Όλοι έχουμε δύο πλευρές.
Μία που δείχνουμε σε όλους, και μία άλλη που την κρύβουμε μέσα μας.
Είναι τόσο βαθιά κρυμμένη που ούτε εμείς οι ίδιοι δε τη γνωρίζουμε...
Αν όμως πλησιάσουμε τον καθρέφτη μεσ'το σκοτάδι, τότε θα την αντικρισουμε να μας χαμόγελα.

-Eleonora

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Έφτασαν στο Hogwarts...τα αγόρια κατέβηκαν απ'την άμαξα και την περίμεναν να κατέβει κι εκείνη. Σχημάτιζαν έναν μαύρο (με μαύρους μανδύες τους) κύκλο έτσι όπως στεκοτουσαν, αλλά το πρόσωπο της έδινε φως στο σκοτάδι τους. Εκείνη τη στιγμή το κατάλαβαν και οι έξι...αυτή ήταν η στιγμή που άρχισαν να της έχουν αδυναμία, να την θεωρούν σαν ένα μυστήριο που πρέπει να λύσουν.

Και η δύναμη μέσα της αυτό ήθελε...ήθελε να τους μαλακώσει και μετά να τους λυγίσει.

Η Ελ έπιασε τη βαλίτσα σφιχτά στα χέρια της και κοιτώντας κάτω πήγε να κατέβει από την άμαξα. Η βροχή όμως είχε κάνει τη δουλειά της...το σκαλοπάτι γλιστρούσε κι εκείνη έπεσε.

Λίγο πριν προσγειωθεί στο βρεγμένο έδαφος δύο χέρια την εσφιξαν κρατώντας την μακριά από την σκληρή επιφάνεια της γης.

Σήκωσε ντροπαλά το βλέμμα της κι αντίκρισε τον Mattheo. Την άφησε να πέσει απτην αγκαλιά του κι έφυγαν. Την άφησαν πίσω τους.

Σηκώθηκε όρθια και καθάρισε με τα χέρια της τη μαύρη φουστα που είχε βγει απ'τη βαλίτσα της. Άρχισε να περπατάει μόνη της μέχρι να μπει μέσα στο Hogwarts. Ακολούθησε το πλήθος των μαθητών -αφού άφησε τη βαλίτσα της- κι περίμενε μέχρι να την φωνάξουν.

Περίμενε και περίμενε, ώσπου άκουσε το όνομα της. Τα πόδια της άρχισαν να τρέμουν δίχως σταματημό.
Πηρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα στο Great Hall. Όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω της. Ένιωθε ότι περπατούσε στο κενό...

Έκατσε στο σκαμπό και η καθηγήτρια McGonagall της φορεσε το καπέλο. Λίγο ακόμα και η ανάσα της θα κοβόταν...

"Χμμμ...!!! Έχω αιώνες να δω μια τέτοια όμορφη μάγισσα! Αλλά εσύ διαφέρεις...διαφέρεις πολύ. Είσαι γεμάτη θάρρος, αλλά μοιάζεις σα να στο έκλεψαν. Κάτι σου πήραν, έτσι δεν ειναι;" ειπε το καπέλο. Τότε η Ελ κατάλαβε τι εννοούσε...μίλαγε για τη μητέρα της.

"Ναι...και το θέλω πισω..." ειπε με δάκρυα στα μάτια καθως κοιτούσε το πάτωμα.

"Αλλά κάτι άλλο κρύβεται μέσα σου...Είσαι γεμάτη από σκοτεινή μαγεία." Συνέχισε το καπέλο και η Ελεονόρα άρχισε να τρέμει ακόμη πιο πολύ.

Ο Riddle όμως δεν καταλάβαινε...Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από αυτό το ευαίσθητο, αγγελικό πρόσωπο αυτός ο άνθρωπος ήταν γεμάτος σκότος.

Παρατήρησε ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλο της. Προσπάθησε να δει τα μάτια της, αλλά το καπέλο τον εμπόδιζε.

Δεν τον ένοιαζε και πολύ όμως. Ήταν ένα τίποτα για εκείνον. Ένα απλό κορίτσι που μπήκε στη ζωή του, έτσι για να περάσουν μια βραδιά μαζί και τέλος. Αυτό τουλάχιστον ήθελε να πιστεύει...

Ο Harry όμως είχε μπερδευτεί πολύ. Τα μάτια του ζαλισμένα κοιτούσαν πάνω της ενώ το χαμόγελο του έφυγε από το πρόσωπο του.
Ο Ron εξυνε το κεφάλι του, μπας και λύσει το γρίφο του καπέλου. Η Hermione όμως εστυβε το μυαλό της μέχρι να καταλάβει τι γινόταν.

"Λέω να μπεις στο.......SLYTHERIN!!!" Η Ελεονόρα γούρλωσε τα μάτια της κάτω απτό καπέλο.

"GRYFFINDOR!!!" Ο Dumbledore ανακαθισε και συνέχισε να κοίτα άφωνος.
"HUFFLEPUFF!!!" Ο καθηγητής Snape σουφρωσε τα φρύδια του, σκέφτηκε ότι αυτή η μαθήτρια θα είναι μεγάλος μπελάς...
RAVENCLOW!!!" Συνέχισε το καπέλο κι εκείνη άρχισε να τα χάνει. Κοιτούσε σα χαμένη γύρω της ενώ καθόταν στο σκαμπό.

Η καθηγήτρια McGonagall της έβγαλε το καπέλο και της είπε να σηκωθεί. Η Ελεονόρα έκανε ότι της ειπε...

"Χρυσό μου, πρέπει να έρθεις μαζί μου." Έκανε η McGonagall πιάνοντας την απ'τους ώμους. Η Ελ εγνεψε ζαλισμένη καταφατικά κι έπεσε στο πάτωμα.

Λιποθυμησε. Μαθήτριες τσιριξαν ενώ μαθητές σηκώθηκαν απότομα απτις θέσεις τους με το στομα ανοιχτό.

"ΗΣΥΧΊΑ (θρύλος)!!!! ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΤΩΝΕΣ ΣΑΣ!!!" Φώναξε ο Dumbledore κάνοντας νόημα στους υπόλοιπους καθηγητές να την μεταφέρουν στο ιατρείο.

Η καθηγήτρια McGonagall πλησίασε τον Wood και τον διέταξε να μείνει μαζί της.

[...]

Ο Όλιβερ καθόταν σχεδόν κοιμισμένος δίπλα της. Ένιωσε το χέρι της να κουνιέται και κατευθείαν πεταχτηκε όρθιος. Την κοίταξε στο πρόσωπο, η Ελ ανοιξε τα μάτια της, μόνο που δεν ήταν γαλαζοπράσινα πια...Το ένα ήταν μωβ κι το άλλο μαυρο.

Το πρόσωπο της του φαινόταν πολύ γλυκό κι αστείο, σα να ήθελε να παίξει Quidditch μαζί της, ή απλά να χαζεψουν τον ουρανό πάνω στη σκούπα του. Πίστευε ότι θα λάτρευε τα ανέκδοτα του.

Η Ελεονόρα σήκωσε την πλάτη της κι ακούμπησε πίσω στο μαξιλάρι.

"Γεια σου. Πριν τρομάξεις, είμαι ο Oliver Wood, η McGonagall μου 'πε να σε προσεχω. "

"Σε ευχαριστώ που έκατσες εδω. Είμαι η El-"

"Eleonora King. Δε νομίζω να ξεχάσω ποτέ αυτό το όνομα...!"

Η Ελεονόρα σηκώθηκε από το κρεβάτι του ιατρείου τόσο απότομα που ζαλίστηκε αρκετά ώστε να πέσει κάτω. Λίγο πριν χτυπήσει στο πάτωμα, το αγόρι την έπιασε σηκώνοντας την όρθια. Την έβαλε να καθίσει πάλι στο κρεβάτι και της φορεσε τα παπούτσια της.

Η Ελεονόρα δε του είπε ευχαριστώ διότι ήταν σίγουρη ότι θα τραυλιζε πάνω από πενήντα φορές μέχρι να προφέρει τη λέξη. Απλά τον κοίταξε χαμογελαστή κι εκεινος μιμήθηκε το χαμόγελο της.

Σηκώθηκε αργά και σταθερά απτό κρεβάτι κι ακολούθησε τον Oliver μέχρι το γραφείο του Dumbledore. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής τους ο Όλιβερ περπατούσε ακριβώς δίπλα της, ώστε να την πιάσει σε περίπτωση που ζαλιστεί και πέσει ξανά...
Μπήκαν και οι δύο μέσα στο γραφείο του Dumbledore και στάθηκαν μπροστά του.

"Eleonora, ελπίζω να είσαι καλά. Τώρα, σχετικά με αυτό που έγινε πριν με το καπέλο είναι πραγματικά ένας άλυτος γρίφος! Θα μπορείς να μπαίνεις ελεύθερα σε όποιον κοιτώνα θες, αλλά θα μένεις στον πύργο της άνω αίθουσας. Για ασφάλεια."

Ο Όλιβερ σουφρωσε τα φρύδια του διότι δεν είχε σκουσρι ποτέ ξανα το όνομα αυτού του πύργου, βασικά, δεν ήξερε καν ότι υπήρχε τέτοιος πύργος!

"Όσο για τα μάτια σου, θα βάζεις αυτό το υγρό. Στο δίνω για το καλό σου, η επιλογή για το αν θα το βάζεις ή όχι είναι δικιά σου." Είπε και της έδωσε ένα γυάλινο μπουκαλάκι που είχε ένα διαφανο υγρό μέσα.

"Ακολουθήστε αυτόν τον χάρτη, θα σας βγάλει στην είσοδο του πύργου. Όσο για σένα Γουντ, σου αναθέτω μια πολύ σημαντική δουλειά...εσύ θα προσέχεις την Ελεονόρα. Θα είσαι μαζί της όσο πιο συχνά μπορείς. Κι αν μπλέξει κάπου θέλω να με ενημερώσεις, το ίδιο κι εσύ, Ελεονόρα. Θέλω να μου μιλάς ελεύθερα."

"Μάλιστα κύριε." Είπε ο Όλιβερ και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του μαζί με την Ελεονόρα.

Έφυγαν βιαστικά από το γραφείο του Νταμπλντορ κι άρχισαν να ψάχνουν για τον πύργο.

Ύστερα από μερικά λεπτά έφτασαν μπροστά απο μια βιβλιοθήκη. "Τελεια, χαθήκαμε...Μήπως τον διάβασα λαθος;" ειπε ο Όλιβερ κι γύρισε τον χάρτη ανάποδα γύρω στις δέκα φορές!

Η Ελεονόρα όμως κοιτούσε εξεταστικα τη βιβλιοθήκη. "Λες να μας εδωσε λάθος χάρτη?" Τη ρώτησε ο Όλιβερ.
"Οχι, σίγουρα κάτι μας διαφεύγει. Πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του... ειπε: Θα σας βγάλει στην είσοδο του πύργου. Άρα σίγουρα θα υπάρχει κάποιο μυστικό πέρασμα." Είπε η Ελεονόρα.

"Κι αν σπρώξουμε αυτό το βιβλίο? Ή πιέσουμε αυτό το τούβλο?" Έκανε ο Γουντ.

"Δε νομίζω να είναι τόσο συνηθισμένο πέρασμα. Μπορει απλά να πρέπει να πούμε έναν κωδικό ή κάτι τέτοιο."

"Ποιος όμως να είναι ο κωδικός?" Είπε το αγόρι κοιτώντας τη βιβλιοθήκη.

Η Ελεονόρα κοίταξε τον Όλιβερ περιμένοντάς τον να απαντήσει στο ίδιο του το ερώτημα. Μιας κι εκεινος ήταν χρόνια στο καστρο, η Ελ πίστευε ότι όλο και κάτι θα ήξερε.

"Μη με κοιτάς έτσι Κινγκ...θα το κατάλαβες ότι είσαι πιο έξυπνη από εμένα."

Η Ελεονόρα χαχανισε με αυτό που είπε ο Όλιβερ κι έμεινε σκεπτικη για λίγο κοιτώντας το πάτωμα. Ξαφνικά ένα λαμπάκι άναψε πάνω από το κεφάλι της.

"Φέρε μου τον χάρτη!" Εκανε η Ελ κι ο Όλιβερ έκανε ότι του είπε. "Ο χάρτης δε δείχνει μια βιβλιοθήκη εδώ που βρισκόμαστε...Δεν παρατηρήσαμε κάτι όμως, δεν είναι χάρτης όλου του κάστρου, αλλά αυτής της μεριάς του κάστρου! Το μόνο ασυνήθιστο μέρος στον χάρτη είναι ο πύργος ο οποίος δε φαίνεται καν...Απλά πρέπει να κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά..."

Ο χάρτης είχε γράμματα γύρω γύρω που σχημάτιζαν μια λέξη. Είχε το Υ, το Ο, το Κ, το Μ,το Ι,το Σ, και το Τ. Έπρεπε απλά να τα ενώσουν και να σχεδιάσουν μια λέξη η οποία θα ήταν ο κωδικός για την πρόσβαση τους στον πύργο.

"Μυστικό!" Αναφώνησε η Ελεονόρα κοιτώντας τη βιβλιοθήκη. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα άνοιξε και πλέον μπορούσαν να μπουν στον πύργο.

"Ουαου! Είσαι πανέξυπνη...! Πάω στοίχημα ότι είχες πολλούς φίλους στο παλιό σου σχολείο."

"Όχι..."ειπε η Ελεονόρα χαμογελώντας αμήχανα.

"Τώρα λοιπόν έχεις έναν...Θα είμαστε τόσο συχνά μαζί που θα βαρεθείς να βλέπεις τη φάτσα μου!" Είπε το αγόρι και γέλασαν παρέα.

Η Ελεονόρα πέρασε την βιβλιοθήκη και κοίταξε τον Όλιβερ αντιγραφοντας το το χαμόγελο του στα χείλη της. "Καληνύχτα Όλιβερ."

"Καληνύχτα Ελ." Είπε λίγο πριν κλείσει η βιβλιοθήκη.

Τώρα πλέον ήταν μόνη της, κι ενιωθε ακόμα πιο μόνη καθώς ο Όλιβερ απομακρινοταν από τη βιβλιοθήκη.

Έσυρε τη βαλίτσα της δίπλα -που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την βιβλιοθήκη- από το κρεβάτι κι έβγαλε ένα κορμάκι, μια φούστα, και τις πουέντ της. - Αφού ντύθηκε- πλησίασε τη βεράντα κι αντίκρισε τον λαμπερό, νυχτερινό ουρανό.

Τα αστέρια χόρευαν παρέα και χοροπηδουσαν το ένα πάνω απ'το άλλο.

Που να ήξερε όμως ότι τόση ώρα ο Riddle τους ακολουθούσε σιωπηλός. Περίμενε για μερικα λεπτά κι αποφάσισε να μπει στο δωμάτιο της Ελεονόρας.

Αφου πρωτα ειπε τον κωδικό, διέσχισε τον στενό διάδρομο με πορτραίτα του μη μάγου ζωγράφου Rembrandt. Στη συνέχεια η γυναίκα με τα γάντια τον χαιρέτισε κι εκεινος την κοίταξε με θαυμασμό καθώς περπατούσε.

Ήθελε να επιστρέψει στην Ελεονόρα το κολιέ της, που έπεσε απ'τον λαιμό της όταν λιποθυμησε στο Great Hall.

Μόλις ο στενός διάδρομος τελείωσε, βρέθηκε σε ένα μεγάλο δωμάτιο με σκουρόχρωμα και ασημένια έπιπλα, ένα κρεβάτι με μεταξωτά παπλώματα κι ένα τεράστιο μπαλκόνι. Το έπιπλο που του τράβηξε την προσοχή όμως ήταν ένας ορθογώνιος καθρέφτης πανω από μια συρταριερα. "Στα πούπουλα την έχουνε..." ειπε ψιθυριστά κοιτώντας γύρω του.

Τότε αντίκρισε την Ελεονόρα να χορεύει -στο μπαλκόνι- με χάρη κάτω απ' τ' άστρα . Το φως του φεγγαριού την έλουζε απο πάνω μέχρι κάτω. Φαινόταν μαγεμένη. Ο Ματτεο ζαλίστηκε από την ομορφιά της και κούνησε το κεφάλι του για να συνέλθει.

"Είναι σαν όλες τις άλλες! Μια βραδιά και τέλος!" Είπε στον εαυτό του.

Την πλησίασε κρατώντας το κολιέ της σφιχτά στο χέρι. Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε αμίλητη. Πήγαινε όλο και πιο πίσω καθώς ο Riddle την πλησίαζε. Τον φοβόταν.

"Αν θέλεις να κάνεις πιο εύκολα αυτή τη σβούρα μπορείς να γυρίσεις το πόδι σου πιο μέσα...κάπως έτσι." Είπε ο Riddle και σκυμμένος, με τα γόνατα του να ακουμπούν στο πάτωμα, άγγιξε απαλά τον καρπό του ποδιού της Ελεονόρας γυρνώντας τον πιο αριστερά.

Εκείνη ανατρίχιασε στο άγγιγμα του αλλά δε το έδειξε. Άφησε την έκφραση του προσώπου της να δείχνει ψυχραιμία, παρόλο που η καρδιά της χτυπούσε, για έναν ανεξήγητο λογο, σαν τρελή.

Το αγόρι σηκώθηκε όρθιο χαμογελώντας αυτάρεσκα. Επιτέλους κατάφερε να δει το σκοτάδι στα μάτια της. Το πρόσωπο της όμως παρέμενε γλυκό. Δεν μπορούσε να καταλάβει...ήταν σίγουρος ότι κάτι του διέφευγε.

"Φύγε." Είπε η Ελεονόρα καθώς εκείνος την πλησίαζε όλο και πιο πολύ.
"Γιατί? Θα το πεις στον Dumbledore? Κι αν απλά, σε ακουμπήσω...?" Είπε πιάνοντας το πιγούνι της κι άφησε την γεμάτη με άρωμα αλκοολ ανάσα του να αγγίξει τα χείλη της.

"Σε παρακαλώ φ-φυγε." Την είδε που άρχισε να τρέμει απτον φόβο κι έκανε ένα βήμα πίσω.

"Τώρα καταλαβαίνω...με φοβάσαι, έτσι δεν ειναι?"

"Πως γίνεται να μην σε φοβάμαι ύστερα απ' όλ' αυτά που έκαναν στη μητέρα μου?" Είπε καθώς τα λόγια της εσταζαν από πόνο και θλίψη.

"Δεν με νοιαζει τι έπαθε η μητέρα σου γλύκα, δεν με νοιάζει ποιος πεθαίνει καθημερινά ακόμα κι αν ήσουν εσύ. Κανεις λες και η μητέρα σου είναι πιο σημαντική από αυτό που περνάω εγώ!"

"Ήταν." Τον διόρθωσε η Ελεονόρα με δάκρυα στα μάτια.

Τότε ο Riddle θύμωσε μαζί της αλλά και με τον εαυτό του. Έφυγε από τον πύργο κρατώντας ακόμα το κολιέ της στο χέρι του. Εξαφανίστηκε στους, σκοτεινούς πλέον, διαδρόμους του Hogwarts.

Έτσι κι αλλιώς δεν ήθελε να της το πάει...απλά η καθηγήτρια McGonagall του το είπε, γιαυτο κι εκεινος πήγε.

Η Ελεονόρα έβγαλε τις πουεντ της κι ξάπλωσε κουρασμένη στο κρεβάτι. Χώθηκε μέσα στα ζεστά παπλώματα, ενώ το κεφάλι της βυθίστηκε ανάμεσα στα αφρατα μαξιλάρια καθώς αναμνήσεις από εκείνη και τη μητέρα της εμφανίζονταν από το πουθενά μέσα στο κεφάλι της.

Για πρώτη φορά στη ζωή της θα κοιμόταν ήρεμη, χωρίς να έχει τον φόβο να της έρθει ένα μπολ αλεύρι στο κεφάλι.

[...]

Ένας κρότος ακούστηκε από την μερια του καθρέφτη και η Ελεονόρα πεταχτηκε απτό κρεβάτι.

Πλησίασε τη συρταριερα της και κοίταξε την αντανάκλαση της στον καθρέφτη. Η χτένα της έπεσε κι έσκυψε να την πιάσει.

Μόλις σήκωσε πάλι το κεφάλι της η αντανάκλαση της στον καθρέφτη ήταν διαφορετική. Της χαμογελούσε.

Η Ελεονόρα έκανε τρομαγμένη ένα βήμα προς τα πίσω αλλά η φωνή της αντανάκλασης τη σταμάτησε.

"Μη φοβάσαι, Eleonora."

"Ποια είσαι και πως είμαστε ολόιδιες?"

"Με λένε Esmeralda. Είμαι σχεδόν εσυ. Είμαι αυτό που έχεις μέσα σου."

"Τ-Τι εννοείς?"

"Είμαι το σκότος που έχεις μέσα σου. Αυτό η σκοτεινή μαγεία που είδε το καπέλο...είμαι εγώ. Δηλαδή εσύ."

"Γιατί όμως τα μάτια σου είναι μωβ κι μαύρα? Εγω έβαλα το υγρό κι έγιναν ξανά κανονικά...!"

"Γιατί ο Διάβολος δεν αλλάζει το χρώμα των ματιών του! Αλλά αν εσύ πάθεις κάτι, π.χ χτυπήσεις, θα χτυπήσω κι εγώ. Γρατζουνιά εσύ, γρατζουνιά κι εγώ. Πεθαίνω εγώ, πεθαίνεις κι εσύ..."

"Εντάξει, το κατάλαβα...Α-αλλα Εσμεραλντα, τι εννοούσες Διάβολος?"

"Μη κάνεις τη χαζή. Νομίζεις ότι είσαι μια συνηθισμένη μαγισσα? Είσαι πιο δυνατή κι απτον Voldemort, με λίγη εξάσκηση θα τον σκοτωνες για πλάκα, αν ζούσε βέβαια..." ειπε η Εσμεραλντα κοιτώντας την Ελεονόρα με το διαβολικό βλέμμα της, ενώ το στόμα της ξεχειλιζε από κακιά.

"Όταν γίνεις αρκετά δυνατή δυο φτερακια θα βγουν απτην πλάτη σου. Θα εμφανίζονται κάθε φορά που τα χρειάζεσαι πραγματικά. "

"Ναι όμως εσύ πως είσαι εκεί μέσα?"

"Ο καθρέφτης φταίει. Αλλά θα μπορέσω να βγω, αν με βοηθήσεις..."

"Και πως ακριβώς μπορώ να σε βγάλω?"

"Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ακουμπήσεις τον καθρέφτη ενώ στο δάκτυλο σου θα φοράς το δακτυλίδι της ανάστασης-ανταλλαγής ζωής. Κοιμήσου τώρα, θα τα πούμε αύριο..." ειπε η Εσμεραλντα χαμογελώντας πονηρά.

-------------------
Και φανταστείτε να ξυπνάτε μες στα άγρια μεσάνυχτα και να βλέπετε μια θεότρελη μέσα σε έναν καθρέφτη...😂
#ΠηδαωΑπτοΜπαλκονι

Τι μου κάνετε αγάπες μου? Πως είστε?
Ελπίζω να σας άρεσε το δεύτερο κεφάλαιο<333

Ποια είναι η γνώμη σας για την Εσμεραλντα???

Και χίλια συγγνώμη που δεν έχω ανεβάσει ακόμα τους χαρακτήρες...

See ya:3