Μερες παλιες κι αξεχαστες...
...ωρες μικρες και βασανιστικες.
Ο χρονος τα γιατρευει ολα, λενε.
Εχουν αδικο ή δικιο?
Θα σου πω εγω...Δεν υπαρχει αδικο και δικιο στον χρονο.
Η απαντηση βασιζεται πανω σου.

—Eleonora

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

"Αψου!"
"Γιτσες..." ειπε βαριεστημένα ο Τομ, δίνοντάς μου ένα ακόμη χαρτομάντιλο.

Φυσηξα τη μύτη μου και το πεταξα στο πάτωμα. Η στυβα απο χαρτομαντιλα που ειχα δημιουργησει, κατερευσε.

"Μαλλον κρυωσα απο εχθες...οταν βγηκαμε εξω απο τα Τρια Σκουποξυλα. Συγγνωμη..." ειπα και ρουφηξα τη μυτη μου.

"Δε πειραζει" αφησε το κουτι με τα χαρτομαντιλα διπλα μου. "Θα ενημερωσω τους καθηγητες με τους οποιους εχεις μαθημα οτι δε πας. Αν χρειαστεις κατι, κουνα το ραβδι σου τρεις φορες κυκλικα κι εγω θα ερθω". Ειπε κι εφυγε.

Σκεπαστηκα με την κουβερτα κι εκλεισα τα ματια μου. Τέλεια...τώρα πονάει και η κοιλιά μου.

【Tom's Pov】

Βγηκα απτο δωματιο της, επιτελους δηλαδη, και κατευθηνθηκα στον κοιτωνα μου.

Καθισα στον καναπε διπλα απο το τζακι, κι ανοιξα το ημερολογιο της. Της το πηρα την ωρα που κοιμοταν... Το ξερω, κακό αλλά ωραίο.

Το άνοιξα και ξεκίνησα το διάβασμα...

Τεταρτη 16 Οκτωβρίου του 1993

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Δεν έχω να σου πω πολλά... Αλλά πάμε στο ψητό!
Σήμερα η Τζουλιετ με κοροιδευε ρίχνοντας με κάτω, κι ένας φίλος της με βοήθησε να σηκωθώ. Ήταν πολύ ευγενικός, και καλός.
Συστθηκαμε, τον λένε Γκάμπριελ Ζαβαντοφσκι (Gabriel Zavadofsky).
Φεροταν κάπως παραξενα, σα να μου έκανε φάρσα...αλλά ήθελα να πιστέψω ότι ήταν φίλος μου.

Η μαμά είχε πονοκεφάλους. Ο μπαμπάς μού έστειλε γράμμα και με ενημέρωσε... Μπορεί να μη σηκωθεί απτό κρεβάτι. Οι πονοκεφαλοι που έχει ήταν πιο δυνατοι από καθε άλλη φορά. Ανησυχώ...

Α και...κάτι ακόμα...Ο μπαμπάς μού έστειλε ένα σκουπόξυλο. Ειπε να κάνω εξάσκηση για το καλοκαίρι. Και φυσικά δε το αγόρασε εκεινος όμως... Το αγόρασε η θεία μου. Η θεία Μαίρη είναι μισή Μαγκλ και μισή μάγισσα. Μου είπε να κάνω εξάσκηση για να της κάνω μία επίδειξη με τη σκούπα μου στις διακοπές.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου του 1993

Αγαπητό ημερολόγιο,
Θέλω να αυτοκτονήσω απτη χαρά μου!
Για πρώτη φορά έχω έναν πραγματικό φίλο... Ο Γκάμπριελ μου έπιασε το χέρι σήμερα... Ναι, ξέρω, υπέροχο, σωστά?

Και χθες μου έστειλε δώρο ένα κουτάκι με σοκολατακια στο δωμάτιο μου. Δυστυχώς δεν τα έφαγα, διότι τα πάτησε  η Τζουλιετ και η Ματιλντα, αλλά του έγραψα ότι ήταν πολύ νόστιμα.

Μερικές φορές όμως...με κάνει να νιωθω  αβολα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως έρχεται λίγο πιο κοντά απ'οτι πρέπει, ή λέει πραγματα παραξενα...
Δε νιώθω ότι μου αρέσει. Αλλά τον βλέπω σαν έναν φίλο. Σαν έναν πολύ καλό φίλο.

Ο μπαμπάς δε μου έστειλε άλλο γράμμα για να με ενημερώσει για την κατάσταση της μαμάς. Έτσι του έστειλα εγώ. Ελπίζω να μου απαντήσει σύντομα...

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου του 1993

Καλό μου ημερολόγιο...
Συγγνώμη που δεν έγραφα, αλλά μελετούσα διαφορα φίλτρα.
...Ο Γκάμπριελ συμπεριφερεται κάπως παραξενα αυτές τις μέρες.

Χθες, για παράδειγμα, επιχείρησε να με αγγίξει. Μόνο που εγώ έπαθα σοκ κι έτρεξα... Στην αρχή ήταν αλλιώς, λίγες μέρες πριν δηλαδή, ήταν πιο ευγενικός και μαζεμενος, τώρα έχει αλλάξει. Τώρα είναι απότομος, αυταρχικος, κι εκδικητικός. Λέει ότι αν δε του δώσω ότι θέλει, ότι θα διαλύσει τη φιλία μας.
Να πω την αλήθεια, δε θέλω να διαλύσει τη φιλία μας. Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να παραμείνουμε φίλοι.

Ο μπαμπάς δε μου έχει απαντήσει ακόμα...Του έγραψα ένα ακόμη γράμμα. Αυτό τουλάχιστον ελπίζω να το διαβάσει.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου του 1993

Ημερολόγιο...
...Ο μπαμπάς απάντησε στο γράμμα. Η μαμά είναι καλά.
Κι εγώ είμαι καλά...

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου του 1993

...νιώθω βρώμικη.

Ακούω ακόμα τα γέλια των παιδιών να ουρλιάζουν μες στα αυτιά μου.
Βλεπω τα μάτια του να με κάνουν ρεζίλι μπροστά στους χειρότερους ανθρώπους της σχολής. Σε ολους.
Γεύομαι τα αηδιαστικά του δάχτυλα μέσα στο στόμα μου, έτοιμα να μου σπάσουν το σαγόνι.
Μυρίζω το άρωμα των κεριών που έλιωναν δίπλα μου...αυτά τα τριαντάφυλλα που μου είχε χαρίσει...

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο, κλείδωσε την πόρτα, και με ανάγκασε. Δεν το ήθελα, βέβαια. Αλλά οι γρατζουνιές θα μείνουν για πάντα. Το καλό είναι ότι του είπα Όχι, σωστά?

Αυτά τα σημάδια, αυτές οι μελανιές, οι βίαιες αναμνήσεις... Όλα αυτά δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Κι όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο απότομα. Προσπαθούσα να φύγω, να τον ρίξω από πάνω μου. Ούρλιαζα. Αλλά ποιος ακουγε? Φώναζα. Και κανείς δεν άκουγε.

Μετά από αυτό, βάρεσε το κεφάλι μου πάνω στη γωνία του κομοδινου. Λιποθυμησα για λίγο...
...κι όταν ξύπνησα, ο εφιάλτης ήταν πιο ζωντανός από ποτέ.

Ο Γκάμπριελ είχε πάει να διαδώσει τα νέα σε όλη τη σχολή. " Ήθελε κάτι περισσότερο από μία απλή φιλία...με ικετεύε!" Έλεγε...Τελικά ήταν όλο ένα στημένο παιχνίδι...Ουαου.

Όλοι γελούσαν, και χαχανιζαν. Έδειχναν με το δάχτυλο, και ψιθυριζαν διάφορα. Τα πράγματα όμως δεν είχαν φτάσει στον πάτο ακόμα...

Και σήμερα το βράδυ, το χειρότερο βραδυ της ζωης μου, μία κουκουβαγια σταθηκε στο παραθυρο. Με βλεμμα βλοσυρο, αφησε το γραμμα να πεσει απτο ραμφος της κι πεταξε μακρια.

Το γραμμα εγραφε ακριβως αυτο που φοβομουν. Η μαμα ειχε κοιμηθει. Κι αυτη τη φορα, αγαπητο μου ημερολογιο, για παντα.

Αποψε κοιμηθηκε για παντα. Μονο που το γραμμα που έστειλε ο μπαμπάς, ελεγε οτι πεθανε απο αρρωστια. Ενω το χαρτι του ιατροδικαστη, του μαγου ιατροδικαστη, που μου έστειλε η θεία μου, εγραφε 'Δολοφονια'.

Χρόνια μου πολλά.

Αφωνος προσπερασα μερικες σελιδες. Κι ακομα αναρωτιεμαι πως δεν εχει γινει μία θανατοφαγος...Μία σαν εμενα.

Δευτερα 1 Σεπτεμβριου του 1994

Αγαπητο μου ημερολογιο,
Παω στο Χογκουαρτς! Η χαρα μου δε περιγραφεται, οπως δεν περιγράφεται και η δυστυχία μου.

Ο πατερας με εφερε στον σταθμο. Φαινοταν θλιμμένος. Δεν τον αδικώ ομως...

Ειμαι στο τρενο τωρα! Στον διαδρομο.

Συναντησα ενα αγορι πριν λιγο...Ηταν ψηλος, με σκουρα καφέ ματια να σκεπαζουν τον ουρανο, και σγουρα καστανα μαλλια. Μυστηριος τυπος.
Ηταν σοβαρος και προσγειωμενος. Αλλα κατι τον εθλιβε. Μου θυμιζει εμενα.

Μου έκανε μία μελανια στον καρπό. Μου θύμισε τον...ξέρεις ποιον... (εδω η Ελ εννοεί τον Γκάμπριελ). Ο τρόπος που με κοίταξε, ο τρόπος που μίλησε...τα έλεγε όλα. Η κάθε του κίνηση γινόταν με μίσος και θυμό.

Σαν πλανητάρχης μιλούσε και καθόταν κι όλοι συμπεριφερονταν σα να είχαν μπροστά τους βασιλιά.
Ήταν αδικο...όχι για εμένα βέβαια, αλλά για όλους όσους πίστευαν ότι ήταν κάποιος ανώτερος. Απλά προτίμησε να τον φοβούνται ούτως ώστε να τον σεβονται.
Αυτό είναι αδικο.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου του 1994

ΗΜΕΡΟΛΌΓΙΟ!
Είδα μία κυρια μέσα στον καθρέφτη χθες. Μου έμοιαζε...αλλά ήταν κάπως τρομαχτική. Είχε ένα ανατριχιαστικο χαμόγελο να κρέμεται στο πρόσωπό της, και τα μάτια της είχαν το κανονικό χρώμα τον δικών μου, παρόλο που είχα βάλει το υγρό. Ήταν ακόμα μωβ και μαύρα.
Φαινόταν έναν χρόνο μεγαλύτερη, αλλά και πάλι μου έμοιαζε! Το μόνο διαφορετικό που είχε ήταν ένα σημάδι στο μάγουλο. Ένα κόψιμο.

Επίσης, έκανα έναν φίλο. Όλιβερ τον λένε. Δεν ήθελα να φανώ εγωιστική, ή εσωστρεφης...είχω ελπίδα.
Σήμερα πήγαμε στο γήπεδο του Κουιντιτς. Ανέβηκα πάνω στην σκούπα του...αλλά μετά όλα θολωσαν. Ειδα ένα παράξενο όνειρο, είδα ότι είχα βγάλει φτερά. Ο Όλιβερ μου είπε ότι ζαλίστηκα.
Τον πιστεύω...νομίζω.

Ύστερα, πήγα να μπω στο δάσος. Και τότε είδα ξανά το αγόρι απτό τρένο. Μου φώναξε να μην πάω, μετά όμως με πήρε απτό χέρι και φτάσαμε σε ένα μαγεμένο μέρος. Ήταν κοντά στο ποτάμι με τα ψηλά δέντρα και τις νεράιδες.

Και τότε, τα μάτια του βυθιστηκαν μέσα στα δικά μου. Και τι δε θα έδινα για να γυρίσω πίσω στον χρονο και να ξαναζήσω αυτή τη στιγμή...

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου του 1994

Αγαπητό μου ημερολόγιο...
...Η κυρία απτον καθρέφτη έχει αρχίσει να γίνεται τρομαχτική. Φρικιαστική. Μου χαμογελάει κάθε φορά που πάω να κοιτάξω τον καθρέφτη.

Ζητάει απεγνωσμένα το δαχτυλίδι για να βγει απτον καθρέφτη. Ακόμα το ψάχνω...

Σάββατο 24 Οκτωβρίου του 1994

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!
ΣΟΥ ΦΈΡΝΩ ΚΑΚΑ ΝΕΑ!
...αυτή την Παρασκευή έρχεται στο Χογκουαρτς το Μπομπατον και το Νταρμστρανγκ.

Έρχεται το Μπομπατον...

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να κλειδωθω στον πύργο για όλη τη χρονιά μέχρι να φύγουν...ή αν θα πρέπει να κάνω πως δεν πήγα ποτέ σε εκείνη τη σχολή...

Ότι είναι να γίνει, θα γίνει.
Ο χρόνος τα γιατρευει ολα...σωστά?

Έκλεισα το ημερολόγιό της κι αναστέναξα. Πολύ δραμα...Νιώθω ότι θα ξεράσω. Το καλό είναι ότι έμαθα για τον καθρέφτη.

Ένα κορίτσι του Γκριφιντορ κατέβηκε από τις κρεβατοκαμαρες των αγοριών. Είχε δύο πιπιλιες στο ντεκολτέ της, οι οποίες κρύφτηκαν μόλις κούμπωσε το πουκάμισο της.

Όταν με αντίκρισε, κοκαλωσε. Ο αδερφός μου κατέβηκε από πίσω της και με κοίταξε με μια παρορμηση στο βλέμμα.

"Καλημέρα Τομ" ειπε και βγήκε από το κοινό δωματιο δένοντας τη γραβάτα του.

Τα μάτια μου έπεσαν πάλι πάνω στην κοπέλα. "Σε ποιο έτος είσαι?"
"Στο πέμπτο" απαντησε δίχως να χάσει δευτερόλεπτο.
"Εχεις όρεξη για δεύτερο γύρο?" Τη ρώτησα με ένα στραβό χαμόγελο. Εγνεψε.

【Mattheo's Pov 】

Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου...

"Και...πότε να ξανάρθω?" Ρώτησε πονηρά.
"Ελα απόψε. Αν δεν είμαι στο δωμάτιο μου μέχρι τις δώδεκα, φύγε"
"Μάλιστα" Είπε με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Βγήκε έξω απτό δωμάτιο μου κι εγώ κατεβηκα από πίσω της τις σκάλες.
Ξαφνικά πάγωσε μόλις αντίκρισε τον αδερφό μου.

"Καλημέρα Τομ" ειπα δένοντας τη γραβάτα μου και βγήκα έξω από το κοινό δωμάτιο.

Φόρεσα το μαύρο μου σακάκι και περπάτησα μέχρι το Γκρειτ Χολ. Μπήκα μέσα. Κοίταξα όλο τον χώρο, μπας και δω την Κινγκ. Αλλά έλειπε... Κάθισα δίπλα στον Ντρακο και την έβγαλα απτό μυαλό μου.

"Καλημέρα παίδες" έκανα.
"Μέρα...Τί έγινε? Έκανες το τατουάζ?" Είπε ο Ντρακο κι εγνεψα.
"Ναι. Αυτό σημαίνει ότι οι δουλειές άρχισαν. Ο πατέρας έχει λίστα με άτομα που θέλει να καθαρίσουμε" Είπα απευθυνόμενος σε όλη την παρέα.

Έβγαλα ένα τσιγάρο από την τσέπη μου και το άναψα.

"Και τώρα? Αυτό θα κάνουμε? Θα καθαρίζουμε μέχρι να σαπισουμε?" Είπε ο Ντρακο.
Ο Νοττ ξεφυσηξε αγκομαχώντας "Αν δε σου αρέσει, φύγε. Είσαι ένας Μαλφοι, θα είναι ντροπή αν δε γίνεις κι εσύ θανατοφαγος..." Ψιθύρισε.

Η Αστορια ήρθε κι εκατσε δίπλα στον Θιο, σώζοντας μας απο την άβολη στιγμή που θα ακολουθούσε.

"Νομίζω πως απαγορεύεται το τσιγάρο στην τραπεζαρία, Ματτεο" Ο Θιο πέρασε το χέρι του γύρω της.
Έσφιξα το σαγόνι μου "Εχε χαρη που σε συμπαθούσα".
Με κοίταξε μπερδεμένη "Γιατί τώρα δε με συμπαθείς?"
"Βαρέθηκα. Εγώ τσιγάρο δε μπορώ να κανω, εσύ απτην άλλη, μπορείς να κρύβεις αυτή την στρίγγλα που έχεις μέσα σου όλη μέρα!" ειπα κι έκανα να φύγω.

"Ζήτα της συγγνώμη" Γρύλισε ο Νοττ.
Γυρισα και τον κοίταξα γεμάτος μίσος "Οριστε?" .
"Με άκουσες. Η Αστόρια δεν είναι μία από αυτές που πηδας για να της μιλάς έτσι"
"Αντιθέτως, Νοττ, αυτές που πηδαω αξίζουν τον σεβασμό που εσύ δεν απέκτησες ποτέ"
Σηκώθηκε ορθιος κι όλοι όσοι βρίσκονταν στην τραπεζαρία μας κοίταξαν. "Ζήτησε.Συγγνώμη".
"Καν'το εσυ. Εσένα θα σε ακούσει" έσβησα νευριασμενος το τσιγάρο, το πέταξα μέσα στο πιάτο του, κι έφυγα.

Πήγα στη λίμνη.

Η ηρεμία της Λίμνης με γαληνεψε. Σαν άβυσσος υπήρχε στη μέση του πουθενά, και ο σκοτεινός της βυθός αποτελούταν από φύκια, κι άλλα μαγικά πλάσματα. Η φαντασία μου ταξιδεψε μέσα στα νερά της, κι είδε την Κινγκ να κολυμπά ευτυχισμένη μαζί μου.

Όπως είπα, η φαντασία μου το σκέφτηκε, η φαντασία μου το είδε.

Τα νερά της Λίμνης ακίνητα στέκονταν κάτω από τον γκρίζο ουρανό, και το χαμόγελό μου ξεχάστηκε μέσα τους.
Ένιωθα πάλι μόνος.
Ήμουν πάλι μόνος.
Ένας νεαρός μάγος βυθισμενος στις τέχνες της σκοτεινής μαγειας.
Τελικά όντως θα γινόμουν σαν τον πατερα, σαν τον Τομ, σαν όλους τους τρελούς θανατοφαγους.
Και πριν το καταλάβω, είχα γίνει ήδη ένας από αυτούς.

Είχα μετατραπεί στο είδος του μαγου που φοβομουν να γίνω, και βουτούσα όλο και πιο βαθιά στον πάτο της ζωής.

Αλλά το χειρότερο ήταν ότι τραβούσα και την Ελεονόρα μαζί μου.
Γιαυτό θέλω να μείνω μακριά της...Για να μη γίνουμε δύο ηλιθιοι στον πάτο της ζωής.

〔Flashback 〕

Περπατούσα στο δάσος. Έψαχνα ένα ήρεμο μέρος να κρυφτώ.
Μια πετρούλα βρέθηκε μπροστά μου, και σκόνταψα.

'Ουαου, είσαι φοβερός Ματτεο'

Σκονταψα και κατρακύλησα μέχρι το ποταμακι. Το ποταμάκι που έκοβε όλο το δάσος στη μέση. Σε κάποια σημεία ήταν ήρεμο, σε άλλα άγριο, και σε κάποια άλλα γινόταν στενό ή φαρδύ.
Ήταν μοναδικό.
Μονοκεροι ξεδιψουσαν από αυτό, και νεράιδες χόρευαν κοντά στις πέτρες που  κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, γινόντουσαν μούσκεμα από τα νερά του ποταμού.

'Μα τι όμορφο ποταμι' σκέφτηκα. 'Τέτοια ομορφιά δεν έχει ούτε άνθρωπος' .

Κάθισα πάνω σε μία γέφυρα με τα παχιά άσπρα σύννεφα του ουρανού να γαληνεύουν ολόκληρο το μαγικό δάσος.
Κι όμως, ο πόνος μου δεν είχε φύγει...απλά είχε πάρει ρεπό. Ένα ρεπό που κράτησε για ένα ολόκληρο απόγευμα. Ίσως και το καλύτερο απόγευμα της ζωής μου.

'Μακάρι να κρατούσε για πάντα...'

〔End of Flashback〕

【Oliver's Pov】

Μία κουκουβαγια πέταξε μέσα στο ιατρείο. Άφησε ένα γράμμα πάνω στην κουβέρτα, κι κάθισε δίπλα μου. Ήταν η κουκουβάγια της Ελ.

Το άνοιξα, και το διάβασα βιαστικά.

Όλιβερ,
Έλα γρήγορα στο δωμάτιο μου, έχω έναν τρομερό πονοκέφαλο.
Νομίζω πως είμαι άρρωστη.
Πονάει η πλάτη μου, νομίζω πως ξαναβγαινουν τα φτερά.

Ελεονορα Γκρίντελβαλντ

Χωρις δεύτερη σκέψη, σηκώθηκα από το κρεβάτι του ιατρείου και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο της Ελ. Το πόδι μου πονούσε ακόμα, αλλά η ανησυχία μου ήταν ακόμα πιο μεγάλη.

Είπα τον κωδικό, και μπήκα μέσα. Την είδα να ξαπλώνει στο κρεβάτι. Τα μάτια της ήταν κόκκινα. Βαριανασαινε και είχε γύρω στα τριάντα πεταμένα χαρτομαντιλα διπλα της.

Μόλις άκουσε τα βήματα μου να την πλησιάζουν, άνοιξε τα μάτια της. "Όλιβερ....το πόδι σου- Γιατί ήρθες εδώ?"
"Μ-μου έστειλες γράμμα, είπες ότι δεν νιώθεις καλα".
"Ναι, ισχύει, δεν είμαι καλά, αλλά δε σου έγραψα"
"Αφού-" σταμάτησα να μιλάω μόλις συνειδητοποίησα ότι η Ελ δεν γνωριζε για τα φτερά της.

Κοίταξα γύρω μου, η αντανάκλαση της Ελεονόρας μας κοιτούσε χαμογελαστή μέσα από τον καθρέφτη. Το δωμάτιο άρχισε να μικραίνει και οι τοίχοι είχαν μούχλα πάνω τους. Τα παράθυρα έκλεισαν και η πόρτα του μπάνιου άρχισε να τρίζει.

"Ελ, ο καθρέφτης-" έδειξα τρομοκρατιμενος με το δάχτυλο μου τον καθρέφτη και η Ελ ανατρίχιασε ολόκληρη.
Με τρομαγμένη φωνή είπε: "Εμ-μένα θέλεις, όχι τον Όλιβερ. Θα σου το φέρω. Θα σου φέρω τ-το δαχτυλίδ-δι, αλλά ό-οχι τον Όλιβερ!"
Γουρλωσα τα μάτια μου και την κοίταξα "ΕΛ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΛΕΣ?"
"Όλιβερ, φύγε, σ-σε εκλιπαρώ!"
"Ο ΝΤΑΜΠΛΝΤΟΡ ΕΙΠΕ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΎΩ, ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΓΊΝΕΤΑΙ"
"ΟΛΙΒΕΡ ΣΚΑΣΕ!" ούρλιαξε και το δωμάτιο έγινε όπως πριν.

Well...αυτό ήταν σύντομο...!

"Τι σκατα γίνεται εδώ πέρα?" Γρυλισε
"Ο-ολιβερ, θα σου το έλεγα... Ο καθρέφτης κάνει τέτοια πράγματα συχνά. Συνήθως όταν..." ξεροκαταπιε "...πεινάει".

"Πειναει? Και πως την ταΐζεις?"
"Την αφήνω να με τρώει...ακουμπάω το χέρι μου πάνω στον καθρέφτη, κι εκείνη ρουφάει μία μικρή ποσότητα απτην ψυχή μου. Δε πονάει, οπότε δε χρειάζεται να ανησυχ-"
"ΕΛ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ? Σε σκοτώνει έτσι!"
"Ο-οχι, απλά βλέπω εφιάλτες..."
"Τι στον πουτσο? Τι εννοείς?"
"Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στους εφιάλτες ή στη ζωή κάποιου αγαπημένου προσώπου"

Ξεφυσηξα αγανακτησμενος.

"Όλιβερ, απλά φύ-φυγε. Είμ-μαι εντάξει, το χειρίζομαι..." σκεπαστηκε με την κουβέρτα κι έκλεισε τα μάτια της. Δίχως άλλη επιλογή, βγήκα απτό δωμάτιο της και πήγα πάλι στο ιατρείο νευριασμενος.

Σήκωσα το παντελόνι μου. Το πόδι μου πρηστηκε.

Τι κάνω λάθος γαμωτο?
Που έχει μπλέξει?

【Hermione's Pov】

Με σκυμμένο κεφάλι κατευθύνθηκα προς τη βιβλιοθήκη. Έχω να κοιμηθώ εδώ και τρεις μέρες. Οι επιδόσεις μου στα μαθήματα έχουν πέσει κατακόρυφα.

Ξαφνικά ένα χέρι με τράβηξε μέσα στην αποθήκη με τα σκουπόξυλα.
"Άφησε με βρομιαρ- Τομ?"
"Βρομιάρης? Με προσβάλεις Γκρειντζερ".
"Ασε με να φύγω..." μουρμουρισα.
"Οχι. Έχεις κάτι δικό μου, που θέλω πισω".
"Αν μιλάς για τον εγωκεντρισμο σου, τον άφησα κάπου μέσα στα άπλυτα που επίσης παράτησες μεσα στο δωμάτιο σου" μουγκρισα.
Κατευθείαν κοκκινισε ολόκληρος απτον θυμό. Με έπιασε απτον λαιμό και με έσφιξε "Πρόσεχε πως μου μιλάς, Γκρειντζερ. Δε θες να μάθουν οι φίλοι σου τι κάναμε εκείνο το βράδυ"

Τον έσπρωξα από πάνω μου "Είμαι ευτυχισμένη και χωρίς εσέν-"
Διέκοψε την πρόταση δινοντας μου ένα φιλί. Δεν απομάκρυνε τα χείλη του... Ήταν ένα φιλί άγριο, ένα φιλί που έψαχνα αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι δε το ήθελα.

Τον χαστουκισα.
"Άλλαξα, Τομ. Πήγαινε να την πέσεις σε κάποια που θα σε περιμένει στα γονατα".
"Η φίλη σου, η Κινγκ...λες να με περιμένει κι εκείνη στα γόνατα?"
Γουρλωσα τα μάτια μου και πήγα να τον χαστουκίσω για δεύτερη φορά, αλλά μου έπιασε τον καρπό.
"Πήγαμε στα Τρία Σκουπόξυλα χθες, κι ύστερα κοιμήθηκα στο δωμάτιο της. Πάω στοίχημα ότι θα την έχω ρίξει μέσα σε μία εβδομάδα"
"Ούτε στα καλύτερα σου όνειρα".
"Αυτό θα το δούμε...Γκρειντζερ".
"Έτσι και την πειράξεις, θα-"
"Θα, τι? Θα το πεις στον Νταμπλντορ? Θα μου σπάσεις τη μύτη? Δεν είσαι τόσο έξυπνη όσο νομίζεις" Είπε κάνοντας με να βράσω "Αλλά, αν θες πραγματικά να τη σωσεις, τότε θα πρέπει να μου δώσεις κάτι άλλο..."

Έβγαλα τον κολιέ με τη χρονομηχανη απτό λαιμό μου και το τον έδωσα. "Οριστε, παρ'το".
"Οχι...δε κατάλαβες καλά. Εσένα θέλω. Μία ακόμη φορά. Θέλω να νιώσω αυτά τα ρόδινα χείλη για μία ακόμη φορ-"
"Οχι. Ξεκόλλα" ειπα κοφτά κι έφυγα. "Δεν υπάρχει περίπτωση να καν το ίδιο λάθος δύο φορές".

Μα τον Μέρλιν...Αυτό ήταν απότομο.

Μπήκα μέσα στη βιβλιοθήκη κι αντίκρισα τον Σεντρικ να επιστρέφει ένα βιβλίο στη βιβλιοθηκαριο.
"Γκρειντζερ, γεια. Ήρθες για βιβλίο?"
"Οχι, όχι ακριβώς...Σε έψαχνα. Ήθελα να σε ρωτήσω αν ξέρεις πού είναι η Ελ" ειπα κοιτώντας τον στα μάτια.

"Δεν έχω ιδεα που είναι. Έχει εξαφανιστεί...Της έστειλα γράμμα χθες το βράδυ, λίγο αργά, αλλά δε πρέπει να το είδε"
"Ναι, κοιμάται νωρίς..."

"Έχω προπόνηση στο Κουιντιτς τώρα...Μπορείς να της δώσεις αυτό όταν τη βρεις?" Είπε και μου έδωσε ένα βιβλίο, το οποίο ήταν σίγουρα από το απαγορευμένο τμήμα της βιβλιοθήκης.
Εγνεψα με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη "Μπορείς να βασιστείς πανω μου".
"Ευχαριστώ Ερμιόνη". Ειπε κι εφυγε τρέχοντας.

Έτσι κι εγώ, πήγα να βρω την Ελ.

———————––––————––——

ΑΛΟΧΑΑΑΑΑΑΑ
Τι κάνετε βουτυρομπυρακια μου?
Πως είστε?

Επιτέλους άρχισα να ζω σαν άνθρωπος...πράγμα που σημαίνει ότι κοιμήθηκα!...για εννιά ώρες!

Ένα χειροκρότημα παρακαλωωω!

Ποιος λέτε να έστειλε το γράμμα στον Όλιβερ???
Και τι έχετε να πείτε για τον Τομ?

Stay tuned!😉
Byee<3