Τα πόδια μου ήταν ακόμα παγωμένα. Κοίταξα το χέρι μου. Ο καρπός μου ήταν γεμάτος μελανιές. Δε με ένοιαζε όμως... Όσο τον έβλεπα να ποναει πονούσα κι εγώ.

Ένας κρότος ακούστηκε πάλι από το υπόγειο, και για την υπόλοιπη μισή ώρα δε σταματούσε. Τελικά όμως σταμάτησε όταν εγώ κατέβηκα κάτω.

Τσέκαρα όλους τους σωλήνες, κι όπως περπατούσα πιο βαθιά μέσα στο υπόγειο, πάτησα ένα τετράδιο. Οι μισές σελίδες είχαν γίνει μούσκεμα. Το σήκωσα και το τίναξα.

Το άνοιξα... Έγραφε ότι ανήκε στον μπαμπά. Ήταν γεμάτο ξόρκια, φίλτρα, και σημειώσεις για μαγικά πλάσματα. Το πήρα μαζί μου κι ανέβηκα στο δωμάτιο μου.

Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ο εαυτός μου στον καθρέφτη. Τα μαλλιά μου πετούσαν δεξιά κι αριστερά, ενώ από πίσω είχαν φουσκώσει σα μανιτάρι διότι τα είχα πιάσει μία χαμηλή κοτσίδα. Αφού έκανα μια πλεξούδα, έβαλα κάλτσες και ξεφύλλισα το τετράδιο του μπαμπά.

Μία ώρα αργότερα, το αμάξι του στάθμευσε έξω από το σπίτι, ενώ οι ρόδες άφηναν αποτυπώματα στο χιόνι.

"Καλημέρα", είπε. Στεκόταν έξω από το δωμάτιο μου με τα χέρια στις τσέπες.

"Καλημέρα!" Έχωσα το τετράδιο κάτω από το μαξιλάρι και χαμογέλασα με όλα μου τα δοντια.

"Βλέπω ανακάλυψες το πολυτιμότερο σημειωματάρειο μου..."

"Εεε... ναι. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον".

"Είναι! Μέσα θα βρεις ό,τι δε σας μαθαίνουν στο Χογκουαρτς. Να το προσέχεις σαν τα μάτια σου..." είπε σοβαρός και περήφανος, κι έφυγε.

Έβγαλα πάλι το τετράδιο και συνέχισα το διάβασμα. Ήταν όντως πολύ ενδιαφέρον.

【...】

Οι μπότες μου έκαναν χρατς-χρατς πάνω στο ελάχιστο χιόνι που κάλυπτε το μονοπάτι του δάσους, το οποίο βρισκόταν γύρω από το σπίτι.
Ήταν γεμάτο φουντωτά καταπράσινα δέντρα, και πολύ ήσυχο μάλιστα.

Κοίταξα το ρολόι μου για να σιγουρευτώ πόση ώρα μου είχε απομείνει πριν το μεσημεριανό.

Είχα αλλά είκοσι λεπτά.

Ξαφνικά ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα στον καρπό μου. Σήκωσα το μανίκι του παλτού μου κι αντίκρισα τις μελανιές να εξαφανίζονται αργά.

Τι στο-

~Παναγία μου, εσύ αυτοθεραπευτηκες! Όπα, είσαι καλα;

ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ-

~Μη φρικάρεις θα σε σκοτώσω!!!

ΈΧΩ ΦΡΙΚΆΡΕΙ- Για μισό, όντως μπορείς;

~Ε ναι, δεν είναι δύσκολο. Μόνο που θα πέθαινα κι εγώ μετά.

Πάλι καλά...

~Έι!!!!

【...】

Μπήκα ξεμαλλιασμενη μέσα στο σπίτι. "Μπαμπά!!" Φώναξα.

"Εδώ!" Τον άκουσα να λέει, κι ακολούθησα τον ήχο που ερχόταν από το σαλόνι.

Προς έκπληξη μου η οικογένεια Μαλφοι είχε μία "χαλαρή" συζήτηση μαζί με τον μπαμπά.
Ο Ντακο με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.

~Να το πρώτο εγκεφαλικό...

"Εμ, μπαμπά, δε μου είπες πως θα είχαμε καλεσμένους..." είπα με ένα τεράστιο ψεύτικο χαμόγελο.

Το πράσινο μήλο είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Ο μπαμπάς του πρόσφερε λίγο νερό αλλά εκείνος αρνήθηκε.

"Εγώ λέω να πάω στο δωμάτιο μου... για να... για να διαβάσω!" Έκανα νόημα στον Ντρακο με τα δάχτυλα μου να με συναντήσει σε τέσσερα λεπτά. Ήμουν σίγουρη πως ήθελε εξηγήσεις.

Ανέβηκα στον πάνω όροφο και τον περίμενα στην άκρη της σκάλας απ'όπου τον τράβηξα απτό χέρι μέσα στο δωμάτιο μου.

"Τι στον πουτσο!" Ψιθύρισε.

"Σσσς! Πρέπει να το κρατήσεις μυστικό! Μην το πεις σε κανέναν, ούτε στην Ερμιόνη!" Ψιθύρισα πίσω.

"Πως-"

"Σας είχα δει το βράδυ... μεγάλη ιστορία. Το θέμα είναι ότι αυτό πρέπει να μείνει μεταξύ μας. Μόνο ο Ματτέο το ξέρει".

"Πως-"

"Εεε, μεγάλη ιστορία. Αλλά άσε τα πως και πως τώρα! Υποσχεσαι να μη το πεις πουθενά;" είπα και τέντωσα το μικρό μου δαχτυλάκι.

"Πφφ, υπόσχομαι", τέντωσε κι εκείνος το δικό του και κάναμε χειραψία.

"Πρέπει να επιστρέψεις κάτω προτού καταλάβουν κάτι".

"Εντάξει", άνοιξε την πόρτα για να φύγει αλλά τον τράβηξα πάλι πίσω.

"Τί θες!;" ψιθύρισε.

"Για πόση ώρα θα κάτσετε;"

"Λογικά άλλες δύο. Καλό θα ήταν να κατέβεις κι εσύ..." είπε κι έφυγε.

Πήρα μία βαθιά ανάσα. Πέταξα το παλτό μου στο κρεβάτι κι άφησα τα μαλλιά μου κάτω. Φορούσα ένα μπλε τζιν κι ένα μαύρο πουλόβερ.

Είχαν πλέον καθίσει στην τραπεζαρία. Το μπουκάλι κρασί αιωρούταν και γέμιζε τα ποτήρια μας.
Κάθισα στα αριστερά του μπαμπά. Απέναντι μου καθόταν η οικογένεια Μαλφοι.

Για φαγητό είχαμε γαλοπούλα, πατάτες του φούρνου, και για επιδόρπιο ουρλιαχτό κέικ σοκολάτα.

Ο Λουσιους Μαλφοι με κοιτούσε με απέχθεια. Σα να ήμουν αξιολύπητη. Γιαυτό άρχισα να τον καρφώνω κι εγώ με το δικό μου βλέμμα.

【Harry's Pov】

Καθόμουν πάνω στο κρεβάτι και χάζευα τον χάρτη, όταν μία καφετή κουκουβάγια έκατσε έξω από το παράθυρο. Είχε ένα γράμμα πάνω στο ράμφος της.

Πέταξα την κουβέρτα από πάνω μου κι άφησα τον χάρτη πάνω στο κομοδίνο. Μόλις άνοιξα το παράθυρο η κουκουβάγια πέταξε κατευθείαν μέσα κι άρχισε να κάνει γύρους μέσα στο δωμάτιο.

Όταν κατάφερα επιτέλους να την ηρεμήσω, πήρα το γράμμα από το ράμφος της. Ήταν από την Ελεονόρα.

"Αγαπητέ Χάρι,
Θα λείψω για μερικές μέρες από το Χογκουαρτς. Δεν χρειάζεται να ανησυχήσεις.
Όταν θα γυρίσω θα πρέπει να σας πω κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να μείνει μεταξύ μας. Ούτε η Μυρτιά δεν θα πρέπει να το μάθει! Ούτε ο Φρεντ και ο Τζορτζ! Μόνο εσύ, η Ερμιόνη, και ο Ρον.
Κάντε υπομονή για λίγες μέρες... Και μη μου στείλεις πίσω.

Αγκαλιές,
Ελεονόρα

Υ.Γ: Να δώσεις το γράμμα και στον Ρον με την Ερμιόνη!"

Έκατσα αργά πάνω στο κρεβάτι κοιτώντας το γράμμα. Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου άνοιξε διάπλατα.

"ΜΠΟΥΈΝΟΣ ΝΤΙΑΣ!"

"Ρον!!!"

"Χάρι! Κοίτα τι σου πήρα από την Αίγυπτο!" Φώναξε ενθουσιασμένος κι έβγαλε μία διαφανή μπάλα μέσα από την τσέπη του.

"Ουαου! Ευχαριστώ! Αλλά... τι ακριβώς είναι;" έπιασα την μπάλα στα χέρια μου κι άρχισα μα την επεξεργάζομαι.

"Λοιπόν, αυτή η μπάλα αγαπητέ φίλε, αλλάζει χρώμα. Όταν πλησιάζεις κοντά σε πηγή μαγείας γίνεται μπλε, ενώ όταν πλησιάζεις φαντάσματα μωβ. Και το καλύτερο απ'ολα, όταν πλησιάζεις μαγική πύλη γίνεται κόκκινο!!"

"Τέλειο Ρον! Ευχαριστώ! Θες να το δείξουμε στην Ερμιόνη;"

"Εμ, σχετικά με την Ερμιόνη... Μπορεί κατά τύχη να της έκαψα ένα βιβλίο με το δώρο που της πήρα..." είπε κι έτριψε την κορφή του κεφαλιού του.

"Τι δώρο της πήρες;"

"Έναν μικρό κινέζικο δράκο... ψεύτικο βέβαια. Αλλά καταλάθος άνοιξα το στόμα του για να της δείξω τι έκανε κι έκαψα το βιβλίο".

"Και τι σου είπε;"

"Δεν είπε τίποτα, απλά με έπιασε απτό γιακά και με έριξε έξω! Τέλος πάντων, ξέρεις που είναι η Ελ; Της πήρα μία μαγική κορδέλα για τα μαλλιά".

"Η Ελεονόρα δεν είναι στο Χογκουαρτς. Θα λείψει για μερικές μέρες. Είπε να σας δώσω και αυτό..." του έδωσα το γράμμα κι εκείνος σούφρωσε τα φρύδια του.

"Απ'ότι φαίνεται έχει να μας πει κάτι μόλις γυρίσει. Μπορείς να πας να το δώσεις εσύ το γράμμα στην Ερμιόνη. Πάω στοίχημα ότι δε θα θέλει να με δει".

"Ναι, φυσικά", έγνεψα.

Ανέβηκα στους κοριτσίστικους κοιτωνες και χτύπησα την πόρτα της Ερμιόνης.
Ένα άλλο άγνωστο κορίτσι με μαύρα μαλλιά και κατάλευκο δέρμα μού άνοιξε. Ήταν ανέκφραστη.

"Παρακαλω".

"Γεια, είμαι ο Χάρι-"

"Ξέρω ποιος είσαι ψώνιο. Όλοι ξέρουμε. Τώρα πάμε παρακάτω, τι θες;"

"Την Ερμιόνη", είπα σοβαρός.

"Δεν είναι εδώ".

Προσπάθησα να δω μέσα στο δωμάτιο, αλλά δυστυχώς η μαυρομάλλα κρατούσε την πόρτα μισάνοιχτη. "Είσαι σιγουρη;"

"Απολύτως".

"Μπορώ να μπω μέσα να δω τότε;"

"Αν συνεχίσεις τις ηλιθιες ερωτήσεις θα σε χτυπήσω".

"Απλά πρέπει να της δώσω κάτι. Είναι επείγον ξέρεις".

"Μην είσαι μπούφος, μόλις σου είπα ότι δεν είναι εδώ"

"Μα-" είπα, και πριν προλάβω να τελειώσω είχα φάει μπουνιά στη μύτη.
Η μαυρομάλλα μού έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.

"Ηλιθια" γρύλισα.

Έβαλα το γράμμα στην τσέπη του παντελονιού μου και κατέβηκα στο εντευκτηριο.

Ο Σίμους πετάχτηκε μπροστά μου με φορά κρατώντας μία εφημερίδα. "Χάρι! Διάβασε!" Φώναξε.

Πήρα την εφημερίδα στα χέρια μου και στάθηκα όρθιος, μάλιστα νευριασμενος, για να διαβάσω.

ΗΜΕΡΉΣΙΟΣ ΠΡΟΦΉΤΗΣ

Ο χειμώνας πέρασε, και μάλιστα μοναχικός για ορισμένους διαγωνιζόμενους του Τριαθλου Μαγείας, γράφει η ειδική ανταποκρίτρια μας Ρίτα Σκίτερ. Πλέον τα λίγα χιόνια που ξέμειναν στις άκρες της σχολής Χογκουαρτς άρχισαν να λιώνουν, μαζί και οι καρδιές των νεαρών μαθητών και μαθητριών για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου η οποία πλησιάζει. Άραγε, θα βρουν οι διαγωνιζομενοι του Τριαθλου τον έναν, ή τη μία που θα τους λιώσει την καρδιά πριν το καλοκαίρι;
Αυτό θα το μάθουμε σύντομα.
Όσο αναφορά τον επόμενο άθλο, οι διαγωνιζομενοι θα χρειαστεί να παλέψουν με τα παγωμένα νερά της Μαύρης Λίμνης. Ο κίνδυνος θα φτάσει τα ύψη. Άραγε, θα μπορέσουν οι νεότεροι, και συγκεκριμένα ο δεκατριάχρονος Χάρι Ποττερ να κερδίσει στον δεύτερο αθλο; [...]

Πέταξα τη εφημερίδα μέσα στο αναμμένο τζάκι κι έφυγα. Ένιωθα καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά μου και βλέμματα να με καίνε στους διαδρόμους.
Ήθελα απεγνωσμένα να εκραγώ.

【Eleonora's Pov】

Οι Μαλφοι είχανε πλέον φύγει. Άφησα έναν αναστεναγμό και ξάπλωσα εξουθενωμενη πάνω στον καναπέ.

Η γλώσσα μου είχε γίνει κομμάτια ύστερα από μία τεράστια διαφωνία με τον κύριο Μαλφοι. Έχασα στο τέλος, αλλά άξιζε τον κόπο διότι τον έκανα να με συμπαθήσει.

Ο Ντρακο δεν είχε βγάλει άχνα. Ήταν λες και είχε πάθει το μεγαλύτερο εγκεφαλικό του κόσμου.

"Ελεονόρα", είπε κοφτά ο μπαμπάς. "Πρέπει να μιλήσουμε".

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, κι έκατσε δίπλα μου στον καναπέ. Κράτησε τα δυο μου χέρια και μου είπε να πάρω μία βαθιά ανάσα.
"Είσαι μια Γκρίντελβαλντ τώρα. Είσαι μία από εμάς. Και αφού το έμαθαν οι Μαλφοι, θα το μάθουν κι άλλοι με την πάροδο του χρόνου... Θέλω να σκέφτεσαι έξυπνα".

"Το ξέρω πως θα το μάθουν κι άλλοι... Αλλά τι εννοείς μία από εμάς;" η καρδιά μου άρχισε να χτυπά όλο και πιο γρήγορα ανά δευτερόλεπτο.

"Εννοώ πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να γίνεις θανατοφάγος, αλλιώς οι υπόλοιποι θανατοφάγοι θα πιστέψουν πως είσαι προδοτρια και θα επιχειρήσουν να κάνουν διεστραμμένα πράγματα πάνω σου. Αυτό που θέλω είναι η ασφάλεια σου..."

"Μπαμπά ακούς τι λες;!" Τράβηξα τα χέρια μου, "Αν σε ένοιαζε η ασφάλεια μου θα έμενες μακριά. Ήξερες πως θα έπρεπε να γίνω θανατοφάγος, το ήξερες! Και παρολ'αυτά με έθεσες σε κίνδυνο!"

Σηκώθηκε όρθιος δείχνοντας με με το δάχτυλο του. "Χαμήλωσε τον τόνο σου μικρή! Είμαι ο πατέρας σου και αυτή τη στιγμή ζεις κάτω από τη σκεπή που σου έδωσα εγώ! Αυτό είναι το σπίτι μου, και ισχύουν δικοί μου κανόνες! Θα γίνεις θανατοφάγος για να είσαι ασφαλής!"

"Καλά τότε, ΦΕΎΓΩ!" Σηκώθηκα κι ετρεξα πάνω. Κλείδωσα την πόρτα κι έσπρωξα τη συρταριερα μπροστά της. Άρχισα να πετάω μέσα στη βαλίτσα όλα μου τα ρούχα και τα βιβλία, μαζί και το σημειωματάρειο του.

Πήρα ένα φύλλο χαρτί και ένα μολύβι κι έγραψα "Έλα να με πάρεις αμέσως. Λίγο πιο πέρα από το σπίτι. Βιάσου! Ελ" Δίπλωσα το χαρτί και το έδωσα στην κουκουβάγια μου η οποία είχε μόλις φτάσει. "Δώσε το στον Ματτέο", είπα.

Ο μπαμπάς άρχισε να χτυπάει την πόρτα και να φωνάζει. "Άνοιξε αμέσως!!! Δεν θα φύγεις έτσι απλά! Δεν έχεις που να πας!"

"Νομίζεις!!!" Πήρα στην αγκαλιά μου τον κύριο Φαγάνα κι έκανα ένα ξόρκι αιώρησης στα παπούτσια μου για να κατέβω από το παράθυρο. Να 'ναι καλά η Ερμιόνη.

"Θα σε βρω όπου και να πας μικρή!!! Δε θα γλιτώσεις!!"

Σήκωσα το μεσαίο μου δάχτυλο και πήδηξα απτό παράθυρο. Μόλις έφτασα στο ένα μέτρο πάνω από το χώμα έβγαλα τα παπούτσια κι άρχισα να τρέχω μακριά από το σπίτι. Ο κύριος Φαγάνας είχε περάσει τα χέρια του γύρω από το λαιμό μου για να μην πέσει.
Καθώς συνέχισα να τρέχω είδα το αμάξι του Ματτέο να σταματάει σε απόσταση τριάντα μέτρων.
Αμέσως μόλις έφτασα στο αμάξι του πέταξα τη βαλίτσα μου στα πίσω καθίσματα κι έκατσα μαζί με τον κύριο Φαγάνα στη θέση του συνοδηγού.

Ο Ματτεο είχε μείνει κόκαλο. "Που είναι τα παπούτσια σου;" απόρησε ενώ κοιτούσε τις βρώμικες κάλτσες μου.

"Θα σου πω αργότερα! Ξεκίνα!" Είπα λαχανιασμένη.

Έβαλε μπρος στο αμάξι, κι απομακρυνθηκαμε. "Που να πάμε;"

Έκλεισα τα μάτια μου για να ηρεμήσω, "Απλά οδήγα".

Είκοσι λεπτά αργότερα χαμήλωσε ταχύτητα κι έφτασε στους 90. "Πριγκιπισσα, όλα καλά;"

"Όχι... ο πατέρας θέλει να γίνω θανατοφάγος", είπα με δάκρυα στα μάτια. "Γιαυτό έφυγα", έστρεψα το βλέμμα μου στον δρόμο, "Πρέπει να πάρουμε φαγητό για τον κύριο Φαγάνα".

"Έχει ένα βενζινάδικο εδώ πιο κάτω. Το έχει μάγος που παριστάνει τον Μαγκλ. Μπορούμε να ρωτήσουμε αν έχει φυτά για τον Φαγάνα".

"Ευχαριστώ..."

"Μη με ευχαριστείς, αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω", τοποθέτησε το χέρι του πάνω στο πόδι μου κι άρχισε να με τρίβει. "Όσο κι αν ντρέπομαι, εγώ θα έπρεπε να σε ευχαριστήσω για χθες", μου χάρισε ένα αχνό χαμόγελο και κοίταξε πάλι τον δρόμο.

【...】

Είχαμε πάρει φαγητό για τον κύριο Φαγάνα. Τώρα απλά τρώγαμε μέσα στο αμάξι στη μέση του πουθενά. Ο δρόμος χώριζε τα δύο τεράστια δάση με τα πυκνά δέντρα.

"Σου αρέσει;" είπε δείχνοντας το χοτ ντογκ με κέτσαπ που κρατούσα.
Κούνησα το κεφάλι μου καθώς μασούσα.

"Ματτεο", είπα μόλις κατάπια, "που θα πάμε;" τον κοίταξα με αγωνία μέσα στα μάτια περιμένοντας μια απάντηση.

Ξεφύσηξε και πέρασε τα δάχτυλα του ανάμεσα στις μπούκλες των μαλλιών του. "Πιο παλιά ο Τομ είχε αγοράσει ένα σπίτι σε μία γειτονιά του Λονδίνου γεμάτη Μαγκλς. Το σπίτι μπορεί να έχει λίγη σκόνη αλλά θα είναι εντάξει".

"Αφού ο Τομ δε σιχαίνεται τους Μαγκλς;"

"Ναι, αλλά λατρεύει τα σπίτια της οδού Ann στο Εδιμβούργο. Γιαυτό πήρε σπίτι εκεί".

Κούνησα το κεφάλι μου έκπληκτη. Ήξερα πως τα σπίτια εκεί είναι πανάκριβα, αλλά πολύ ωραία.

"Ελ, σκεφτόμουν πως θα ήταν καλό να κάτσουμε δυο με τρεις μέρες στο σπίτι του Τομ σε περίπτωση που ο Γκρίντελβαλντ πάει να σε ψάξει στο Χογκουαρτς".

"Εντάξει".

"Δεν θα τον αφήσω να σου κάνει κακό. Θα είσαι ασφαλής εκεί", είπε και μου κράτησε το χέρι.

【Hermione's Pov】

Ξεκλείδωσα την πόρτα του δωματίου μου κι έπεσα ξερή πάνω στο κρεβάτι ύστερα από διάβασμα έξι ωρών στη βιβλιοθήκη.

"Καλώς την..." είπε ξαφνιασμένη η Ελβίρα. "Είχες έναν επισκέπτη. Πολύ σπαστικός".

"Γκρρ, ποιον;"

"Μαύρα μαλλιά, γυαλιά, σημάδι, το επίθετο του τελειώνει σε -οττερ και βλάκας σε μέγιστο βαθμό".

"Α... ο Χάρι... τι ήθελε;" σήκωσα το κεφάλι μου αγανακτησμένη.

"Δεν έχω ιδέα, αλλά έλεγε πως ήταν επείγον".

Κοίταξα το ρολόι μου, η ώρα είχε πάει οχτώ ακριβώς. "Καλά, θα τον βρω αύριο. Πάω να κάνω ντους", είπα κει κλειδώθηκα μέσα στο μπάνιο. Άφησα το βραστό νερό να τρέχει και πέταξα όλα μου τα ρούχα δίπλα από το χαλάκι.

【...】

Τυλίχθηκα με μια πετσέτα και στράγγιξα τα μαλλιά μου. Μόλις βγήκα έξω κουτούλησα με κάποιον. "Άουυ! Ελβίρα προσεχ- Ντρακο;"

"Πρέπει να μιλήσουμε..." είπε σοβαρός.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Helloooooo

Τι κάνετε βουτυρομπυρακια μου;;;
Πως είστε;

Ελπίζω να απολαύσατε το κεφάλαιο:)

Πιστεύετε ότι ο Γκρίντελβαλντ θα βρει την Ελεονόρα;

Και με ποιανού το μέρος είστε; Χάρι ή Ελβίρα;
Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να διαλέξω :(

Σας φιλώ❤️❤️❤️
Μπαιιι