Ποιος να 'λεγε ότι ο Διάβολος
μπορεί να ερωτευτεί έναν άγγελο...
Δύο καρδιές που χτυπούν σαν μία.
Είμαστε και οι δύο χαμένοι μέσα στον αγώνα της ζωής.
Εσύ βυθιζεσαι μέσα στο δικό σου χάος.
Κι εγώ...εγώ υποφέρω στα κρυφά. Κατασκοπευω στο σκοτάδι. Ζω στη σκιά...

-anonymous

★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆

【ONE DAMN MONTH LATER】

【Eleonora's Pov】

Περπατάω στους διαδρόμους με τη γνωστή τριάδα και μιλάμε για το μάθημα του καθηγητή Μουντι.

Ο Ρον, σταματάει απότομα και φωναζει "Αποκλείεται!!! Κοιτάξτε εδώ!" Δείχνει μία πινακίδα και αρχίζει να διαβάζει. "Τριαθλο Μαγείας! Οι μαθητές των σχολών Μπομπατον και Νταρμστρανγκ θα έρθουν στις 30 Οκτωβρίου, μέρα Παρασκευή, στις 6:00 μ.μ. Τα μαθήματα θα τερματίσουν μισή ώρα νωρίτερα.
Οι μαθητές θα αφήσουν τις τσάντες και τα βιβλία στους κοιτωνες τους και θα συγκεντρωθουν μπροστά στο καστρο για να υποδεχτούν τους φιλοξενουμενους μας πριν από το επίσημο δείπνο."

"Το καλό είναι ότι θα χάσουμε το μάθημα του Σνειπ." Λέει ο Χάρη.
"Σε μια εβδομάδα! Πρέπει να ενημερώσω τον Σεντρικ!" Λέει φωναχτα ένας μαθητής του Χαφλπαφ και φεύγει τρέχοντας.

"Ο Ντιγκορι? Καλά, αυτός ο βλακας θα δηλώσει συμμετοχή?" Κάνει ο Ρον ενώ αρχιζουμε να περπατάμε πάλι.
"Δεν είναι βλακας. Απλά τον αντιπαθείς επειδή κέρδισε το Γκριφιντορ στο Κουίντιτς!"
"Ναι ναι, τα λες αυτά επειδή είναι ωραίος."

(Καθαρή αντιγραφή απτό βιβλίο, λολ. απλά, μη με σκοτώσετε μόνο, πλιζ, με αγάπη, sugardream171😂😅)

Η Ερμιόνη του ρίχνει την ενδέκατη αγκωνιά στον ώμο για σήμερα κι ο Χάρη τον τραβάει μακριά της. "Απλά μη πλακωθειτε, όχι σήμερα, όχι τώρα τουλάχιστον. Βλέπουν οι Θανάσιμοι." Ψιθυριζει κι αφήνει τον Ρον.

Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τους Θανασιμους. Όλη την παρέα. Μαλφοι, Νοττ, Γουαρινγκτον, Μπέρκσαϊρ, Ζαμπινι...και Ριντλ. Μας κοιτάνε, και οι έξι. Αγχώνομαι. Αγχώνομαι αλλά δε το δείχνω.

"Εμ...εγώ λέω να πάω στη βιβλιοθήκη. Θα σας δω αργότερα..." Λέω και φεύγω. Οι Θανάσιμοι όμως ακόμα κοιτάνε. Μάλλον δε κοιτούσαν τον Χάρη, τον Ρον, ή την Ερμιόνη...αλλά εμένα. Κοιτούσαν εμένα. Γιατί όμως? Τι έκανα, πάλι?

Καλά...ίσως και να έκανα κάτι...αλλά δεν εφταιγα εγώ!

〔Flashback〕
Τρέχω. Τρέχω ακόμα πιο γρήγορα...Λαχανιαζω. Έχω αργήσει στο μάθημα του καθηγητή Σνειπ δέκα λεπτά και ήδη νιώθω τη φωνή του να ουρλιάζει μες στ'αυτι μου. Αγχώνομαι και λαχανιαζω ακόμα πιο πολύ.

-Να με κι εγώ! Καλέ; Καιρό έχουμε να τα πούμε! Σας έλειψα; Καθόλου, είμαι σίγουρη. Ένιγουέις, στο θέμα μας. Χρειάζεσαι γυαλιά, Ελ.

Τρέχω τόσο γρήγορα που η όρασή μου γίνεται θολή. 'Χρειάζομαι γυαλιά' σκέφτομαι.

Στριβω αριστερά και πέφτω πάνω σε κάποιον. Προσγειωνομαι στο πάτωμα και τρίβω το κεφάλι μου. "Αουτς" λεω. Κοιτάω πάνω. "Ματτεο" Αναφωνω. Έπεσα πάνω στον Ματτεο. "Ελεονόρα" Λέει αδιάφορα.

Δε με βοηθάει να σηκωθώ...απλά στέκεται και κοιτάει...σαν την πρώτη μέρα. Πάντα θα θυμάμαι εκείνη τη μέρα...

"Να προσέχεις που πας, Κινγκ. Οι διάδρομοι είναι γεμάτοι μαθητές." Λέει. Από πότε των νοιαζουν οι αλλοι? Και γενικά οι μαθητές?

"Ευχαριστώ για τη συμβουλή, Ριντλ. Θα τη γράψω στα παπούτσια μου για να τη θυμάμαι" Λέω ειρωνικά και σηκώνομαι.

Πάω να φύγω, αλλά με πιάνει απτό μπράτσο. Με σφίγγει. Πονάω. Κοιτάω μες στα μάτια του, δε μπορώ να κρατηθώ. Θέλω να χιμηξω στην αγκαλιά του. Θέλω να κλάψω και να του πω πόσο με πληγώνει η συμπεριφορά του απέναντι μου. Τον νιώθω. Θέλω να τον βοηθήσω.

"Τι σκέφτεσαι?" Λέει κοιτώντας με μέσα στα μάτια. Δε μπορώ να του πω. Το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτό που με θλίβει. Και αυτό που με θλίβει είναι αυτός. Μονάχα αυτός, είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι κάθε μέρα. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος για να τον βγάλω απτό μυαλό μου...

-Θα σου ανέφερα κάποια ξόρκια τροποποίησης μνήμης και για σένα και για αυτόν αλλά σας θέλω μαζί οπότε σκάω.

Πάω να μιλήσω...Αλλά η παρέα του μας πλησιάζει. Κατευθείαν σφίγγει το σαγόνι του και γρυλλιζει "Πρόσεχε που πας! Παρα λίγο να με πατήσεις, λασποαιματη."
Τραβάω το χέρι μου και φεύγω θυμωμένη. "Βλακα" Ψιθυρίζω.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα και φεύγει δίχως συναίσθημα. "Πριγκίπισσα" Ψιθυρίζει.

〔 End of Flashback〕

Μπαίνω μέσα στη βιβλιοθήκη. Είναι σχεδόν γεμάτη, είναι άδεια συνήθως. Είμαι συχνή επισκέπτρια της βιβλιοθήκης. Έρχομαι εδώ πιο συχνά κι από την Ερμιόνη. Το μόνο που μου κανει παράξενο όμως, είναι ότι δεν είδα ποτέ, μα ποτέ, ούτε έναν Σλιθεριν να συχνάζει εδώ.

Μετακινώ μια καρέκλα κι ανεβαίνω πάνω της για να πιάσω ένα βιβλίο. Πατάω στις μύτες των ποδιών μου, τεντωνομαι όσο πιο πολύ μπορώ, αλλά και πάλι δε το φτάνω. Κάνω να πηδηξω, και πέφτω απτην καρέκλα.

Τέλεια, και κουτσή, και στραβή, κι όταν θα έρθει το Μπομπατον εδώ θα είμαι κι ανάποδη...!

-Είπε ο άνθρωπος που έχει ένα wicked alter ego στον καθρέφτη και παθαίνει πιο πολλά παράδοξα πράγματα κι από όλη την απλή, μαγική κοινότητα και τον Χάρι Πότερ μαζί, την γουστάρει όλος ο ανδρικός (ή και γυναικείος, δεν ξέρω σίγουρα να σας πω) πληθυσμός και, τέλος, όταν πίνει μεταμορφώνεται σε, θα το πω κόσμια, γυναίκα της νύχτας (αν με πιάνετε). (εδω η sugardream χτυπιέται σαν φωκια στο πάτωμα)

Ένα ψηλό αγόρι του Χαφλπαφ που καθόταν λίγο πιο δίπλα σηκώνεται και με πλησιάζει. "Θες βοήθεια μικρή?"

"Οχι, είμαι μια χαρά. Και μη με αποκαλείς έτσι" Λέω.
"Ο,τι πεις, μικρή. Θες βοήθεια για να πιάσεις το βιβλίο?"
Καλά δε τα πιάνει με τη μία? Θέλει και δεύτερη...?
"Οχι. Και μη με λες μικρή!" Ψιθυρίζω.
"Εντάξει τότε..." Λέει και τοποθετεί το βιβλίο σε ψηλότερο ράφι.
"Κατέβασε το."
"Μόνο αν πεις τη μαγική λέξη..."

Σουφρωνω τα χείλη μου και σκέφτομαι.
"Χαφλπαφ."
"Οχι."
"Παρακαλώ!" Λεω και όλοι όσοι βρίσκονται στη βιβλιοθήκη κάνουν αυτόν τον γνωστό ήχο του 'ΣΣΣΣ!'
"Είσαι κοντά..."

Τον κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω, μελετάω τη στάση του σώματος του και το πως φοράει τη στολή του. Είναι παίκτης του Κουιντιτς...

"Είσαι ο καλύτερος παίκτης του Κουιντιτς...?"
"Πες κι άλλα"
"...με τα ομορφότερα μαλλιά, και φανταστική γοητεία?"
"Ας πούμε ότι το βρήκες." Λέει και κατεβάζει το βιβλίο. Δε μου το δίνει όμως. Παγώνει για λίγο και διαβάζει τον τίτλο.
"Αυτό το βιβλίο...πρέπει να μπει στο απαγορευμένο τμήμα." Μουρμουριζει και πάει να το δώσει στη βιβλιοθηκαριο.
"Μεγαλε, το χρειάζομαι αυτό το βιβλίο!"
Του πιάνω το μανίκι και τραβάω το βιβλίο.
"Δώσε το μου, σε παρακαλώ!"
"Γιατί το θες τόσο? Αυτό είναι βιβλίο για μαγικές διαστάσεις. Είναι. Επικίνδυνο."
"Ωω έλα τώρα! Τι κακό έχουν οι μαγικές διαστάσεις? " Λέω αλλά δεν απαντά. "Αν θες, διάβασε το μαζί μου για να σιγουρευτείς ότι δε θα διαβάσω καμία πατάτα."

"Οχι. Δε θα το διαβάσεις καν."
"Δεν είσαι ο μπαμπάς μου! Δωσ'το!"
Με κοιτάει επίμονα και λέει "Καλώς...αλλά θα σου πω εγώ ποιες σελίδες επιτρέπεται να διαβάσεις."
Μου δίνει το βιβλίο και τρέχω πίσω στη θέση μου σαν ένα μικρό χαζούλη κοριτσάκι που πήρε παγωτό.

Κάθεται ακριβώς δίπλα μου κι αρχίζω να διαβάζω με μανία. Ψάχνω να βρω μία απάντηση για τους εφιάλτες που βλέπω τις τελευταίες 20 μέρες. Σκοτεινούς εφιάλτες...

【...】

"Χαχαχα! Αλήθεια της το είπες αυτό?" Λέω και γελάω.
"Ναι...! Εγώ πάντως, απορώ πως το αντέχεις όλο αυτό...Εννοώ, είναι κάπως...τοξικό."
"Ποιο?"

"Μη μου κάνεις τη χαζή. Όλοι στο Χογκουαρτς έχουν καταλάβει ότι κάτι παίζει με εσένα και τον Ριντλ. Είναι ολοφάνερο." Λέει το αγόρι απτό Χαφλπαφ. Μιλούσαμε εδώ και τρεις ώρες στη βιβλιοθήκη χωρίς να έχουμε πει καν τα ονόματα μας.

"Οχι, όχι...είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι."
"Τα αντίθετα έλκονται...! Αλλά όπως και να 'χει, σου συνιστώ να μείνεις μακριά του. "

-Άι μωρή, που θα μου κρατήσεις τους Μελ χώρια! Α στα διάλα, χαραμοφάη, κοπρίτη!

"Γιατί? Γιατί μου το λένε όλοι αυτό?"

"Είναι επικίνδυνος. Δεν ταιριαζεις με αυτόν. Αυτός είναι ο Διάβολος, κι εσύ...εσύ είσαι ένα μικρό, γκρινιαρικο αγγελάκι που λατρεύει τα σκοτεινά βιβλία. Ασε που έχει κάνει τρομερά πράγματα..."
"Τ-τι εννοείς?" Λέω και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά γρήγορα από φόβο κι αγωνία. "Πρέπει να ξέρω. Απλά πες μου" Τον εκλιπαρώ.

"Πφφ...Καλά . Αλλά μόνο επειδή είσαι εσύ." Βολεύεται καλύτερα στην καρέκλα και λέει " Κάποιοι λένε ότι όταν ήταν μικρός, σκότωσε τη μητέρα του. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το έκανε αυτός, κάποιοι άλλοι λένε ότι τη σκότωσε ο αδερφός του, ο Τομ. Αυτός κι αν είναι επικίνδυνος...
Ενώ εδώ, στο Χογκουαρτς, κάνει αλλά πράγματα. Κάθε εβδομάδα πάει και με δέκα διαφορετικά κορίτσια. Γιαυτό σου λέω ότι είναι επικίνδυνος. Διότι κάποια μέρα, μία από αυτές τις δέκα θα είσαι εσ-" Δε προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη πρόταση του. Ένα αγόρι του Ραβενκλοου στέκεται δίπλα του και του ψιθυρίζει κάτι. Φαίνεται αναστατωμενος.

Σηκώνεται. "Παρεμπιπτόντως, είμαι ο Σεντρικ, Ντιγκορι."
"Ελεονόρα Κινγκ. Χάρηκα." Λέω και κάνουμε χειραψία.

Πάει να φύγει, αλλά λέει κάτι ακόμα "Ήξερα απτην αρχή ποια είσαι. Τα λεμε, Ελ."

Αυτό ήταν...έφυγε. Κοιτάω την ώρα στο ρολόι του τοίχου. 12:30 μ.μ. Πάλι καλά που είναι Σάββατο σήμερα.

Βάζω όλα μου τα βιβλία μες στην τσάντα και φεύγω απτη βιβλιοθήκη. Περπατάω στους διαδρόμους με προορισμο: ένα ήσυχο μέρος.

Τότε μου έρχεται στο μυαλό το μέρος που μου είχε δείξει ο Ριντλ...Αφήνω την τσάντα μου στον πύργο και τρέχω μέσα στο δάσος.

Νιώθω ελεύθερη.

Περνάω πάνω από λακκούβες, κάτω από δέντρα, και γύρω από πέτρες. Κοιτάω τον ουρανό, χαζεύω τα πολύχρωμα λουλούδια, κι ύστερα από λίγα λεπτά, φτάνω. Φτάνω στο σημείο που μου είχε δείξει ο Ματτεο.

Δεν είμαι μόνη μου...Είναι κι εκεινος εκεί. Κάνω να φύγω. Δε προλαβαίνω να κουνηθω και η φωνή του με γαντζωνει.

"Ελα εδω." Λέει ψυχρά. Για κάποιο ανεξήγητο λογο, αυτή η φωνή μου έλειψε απίστευτα πολύ. Έχω να τον ακούσω να μου μιλά εδώ και τρεις εβδομάδες...

"Μάλιστα." Κάνω με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, και κάθομαι δίπλα του. Κάνει κρύο, αλλά αυτός με παγώνει ακόμα πιο πολύ. Γιατί? Πως το κάνει? Γίνεται οι μάγοι να φέρουν τον χειμώνα στο φθινόπωρο?

【Mattheo's Pov 】

Τη νιώθω. Μετά από ένα μήνα, αποφασίζει επιτέλους να επισκεφθεί το μέρος που της είχα δείξει.

Ο αέρας σέρνει το άρωμα της κολονιας της κοντά μου. Γαρδένια, κανέλα, και μία δόση περγαμηνής. Έτσι μυρίζει. Είναι υπέροχη.

"Ελα εδω" Της λέω. Δεν έχω κουράγιο ήταν να το παίξω γλυκός. Θέλω απλά να κοιμηθώ...για πάντα.

"Μάλιστα" κάνει χαρούμενη και κάθεται δίπλα μου. Κάθεται τόσο κοντά μου, και με ζεσταίνει. Πως το κάνει αυτό? Πως γίνεται να φέρνει ζεστασιά στον εφιάλτη μου?

Την κοιτάω. Τα μάτια της κάτι κρύβουν...Είναι παγωμένα, άψυχα, ενώ η καρδιά της ζέστη. Μου έλειψαν αυτά τα μάτια.

Αχ γαμωτο, τι σκατα σκέφτομαι...?!
ΞΕΚΌΛΛΑ ΡΙΝΤΛ!

"Γιατί ήρθες εδώ?"
"Και γιατί να μην ερθω?" Λέει και σκάει ένα γλυκό χαμόγελο.

Σκατα.

"Μη χαμογελάς."
"Γιατί κύριε κατσουφη?"
"Γιατι δε θέλω, όχι τώρα τουλάχιστον. Απλά σκασε και κοίτα." Της λέω καθως ξαπλώνω και κλείνω τα μάτια μου. Νιώθω το βλέμμα της να με καίει.

Ξαπλώνει κι εκείνη. "Είσαι ερωτευμένος?"
"Δεν ξέρω καν τι πάει να πει αυτή η λέξη."
"Δε σου έμαθε ποτέ κανείς τι σημαίνει?" Ακούγεται ξαφνιασμενη. Απορώ γιατί...
"Ποτέ. Κάνεις. Μπορείς να μου πεις τι σημαίνει?" Λέω και γυρνάω το κεφάλι μου στο μέρος της.
"Ερωτευμένος είναι ο άνθρωπος που θα έκανε τα πάντα για αυτόν που αγαπα.
Θέλει να είναι συνέχεια μαζί με αυτό το άτομο, και νιώθει ότι είναι τόσο ξεχωριστο, τόσο πολύτιμο, που θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του μαζί του. Και το καλύτερο...αν ήσουν ερωτευμένος θα ζούσες και θα πέθαινες για το άλλο σου μισό."

Ουαου. Μπορεί να πει τη λεξη αγ- αλάπη.

"Εσυ είσαι ερωτευμένη, Ελεονόρα?"
"Δεν ξέρω...Μπορεί." Λέει και με κοιτάει. Γιατί με βασανίζει? Γιατί μου το κάνει αυτό?

Σιωπή επικρατεί για τα επόμενα δύο λεπτά.

"Είσαι τελικά...ερωτευμένος?"
"Οχι, όχι βέβαια." Ναι, ναι γαμωτο, είμαι. Είμαι και φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα την πληγώσω. Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνω...

Αυτό ήταν. Έμεινε. Κοκαλωσε. Το νιώθω. Δεν ανασαίνει, ούτε κουνιέται. Έχει παγώσει.

Θέλω να εκραγω.

【Eleonora's Pov】

"Εσυ είσαι ερωτευμένη, Ελεονορα?"
Τι να του πω? Ναι? Να του πω πως με κάνει να νιωθω? Θα αρχίσει να γελάει. Είμαι σίγουρη...Θα το παίξω ήρεμη...

"Δεν ξέρω...Μπορεί." Λέω και τον κοιτάω. Είναι τοσο- τοσο- νιώθω ότι τον μισώ και τον αγαπώ την ίδια στιγμή.

Σκατα.

"Είσαι τελικά...ερωτευμένος?" Πάει. Αυτό ήταν. Θα με σκοτώσει και θα χορεύει κι από πάνω. Πάω στοίχημα!

"Οχι, όχι βέβαια." Λέει δίχως συναίσθημα.
Ας σωπασουμε για ένα λεπτό, κι ας εκτιμήσουμε τ'οτι είμαι ακόμα ζωντανή.

Θέλω να σπάσω. Θέλω να διαλυθω.

Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά εμποδίζοντας τα δάκρυα να δραπετεύσουν από τα μάτια μου.
Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω ότι με κοιτάει ήδη. Κακό αυτό!

Το καφέ χρώμα τον ματιών του με ταξιδεύει μέσα στην ψυχή μου. Θέλει να καταρρεύσει. Το βλέπω.
Το μικρό δάχτυλο του χεριού του αγγίζει το δικό μου. Ανατριχιάζω ολόκληρη. Σηκώνει την πλάτη του και μου βγαζει αργά το κασκόλ.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ, ΒΟΉΘΕΙΑ!!

"Είναι καλύτερα ο λαιμός σου?"
"Ν-ναι..."

Το βλέμμα του ταξιδεύει από το μάτια στα χείλια μου... Διπλό κακό!
...και ξανά στα μάτια. Τριπλό κακό!!

Τότε θυμάμαι την προειδοποίηση του Σεντρικ...
Σηκώνομαι απότομα όρθια και με κοιτάει ξαφνιασμενος.
"Ο Χάρη! Με χρειάζεται για εργασίες! Πρέπει να πηγαινω!" Λέω και φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Δε με σταματάει...Παράξενο.

【Mattheo's Pov 】

【...】

Μπαίνω μέσα στο κοινό δωματιο του Σλιθεριν. Ώρα, 1:45 π.μ.
Τα αγόρια κάθονται στον καναπέ και με κοιτάνε με ένα ανησυχητικό βλέμμα.

"Πού ήσουν?" Λέει ο Νοττ.
"Στις κοριτσιστικες τουαλέτες...και περνούσα καλά." Κάνω και κάθομαι στον καναπέ.
"Ματτεο...Ο Τομ-" Πάει να πει ο Ντρακο αλλά τον διακόπτω.
"Ο Τομ τι?"
"Είναι εδώ, στο Χογκουαρτς." Λέει ο Ενζο.
"Οριστε? Που- ποτέ ήρθε?"
"Την ώρα που περνούσες καλά." Κάνει ειρωνικά ο Νοττ.
Ο Ενζο ξεροκαταπινει. "Είναι στο δωμάτιο σου. Πήγε να το ελέγξει."

Σηκώνομαι κατευθείαν και τρέχω στο δωμάτιο μου. Ανοίγω την πόρτα και....

"Τομ."
"Αδερφέ...! Σου έλειψα?" Λέει και με πλησιάζει.
"Υποτιθεται οτι θα ερχόσουν μετά το Τριαθλο Μαγείας."
"Ακριβώς, υποτίθεται. Μια κουκουβάγια όμως μου είπε ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει λίγο, ειδικά με σένα, Ματτεο. Μη ξεχνάς ότι είσαι ένας Ριντλ."
"Τι ακριβώς θες?"
"Ο πατέρας, θέλει να κάνεις κάτι για την οικογένεια.........Θέλει να σκοτώσεις τον Χάρη Ποττερ"
"Δηλαδη πρέπει να-"
"Ήρθε η ώρα, να γίνεις θανατοφαγος."

Κάθομαι στο κρεβάτι και ξεφυσαω."Οχι! Δε γίνομαι! Δε θα γίνω ένα τέρας σαν εσας!"
"Δε γίνεται να αρνηθείς. Και μη μου φωνάζεις."
"ΕΓΩ? ΕΓΩ ΝΑ ΜΗ ΦΩΝΑΖΩ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΡΕ?"
"Είσαι η ντροπή της οικογένειας, και το ξέρεις."
"Βγες έξω."
"Με διώχνεις?"
"Ναι, Τομ. Βγες-"
"Τι κάνει η Ελεονόρα?"
Έμεινα κόκαλο "Μη βάζεις το όνομα της μέσα στην συζήτηση." Γρυλλίζω.
"Γιατί Ματτεο? Σε ειχα προειδοποιησει. Ή αυτή, ή εσύ. Η επιλογή είναι δική σου."
"Αυτη δεν έχει ιδέα από τέτοια πράγματα! Είναι αθώα!"
"Οι εφιάλτες της αλλά μου λένε..."
"Ποιοι εφιαλτες? Την κατασκοπευεις?!"

"Επισκεπτομουν συχνά το δωμάτιο της μέσα απτον καθρέφτη, όσο ήμουν σπίτι...Μία τόσο σκοτεινή ύπαρξη θα ήταν τέλειο να γινόταν θανατοφαγος" Λέει.

Τον μισώ. "Θέλεις ακόμα να με διώξεις?"
"Καλά, θα σκοτώσω τον Ποττερ, θα γίνω θανατοφαγος, αλλά άσε ήσυχη την Ελεονόρα. Γιατί έτσι και την πειραξεις-"
"Δε θα την πειράξω...αλλά μείνε μακριά της. Έγινα κατανοητός, Ματτεο?"
"Ναι, αδερφέ."
"Καλώς." Λέει και φεύγει. Κλείνει την πόρτα και...

"ΠΟΥΣΤΗ!!" Κάνω και ρίχνω όλα τα πράγματα στο πάτωμα.

【Eleonora's Pov】

Σκατα...σκατα, σκατα, σκατα, σκατα. Τι θα κάνω? Σε μία εβδομάδα έρχεται το Μπομπατον, στο Χογκουαρτς!!!

Θα πεθάνω. Θα με σκοτώσουν.

Ξαφνικά, μία κουκουβάγια χτυπάει το κεφάλι της πάνω στο παράθυρο στην προσπάθειά της να μπει μέσα στο δωμάτιο.

Οι αρνητικές σκέψεις μου για το Μπομπατον όμως δε φεύγουν...!

Έχει ένα γράμμα στο ράμφος της. Το παίρνω, το ανοίγω προσεκτικά και το διαβάζω χαμηλόφωνα. Είναι από τον μπαμπά...

Αγαπητή μου κόρη,
Ελπίζω να είσαι μια χαρά στο καινούργιο σου, μαγικό, σχολείο.
Συγγνώμη που δε σου έστελνα όλα αυτά τα χρόνια.
Θα προσπαθήσω να σου στείλω κάτι για τα γενέθλιά σου, απλά γράψε μου τι θες να σου πάρω.
Ο καθηγητής Νταμπλντορ μου είπε ότι είσαι πολύ καλή σε όλα τα μαθήματα, ειδικά στα φίλτρα. Είμαι περήφανος για σένα.
Και η μαμά σε βλέπει κάθε μέρα, είναι λίγο τρελή, το ξέρω, και συγγνώμη για αυτό και για ο,τι έκανα.
Έκανες φίλους?
Επισης, πες τον διευθυντη σου να σε ενημερωση για το θεμα αυτης της επιστολης.
Μην αργήσεις να μου γράψεις, ώστε να προλάβω να σου πάρω αυτό που θέλεις.

G.G.

Αυτό ήταν...παράξενο.
Η μαμά πέθανε. Και ο μπαμπάς μιλάει για αυτή σα να ζει...
Και το πιο παράξενο...Λέει ότι έχει να μου μιλήσει χρόνια!
Το θέμα είναι ότι αν δεν είναι αυτός ο μπαμπάς.....τότε ποιος μου έστειλε το γράμμα?

Κοιτάω τον καθρέφτη, πηγαίνω μπροστά του, κουνάω τα χέρια μου σαν τρελή, φωνάζω, η Εσμεραλντα πουθενά.

Θα 'ναι καμιά φάρσα...

Φυλάω το γράμμα μέσα σε ένα συρτάρι του κομοδίνου μου και πέφτω για ύπνο.

Ήταν μία δύσκολη μέρα.

「In Eleonora's Dream」

Σκοτάδι.
Βρίσκομαι πάνω σε μία καρέκλα, δεμένη. Δε μπορώ να κουνηθω.
Κοιτάω δεξιά...το μόνο που βλέπω είναι μια άλλη άδεια καρέκλα.
Κοιτάω αριστερά...κι αντικρίζω ένα τραπέζι. Έχει αιχμηρά εργαλεία πάνω και δύο ραβδια. Έχει το δικό μου ραβδί πάνω στο τραπέζι. Το άλλο ραβδί μου φαίνεται γνωστό...Είναι του Ματτεο.

Ένας άνδρας με μαύρη ενδυμασία και μάσκα μπαίνει μέσα στον χώρο μαζί με τον Ματτεο πάνω σε ένα ανάπηρο καροτσάκι.
Εκεινος προσπαθεί να λυθεί, να σηκωθεί και να φωνάξει. Δε τα καταφέρνει. Ο άνδρας με τη μάσκα τον ακινητοποιεί με ένα ξόρκι και τον βάζει να καθίσει στην καρέκλα δίπλα μου.

Τον κοιτάζω. Τα μάτια του είναι κόκκινα. Δακρύζω. "Όλα θα πάνε καλα" του ψιθυρίζω.
Δε σταματάει να προσπαθεί όμως. Συνεχίζει. Χτυπιέται πάνω στην καρέκλα.

Ο άνδρας με τη μάσκα μας κοιτάζει και τους δύο. "Ήρθε η ώρα" Λέει.

「End of Eleonora's Dream」

【The Next Day】

Περπατάω σα ζόμπι στους διαδρόμους.
Δε κοιμήθηκα καλά χθες, και τώρα νιώθω ότι κοιμάμαι όρθια. Σα να βλέπω έναν πραγματικό εφιάλτη.

Ξαφνικά πέφτω πάνω σε ένα κορίτσι του Σλιθεριν. Λέτε να έχω πρόβλημα στον εγκέφαλο?

"Πρόσεχε που πας κακομαθημένη λασποαιματη!!" Τσιριζει το κορίτσι.
"Σορρυ που δεν είδα την ομορφιά σου κι έπεσα καταλαθος πάνω σου." Της λέω και χασμουριεμαι.
"Υπονοείς ότι είμαι άσχημη?!" Κάνει και παίρνει την πόζα της ντίβας. Τα νεύρα μου...
"Δεν είπα ποτέ ότι είσαι άσχημη. Μόνη σου το επινόησες." Λέω βαριεστημένα. Τη βλέπω να εκνευρίζεται ακόμα πιο πολύ. Μου αρέσει να παίζω με τα συναισθήματα τέτοιον ανθρώπων. Ένα μικρό χαμόγελο σκάει ασυναίσθητα στο πρόσωπό μου.
"Είσαι χαζή?!" Φωνάζει και φτύνει μες στη μούρη μου.
"Θες απάντηση?" Της κάνω και φεύγω. Πρωί πρωί και πέσαμε πάνω στην τρελή. Ήμαρτον.

Πάω στο Γκρειτ Χολ και κάθομαι δίπλα στον Ρον. "Καλήμερα." Λέει και καταπίνει τη μπουκιά του.
"Μέρα." Ψιθυρίζω νευριασμενη καθώς γεμίζω το πιάτο μου. Τότε βλέπω την τρελή να μπαίνει μέσα στο Γκρειτ Χολ και να με ψάχνει με το βλέμμα της σα σκύλα. Είμαι σε φάση να σηκωθώ και να της φωνάξω 'ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ ΜΩΡΗ!'

"Τι έχεις?" Με ρωτάει ο Ρον παίρνοντας το κοτόπουλο απτό πιάτο μου.
"Με νευρίασε η τρελή από 'κει." Λέω και του τη δείχνω με το ψωμί μου.
"Έμπλεξες με την Πανσυ ρε?"
"Ποια Πανσυ?"
"Αυτή εκεί. Δε την ξέρεις?"
"Οχι θα 'πρεπε?" Κάνω κι αρχίζω να τρωω. Δεν απαντάει στην ερώτηση μου, απλά λεει "Καλά ξεμπερδέματα".

"Πού είναι ο Χάρη και η Ερμιόνη?"
Δεν απαντάει.
"Ρον? Που είναι?" Και πάλι δεν απαντάει.
Τον κοιτάω επίμονα για ένα ολόκληρο λεπτό και λέει "Καλά, εντάξει! Κέρδισες! Είναι στο ιατρείο........Ο Όλιβερ έμπλεξε σε-" Δε τον άφησα να τελειώσει.

Σηκώνομαι αμέσως και τρέχω έξω από το Γκρειτ Χολ. Φτάνω στο ιατρείο σε χρόνο μηδέν. Κοιτάω γύρω μου, και πλησιαζω το κρεβάτι που ξαπλώνει ο Όλιβερ.

"Όλιβερ, είσαι καλά?!" Κάνω και τον κοιτάζω εξεταστικα.
"Ναι, ναι είμαι μια χαρά."
"Τι έπαθε?" Λέω απευθυνόμενη στον Χάρη και στην Ερμιόνη.
"Έμπλεξε σε καβγ-" Πάει να πει η Μιονη αλλά ο Χάρη τη διακόπτει.
"Χτύπησε το πόδι του καθώς έπαιζε Κουιντιτς..." κάνει απογοητευμενος ο Χάρη "...Και το χειρότερο...δε θα μπορέσει να περπατήσει για το υπόλοιπο της εβδομάδας".

"Και τι θα γίνει με τον αγώνα Κουίντιτς?" Λέω ξαφνιασμενη.
"Δεν ξέρουμε...Πρέπει να βρούμε καινούργιο παίκτη και- Ελεονόρα...εσύ, μπορείς να αντικαταστήσεις τον Όλιβερ?" Κάνει ο Χάρη. Νιώθω τρία ζευγάρια μάτια να με καρφωνουν αγχωμενα.
Σιωπή ακολουθεί για τα επόμενα δύο λεπτά μέχρι που αποφασίζω ότι πρέπει να δώσω μια απάντηση...και μάλιστα θετική.
"Εε...ν-ναι, υποθέτω-"
"Τελεια!! Ξεκινάμε την εξάσκηση σήμερα κιόλας! Θα σου φτιάξουμε στολή, και θα πάμε να πάρεις σκουπόξυλο. "
"Μα- Χαρη-"

"Σσσσς! Δεν ακούω τίποτα. Θα μπεις στην ομαδ-" Δε προλαβαίνει να ολοκληρώσει την πρότασή του, κι ο Ντρακο μπαίνει μέσα στο ιατρείο με ματωμένη μύτη.

"Πως κι από δω Ποτταχ (pottah)?"
"Κοιτα τη δουλειά σου Μαλφοι." Λέει ο Όλιβερ.
"Ουυ...Κινγκ . Από πότε κάνεις παρέα με τους χαμένους?"
"Από πάντα!" Πετάγεται ο Χάρη.
" Ηρέμησε Ποτταχ. Δε σου τη φάγαμε...ακόμη." Λέει πονηρά ο Ντρακο.
"Καλό θα ήταν να μαζευτείς λίγο Μαλφοι..." κάνει φανερα θυμωμένος ο Όλιβερ.
"Εσυ μη πετάγεσαι Γουντ! Απορώ κιόλας πως θα νικήσετε, εφόσον η ομάδα σας δε θα έχει τον πιο σημαντικό της παίκτη. "
"Θα έχουμε την Ελεονόρα!" Φωνάζει η Ερμιόνη.
"Βούλωσε το λασποαίματη...δεν έχεις λόγο σε αυτή την κουβέντα."
"Ο Μερλιν να την κάνει κουβέντα..." Λέει ψιθυριστά ο Θιοντορ, ο οποίος μόλις μπήκε μέσα στο ιατρείο. "Ασε τους να χαζολογισουν...και ήρεμα με την Ελεονόρα, είναι φίλη μου."

Ο Ντρακο σηκώνει ελαφρά το φρύδι του και λέει "Από πότε κάνεις παρέα με την Κινγκ? Νόμιζα πως στο απαγόρεψε ο Μα-"
"Μη χωνεις τη μύτη σου σε δουλειές άλλων! Έτσι κι αλλιώς, η Ελ δεν είναι αντικείμενο." Γρυλλίζει ο Νοττ.
"Μη μου πας κόντρα Νοττ...είμαστε ενωμένοι, θυμάσαι?" Ψιθυρίζει ο Ντρακο και φεύγει απτό ιατρείο με άδεια χέρια. Γιατί ήρθε εδώ είπαμε?

Ο Χάρη, ο Όλιβερ και η Ερμιόνη έχουν μείνει να κοιτάνε τον Θιοντορ.
"Τι κοιτάτε? Δεν είχε άδικο όταν σας αποκάλεσε χαμένους." Λέει ο Νοττ και φεύγει. Κρυφακουγε τόση ώρα?

☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎☯︎

ΑΛΟΧΑ ΜΑ ΦΡΕΝΤΣ!!!

ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ, ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ?

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφαλουδι (κεφαλαιο)!<3

Οπως καταλαβαίνετε κάτι τρέχει μεταξύ της Ελ και του Ματτεο (ΓΙΑ ΠΑΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ "ΕΕΛΛΛΑΑ" Η TEAM ΜΕΛ!)

Τι έχετε να πείτε για τη φιλία του Σεντρικ και της Ελ?
Και ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγκρουση της Πανσυ με της Ελεονόρας?

Εγώ ετοιμάζω ποπ κορν για να συνεχίσω -οφκορς- το stranger things:)

See you s👀n!

Bye❤