Nie jadł.

Nie mógł.

Nic nie chciało przejść mu przez gardło, żaden owoc, warzywo, bądź bardziej skomplikowany posiłek, nic.

Pogrążony w swoim własnym cierpieniu, siedział na podłodze opierając się o łóżko, patrząc w cholernie spowity bielą sufit.

Nienawidził go.

Nienawidził życia z nim.

Nie chciał tak żyć.

Chciał być wolny od niego.

Od cierpienia.

Chciał wreszcie odciąć się od tego wszystkiego.

Stracił już za dużo w swoim niezbyt krótkim życiu, w końcu na karku miał tylko szesnaście wiosen.

Stracił za dużo osób które kochał.

Tak bardzo go nienawidził, że aż pogrążył się w swego rodzaju obsesji.

Obsesyjnie myślał o tym, co by było gdyby był silniejszy.

Czy byłby w stanie go pokonać?

Skrzywdzić go?

Odegrać się za te wszystkie lata?

Nie.

Nie mógłby tego zrobić.

Nie chciał być potworem.

Pogrążył się w bańce rozpaczy po stracie brata i matki.

Zamknął się w sobie, pozwalając by dobijające myśli codziennie wypalały dziurę w jego umyśle, katując go od paru dobrych lat.

Płakał.

Łzy spływały po jego twarzy.

A jednak z jego ust nie uszedł żaden dźwięk, jakby bał się, że ktoś będzie w stanie go usłyszeć; usłyszeć ciche wołanie o pomoc.

Odchylił głowę.

Zamknął oczy.

I pozwolił temu wszystkiemu trwać, i trwać.

Przecież kiedyś i do niego zawita szczęście.

Prawda?

***
27.08.2020