστά του?
Μπορεί ναι...Μπορεί όχι.

Θυμάστε τα μαλλιά του Αϊνστάιν?
Έτσι είναι τα δικά μου τώρα.
Έχασα το ημερολόγιό μου. Το μονάκριβο, σουπερ απόρρητο, μυστικό μου ημερολόγιο.

Μέσα του είναι γραμμένη όλη μου η ζωή.
Πράγμα που σημαίνει...ΌΤΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΚΡΑΤΆΕΙ ΑΥΤΉ ΤΗ ΣΤΙΓΜΉ ΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΤΟΥ!

【Mattheo's Pov】

Ξάπλωσα ήρεμα στο ήρεμο κρεβάτι μου κι άνοιξα ήρεμα το ήρεμο ημερολόγιο που είχε ο Τομ στο ήρεμο κομοδίνο του.

Σίγουρα ανήκε σε κορίτσι. Μπορούσα άνετα να το καταλάβω από το πράσινο εξώφυλλο με τις χρυσές λεπτομέρειες και την πεταλούδα που είχε στο κέντρο του.
Άνοιξα την πρώτη σελίδα... Ουφφ, ώρα για διάβασμα.

26 Αυγούστου του 1993

Γειά σου καινούργιο ημερολόγιο.
Δυστυχώς το πρώτο γέμισε, έτσι αναγκάστηκα να πάρω καινούργιο.
Δεν έγινε τίποτα σπουδαίο σήμερα, όλο τα ίδια και τα ίδια.
Οι καλοκαιρινές διακοπές τελειώνουν και πρέπει να γυρίσω στο Μπομπατον.
Δε θέλω όμως... Αυτό το μέρος είναι κόλαση.
Στοίχημα ότι δε θα μείνω ζωντανή μέχρι το τέλος του έτους. Μακάρι να έμοιαζα στη Τζουλιετ. Θα ήμουν όμορφη, διάσημη και θα είχα πολλούς φίλους.
Περιμένω όμως ανυπόμονα τα γενέθλια μου! Είμαι σίγουρη ότι θα είναι τέλεια και ξεχωριστά, παρόλο που είναι σε τέσσερις μήνες...

Η μαμά έχει αρχίσει να συμπεριφερεται περίεργα. Δεν είναι άρρωστη, ούτε λυπημένη. Αλλά μένει ξύπνια τα βράδια, σα να περιμένει κάποιον. Και με φρικάρει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτός ο κάποιος δε θα αργήσει να έρθει, και σίγουρα δεν είναι καλός.
Δε μου είπε ποτέ γιατί παράτησε τη μαγεία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ερωτεύτηκε τον μπαμπά σε νεαρή ηλικία, έτσι αποφάσισε να αφήσει τον κόσμο των μαγων. Και μιας και παράτησε τη μαγεία, σημαίνει ότι είναι μισή Μαγκλ, άρα εγώ είμαι λασποαιματη. Ναι, σήμερα μου τα είπε όλα αυτά.

Ώρες ώρες όμως με κάνει να νευριάσω. Λέει πως είμαι πολύ μικρή για να μάθω κάποια πράγματα. Και γίνεται υπερποστατευτικη. Δε με πειράζει, αλλά και η προστασία έχει ένα όριο. Σωστά?

Πολύ βαρετό...Θέλω δράση.
Προσπέρασα μερικές σελίδες και λίγο πριν συνεχίσω το διάβασμα ο Τομ άνοιξε φουριόζος την πόρτα του δωματίου μου.
Μόλις με είδε να κρατώ το ημερολόγιο άλλαξε χίλια χρώματα.

"Πού το βρήκες αυτό?"
"Στο κομοδίνο σου. Σε ποια ανήκει?"

Άρπαξε το ημερολογιο απτά χέρια μου σαν τρελός"Να μη σε απασχολεί!"
"Καλά, άραξε. Μόνο την πρώτη σελίδα διάβασα..."
"Μακριά απτά πράγματα μου" Γρύλισε.

Καλά τι έπαθε αυτός?

~Ειδε τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι.

Λες?

~Αμέ. Δε τον βλέπεις?...έχει σοβαρό στερητικό σύνδρομο. Αυτό το ημερολογιο παίζει να είναι όλη του η ζωή.

"Μη τολμήσεις να αγγίξεις ξανά αυτό το ημερολογιο, θα σου κόψω το λαρύγγι!" Βγήκε έξω απτό δωμάτιο και κοπανησε την πόρτα.

Δε θύμωσα, κάθε άλλο, λατρεύω να τον βλέπω να τρελαίνεται... Γίνεται άλλος άνθρωπος.

Το θέμα είναι πού ήταν τέτοια ώρα. Είναι πέντε το πρωί.

【Ron's Pov】

"Ρον! Ξύπνα!"
"Άσε με ρε Χάρι...Πες στη ΜακΓκοναγκαλ ότι είμαι άρρωστος!" Μουρμούρισα με κλειστά μάτια κι άλλαξα πλευρό.
"Η Ελεονόρα είμαι ξάδερφε".
"Ελεονορα?!" Αναφώνησα ξαφνιασμενος και τράβηξα την κουβέρτα μέχρι τον λαιμό μου. "Τί κάνεις εδώ? Τί ώρα είναι?"
"Πέντε το πρωί. Έχεις δει το ημερολόγιό μου?"
Χασμουρηθηκα "Οχι, πού είναι ο Χάρι?"
"Με βοηθάει να το βρω. Θες να με βοηθήσεις κι εσύ?"

Μου κάνει πλάκα? Είναι πέντε το πρωί!!

"Γιατί με ξύπνησες πρωινιατικα και δεν πας να το βρεις μόνη σου?"
"Ελα Ρον, μην είσαι τεμπέλης!" Με τράβηξε απτό χέρι βάζοντας όλη της την δύναμη. "Σηκω να με βοηθήσεις!"
"Καλά! Θα μου χρωστάς όμως" μουγκρισα.
"Ασ'τα αυτά και ντύσου" γαβγισε βγαίνοντας έξω από το δωμάτιο.

Ζήλευα πολύ τον Σίμους που ροχαλιζε στο διπλανό κρεβάτι.
Έβαλα το παντελόνι μου και ένα πουλόβερ κι αποχωρίστηκα το μαλακό μαξιλάρι μου.

Κατέβηκα τις σκάλες άγαρμπα, ενώ σκουντουφλισα στο τελευταίο σκαλοπάτι.
Όταν αντίκρισα τον Χάρι, την Ερμιόνη και την σπαστική ξαδέρφη μου να ψάχνουν σαν τρελοί το κοινό δωμάτιο, ευχήθηκα να είχα σκονταψει στο πρώτο σκαλοπάτι ούτως ώστε να έσπαγα το κεφάλι μου.

"Κατάρα!" Μουρμούρισα. "Και τώρα τί πρέπει να κάνω?"
"Να μας βοηθήσεις!" Ψιθύρισε νευριασμενη η Ερμιόνη.
"Μα καλά, γιατί κάνετε έτσι? Ένα ημερολόγιο είναι!"

"Μέσα έχω τη φωτογραφία της μαμάς μου, Ρόναλντ!" Είπε η Ελεονόρα καθώς έψαχνε κάτω από τον καναπέ. Σήκωσε το κεφάλι της και σκούπισε τη σκόνη που είχε στα χέρια πάνω στην πιτζαμα της. "Εγώ κι εσύ θα πάμε να ψάξουμε στην τραπεζαρία. Χάρι, εσύ θα συνεχίσεις να ψάχνεις εδώ, κι Ερμιόνη, μπορείς να ψάξεις στη βιβλιοθήκη?" Συνέχισε.

Η Ερμιόνη έγνεψε κι έσπευσε προς τη βιβλιοθήκη, ενώ η Ελ με τράβηξε απτό χέρι για να πάμε στην τραπεζαρία.

Οι διάδρομοι ηταν μέσα στο σκοτάδι!

Καθώς περπατουσαμε αθόρυβα για να μην ξυπνήσουμε τους πίνακες, είδαμε τον Τομ-Βλαμμενο-Ριντλ να βγαίνει από την αίθουσα των Φίλτρων. Κρυφτηκαμε πίσω απτην γωνία του διαδρόμου και παρακολουθησαμε ήσυχα την κάθε του κίνηση.

Η Ελεονόρα όμως φαινόταν μπερδεμένη. Φαινόταν σαν κι εκεινος να έψαχνε κάτι. Ήταν άγρυπνος.
Έφυγε κρατώντας το ραβδί του σφιχτά στο χέρι του. Αυτή τη φορά τράβηξα εγώ την Ελεονόρα απτό χέρι και τον ακολουθήσαμε.
Για ψυχοπαθής γιος Του-Ξερετε-Ποιου περπατούσε πολύ γρήγορα.
"Ρον..." Ψιθύρισε η Ελ "Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην τον ακολουθήσουμε. Μπορεί να μπλέξουμε".

Για κάποιο λόγο είχε απόλυτο δίκιο.

"Έτσι κι αλλιώς τον ξέρω. Δεν είναι κακός..."

I BEGG YOUR PARDON?!

"Τι στον Μερλιν? Ακούς τι λες-" φωναξα κατάπληκτος.
Μου έκλεισε το στόμα και κρυφτηκαμε μέσα σε μία αίθουσα. "Σσσσς! Θα μας ακούσει!"
"Χεστηκα! Εσύ ακούς τι λες?"

Και...ωωω ναι. Τώρα μαλώνουμε ψιθυριζοντας ο ένας στον άλλον...στις πέντε η ώρα το πρωί.

"Δεν είναι κακός Ρον! Ο πατέρας του είναι αυτός που τους εκανε έτσι, καταβαθος είναι καλοκαρδος κι ευγενικός".
"Ναι καλά...Εγώ γνώμη δεν αλλάζω! Είναι σα να σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου" μουγκρισα.
Με σκουντηξε στον ώμο με δύναμη "Αου! Σαν την Ερμιόνη έγινες...τι σε έπιασε σήμερα?"
"Έχασα το ημερολόγιό μου, Ρόναλντ! Κι αντί να με βοηθήσεις κάθεσαι και γκρινιάζεις για τον Τομ, ο οποίος θα είχε ήδη βρει το ημερολόγιό μου".

Της έχει σίγουρα κάνει πλύση εγκεφάλου.

Αναστέναξα τριβοντας τα μάτια μου. "Και τώρα τι κάνουμε? Θα πάμε στην τραπεζαρία?"
"Ναι, αλλά κάνε ησυχία..." άνοιξε αργά την πόρτα κι έβγαλε το κεφάλι της έξω για να τσεκάρει αν έφυγε ο Ριντλ.
"Βλέπεις κάτι?"
"Οχι, έφυγε. Παμε" με τράβηξε ξανά απτό χέρι και φτάσαμε στο Γκρειτ Χολ.

Ξέρετε τί σκέφτομαι τώρα?
Φαΐ.

"Ρον ψάξε κάτω απτό τραπέζι του Χαφλπαφ".
"Μάλιστα κυρία" έκανα ειρωνικά κι άρχισα να ψάχνω. Το καταραμένο της ημερολόγιο δεν ήταν πουθενά.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα σταμάτησε επιτέλους να ψάχνει, ενώ εγώ καθόμουν κι έτρωγα ότι γλυκό έφερναν τα ξωτικά στην τραπεζαρία. Πρώτη φορά τα βλέπω μέσα στο Χογκουαρτς...Ευτυχώς που η Ερμιόνη μου απαγορεύει να γίνω μέλος του ΜΥΞΑ γιατί λέει πως θα τα κάνω όλα χειρότερα.

"Γκρρ...Δεν είναι εδώ" Έκατσε δίπλα μου βουρκωμενη. "Ρον, τι να κάνω?"
"Να σταματήσεις να κλαψουριζεις. Είσαι άσχημη όταν κλαις" ειπα κοροιδευτικα για να την πειράξω.

Ρούφηξε τη μύτη της και σκούπισε τα δάκρυα με το μανίκι της μπλούζας της.
"Φχαριστω που με βοήθησες ξάδερφε. Αλλά δε παύεις να είσαι τ-τεμπέλης...".
"Είπε το κορίτσι που έχει να πατήσει στο μάθημα της Μαντείας εδώ και μία εβδομάδα".
"Είπε το αγόρι που δε μπορεί να μεταμορφώσει την οδοντόκρεμα του σε χυμό πορτοκάλι".
"Είπε το κορίτσι που....

【Tom's Pov】

Συναντήθηκα με τον Σεβερους στην αίθουσα των φίλτρων για να μου πει που έκρυψε το πτώμα.
Μπήκα μέσα με αργά βήματα, κοιτώντας γύρω μου.

"Καλήμερα Τομ".
"Πού είναι το κορίτσι?" Είπα κοφτά.
"Μέσα στο απαγορευμένο δάσος. Το πτώμα της θα το φάνε οι λυκανθρωποι το πολύ σε δύο μέρες".
"Τέλεια..." Μουρμούρισα έτοιμος να φύγω.
"Ο αδερφός σου ξέρει ότι την σκότωσες εσύ κι όχι εκείνος?"
"Όχι κι ούτε θα το μάθει! Έπρεπε να ξυπνήσει, έπρεπε να γίνει θανατοφαγος". Είπα κι έφυγα απτην αίθουσα των Φίλτρων. Τι ηλιθιος...

Προχώρησα προς τον κοιτώνα μου ρίχνοντας κλέφτες ματιές στους πίνακες. Τα ροχαλητά τους με εκνευριζαν.

Έτσι όπως περπατούσα, ακουσα κάποιον να φωνάζει: "Τι στον Μερλιν? Ακούς τι λες-"
Γύρισα απότομα το κεφαλι μου για να δω ποιος το είπε, αλλά φανταστικά πως θα ήταν κάνας πίνακας...

【...】

Ήρθε η ώρα να λάβει δράση το δεύτερο μέρος του σχεδίου μου: Την κάνουμε να νιώθει ότι την έχουμε ανάγκη.

Η ώρα πήγε επτά το πρωί. Στάθηκα έξω από την πύλη του πύργου περιμένοντας τη να βγει. Έβγαλα ένα βιβλίο και χτύπησα τον τοίχο. Η πύλη άνοιξε κατευθείαν.
"Τομ" Αναφώνησε.
"Καλημέρα Ελ".
"Καλημέρα. Πως κι από δω?"
"Να...ήθελα λίγη βοήθεια με τη γραβάτα μου" ειπα δείχνοντας της την λυμένη γραβάτα γύρω απτό λαιμό μου.
Αλλά δε φάνηκε να με πιστεύει...
"Ενταξει...Μπορει να είχα την ανάγκη να σε δω κιόλας. Μπορώ να περασω?"
Χαχανισε κι εγνεψε καταφατικά.

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο κι εκείνη πήγε μπροστά απτον καθρέφτη πιάνοντας έναν χαμηλό κότσο τα μαλλιά της.
Στάθηκα δίπλα της προσπαθώντας να δέσω τη γραβάτα μου. "Γαμωτο..."

"Ελα να σε βοηθησω" Είπε τρυφερά γυρνώντας με προς το μέρος της. Άρχισε να δένει τη γραβάτα μου και την κοίταξα στα μάτια. "Τι μάθημα έχεις την πρώτη ώρα?"
"Μεταμόρφωση. Εσύ?"
"Αλχημεία. Θα κάνεις στο έκτο έτος..."

"Είναι δύσκολη?" Ρώτησε ενώ έδενε τη γραβάτα και μου χαμογέλασε.
"Αντιθέτως. Θα σου φανεί εύκολη αν προσέχεις στη χημεία..." της χαμογέλασα πίσω "Μιας και είσαι τόσο έξυπνη, μπορώ να σου μάθω κάποια πράγματα για την Αλχημεία ".
"Αλήθεια?"

"Ναι, μου έδεσες τη γραβάτα, θα σου κάνω ιδιαίτερα στην Αλχημεία".
"Δηλαδή, αν δεν ήμουν έξυπνη, δε θα μου έκανες ιδιαίτερα?"
"Αν ήσουν χαζούλα θα σου μάθαινα αλλά πραγματα" ειπα χαμογελώντας πονηρά και βγήκα έξω από το δωμάτιο της. Πήρε την τσάντα της και με ακολούθησε τρέχοντας "Περίμενε! Πας στην τραπεζαρία?"
"Ναι".
"Μπορώ να έρθω μαζί σου?"

Μερλιν βοήθησε με. Τι της λέω τώρα? Ναι?

~Οχι πες της μαλακα

Εντάξει.

"Ν-ναι-"

Γαμωτο.

~Ούτε ένα όχι δε μπορείς να πεις. Ήμαρτον!

"Εσένα Τομ ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα?" Είπε η Κινγκ.
"Οι Σκοτεινές Τέχνες. Εσένα?"
"Τα φίλτρα..."

【Eleonora's Pov】

[...]

Εγώ με τον Τομ φτάσαμε στην Τραπεζαρία. Ήταν τόσο γλυκός σήμερα...
Από τη στιγμή που τον βοήθησα με τη γραβάτα του είμαι με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Κάθισα χαρωπή δίπλα στη χρυσή τριάδα κοιτάζοντας τους εναν έναν περιμένοντας να πουν κάτι. Αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο...ήταν σκυμμενοι πάνω απτά πιάτα τους και δεν έβγαλαν άχνα!

"Εμ...Ξέρετε πού είναι το Σεντ?"
"Στο τραπέζι του Χαφλπαφ" Είπε κοφτά ο Χάρη.
"Οκευ...Ε-ευχαριστω" σηκώθηκα και πήγα στο τραπέζι των Χαφλπαφς. Για πρώτη φορά κάθομαι εκεί.

"Καλημέρα Σεντ!"
"Μέρα...Γιατί τέτοια χαρά?"
"Δεν ξέρω...Νιώθω ότι σήμερα είναι μια τέλεια μέρα...αν εξαιρέσεις το πρωινό κυνήγι του ημερολογίου μου".
"Μία χαρα" Είπε κατσουφιασμενος.
"Γιατί είστε όλοι συννεφιασμενοι σημερα?"
"Ένα κορίτσι του Χαφλπαφ αγνοείται. Κάποιοι λένε ότι πεθαν-"

Ο Νταμπλντορ στάθηκε όρθιος για να βγάλει τον πρωινό του λόγο.
"Ελπίζω όλοι οι μαθητές να είναι εδώ! Πλέον πρέπει να προσέχετε πάρα πολύ, να μην κυκλοφορείτε το βράδυ στους διαδρομους και να μη φεύγετε από την κρεβατοκαμαρα σας μετά τις εννέα το βράδυ! Μία μαθήτρια του οίκου Χαφλπαφ αγνοείτε! Όποιος γνωρίζει που μπορεί να είναι να έρθει στο γραφείο μου ή να ενημερώσειτην υπο-διευθύντρια, ΜακΓκοναγκαλ! Επίσης απαγορευονται τα πάρτι! Να προσέχετε, κι απόψε να δώσετε τον καλύτερο σας εαυτό για να υποδεχτούμε τις σχολές Μπομπατον και Νταρμστρανγκ!"

Αγνοείται?

~Μμχμ...Έχετε αρχίσει να γίνεστε πολύ δημιουργικοί.

"Μα τι βλακες? Αντί να κάτσουν να την βρούνε ρωτάνε εμάς αν ξέρουμε που είναι. Ούτε το όνομα της δε μας λένε...!" Μουρμούρισε τσαντισμένος ο Σεντρικ.

"Θα πάω να ρωτήσω τον Νταμπλντορ αν ξέρει το όνομα της...Έτσι κι αλλιώς έχω και κάτι άλλο να τον ρωτήσω" ειπα.

"Τς τς τς...Πάω στοίχημα ότι θα το ξερει".

Σηκώθηκα και πήγα σχεδόν τρέχοντας στο γραφείο του Νταμπλντορ. Τα πόδια μου έτρεμαν πάλι.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα όταν άκουσα το γνωστό "Περαστε".
"Κύριε διευθυντά, είμαι η-"
"Ξέρω ποια είσαι χρυσή μου. Δε ξεχνάω τους μαθητές μου...Λοιπόν, τί σε φέρνει εδώ?"

"Ήθελα να ρωτήσω αν γνωρίζετε το όνομα της μαθήτριες που αγνοείται".
"Ναι...Ονομάζεται Κέιτι Γκρέι. Πολύ έξυπνη μαθήτρια..." ειπε σκεπτικός.

"Εμ, επίσης, έχω ένα γράμμα. Και νομίζω ότι γνωρίζετε κάτι και για αυτό", είπα ακουμπώντας αργά το γράμμα που μου είχε στείλει αυτός ο G.G.
Τα χέρια μου έτρεμαν.
Ξεροβηξε καθώς επεξεργαζοταν το γράμμα. "Είναι τον μπαμπά σου. Τον πραγματικό μπαμπά σου. Δεν γνωρίζω λεπτομερώς τί συνέβη στην οικογένεια σου, αλλά μπορώ να σου πω ότι είσαι καθαρόαιμη. Τα υπόλοιπα θα τα μάθεις με τον καιρό τους..." έβγαλε τα γυαλιά του ενώ εγώ χυθηκα σοκαρισμένη στην πολυθρόνα μπροστά απτό γραφείο του.

Είσαι καθαρόαιμη. Αυτές οι λέξεις επαναλαμβανονταν στο μυαλο μου σαν ένα κρύο αστείο. Όσο για τον πραγματικό μου μπαμπά....Ποιος είναι ο αληθινός δηλαδή?

"Οχι", αναφωνησα, "Εγώ μεγάλωσα ακούγοντας τους πάντες να λένε πως είμαι λασποαιματη. "
"Ξέρω ότι είσαι αναστατωμενη, αλλά πρέπει να το ψάξεις. Να ψάξεις τον Γκελερτ Γκρίντελβαλντ", πήρε ένα σοκολατακι και το έχωσε μέσα στο στόμα του, σα να παίζαμε κάνα παιχνίδι.

Μα καλά, μία μαθήτρια αγνοείται, η θεία μου είναι νεκρή, μαθαίνω πως ο μπαμπάς μου είναι κάποιος που δεν ξέρω καν, κι εσύ τρως σοκολάτα?
Και η μαμά μου? Ποια είναι η μαμά μου?
Όλη μου η ζωή είναι ένα αρρωστημένο παιχνίδι. Μακάρι να ήμουν νεκρή.

Πετάχτηκα όρθια, άρπαξα απότομα το γράμμα και έφυγα κοπανοντας την πόρτα. Είναι διευθυντής κι έπρεπε να με βοηθήσει!
Απομακρυνθηκα από τη σκαλα-αετο και άρχισα να περπατάω με φορά στους διαδρόμους, ένας οξυς πόνος όμως χτύπησε τον λαιμό μου.
Αλίμονο που δε θα μου έριχνε κατάρα επειδή του κοπανησα την πόρτα. Τέτοιος γερός είναι.

⚠️!!ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΑΝ ΤΡΩΤΕ, Ή ΠΊΝΕΤΕ, σταματήστε για λίγο μέχρι να διαβάσετε τη συνέχεια.⚠️

Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έπιασα τον λαιμό μου κι εβηξα. Κοίταξα το χέρι μου. Είχα φτυσει αίμα. Προσπάθησα να κρατήσω την τάση μου για εμετό καθώς άρχισα να τρέχω προς τις τουαλέτες.

Μπήκα μέσα κι εσκυψα πάνω από μία τουαλέτα κι έβγαλα ότι είχα μέσα μου. Τον εμετό+αίμα εννοώ.

Αμέσως η Μυρτια που κλαίει πεταχτηκε έξω από την τουαλέτα έξαλλη. "Πας καλά?! Αυτή είναι η τουαλέτα μου!! Φύγε αμέσως, τέρας!"
"Συ-συγγνωμη", ψέλλισα, "θ-θα φύγω αμ-μεσω-ως".
"Και καλά θα κάνεις να βιαστείς!" Παρότρυνε η Μυρτια.

Έκοψα λίγο χαρτί και σκούπισα τα χείλη μου. Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει.

~Τελείωνε. Είσαι υπερβολική. Δεν έχεις τίποτα.

Ν-ναι, έχεις δίκιο.

Σηκώθηκα ενώ στηριζομουν με το ένα μου χέρι στον τοίχο. Καθαρόαιμη...Τς, σίγουρα θα μου έκανε κάποια φάρσα.

【...】

Είχαμε αλλά είκοσι πέντε λεπτά μέχρι να τελειώσει το μάθημα του καθηγητή Σνειπ και να έρθει το Μπομπατον με το Νταρμστρανγκ.
Καθόμουν με τον Μπλειζ στα φίλτρα.
"Μου δίνεις τη μέντα?" Είπε.
"Ναι, ορίστε" εκανα συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο με τις οδηγίες.
"Το επόμενο συστατικό?"
"Νερό μελιού. Πέντε σταγόνες κι ύστερα ανακατεύουμε" Είπα καθώς κοιτούσα τον Ματτέο στο παραδίπλα τραπέζι. Φαινόταν σα να μην ήξερε τι να κάνει.

Λίγα λεπτα αργότερα το φίλτρο του ανατιναχτικε κι ο καθηγητής Σνειπ τον πλησίασε. "Ριντλ. Μπορείς να μου τι έγινε?"
"Απλά δεν ανακάτεψα καλά το μιγμα-"

"Δέκα πόντοι από το Σλιθεριν. Θα μείνεις μετά το μάθημα ήταν να καθαρίσεις το χάλι που προκάλεσες. Και χωρίς ραβδί".

"Δε μπορείτε να με κρατήσετε μετά το μάθημα. Θα έρθουν οι άλλες σχολές στο Χογκουαρτς".

"Ωραία λοιπόν, μετά το δείπνο, θα έρθεις να καθαρίσεις".
"Κύριε, έχω Αστρονομία αποψε".
"Μήπως θες και παρέα, Ριντλ? Όλα τα μαθήματα ακυρώθηκαν".
"Οχι, δεν είπα κάτι τετοι-"

"Κινγκ, θα καθαρίσεις μαζί με τον Ριντλ αποψε".
"Γιατί εγώ?!"

"Χαμηλώστε τον τόνο της φωνής σας. Διότι τον κοιτούσες ενώ θα έπρεπε να προσέχεις το φίλτρο σου, Κινγκ..." ειπε γεμάτος αηδία.

"Δεν πειράζει κύριε, πρόσεχα εγώ το φιλτρο" Έκανε ο Μπλειζ.
"Είκοσι πόντοι από το Σλιθεριν εξαιτίας της δεσποινίς Κινγκ. Τώρα, εξαφανιστειτε από την τάξη μου".

Άρπαξα τα πράγματα μου κι έφυγα. Μα τι σκυλανρθωπος?! Βάζει κι εμένα να καθαρισω!

Ο Μπλειζ έτρεξε κι ήρθε δίπλα μου. "Είσαι ερωτευμένη μαζί του, σωστά?"

Τι στο- Αυτό ήταν απότομο!

"Ο-οχι. Δεν τον ξέρω καν".
"Χα, το φαντάστηκα. Μπορεί όλοι να λένε πως είναι ψυχρός και άκαρδος άνθρωπος, κι έχουν δίκιο, αλλά όταν ήρθες εσύ άλλαξε".

"Δηλαδη?" Είπα δήθεν περίεργη.

"Ήταν άλλος άνθρωπος. Γυρνούσε στο κοινό δωμάτιο χαμογελαστός, τα μάτια του λαμπίριζαν, δε μας έλεγε που πήγαινε. Αλλά εγώ πάντα ήξερα ότι ήταν μαζί σου".
Ξεροκαταπια "Κάνεις λάθος", είπα. "Δεν τον ξέρω, μόνο το όνομα μου του έχω πει".

"Και τί κάνατε στην τιμωρία που σας έβαλε ο Σνειπ?"
"Πως ξέρεις για την τιμωρία?!"
"Όλοι οι Σλιθεριν ξέρουν. Είμαι σίγουρος ότι μιλησατε-"
"Δεν σε αφορά τι είπαμε ή τι κάναμε".

"Άκου, Κινγκ, το μόνο που θέλω είναι να δω τον φίλο μου ευτυχισμένο, ξανά. Ο αδερφός του είναι ο κακός, όχι εκεινος". Τα λόγια του έμοιαζαν με εξομολόγηση.

"Ο Τομ είναι ένας καλοκαρδος άνθρωπος. Είναι ευγενικός, έξυπνος, και πάνω από όλα, ξερει πως να φέρεται σε μία κοπέλα".

"Αν το λες εσύ, κάτι θα ξέρεις, αλλά μην πεις ότι δε σε προειδοποιησα" μου έδωσε το βιβλίο των Φίλτρων μου, που απ'οτι φαίνεται το είχα ξεχάσει στην αίθουσα των φίλτρων κι απομακρυνθηκε όταν αντίκρισε τον Ματτεο να έρχεται από πίσω μας "Χάρηκα που τα είπαμε Κινγκ".

Συνεχισα να περπατάω. Πήγαινα στον πύργο για να αφήσω την τσάντα μου. Το Μπομπατον και το Νταρμστρανγκ ήταν καθ'οδον.

"Ελεονόρα" Είπε η Εσμεραλντα.
"Πως βγήκες έξω απτον πύργο?!" Ψιθύρισα τραβώντας την μέσα στο δωμάτιο.
"Όταν τρέφομαι αρκετά έχω περισσότερες δυνάμεις. Αν δε βρεις το δαχτυλίδι όμως, θα γίνω ένα από αυτά τα τρελά φαντάσματα αυτής της σχολής!"
"Θα βρω το δαχτυλίδι, το ορκίζομαι".

Έκλεισε τα μάτια της "Ο Τομ Ριντλ, ερχεται" ψιθύρισε. "Θα μπω στον καθρέφτη κι εσύ θα συνεχίσεις τη μέρα σου. Βρες το δαχτυλίδι πριν αναγκαστώ να κάνω κάτι χειρότερο".
"Μ-μαλιστα".

【Writer's Pov】

Ο νεαρός Riddle μπήκε μέσα στο κοινό δωμάτιο του Σλιθεριν φορτωμένος με βιβλία. Τα πέταξε όλα πάνω στο τραπέζι αγκωμαχοντας, έκατσε με κλειστά μάτια στην πράσινη πολυθρόνα με το βελούδινο ύφασμα, και κοίταξε τον Peter Peterson, έναν πρωτοετή που του έδινε πληροφορίες για το κάθε τι που γινόταν μέσα στο Χογκουαρτς.

Άναψε το τσιγάρο του και χτενισε με τα δάχτυλα του τα σκονισμένα μαλλιά του.
"Πίτερ!" Αναφώνησε. "Πες μου τα νέα της ημέρας..."

"Μάλιστα" είπε το μικρό αγοράκι κι έτρεξε μπροστά του. "Η Ερμιόνη Γκρειντζερ είναι στο ιατρείο διότι ο κύριος Μαλφοι της έσπασε τη μύτη με ένα ξόρκι, το Μπομπατον και το Νταρμστρανγκ θα έρθουν σήμερα στις οχτώ και άκουσα κάποιους να λένε ότι ο αδερφός σας είναι μαζί με την Ελεονόρα Κιν-"

"Αρκετά" έκανε ο Mattheo φυσώντας τον καπνό έξω απτό στόμα του. Έφτιαχνε κύκλους με τον καπνό κι ύστερα τους χαλούσε περνώντας το μεσαίο του δάχτυλο ανάμεσα τους. "Πες μου πότε είναι η επόμενη συνάντηση θανατοφαγων".

Ο λαιμός του Πίτερ στέγνωσε. "Είναι κοντά στα Χριστούγεννα. Δεν είσαστε καλεσμένος".

"Οριστε?!"

"Δεν είστε καλεσμ-"
"Ναι, το άκουσα αυτό!" Μουγκρισε. "Εξαφανίσου" είπε σκεπτικός.

Το αγοράκι έφυγε όπως ηρθε, τρέχοντας.

Γιατί δε με καλεσαν; Θελουν να σκοτώσω περισσότερους για να με δεχθούν σαν μέλος της οικογένειας; Σκεφτόταν, αλλά πάλι δεν έβγαζε άκρη.

Σηκώθηκε νευριασμενος κι έριξε την πολυθρόνα και όλα τα πράγματα που είχε το τραπέζι, κάτω.

Και το χειροτερο; Φήμες λένε ότι ο αδερφός μου είναι μαζί με την Ελεονόρα. Τς τς τς...

Μερικά κορίτσια κι αγόρια που στέκονταν στην άλλη άκρη του χώρου τον κοιτούσαν τρομαγμένα.

"ΕΞΩ!" Φώναξε ο Ματτεο κι έφυγαν από το κοινό δωμάτιο του Σλιθεριν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

"Σίγουρα παίρνει κάτι, είναι τρελός!" Ψιθύρισε ένα αγόρι.

Ο Blaize κατέβηκε τις σκάλες κι αντίκρισε το χάος δίχως να δείξει συναίσθημα. Το πρόσωπο του ήταν πάντα κενό μπροστά στην παρέα του.
"Τι έγινε εδω;"

"Τι εγινε; Θα σου πω εγώ τι έγινε...Ο Τομ τα φτιάχνει με την Κινγκ κι εγώ δεν είμαι καλεσμένος στην επόμενη συνάντηση!!!"

"Γιατί σε ενδιαφέρει τι κάνει η Κινγκ και με ποιον ειναι;"
"Δεν με ενδιαφέρει! Αρκεί να μην είναι με τον αδερφό μου!"

"Έχεις εμμονή μαζί της" είπε ο Μπλειζ βάζοντας λίγο ουίσκι το ποτήρι του. Είχαν κρυψώνα με ποτά δίπλα από το τζάκι.
"Οχι".
"Ναι".
"Τί της είπες εχθες, μετά τα φίλτρα;"
"Στο είπα ότι έχεις εμμονη" μουρμούρισε.
Γέμισε ξανά το ποτήρι του και τον κοίταξε με απέχθεια "Τίποτα".

Ο Ματτεο τον έσπρωξε στον τοίχο, έβγαλε το ραβδί του και το κόλλησε στο λαιμό του. "Τί της ειπες;" γρύλισε.

"Τιποτα" επανέλαβε ο Μπλειζ. "Δεν της είπα τίποτα. Το βιβλίο της τής έδωσα".
Ο Ματτεο πίεσε το ραβδί του ακόμα πιο πολύ στο λαιμό του "Δεν της δίνεις ένα βιβλίο για τρία λεπτα".

"Μέτρησες και τα λεπτά βλέπω..."
Το βλέμμα του νεαρού Ριντλ σκοτείνιασε.
"Της είπα στο επόμενο μάθημα να βάλει περισσότερες σταγόνες από το νερό μελιού, για να βγει το φίλτρο πιο γλυκό στη γευση".

"Έτσι και λες ψέματα, θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβά" τον άφησε, άρπαξε το μπουκάλι και κάθισε αγανακτησμενος στον καναπέ.

"Τι έχεις, γενικά εννοώ. Δε φαίνεσαι καθόλου καλα".
"Ανησυχώ, για την Ελεον- για την Κινγκ, και όχι μόνο για αυτή. Ο Τομ είναι επικίνδυνος".

"Κι εσύ δεν πας πισω" είπε ο Μπλειζ. "Είσαι κι εσύ επικίνδυνος για εκείνη. Καλύτερα να τα φτιάξεις με την κάποια, για να δεις τις αντιδράσεις του Τομ, παρά να μείνεις μόνος. Θα νομίζει ότι είσαι μίζερος".

"Είμαι ήδη μίζερος" ειπε πινοντας δυο με τρεις γουλιες ουίσκι. "Μπλειζ, παρά την απέχθεια σου προς εμένα, σε εμπιστεύομαι πιο πολύ απ'ολους.........Ώρες ώρες πιστεύω ότι τρελαίνομαι".

"Το ξέρω, και το εκτιμώ βαθύτατα, γιαυτό είμαι ειλικρινής. Αλλά πρέπει να προσέχεις, Ματτεο. Έχεις οντως αρχίσει να τρελαίνεσαι".

"Θέλω να μου φέρεις ένα φαρμακευτικό φίλτρο, από το ιατρείο..." άφησε το μπουκάλι ουίσκι στο τραπέζι και χαμήλωσε το βλέμμα του.
"Τι το θες;"
"Έχω χτυπήσει λίγο, θέλω να το πάρω για να μη ποναω".
"Που χτυπησ-"

"Μπλειζ απλά φερ'το! Είναι ένα μικρό, μπουκαλάκι, με διάφανο περιεχόμενο, νομίζω..."
"Θα σ'το φέρω, αλλά θέλω να μου κάνεις μία χαρη".
"Λεγε..." είπε ο Ματτεο.

"Απόψε θα καθαρίσεις μόνος σου την αίθουσα των φίλτρων. Θα διώξεις την Κινγκ. Σύμφωνοι;"
"Δεν υπόσχομαι τίποτα".

Ο Μπλειζ άρπαξε το μπουκάλι με το ουίσκι και το τοποθέτησε μέσα στο αόρατο ντουλάπι δίπλα απτο τζακι.

【Eleonora's Pov】

Έφτασα στην τραπεζαρία, λίγο πριν μπουν οι σχολές, μαζί με τον Τομ.
"Τα λέμε, πριγκίπισσα" έσκυψε και μου φίλησε το χέρι.
Ένα τεράστιο χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου.

Κάθισα δίπλα στον Χάρη και παρατήρησα ότι όλη η τριάδα με κοιτούσε ήδη. "Τι ήταν αυτό?" Ρώτησε συγκλονισμενος ο Ρον.
"Ποιο?" Έκανα λες και δεν κατάλαβα.
"Αυτό, όταν-" Η Ερμιόνη τον χτύπησε με τον αγκώνα της σα να του λέει 'Σκασε' και ύστερα με κοίταξε χαμογελαστή.

Ανταπεδωσα το χαμόγελο, το οποίο εξαφανίστηκε όταν ειδα τα κορίτσια του Μπομπατον να μπαίνουν μέσα στην αίθουσα. Αναμνήσεις από εκείνο το σχολείο άρχισαν να αναπηδουν στο μυαλό μου κι τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα.

Κακό αυτό. Κακό αυτό. Κακό αυτό.

Ο Χάρη μου έπιασε το χέρι κάτω απτό τραπέζι και κοίταξε τον Νταμπλντορ για να μη με κάνει να νιώσω αβολα.
Έναν τέτοιο φίλο ήθελα τόσα χρόνια.

Ο καθηγητής Νταμπλντορ, ξεροβηξε και είπε: "ΜΑΘΗΤΈΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΧΟΓΚΟΥΑΡΤΣ, ΑΣ ΔΏΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΘΕΡΜΌ ΧΕΙΡΟΚΡΌΤΗΜΑ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΉΣ ΜΠΟΜΠΑΤΟΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΎΝΤΡΙΑ, ΟΛΥΜΠΊΑ ΜΑΞΊΜ!" Δε νιώθω τα αυτιά μου...

Όλα τα παιδιά χειροκροτησαν, εκτός από μένα και τον Χάρη. Δεν ήθελε να μου αφήσει το χέρι.

Τότε όλες οι μαθήτριες χωρίστηκαν στα τραπέζια του Γκριφιντορ και του Χαφλπαφ και κάθισαν.

Τις κοίταξα όλες. Μία, μία...μέχρι που τα μάτια μου έφτασαν πάνω της. Πάνω στον εφιάλτη της ζωής μου, που ήταν ντυμένος σαν άγγελος.
Πάγωσα.
Ιδού ο Διάβολος των ονείρων μου...η Τζουλιετ Ρόουζγουελ (Juliette Roswell).

Η λέξη κακομαθημένη είναι λίγη για να την περιγράψει. Είναι το κορίτσι που ξεκίνησε να με κοροϊδεύει. Αυτή φταίει για όλα. Εύχομαι να μη την είχα γνωρίσει ποτέ...

〔Flashback〕

Είναι Τετάρτη! Είμαι τόσο χαρούμενη, διότι κατάφερα επιτέλους να κάνω το ξόρκι αιώρησης! Πολλά παιδιά γελάνε με την έκφραση των συναισθημάτων μου, αλλά δε με νοιάζει. Σκάω ένα μεγάλο χαμόγελο και κοιτώ το ραβδί μου. Του δίνω ένα πεταχτο φιλί και παίρνω τα βιβλία μου αγκαλιά.

Περπατώ, περπατώ, και φτάνω στο δωμάτιο μου. Η συγκάτοικος μου, η Ματιλντα (Matilda) με κοιτάει με αηδία και γύρνα το βλέμμα της ξανά πάνω στο βιβλίο που διαβάζει.

Λέω να της πω για το ξόρκι που επιτέλους κατάφερα να κάνω... αλλά δε θέλω να την ενοχλήσω. Φαίνεται κατσουφιασμενη από την ώρα που μπήκα μέσα στο δωμάτιο, άρα δε θα 'ναι στις καλές της.

Συνεχίζω να την κοιτάω με το πιο πλατύ χαμόγελο του κόσμου στο πρόσωπό μου και μου ρίχνει μια βρώμικη μάτια. "Τι θες?" Λέει.
"Τίποτα...απλά ήθελα να, να σου πω ότι-"
"Χεστηκα, Έλσα. Δε βλέπεις ότι διαβάζω?"
"Ν-ναι, συγγνώμη, Ματιλντα." Λέω και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Γιατί θέλω ξαφνικά να κλάψω τόσο πολύ? "Ελεονόρα με λένε" Ψιθυρίζω.

Μέσα στο δωμάτιο μπαίνει η βασίλισσα της σχολής. Το πιο όμορφο πλάσμα σε όλο μαγικό κόσμο. Η Τζουλιετ.
Με κοιτάει. Την κοιτάω. Νιώθω το λαιμό μου να δένεται σα κόμπος. Πηγαίνει και κάθεται δίπλα στην Ματιλντα.

Πάω να μιλήσω, να της πω ένα 'Γεια' , αλλά κατευθείαν το μετανιώνω. Ανοίγω το βιβλίο μου με τα ξόρκια και αρχίζω να διαβάζω.

Η Τζουλιετ ψιθυρίζει κάτι στην Ματιλντα, σηκώνεται, και με πλησιάζει. Κοιτάει το βιβλίο μου με αηδία και ρωτάει "Τι διαβάζεις λασποαιματη?"

"Κ-κατι για-" Δε προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση μου. Μου παίρνει το βιβλίο απτά χέρια κι αρχίζει να κόβει τις σελίδες μία μία.

Σηκώνομαι απότομα απτό κρεβάτι και την κοιτάω νευριασμενη. Θέλω τόσο πολύ να κλάψω...

"Σταμάτα" Της λέω.
"Κάνε με!" Πάω να πάρω το βιβλίο, αλλά το βάζει πίσω απτην πλάτη της. "Είσαι αξιοθρήνητη." Λέει και πετάει το βιβλίο έξω απτό παράθυρο.

Κάνω να το πιάσω, αλλά εκείνη μου τραβάει τα χέρια και τα δένει πίσω απτην πλάτη μου. "Ασε με!" Φωνάζω.

Μου κλείνει το στόμα, τα μάτια, και μου δένει τα πόδια. Δε μπορούσα να κουνηθω. Ξαφνικά, νιώθω σα να αιωρούμαι.

Προσπαθώ να φωνάξω και να λυθώ...αλλά τίποτα. Λίγα λεπτά αργότερα, όλο μου το σώμα γίνεται ένα με κάτι υγρό. Με νερό. Με έριξαν μέσα στη λίμνη.

Αρχίζω να κουνιέμαι δεξιά κι αριστερά για να βγω στην επιφάνεια. Δε μπορώ να φωνάξω, αλλά ακούω γέλια. Γέλια δυνατά. Γέλια χαρούμενα.

Πως ζω? Βγήκα έξω. Πως βγήκα έξω απτη λίμνη? Με έβγαλε η Μαντάμ Μαξιμ. Αλλά με άφησε εκεί. Πάνω στο γρασίδι. Κι έκατσα εκεί μέχρι να λυθώ...μέχρι την αυγή της επόμενης μέρας.

〔End of Flashback〕

【Mattheo's Pov】

...Η πόρτα του Γκρειτ Χολ άνοιξε και μέσα μπήκαν κάτι κορμαρες...! Ολα τα λεφτά! Και όχι τίποτα άλλο, είναι από Μπομπατον. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό ε? Θα περάσω καλά απόψε!

Έσκασα ένα στραβό χαμόγελο ενώ κοιτούσα μία ξανθούλα...αυτή κι αν έχει κορμί...

Ήπια λίγο, κρυφά απτη μπίρα μου, και κοίταξα στο τραπέζι του Γκριφιντορ. Η Κινγκ ήταν έτοιμη να καταρρεύσει.
Τι στον πουτσο?

Εγειρα προς τον Ενζο -που ξέρει όλα τα κουτσομπολιά- ενώ κοιτούσα την Κινγκ και τον ρώτησα "Μαλακα, ξέρεις τι έχει η Κινγκ?"

"Τίποτα ρε...πουτσες μπλε." Έκανε και μπουκωθηκε. Ξέρω πολύ καλά αυτή την έκφραση...σημαίνει ότι κάτι ξέρει αλλά δε μιλάει. Θα τον σκοτώσω.
"Λεγε ρε!"

"Νταξ, μη βαράς... Η Τζουλιετ, αυτή η ξανθιά κορμαρα μπροστά μπροστά, της έκανε μπουλινγκ στο Μπομπατον. Λένε πως την έριξε σε μια λίμνη μία μέρα...και παραλίγο να ταξιδέψει η μικρή."

Τον κοίταξα και σουφρωσα τα φρύδια μου. "Μου κάνεις πλάκα?" Έκανα έκπληκτος. Αποκλείεται αυτή η καυτή ξανθούλα να έκανε κάτι τέτοιο...

Καλά, δε λέω...φαίνεται κάπως άγρια. Αλλά στην Ελεονόρα? Γιατί να την πειράξει? Κάτι θα ξέρει κι εκείνη. Θα μάθω απόψε.

Ήπια ξανά μια γουλιά απτη μπίρα μου, και κοίταξα τον Θιο. Μου είπε ότι τα έφτιαξε με την Αστορια για να κάνει την Ελεονόρα μα ζηλέψει, πράγμα που δε θα γίνει ποτέ...

【Hermione's Pov】

Κοιτούσα στο κενό και σκεφτόμουν το βιβλίο που δε πρόλαβα να διαβάσω προηγούμενος. Και τον Μαλφοι που μου έσπασε τη μύτη. Δεν το είπα σε κανέναν... Τουλάχιστον του έριξα ένα ξόρκι και το ραβδί του εκτοξεύτηκε στον αέρα.

Ο καθηγητής Νταμπλντορ φωναξε και με έβγαλε απτο μαγικό μου συννεφακι
"ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΊΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΝΤΑΡΜΣΤΡΑΝΓΚ!"

Μέσα στην τραπεζαρία μπήκαν αγόρια με κόκκινες στολές και κατάλευκο χρώμα δέρματος...ή μάλλον, όχι...αυτός που με κοιτούσε έχει κατάλευκο δέρμα. Αλλά γιατί γιατί με κοιτάει?
Πάω στοίχημα ότι έχω κάτι στα μαλλιά μου.

Έριξα το βλέμμα μου πάνω στην Ελ. Δε φαινόταν καλά... Έτρεμε σαν ένα λουλούδι που έχει να ποτιστει αιώνες, έτσι όπως λεει ο Νέβιλ.

Έριξα το βλέμμα μου στον Ρον...μπουκωνεται πάλι. "Σταμάτα!" Γρυλισα.
"Μακάρι να μπορούσα. Αλλά δε μπορώ!"

Ξεφυσηξα. Τον χτύπησα ξανά με τον αγκώνα μου στον ώμο και σταμάτησε. Έκανε μια γκριμάτσα και κοίταξε τον Νταμπλντορ αγανακτησμενος.

【Eleonora's Pov】

【...】

Έπαιζα με το φαγητό μου κι ο Χάρη μιλούσε ακατάπαυστα με τον Ρον και τη Μιονη.

Τότε, ένα μπολ με πουρέ πατάτας προσγειώθηκε στο κεφάλι μου. Σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου σοκαρισμένη.

Η Τζουλιετ με πλησίασε και είπε ειρωνικά "Ωχ, συγγνώμη, Ελεν!"
"Ελεονόρα με λένε..."
"Μισό λεπτό...Είσαι η Κινγκ? Ήμασταν πολύ καλές φίλες, γιατί έφυγες απτό Μπομπατον?"

"Πηγές να με σκοτώσεις-" μουρμουρισα.

"Ελα τώρα, μια φάρσα ήταν μόνο για να σπάσουμε πλάκα! Όπως και τώρα..." Λέει και μου ρίχνει την κανάτα με τον χυμό πάνω στο κεφάλι.

Ο Τομ σηκώθηκε απότομα κι ήρθε προς το μέρος μας θυμωμένος. Της έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα και της έριξε το πιάτο μου στη μούρη της.

Άρχισε να κάνει σαν υστερικη και να φωνάζει έξαλλη. "Έτσι και την πειράξεις ξανά θα σου ξυρισω το κεφάλι." Είπε ο Τομ, με πήρε απτό χέρι και με πήγε στον πυργο.

Με βάζει μέσα στη μπανιέρα. Περιττό να σας πω ότι ακόμα φοράω τη φουστα, τον μανδύα, τη γραβάτα...και γενικά τη στολή...

"Μην την αφήνεις να σου συμπεριφερεται ετσι".
"Δε μπορώ να κάνω κάτι. Πρέπει να την αφήσω. Αλλιώς..." Δε μπόρεσα να συνεχίσω, τα μάτια μου άρχισαν να γεμίζουν με δάκρυα.

Ο Τομ μου άγγιξε το μάγουλο με το χέρι του και με κοίταξε στα μάτια. "Μη φοβάσαι, πριγκίπισσα, δεν θα σε πειράξουν όσο είμαι εγώ εδω. Το υπόσχομαι."

Έσκυψε από πάνω μου πλησιάζοντας τα χείλη μου. Για κάποιο λόγο δε φοβόμουν, όπως φοβόμουν με τον Ματτέο.

Αλλά ένιωσα κάτι να με τραβάει. Κάτι να μου λέει "Οχι, μην το κάνεις. Δεν θελεις".

Έκανα ένα βήμα πίσω, το ίδιο κι εκείνος, γύρισε την πλάτη του και ειπε: "Σε αφήνω να κάνεις μπάνιο. Θα περιμένω να τελειωσεις" έκλεισε την πόρτα του μπάνιου. Τον άκουγα να ρίχνει πράγματα.

Μήπως έπρεπε να τον φιλήσω?

[...]

Τυλίχθηκα με την πετσέτα μου και βγήκα έξω απτό μπάνιο. Τον είδα να στρώνει στο πάτωμα για να κοιμηθεί.

"Μπορείς να κοιμηθείς στο κρεβάτι μαζί μου, απόψε. Μπορεί να παγωνω παλι". Χαμογέλασα.

Έγνεψε και μάζεψε τις κουβέρτες, χαμογελαστός.

Άνοιξα τη ντουλάπα και οι πουεντ μού έπεσαν πάνω στο κεφάλι, "Αουτς!", αναφωνησα.
"Είσαι καλα;"
"Ναι..."
"Χορεύεις μπαλετο;"
"Χόρευα...Δεν έχω χρόνο πλεον".
"Θα ήθελα να μου μάθεις μερικές κινήσεις. Δεν ξέρω να χορεύω".
"Μπορώ".

Γύρισε την πλάτη κι εγώ ντύθηκα, έβαλα τις πουεντ, μία φόρμα κι ένα κορμάκι.
Στέγνωσα πρόχειρα με την πετσέτα τα μαλλιά μου και τα έπιασα μία ψιλή κοτσίδα.
Ύστερα τον τράβηξα έξω στο μπαλκόνι και τον κοιταξα στα μάτια.

"Δεν περίμενα να μου μάθεις πως σα χορεύω..."
"Γιατι;"
"Δ-δεν έχει σημασία..."

Του έπιασα το χέρι και το έβαλα στη μέση μου, ενώ στάθηκα στις μύτες "Προσπάθησε να κάνεις μία κίνηση" ειπα.

Εγνεψε. Με έκανε μία σβούρα κι ύστερα με σήκωσε. "Το έκανα σωστα;"
"Πολύ, πολύ σωστά..."

~Ξύπνα γαμωτο, ο Τομ είναι, όχι ο Ματτεο!

Γιατί να με νοιάζει ο Ματτεο; Ασε με να χορέψω μαζί του.

~Αν σε αφήσω δεν ξέρεις πως θα καταλήξετε...

Άσε με. Αλήθεια.

Κοίταξε το ρολόι του. "Η ώρα πέρασε, κοντεύει δώδεκα", είπε.
"Αχ, εμ, ναι, πρέπει να πάω κάπου, στην αίθουσα των φίλτρων. Πρέπει να καθαρίσω. Καληνύχτα Τομ" του έδωσα ένα πεταχτο φιλί στο μάγουλο, έβαλα μια ζακέτα, τα παπούτσια μου, κι έφυγα τρέχοντας.

------------
Καλώς τα βουτυρομπυρακια μου!!!

Τι κάνετε???
Σας άρεσε το κεφάλαιο?

Ποιος έχει λιώσει μπροστά απτην τηλεόραση βλέποντας Νετφλιξ? (Φωνάξτε ένα Εγώ! μαζί μου) ΕΓΩΩ!

Νιώθω ότι έχω,ξεχάσει πως να γράφω 😃🔫

Τί πιστεύετε ότι θα γίνει στη συνέχεια?

Σας φιλώ<3
Μπαιιιι