Μακάρι να έμενες πάντα πάνω στο σκουπόξυλο μου, και να ήξερα ότι κάθε φορά που θα θέλω να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα θα είσαι κι εσύ μαζί μου.
Το ξερω, μπορεί να το παρατραβαω...αλλά με κάνεις να νιώθω μοναδικός.
Εσύ είσαι η νίκη σε έναν αγώνα Quidditch για εμενα.

-Oliver

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε με τον ήλιο να λάμπει στον καταγαλανο ουρανό. Το απαλό, πορτοκαλί χρώμα της αυγής τύφλωσε την Ελεονόρα, κι με ένα χασμουρητό να βγαίνει απ'το στόμα της σηκώθηκε γεμάτη ενέργεια.

Στο δωμάτιο του Riddle όμως οι κουρτίνες ήταν κλειστές. Το σκοτάδι κυριαρχούσε σε κάθε γωνιά του δωματίου του. Το κρύο τον έκανε να ανατριχιαζει κάθε λεπτό που βρισκόταν εκεί μέσα. Δε μπορούσε να κοιμηθεί. Παρολ'αυτα ένιωθε ότι του άξιζε. Ένιωθε ότι το κρύο και η υγρασία πήγαιναν τέλεια με την ψυχρή καρδιά του.

Σηκώθηκε απτό κρεβάτι με τις μαύρες κουβέρτες κι έβαλε το παντελόνι του.
Οι πατούσες της Πανσυ ακούμπησαν γυμνές στο κρύο πάτωμα, ενώ τα χέρια της τεντώθηκαν ανέμελα στον αέρα.

"Ωραία περάσαμε...Να το ξανακάνουμε. " Έκανε χαμογελαστο το κορίτσι καθώς ένα χασμουρητό έβγαινε απτό στόμα της.

"Πάρε τα πράγματα σου και φύγε." Της είπε αυστηρά ο Ριντ και κλείστηκε μέσα στο μπάνιο του δωματίου του.

Η Πανσυ εκνευρισμένη βγήκε έξω απτό δωμάτιο του με προορισμό το δικό της. Από την πρώτη της χρόνια στο Χογκουαρτς της άρεσε ο Ματτεο, και θυμωνε κυριολεκτικά πολύ όταν την έδιωχνε έτσι.

Στην άλλη μερια του Χογκουαρτς, στο γήπεδο του Quidditch, όλα ήταν ήρεμα. Ο Όλιβερ ήταν καθισμένος πάνω στο σκουπόξυλο του κι άκουγε τα πουλιά να κελαηδουν μελωδικά. Σα να νανουριζαν το φεγγάρι που πλέον είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τον ουρανό.

Του ήρθε η ιδέα να πετάξει μέχρι τον πύργο της ωραίας κοιμωμενης και να δει αν είναι καλά. Έφτασε στο μπαλκόνι της, κι ακόμα πάνω στη σκούπα του, κοίταξε διστακτικά μέσα απτό μεγάλο παράθυρο (μέσα απτη μπαλκονοπορτα, ντα!)

Το βλέμμα του έψαξε όλο το δωμάτιο αλλά δεν ήταν εκεί. "Που μπορεί να πήγε τόσο νωρίς?" Αναρωτήθηκε πανικοβλητος.

Ανοιξε κατευθείαν το παράθυρο κι άρχισε να φωνάζει το όνομα της "Ελεονόρα!!! Ελεονορα!!!!"

Αμέσως το κορίτσι βγήκε απτό μπάνιο με βρεγμένα μαλλιά καθώς εδενε το μπουρνούζι της. "Όλιβερ? Τι κάνεις εδώ?"

"Εεε...εγώ απλά ήρθε να δω...αν πήρες τη βαλίτσα με τα πράγματα σου, ναι αυτό ήθελα να κάνω!" Είπε όσο πιο πειστικά μπορούσε.

Η Ελεονόρα του χαμογέλασε κι άνοιξε τη ντουλάπα ενώ άφηνε υγρές πατημασιές στο πάτωμα. Ο Όλιβερ κοκαλομενος στη θέση του παρακολουθούσε κάθε της κίνηση. Η Ελ ανοιξε τη ντουλάπα κι πέταξε πάνω στο κρεβάτι τη στολή της μαζί με μια γραβάτα -που είχε το σήμα του Hogwarts- .

"Όλιβερ, μπορείς να γυρίσεις...?" Έκανε η Ελεονόρα κι ο Όλιβερ γύρισε αργά την πλάτη του.

Προσπάθησε πολύ σκληρά να μην κοιτάξει, κι όταν επιτέλους η Ελ ντύθηκε έπεσε στο κρεβάτι της από την πίεση.

"Παμε;" έκανε η Ελεονόρα προχωρώντας προς την έξοδο του πύργου.

"Έχεις ανέβει ποτέ σε σκουπόξυλο?" Τη ρώτησε ο Όλιβερ. Αμέσως κατάλαβε που το πήγαινε κι ετρεξε έξω στο μπαλκόνι βάζοντας τη σκούπα ανάμεσα στα πόδια της 'έτοιμη' να πετάξει.

Ο Όλιβερ γέλασε και την πλησίασε βγάζοντας το σκουπόξυλο ανάμεσα απτά πόδια της. Ανέβηκε εκεινος πάνω και της έκανε νόημα να κρατηθεί απτη μέση του.

Η Ελεονόρα πέρασε διστακτικά τα χέρια της γύρω απτη μέση του Όλιβερ, οι παλάμες της ανοικτες, κάλυπταν σχεδον όλη την επιφάνεια του στήθους του.

[...]

Λίγο πριν εισχωρήσουν στο Great Hall η Ελ πήρε μια βαθιά ανάσα. Μπήκαν μέσα κι όλοι εστρεψαν τα βλέμματα τους πάνω τους. Ε ποιος δε θα κοιτούσε τον αρχηγό της ομάδας Quidditch του Gryffindor και το μυστήριο κορίτσι που χωρίστηκε και στους τέσσερις κοιτωνες?

Το βλέμμα της συναντήθηκε με τα ψυχρά μάτια του Mattheo κι αμέσως κοίταξε αλλού. Εκείνος όμως συνέχισε να την κοιτά...Τον έκανε να νιώθει παραξενα. Κοιτούσε επίμονα το πρόσωπο της, ήθελε να καταλάβει γιατί τον φοβόταν, γιατί έκανε πως δεν τον γνώρισε ποτέ.

Η Ελεονόρα έκατσε δίπλα στην Ερμιόνη ενώ ο Όλιβερ κάθισε δίπλα στον Χάρη μιλώντας του για τον επόμενο αγώνα Quidditch, Gryffindor vs Slytherin. Ο Ρον απτην άλλη είχε μπουκωθεί με το κοτόπουλο, κλασικός Ρον.

Στο τραπέζι των Σλιθερινς όμως υπήρχε ένταση. Οι *Θανασιμοι μιλούσαν άσχημα για αοριστους Γκριφιντορς, και στη συνέχεια για την Ελεονόρα.

Ο Ματτεο έστησε αφτί κι άρχισε να ακούει προσεκτικά κάθε λέξη που έλεγαν τα αγοριααπτην παρέα του.

"Αυτό όμως είναι παράξενο...Να μπαίνει κάποιος και στους τέσσερις κοιτωνες." Έκανε ο Μπλειζ.

"Συμφωνώ, μπορεί να είναι η εκλεκτή. Έχω διαβάσει για έναν μάγο, που θα μπει και στους τέσσερις οίκους. Θα έχει μέσα του το κακό παρόλο που θα διχνει αγνός. Και θα έχει δυνάμεις!" Είπε ο Ντρακο.

"Αλλά δεν είναι απαρατήρητο να είναι μάγος, σωστα?"

"Μμχμμ...εγώ πιστεύω πάντως πως είναι αυτή. Είναι όμορφη, έξυπνη απ'οτι φαίνεται, και το καπέλο ειπε για μια σκοτεινή μαγεία. Αυτή θα είναι, σίγουρα!"

"Και γίνεται να πάρεις αυτές τις δυνάμεις?" Έκανε ο Γκράχαμ παίρνοντας κι εκεινος μέρος στη συζήτηση.

"Ναι, αλλά μόνο αν το θελήσει η ίδια ." Είπε ο Ντρακο, κι ήπιε λίγο απτό χυμό του.

"Πφφ, αυτό θα είναι πανεύκολο!"
Είπε ο Γκράχαμ.

Ο Ματτεο τους άκουγε άφωνος και κοίταξε την Ελ. Δε μπορούσε να πιστέψει όλα όσα έλεγαν.

Συνέχισε να τρώει σκεπτικός μέχρι που την είδε να φεύγει μόνη της απτό Great Hall. Αποφάσισε να την ακολουθήσει.

Η περιέργεια του τον οδήγησε στις τουαλέτες των κοριτσιών, όπου μέσα βρισκόταν η Ελεονόρα.

Στάθηκε σε μια άκρη και κοιτούσε ήσυχος. Την είδε να βάζει κάτι στα μάτια της. Τότε σκέφτηκε να της μιλήσει...
...Αλλά κάτι τον έπνιξε κι δεν ειπε τίποτα. Την παρακολουθούσε να δακρύζει. Ένιωθε ωραία αλλά κι άσχημα ταυτόχρονα που την έβλεπε σχεδόν να κλαίει.

Σήκωσε πάλι αυτο το πέτρινο τοίχος γύρω απτην καρδιά του κι έφυγε.
Το μυαλό του βασανιζοταν ενώ η καρδιά του ήταν ζαλισμένη. Ειναι ερωτευμένος ή απλά περνάει δύσκολες στιγμές και χρειάζεται κάποιον να σταθεί δίπλα του και να του πιάσει το χέρι?

Εγώ, αγαπητέ αναγνώστη, θα έλεγα ότι η κατάσταση του είναι περίπλοκη. Είναι σκληρός χαρακτήρας, έχει περάσει πολλά. Η φράσεις "Συγγνώμη" και "Σε αγαπω" δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο του. Οπότε δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ερωτευτεί, ή κάνω λάθος?

Παρολ'αυτα, έκανε κάθε κορίτσι να πέφτει στα πατώματα με ένα του βλέμμα. Τα σάλια τους εσταζαν, κι όχι τίποτε άλλο, λερωναν και τις φούστες τους (ναιπ, μέχρι εκεί κάτω έφτασε το σαλακι) .

Είχε φίλτρα τώρα, θα έκαναν μάθημα μαζί με το Χαφλπαφ. Ήταν ο πρώτος που μπήκε μέσα στην αίθουσα, αλλά δεν ήταν μόνος. Είδε την Γκρειντζερ να ψάχνει κάτι στα ράφια, τα οποία ήταν γεμάτα με βάζα και φίλτρα.

"Τι κανεις εδώ, Γκρειντζερ?"

"Εγώ? Εγώ...να, ψάχνω για κάτι για... μια εργασία. Εσύ τι κάνεις εδώ?"

"Έχω μάθημα."ειπε κοφτά ο Ματτεο.

Η Ερμιόνη πήγε να φύγει μιας και δεν ήθελε να αρχίσει συζήτηση μαζί του. Κάτι όμως την έτρωγε για τον αδελφό του.
"Ριντλ. Ο αδερφός σου, ο Τομ, θα ξανάρθει στο Χογκουαρτς?" Ρώτησε η νεαρή Γκρειντζερ.

Ο Ματτεο άργησε να απαντήσει.
"Οχι. Και μη κάνεις όνειρα, δεν υπάρχει περίπτωση να ήθελε να είναι μαζί σου." Είπε ο Ματτεο κόβοντας της τα φτερά.

Η Ερμιόνη έφυγε κατευθείαν απτην αίθουσα των φίλτρων με σκυμμένο το κεφάλι.

Ο Τομ είχε έρθει στο Χογκουαρτς μόνο μια χρονιά, πέρυσι δηλαδή, όταν εκείνος ήταν στο πέμπτο έτος και η Ερμιόνη στο τρίτο.
Είχαν περάσει μικρές αλλά έντονες στιγμές μαζί. Κι όλες έχουν την ίδια κατάληξη...

...Ο Τομ μου ειπε μα συναντηθούμε στο απαγορευμένο τμήμα της βιβλιοθήκης. Ήξερα πως ήταν μεγάλο λάθος να πάω εκεί, και πόσο μάλλον για να συναντηθώ με έναν Ριντλ, ο οποίος είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος μου.
Πλησίασα το απαγορευμένο τμήμα και τον είδα να κρατά ένα φαναράκι και να με περιμένει.

"Γιατί μου είπες να έρθω εδώ?" Τον ρώτησε η Ερμιόνη καθώς πλησίαζε στο μέρος του όλο και πιο πολύ.

"Γιατί η ΜακΓκοναγκαλ έχει κάτι που θέλω. Κάτι που χρειάζομαι, κι εσύ είσαι η μόνη που μπορεί η ΜακΓκοναγκαλ να το δώσει. Σε εμπιστεύεται. Γιαυτό λοιπόν θέλω να της ζητήσεις τη χρονομηχανη."

"Ποια χρονομηχανη?" Έκανε η Ερμιόνη, καθώς κοιτούσε χαμένη μες στα μάτια του.

"Έχει ένα κολιέ στο λαιμό της..." ειπε ο Τομ καθώς τα χείλη του πλησίαζαν το λαιμό της Ερμιόνης κι αυτό της έφερνε ανατριχίλα. "...αυτός ο χρυσός κολιές είναι η χρονομηχανη. Θέλω να της πεις ότι τον χρειάζεσαι για να πηγαίνεις σε πιο πολλά μαθήματα. Είμαι σίγουρος ότι δε θα αρνηθεί να στο δώσει." Είπε ο Τομ περνώντας το ένα του χέρι γύρω από τη μέση της. Ο ρυθμός της καρδιάς της άρχισε να γίνεται όλο και πιο γρήγορος.

"Το ξερω ότι σ'αρεσει." Είπε αυτάρεσκα ο Τομ. Η Ερμιόνη αφουγκράστηκε για λίγο...ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα γύρισε τα μάτια της και κοίταξε αυτά του ψυχοπαθή Ριντλ.

"Τ-τι εννοείς σ'αρεσει? " Έκανε η Γκρειντζερ.

"Εννοώ, ότι σου αρέσει όταν σε αγγίζω...όταν τα χέρια μου τρίβουν την επιδερμίδα των δικών σου χεριών...όταν τα χείλη μου πάνε να ενωθούν με τα δικά σου- αλλά αυτό ποτέ δε θα γίνει." Είπε ο Τομ κι σήκωσε την πλάτη του, κοιτώντας κι εκεινος πλέον, τα μάτια της Ερμιόνης.

"...Και ξέρεις γιατί?"
"Για-γιατι?"

"Γιατί ένας Καθαρόαιμος μάγος δε θα πήγαινε ποτέ με μια λασποαιματη, μία σαν κι εσένα δηλαδή. Είσαι ένα πιόνι για εμενα. Κι αν δεν κάνεις αυτά που θέλω θα πεις αντίο μια για πάντα στους αγαπημένους σου φίλους, Ουεσλι και Ποτερ." Κι αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπε ο Τομ στην Ερμιόνη πριν εξαφανιστεί απτην ζωή της...

Ήταν πληγωμένη από αυτά που της είχε πει ο Τομ εκείνη τη μέρα. Δεν είχε μιλήσει ποτέ σε κανέναν για το τί είχε συμβεί μεταξύ τους. Φοβόταν ότι θα θύμωναν μαζί της.

Αλλά βαθιά μέσα της ήξερε ότι ήταν δυνατή, αλλά και λασποαιματη. Νόμιζε πως δεν ανηκε στο Χογκουαρτς...τέτοιες σκέψεις τη βασάνιζαν κάθε φορά που περπατούσε μόνη της ή ξάπλωνε στο κρεβάτι, από το πρώτο έτος.

Η μαγεία δεν είναι ένα παιχνίδι. Δε τη χρησιμοποιείς για να κάνεις απλά ξόρκια. Μπορεί να πεθάνεις από αυτή με μόνο μία λάθος κίνηση.

Η Ελεονόρα πήγε να δει τον Όλιβερ να κάνει εξάσκηση στο Κουίντιτς. Ήταν άψογος! Έπαιζε τόσο ωραία, λες και το είχε μες στο αίμα του.

Η Ελ τον κοιτούσε με προσήλωση. Και τότε πέρασε τη μπάλα μέσα απτον κρίκο. Το κορίτσι σηκώθηκε όρθιο και φώναξε απτη χαρά της.

"ΜΠΡΑΒΟ ΟΛΙΒΕΡ!!!" Όλοι οι παίκτες της ομάδας του Γκριφιντορ την κοίταξαν λες και ήταν εξωγήινος, ενώ ο Χάρη προσπαθούσε να κρατήσει τα γέλια του.

Η Ελεονόρα ένιωσε ντροπή και τα μάγουλα της άρχισαν να κοκκινιζουν ενώ εκείνη κάθισε πάλι στη θέση της. Ο Όλιβερ της δάνεισε το μεγαλύτερο του χαμόγελο και γύρισε πάλι το βλέμμα του στη μπάλα.

Μετά από σαράντα λεπτά η προπόνηση τελείωσε και πλέον το γήπεδο του Κουίντιτς σχεδόν άδειο.

Η Ελ κατέβηκε από τις κερκίδες κι πλησίασε χαμογελαστή τον Όλιβερ.

"Ελπίζω να απολαύσεις το θέαμα, δεσποινίς Κινγκ." Είπε χαμογελώντας αυτάρεσκα ο Όλιβερ.

"Μπα...!Ο μόνος καλός παίκτης στην ομάδα είσαι εσύ κι ο Χάρη. Οι υπόλοιποι απλά υπάρχουν! Πρέπει να εξασκηθούν κι οι υπόλοιποι, όχι μόνο εσύ! Αλλιώς η ομάδα θα χάσει....!" Είπε η Ελ βάζοντας τα χέρια στη μέση.

Ο Όλιβερ έμεινε να την κοιτά άφωνος, αλλά βαθιά μέσα του ήξερε ότι δεν είχε άδικο.

"Θέλω να σου δείξω κάτι..." ειπε το αγόρι κι έπιασε το σκουπόξυλο στα χέρια του.

Έπιασε απαλά τη μέση της Ελ και την τράβηξε προς το σκουπόξυλο του. Το έβαλε ανάμεσα απτά πόδια της κι ύστερα ανέβηκε κι αυτός επάνω. Πέρασε τα χέρια της γύρω του, κάνοντας την να τον αγκαλιάσει. Η Ελεονόρα δε δίστασε κι εσφιξε πιο πολύ τα χέρια της γύρω του με φόβο να μην πέσει στην απογείωση. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και...

...χωρίς να το καταλάβει βρισκόταν 40 μέτρα πάνω απτό έδαφος. Το κεφάλι της ακούμπησε στον ώμο του Όλιβερ κι απόλαυσε τον καθαρό αέρα που της χαϊδευε το πρόσωπο.

"Η θέα είναι υπέροχη από εδώ..."
"Οχι τόσο όσο εσύ..." Έκανε ο Όλιβερ και η Ελ τον κοίταξε με ένα ερωτηματικό στα μάτια της. Το αγόρι της χαμογέλασε και πλησίασε το χείλη του στο αφτί της.

"Μπορείς να δεις και το δασος από εδώ..." Της ψιθύρισε βάζοντας μια τούφα απτά μαλλιά της πίσω απτό αφτί της. Η Ελεονόρα ανατρίχιασε ολόκληρη καθώς η ζέστη ανάσα του χτυπούσε πάνω στο δέρμα της "Όλιβερ, τ-τι κανεις- " ...Έκανε λίγο πιο πίσω νομίζοντας ότι είχε κι άλλο χώρο...αλλά έπεσε.

Έπεσε στο κενό. Κοιτούσε παγωμένη προς τα πάνω. Και τότε κατάλαβε ότι αυτό θα ήταν το τέλος της. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της καθώς ο Όλιβερ προσπαθούσε να την πιάσει με τη σκούπα του, ενώ δάκρυα έτρεχαν απτά μάτια τους.

Δέκα μέτρα πάνω απτην επιφάνεια της γης, δύο φτερά βγήκαν απτην πλάτη της, έμοιαζε πλέον με άγγελος.

------------------

Αλοχα!!!
Τι κάνετε αγάπες μου???

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφαλιο<3

Εσείς τι πιστεύετε για τον Όλιβερ και την Ελεονόρα?
Και ποια είναι η γνώμη σας για τον Τομ και την Ερμιόνη?

Εντωμεταξύ έχω σχεδόν ξεμείνει από ιδέες για το επόμενο κεφάλαιο...ΑΛΛΑ, μην αγχώνεστε, θα βάλω τη φαντασία μου να δουλέψει (not)

Byeee<333