【Two Weeks Later】

Βρισκόμουν σε ένα δάσος, γεμάτο χιόνι. Ένιωθα πως κάποιος με κυνηγούσε, αλλά δε μπορούσα να τρέξω.
Κοίταξα πίσω μου, κι αντίκρισα τα φτερά μου κομμένα, γεμάτα αίμα.
Ήθελα να ουρλιάξω, αλλά δε μπορούσα.

Τέντωσα τα χέρια μου μπροστά, άνοιξα μία πύλη, αλλά δεν κράτησε για πολύ.
Κατευθείαν έπεσα κάτω.
Γύρω μου δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο γυμνά δέντρα σκεπασμένα με ένα παχύ πέπλο χιονιού.

Συνέχισα να περπατάω μέχρι που είδα το Χογκουαρτς. Διαλυμένο. Προσπαθούσα να θυμηθώ, και το μόνο πράγμα που ερχόταν στο μυαλό μου ήταν η εικόνα του Ματτέο. Μία κενή έκφραση... Ήταν νεκρός.

Και τότε μία θολή σκιά εμφανίστηκε μπροστά μου. Δε μπορούσα να δω καθαρά το πρόσωπο, αλλά το μόνο που ένιωσα ήταν φόβος.

〔End of Dream〕

Από εκείνο το βράδυ με τον Χάρι τίποτα δεν είχε γυρίσει στο φυσιολογικό. Ρίχναμε ματιές ο ένας στον άλλον, αλλά δε μιλούσαμε. Δε λέγαμε ούτε καλημέρα.
Η Ερμιόνη είχε καταλάβει περίπου τι είχε γίνει, αλλά δεν έλεγε τίποτα.
Και σα να μην έφτανε αυτό, ο Ρον ακόμη δε γνώριζε την αλήθεια.
Ένιωθα λες και έπνιγα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ανέβηκα τις σκάλες της εξέδρας για να έχω καλύτερη θέα στη λίμνη. Σήμερα γινόταν ο δεύτερος άθλος.

Κοίταξα κάτω κι αντίκρισα τον Χάρι. Με κοιτούσε ήδη. Κατευθείαν τράβηξε το βλέμμα του από πάνω μου, και η καμπάνα χτύπησε.
Ο κύριος Μουντι έσπρωξε τον Χάρι μέσα στη λίμνη... Για λίγο νόμισα πως πνίγηκε, αλλά πήδηξε έξω απτή λίμνη κάνοντας μία στροφή στον αέρα. Ομολογώ πως ήταν καταπληκτικό...!

【...】

Σαράντα λεπτά αργότερα, ο Σεντρικ βγήκε στην επιφάνεια του νερού μαζί με την Τσο. Έτρεξα κάτω και τον αγκάλιασα σφιχτά.

"Βγήκες πρώτος!!!" Φώναξα ενθουσιασμενη.

"Το ξέρω! Δεν ειναι απίθανο;! Είδα τον Κραμ να έρχεται από πίσω μου γιαυτό πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα".

Τότε ο Κραμ μαζί με την Ερμιόνη ανέβηκαν πάνω στην εστία. Έδωσα στην Ερμιόνη μια πετσέτα και την αγκάλιασα. Στάθηκε δίπλα μου, καθώς όλοι περιμέναμε τον Χάρι. Είχα αρχίσει να ανησυχώ...

Τα λεπτά περνούσαν και δε φαινόταν πουθενά. Ξαφνικά ο Ρον με τη Γκάμπριελ, την αδερφή της Φλερ, βγήκαν στην επιφάνεια
Τους βοηθήσαμε να ανέβουν και τους φέραμε πετσέτες.

Λίγο πριν το ρολόι χτυπήσει, ο Χάρι εκτοξεύτηκε έξω από το νερό κι έπεσε με δύναμη πάνω στη εξέδρα. Κατευθείαν έτρεξα δίπλα του και τον φίλησα στο μάγουλο. "Πανάθεμα σε Χάρι! Μας τρόμαξες! Νομίζαμε πως δεν θα τα κατάφερνες!"

"Τα, τα κατάφερα όμως", ψέλλισε λόγω του κρύου.
Αμέσως η Ερμιόνη τον σκέπασε με μία πετσέτα και σταθήκαμε για να ακούσουμε το λόγο του Νταμπλντορ.

"Ο ΝΙΚΗΤΉΣ ΤΟΥ ΔΕΎΤΕΡΟΥ ΆΘΛΟΥ, ΕΊΝΑΙ Ο ΣΕΝΤΡΙΚ ΝΤΙΓΚΟΡΙ!" Είπε τοποθετώντας το ραβδί του στο λαιμό του. "ΠΑΡΌΛΑ ΑΥΤΆ ΌΜΩΣ, Ο ΠΟΤΤΕΡ ΒΓΑΊΝΕΙ ΣΤΗ ΔΕΎΤΕΡΗ ΘΈΣΗ ΔΙΌΤΙ ΈΣΩΣΕ ΔΎΟ. Ο ΒΊΚΤΩΡ ΚΡΑΜ ΠΆΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΊΤΗ ΘΈΣΗ!"

"Όχι ρε φίλε! Αδικία!!!" Φώναξε εξαγριωμενος ο Βίκτωρ, αλλά ποιος χεστηκε;

Γύρισα το κεφάλι μου και το βλέμμα που έπεσε πάνω στον Ματτέο. Είχε γίνει κόκκινος. Είτε από ζήλια είτε από νεύρα, -κοίταξα κάτω κι είδα τον Χάρι να μου κρατάει το χέρι. Κακό σημάδι.

【...】

Βούτηξα την πένα μου μέσα στο μελάνι κι άρχισα να γράφω στον μόνο άνθρωπο που θεωρούσα οικογένεια. Στον θετό πατέρα μου.

"Αγαπητέ μπαμπά,
μου έχεις λείψει πάρα πολύ. Εύχομαι να γυρνούσα πίσω στον χρόνο και να καθόμουν περισσότερο εκείνη τη μέρα, τα Χριστούγεννα.
Το καλοκαίρι πλησιάζει, είναι σε τρεις μήνες και τέσσερις μέρες! Λέω να μείνω μαζί σου για ολόκληρο το καλοκαίρι... Αν και, βέβαια, θα επισκέπτομαι την μακρινή μου θεία, Μολι, και τον θείο μου Άρθουρ.
Τα πράγματα εδώ στη σχολή είναι πολύ χαλαρά... Μπορώ να σου στείλω φωτογραφίες του Χογκουαρτς άμα θες, κι άλλες με τους φίλους μου. Έχω έναν κολλητό, τον Σεντρικ, είμαστε σαν αδέλφια!
Μακάρι να ήμουν εκεί... Τα παράθυρα πως είναι; Τα έσπασαν πάλι; Αν ναι, σε εκλιπαρώ κάλεσε την αστυνομία.

Ελεονόρα"

Δίπλωσα το γράμμα και το έβαλα μέσα στο φάκελο... Τώρα περιμένουμε...
Η κουκουβάγια μου πέταξε μακριά και χάθηκε ανάμεσα στα σύννεφα.

Λίγο πριν βγω από το δωμάτιο μου, τα λόγια της Εσμεραλντα με σταμάτησαν.

"Ξέρεις πως ο χρόνος σου τελειώνει..."

Στάθηκα μπροστά από τον καθρέφτη "Το ξέρω, αλλά κι εσύ δε βοηθάς. Μου λες να βρω το δαχτυλίδι αλλά ποιο; Που βρίσκεται;"

"Υπάρχει ένα μυστικό δωμάτιο στο Χογκουαρτς. Πρέπει να το βρεις. Υπάρχει χάρτης στο γραφείο του Νταμπλντορ. Πήγαινε εκεί στις μία το πρωί, μαζί με τον αόρατο μανδύα του Πόττερ"

"Έχω όμως να πω κάτι, δε θέλω να κλειδωθώ για πάντα μέσα στον καθρέφτη".

"Θα μπορείς να βγαίνεις και να μπαίνεις οπότε θες... Θα είμαστε πανίσχυρες μαζί. Εσύ θα ελέγχεις το χάος κι εγώ την καταστροφή. Φαντάσου τι θα μπορέσουμε να κάνουμε αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας... Εσύ το φως των πλανητών, κι εγώ τις σκιές".

"Μα εγώ δεν εγώ δυνάμεις...", είπα κι άρχισα να διερωτώμαι ολόκληρη την ύπαρξη μου.

"Νομίζεις. Απλά τέντωσε το χέρι σου και νιώσε το φως να βγαίνει... νιώσε το κάψιμο να τρέχει ανάμεσα στα δάχτυλα σου... σκέψου κάτι μου σε θυμώνει και φαντάσου να το καταστρέφεις..." είπε.

Έκλεισα τα μάτια μου κι έκανα ότι μου είπε. Φαντάστηκα τη Τζουλιετ, να την πιάνω απτό λαιμό, να τη σφίγγω μέχρι να μη μπορεί να πάρει ανάσα. Να βλέπω την ψυχή της να φεύγει από το σώμα της...

"Ελεονόρα, τι στο καλό κάνεις;"

Πετάχτηκα απτόν φόβο. "Με τρόμαξες... εσύ τι κάνεις εδώ".

"Τίποτα, απλά βαριόμουν. Συν ότι δε σε είδα σήμερα στο μεσημεριανό", είπε ο Ρον.

"Ναι, ήθελα να στείλω ένα γράμμα".

"Τς, ναι καλά, για λίγο ακόμα να μην έλεγα τίποτα θα αρχιζες να δαιμονιζεσαι", γέλασε.

Ξεφύσηξα κι έκατσα στο κρεβάτι. "Ρον, πρέπει να σου πω κάτι... Και ίσως να θες να καθίσεις κι εσύ".

Έκατσε δίπλα μου, "Ωχ, πες μου ότι δοκίμασες το φίλτρο που έφτιαξε ο Φρεντ..."

"Όχι όχι, έχει να κάνει με την οικογένεια μου... Ξέρεις ότι η μαμά μου έχει πεθάνει, σωστά;"

"Ναι... τι με αυτό;"

"Πως θα ένιωθες αν σου έλεγα πως δεν είναι η πραγματική μου μαμά, κι ότι ο μπαμπάς μου είναι ένας πολύ κακός θανατοφάγος;"

"Μη μου πεις πως έχεις συγγένεια με τον βλάκα Μαλφοι..."

"Δεν είμαι σίγουρη ακόμα, αλλά-"

"Μα τα γένια του Μέρλιν, απλά μπες στο ψητό!"

"Γκρίντελβαλντ", είπα απότομα.

"Τι;"

"Γκρίντελβαλντ. Ο πραγματικός μου πατέρας είναι ο Γκρίντελβαλντ. Άρα αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε ξαδέρφια..."

"Δεν ξέρω τι να πω... Εννοώ, δε μπορώ να το χωνέψω. Σε βάλαμε στο σπίτι μας, σε ταΐσαμε, νομίζαμε πως ήσουν μέλος της οικογένειας μας..."

Τα λόγια του με έκοψαν σαν μαχαίρι.

"Ο Χάρι και η Ερμιόνη το ξέρουν;" με ρώτησε.

"Μόνο ο Χάρι κι εσύ το γνωρίζετε... Ρον συγγνώμη, ούτε κι εγώ το ήξερα. Όλα αυτά τα χρόνια νόμιζα πως οι γονείς μου ήταν άλλοι-"

"Πρέπει να το πω στα αδέρφια μου", είπε σαστισμενος.

"Όχι! Σε παρακαλώ, έφυγα μακριά από τον πατέρα γιατί θα με έβαζε σε κίνδυνο. Στο λέω τώρα γιατί δε θα ήθελα ποτέ να το μάθεις από άλλον. Θέλω να με στηρίξεις".

"Εντάξει, αλλά πρέπει να σκεφτώ. Μου έχει πέσει βαρύ", σηκώθηκε κι έφυγε από τον πύργο κρατώντας το κεφάλι του.

Ουάου, τέλεια πήγε αυτό...

~Δες το κι αλλιώς, θα μπορούσε να πάει και χειρότερα. Πάλι καλά που το έσωσες τελευταία στιγμή. Δε σε είχα για τόσο έξυπνη :)

Ευχαριστώ ρε, με κολακεύεις

~Τίποτα τίποτα, σειρά έχει η Ερμιόνη

【...】

Περπατούσα σκεπτικη προς την βιβλιοθήκη. ...Κι αν ο Ρον το πει στον Άρθουρ και τη Μολι; Σίγουρα θα τους το πει... Και θα το πει και στην Ερμιόνη. Υπάρχει επίσης μεγάλη πιθανότητα να αλλάξει τη γνώμη του Χάρι, κι ύστερα θα ξεμείνω από φίλους. Τέλεια, το καλύτερο; Με κυνηγάει ο ίδιος μου ο πατέρας. Συν ότι η Εσμεραλντα θέλει το δαχτυλίδι πάσι θυσία!

"ΆΚΡΗ!!!"

Ξαφνικά ένιωσα κάτι να πέφτει πάνω μου με δύναμη. Κατευθείαν έγινα ένα με το πάτωμα. "Προσεχε που πας! Και σήκω από πάνω μου!" Φώναξα.

Το αγόρι με την μπλε γραβάτα σηκώθηκε από πάνω μου και τέντωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ. "Συγγνώμη, χίλια συγγνώμη... Αυτή ήταν σίγουρα η εντύπωση που δεν ήθελα να κάνω..."

~Έχεις θαυμαστή κοπελιά..

Ελπίζω πως όχι.

"Σε συγχωρώ, αλλά μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί έπεσες πάνω μου;" σκούπισα με τα χέρια μου τη φούστα που φορούσα.

"Κάνω εξάσκηση με τα καινούργια παπούτσια χορού μου... γλιστράνε λιγάκι... Επέτρεψε μου να συστηθώ, Μπένετ ΜακΦλάι", υποκλίθηκε κι ύστερα άρπαξε το χέρι μου κι άρχισε να το κουνάει πάνω κάτω ενθουσιασμένος.

~Καλά, που νομίζει ότι ζει; Στο παλάτι της Ελισάβετ;

Λες να έχει πάρει κάτι;

~Πιθανότατα...

"Ναι, ναι, χάρηκα. Ελεονόρα", είπα τραβώντας πίσω το χέρι μου. Δεν ένιωθα τον καρπό μου!

"Ξέρω ποια είσαι, και ποιος δεν ξέρει;! Ρητορική ερώτηση... Ήθελα να σε βρω για να σε προσκαλεσω στη λέσχη χορού του Χογκουαρτς...!"

"Ουάου... εμ, μόνοι μας όμως δε μπαίνουμε στις λέσχες;"

"Ναι, πολύ σωστά! Απλά εγώ και κάποιοι άλλοι από τη λέσχη θέλαμε πολύ να σε προσκαλεσουμε...!"

"Αχα... Κοίτα, έχουμε μόνο λίγους μήνες μέχρι να τελειώσει η σχολική χρονιά, και δεν είμαι σίγουρη αν θελ-"

"Σε εκλιπαρώ! Είμαστε πολύ λίγα άτομα, κι αν μπεις εσύ στη λέσχη θα γίνουμε αυτόματος διάσημοι! Συν ότι πρέπει να είσαι πολύ καλή χορεύτρια..." είπε ντροπαλά.

~Μα τον Μερλιν, έχεις οντως θαυμαστή...

ΣΏΠΑΣΕ!

"Συγγνώμη Μπένετ, αλλά δεν ενδιαφέρομαι", έκανα να φύγω, αλλά με σταμάτησε μπαίνοντας μπροστά μου.

"Τότε τι λες να πάμε στις κυρίας Puddifoot; Έχει καταπληκτικό τσάι εκεί! Είσαι ελεύθερη την επόμενη εβδομάδα;"

"Ε... Εγώ-"

"Τέλεια! Να συναντηθούμε εκεί στις δώδεκα το άλλο Σάββατο για ένα μεσημεριανό τσάι;"

"Μπένετ δεν θελ-"

"Φανταστικά! Τα λέμε, δεσποινίς Κινγκ", υποκλίθηκε και μου φίλησε το χέρι.

Είχα μείνει σαν παγάκι έξω από τη βιβλιοθήκη. Τι στο καλό ήταν όλο αυτό;

~Χαχα, τώρα θα πας να πιεις και τσαγάκι μαζί του! Χειρότερος κι απτόν Νέβιλ, Παναγία μου...

Μόνο μου αυτός είναι εξωστρεφής! Για να είμαι ειλικρινής, ο Νέβιλ είναι χίλιες φορές καλύτερος.

Η Ερμιόνη βγήκε από τη βιβλιοθήκη με τρία βιβλία στην αγκαλιά της. "Γεια Ελεονόρα- Μα τον Μερλιν, είσαι λες και είδες φάντασμα! Όλα καλά; Μήπως ο Πιβς σου δημιούργησε κι άλλο τραύμα;"

"Μακάρι να ήταν ο Πιβς... Υποθέτω πως θα πρέπει να πάω σε ένα ραντεβού για τσάι την επόμενη εβδομάδα", είπα κοιτώντας παγωμένη το πάτωμα.

Ήρθε δίπλα μου και με έπιασε αγκαζέ, "Πες τα μου όλα...!"

Αρχίσαμε να περπατάμε και της εξιστόρησα ό,τι είχε γίνει. "...και μετά μου λέει, Τα λέμε δεσποινίς Κινγκ! Ύστερα υποκλίθηκε πάλι, ΚΑΙ μου φίλησε το χέρι. Επίσης, πονάει ακόμα η πλάτη μου..."

"Έλεος, είναι ένας χαζός τζεντλεμαν. Α ναι! Έτσι θα τον λέμε! Ο χαζός τζεντλεμαν..." είπε κοιτάζοντας στο κενό.

"Ωραίο ψευδώνυμο του βγάλαμε. Τώρα όμως, πρέπει να βρω τι θα πω στον Ματτέο..."

"Πες του την αλήθεια. Δε νομίζω πως θα θυμώσει".

"Δεν ξέρω... δε θέλω να τον κάνω να νιώσει πως περνάω 'καλά' χωρίς αυτόν".

"Δε νομίζω πως θα το πάρει έτσι. Το παν σε μία σχέση είναι να μιλάτε ο ένας ελεύθερα στον άλλον"

"Το γνώριζω", αναστέναξα και σταμάτησα να περπατώ. "Ερμιόνη, πρέπει να μάθεις κάτι, για εμένα..." κοιταξα γύρω μας για να βεβαιωθώ ότι δεν υπήρχε κάνεις.

"Τι είναι;"

"Ουφφ, λοιπόν, εμ... κανονικά δεν με λένε Ελεονόρα Κινγκ.... αλλά Γκρίντελβαλντ".

Η έκφραση της ήταν... κανονική;

"Ουάου, περίμενα πιο έντονη αντίδραση από εσένα", είπα έκπληκτη.

"Βασικά Ελ, ο Ντρακο μού το είπε ήδη. Αλλά μη του πεις ότι σου είπα ότι μου το είπε!"

"Εντάξει, ενταξει, αλλά πως νιώθεις για αυτό το θέμα; Εννοώ, θα παραμείνουμε φίλες, σωστά;"

"Λίγο παράξενα, και ακόμη λίγο σοκαρισμένη, αλλά για όνομα του Μέρλιν, τς έχω με έναν Μαλφοι. Το ότι η κολλητή μου είναι μία Γκρίντελβαλντ είναι το λιγότερο κακό-"

"ΙΙΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΕΡΜΙΌΝΗ!" Την αγκάλιασα σφιχτά για περίπου ένα λεπτό.

"Παρακαλω... αέρα-"

"Ουπς, συγγνώμη. Θες να διαβάσουμε μαζί;"

"Εννοείται, έμαθα πως η καθηγήτρια ΜακΓκοναγκαλ θα μας μάθει ένα πολύ δύσκολο ξόρκι αύριο και θέλω να είμαι προετιμασμένη".

【One Week Later】

Μαντέψτε τι μέρα είναι. Σάββατο. Ουαου πετάω απτή χαρά μου.

Κατευθύνθηκα προς τις κινούμενες σκάλες όπου συνάντησα τον Ντρακο. Ήταν χαμένος στις σκέψεις του.

"Γεια σου λευκέ ιππότη", είπα.

"Ε; Τι;"

"Γεια σου, λέω... Φέρεσαι λίγο παράξενα. Όλα καλά;"

"Ναι, έχω πονοκέφαλο", έκανε μία παύση κι ψιθύρισε στο αυτί μου, "Ο πατέρας σου ξέρει πως είσαι εδώ. Περιμένει να έρθει το καλοκαίρι ώστε άμα φύγεις απτό Χογκουαρτς να σε πάρει μαζί του. Αν κάτσεις εδώ το καλοκαίρι θα είσαι ασφαλής, περίπου... Θα πρέπει να βρεις μέρος να κρυφτείς. Ίσως στον κόσμο των Μαγκλ".

Ουάου, αυτό ήταν απότομο... άρα λέμε αντίο στα καλοκαιρινά σχέδια.

Ένα κορίτσι του Γκριφιντορ του έκτου έτους ανέβηκε στη σκάλα και στάθηκε από πίσω μας. "Ευχαριστώ που με βοήθησες Ντρακο. Αυτό το ξόρκι με δυσκόλευε πάρα πολύ... Τα λέμε", κατέβηκα από τη σκάλα και προχώρησα προς την έξοδο του Χογκουαρτς.

Βρήκα μία και μοναδική άμαξα, οπότε μπήκα μέσα και περίμενα τον οδηγό να ξεκινήσει.
Τότε είδα τον Ματτέο να μπαίνει σαν αστραπή μες στην άμαξα. Ωχ και δεν του είχα πει για το ραντεβού με το τσάι..

"Γεια σου πριγκίπισσα", έσκυψε μπροστά και μου έδωσε ένα φιλί. "Πως και πας στο Χογκσμιντ;"

"Α, εμ... Θα συναντηθώ με έναν φίλο... εσύ;"

"Έχω μερικές δουλειές να κάνω, τίποτα σημαντικό".

「Το ραντεβού με τον Μπένετ κύλισε αργά. Της μιλούσε συνέχεια για τη λέσχη χορού και για τα πολύ δύσκολα ξόρκια που μάθαινε. Ο Ματτεο από την άλλη, έπρεπε να καθαρίσει έναν μάγο κατάσκοπο που είχε βρει την τοποθεσία του πατέρα του. Οι βδομάδες πέρασαν ήσυχα, η Ελεονόρα βρήκε το δαχτυλίδι. Βρισκόταν μέσα σε ένα μυστικό δωμάτιο του Χογκουαρτς. Αλλά το δαχτυλίδι ήταν πολύ παλιό, και η Ελ περνούσε νύχτες ολόκληρες στη βιβλιοθήκη ψάχνοντας για στοιχεία για το πως να ενεργοποιήσει τη μαγεία του δαχτυλιδιού. Όλο αυτόν τον καιρό, η Εσμεραλντα είχε αλλάξει... φαινόταν πιο φιλική και ήρεμη, και βοηθούσε την Ελεονόρα με τα μαθήματα. Είχε πλέον γίνει η καλύτερη μαθήτρια του καθηγητή Σνειπ, και μάλιστα η αγαπημένη του. Η γνωστή τριάδα, Χάρι, Ρον κι Ερμιόνη, συνέχισαν να κάνουν κανονικά παρέα μαζί της. Αν κι ακόμα τα συναισθήματα του Χάρι ήταν έντονα για την Ελεονόρα, ποτέ δεν έκανε ξανά άλλη κίνηση. Η Ερμιόνη όμως είχε καταλάβει πως ο Χάρι δεν ήθελε να είναι μόνο φίλος της Ελ, αλλά κάτι παραπάνω. Η τελευταία εβδομάδα της σχολικής χρονιάς έφτασε, όπως κι η μέρα του Τρίτου Αθλου.」

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Χελλοοοοο!

Τι κάνετε βουτυρομπυρακια μ;;;

Άργησα λιγάκι να ανεβάσω κεφάλαιο γιατί είχα πολλά πραγματάκια που με απασχολούσαν.

ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΚΟΝΤΕΎΟΥΜΕ ΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥΥΥ!!!!! Αλληλούια!

Έχω μία πολύ σημαντική ερώτηση όμως... θα σας ενδιέφερε να έκανα και δεύτερο βιβλίο; (Που μάλλον αυτό θα κάνω, χεχε)

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο βαλτε ενα αστερακιιι

Επίσης, τι έχετε να πείτε για αυτόν τον Μπένετ ΜακΦλάι;

Byee❤️❤️❤️❤️