17.02.2021

word count;
100

Ich szczęście nie miało trwać długo. Osobiście nawet tego nie oczekiwali, ciesząc się z każdej teraźniejszej sekundy w swoim towarzystwie.

Leżeli na wyłożonej polnymi kwiatami łące, trzymając się za dłonie, a śpiew ptaków zlewał się z ich śmiechami.

Myśli krążyły po całym alfabecie, a kąciki warg same pięły się ku górze. Byli radośni, być może i zbyt, ale któż mógł im tego zabronić?

Któż mógł odebrać chwilowe szczęście, które im towarzyszyło?

Bóg? O ile w ogóle istniał.

Szatan? O ile w niego wierzyli.

Nikt żywy nie mógł im nic zabrać. Dlaczego więc czuli, jakby to była ich ostatnia wspólna chwila?