Chร o cรกc bแบกn! Vรฌ nhiแปu lรฝ do tแปซ nay Truyen2U chรญnh thแปฉc ฤ‘แป•i tรชn lร  Truyen247.Pro. Mong cรกc bแบกn tiแบฟp tแปฅc แปงng hแป™ truy cแบญp tรชn miแปn mแป›i nร y nhรฉ! Mรฃi yรชu... โ™ฅ

๐Œ๐Ž๐“๐‡๐„๐‘๐’ ๐Ž๐… ๐€๐†๐Ž๐๐˜

*โ€ข.โœงโ˜ฝ*:โ›ˆ๏ธŽโœงโ˜‚.โ€ข*
๐‚๐‡๐€๐๐“๐„๐‘ ๐“๐‡๐ˆ๐‘๐“๐˜

๐Œ๐Ž๐“๐‡๐„๐‘๐’ ๐Ž๐… ๐€๐†๐Ž๐๐˜





O BREU DA NOITE envolvia a cidade como um manto pesado enquanto Celeste e Cinco surgiam de repente, bem perto de uma gangue de motociclistas. A atmosfera melancรณlica parecia um reflexo cruel do mundo ao seu redor. Eles haviam se teleportado de esquina em esquina atรฉ finalmente chegarem ali. Celeste mal olhava para Cinco. Estava furiosa, uma raiva que a consumia de forma quase palpรกvel. Sim, Harlan havia escapado da morte, mas isso nรฃo diminuรญa a indignaรงรฃo dela por Cinco ter apoiado a ideia de matรก-lo.

Ele sempre tocava no mesmo lugar para transportรก-la: o ombro. Um gesto cuidadoso, que evitava causar qualquer desconforto desnecessรกrio. As mรฃos dela, por um milagre, estavam ilesas, mas Cinco sabia que tocรก-las seria cruzar uma linha รญntima demais, especialmente considerando o quanto ela parecia disposta a estrangulรก-lo naquele momento.

Quando chegaram ao destino, Celeste soltou um suspiro, pesado e longo. Soube que haviam chegado porque sentiu a mรฃo dele deixando seu ombro. Virou-se para Cinco, a expressรฃo carregada de emoรงรตes conflitantes. Ela sabia que aquele seria o momento da discussรฃo. E, para ser honesta, nem ela aguentava mais ficar tรฃo zangada.

โ€” Celly... โ€” Cinco chamou, num tom suave, quase hesitante, tentando captar sua atenรงรฃo. Mas bastou isso para que ela explodisse. Nรฃo com gritos raivosos, mas despejando as palavras em um ritmo acelerado, como se cada uma delas precisasse sair imediatamente. Era seu jeito. Guardava, remoรญa, e quando o momento chegava, dizia tudo sem rodeios ou filtros.

โ€” Se vocรช for falar sobre o Harlan, quero que fique ciente de que cooperou para uma aรงรฃo errada โ€” disse ela rapidamente, as palavras se atropelando. Cinco a observava, tentando entender. Ele sabia que ela defendia Harlan com unhas e dentes, mas ainda assim, nรฃo compreendia por quรช. Ele passou a mรฃo pelos cabelos, um gesto frustrado, mas seus olhos nรฃo deixaram os dela.

โ€” O Harlan seria รบtil. Poderรญamos ter conversado com os Sparrows. Terรญamos convencido Celeste a nos ajudar, e ele poderia ser um trunfo. Ele รฉ como o Viktor! Seria รณtimo se ele estivesse vivo agora, mas ninguรฉm me ouve, e vocรช nรฃo quis me escutar! โ€” A voz dela era trรชmula, carregada de emoรงรฃo, mas nรฃo perdia sua forรงa. โ€” Agora, felizmente, Viktor fez a coisa certa, mas se tivesse dado errado, seria um desastre, e vocรช sabe disso. Vocรช concordou em matar uma pessoa, Cinco!

โ€” Celly, para! โ€” pediu ele, exasperado. A tagarelice dela era um ataque direto aos nervos dele, especialmente quando vinha carregada de tanta raiva. Qualquer outro momento, ele seguraria seus braรงos para fazรช-la parar e prestar atenรงรฃo, mas desta vez, ele hesitou. Ela estava machucada demais. O reflexo de erguer a mรฃo veio, mas foi rapidamente reprimido. Ele abaixou os braรงos e os deixou ao lado do corpo.

โ€” Isso iria ajudar se Viktor nรฃo tivesse estragado o plano โ€” respondeu ele, o tom ficando mais baixo, quase um sussurro para evitar que os pedestres ao redor interferissem.

โ€” Ajudar?! โ€” A incredulidade dela quase fez as palavras saรญrem como um grito.

โ€” Sim! Nesse exato momento, talvez estivรฉssemos na Sparrow, terminando tudo com o Kugel! โ€” Ele parecia prestes a explodir, mas se controlava, ainda que sua voz denunciasse a irritaรงรฃo crescente. โ€” Poderรญamos finalmente viver nossas vidas em paz!

โ€” E que paz seria essa, Cinco?! โ€” rebateu ela, a voz subindo mais um pouco, carregada de sinceridade. โ€” Nรฃo se arrepende de ter virado um assassino? Porque eu me arrependo. โ€” As palavras atingiram-no como um soco no estรดmago. Ele engoliu em seco, sentindo o peso da acusaรงรฃo. Claro que se arrependia. Mas, para ele, matar uma pessoa seria um preรงo pequeno a pagar se isso significasse impedir o apocalipse e, no fundo, protegรช-la. โ€” Os rostos deles me atormentam quase todas as noites! โ€” continuou ela, a voz trรชmula, mas forte o suficiente para mostrar que falava sรฉrio. โ€” E a morte do Harlan seria sรณ mais uma. Uma morte que... porra, ele nem precisava morrer.

As palavras dela ecoaram na mente de Cinco, enquanto ambos permaneciam ali, encarando-se no meio da noite, cercados por um silรชncio desconfortรกvel que dizia tudo o que nรฃo precisava ser dito.

โ€” Olha, eu entendo o seu ponto de vista โ€” Cinco comeรงou, massageando as tรชmporas e lanรงando um olhar nervoso ao redor, como se temesse que alguรฉm testemunhasse a discussรฃo. Soltou um suspiro pesado. Era รณbvio que Celeste defendia Harlan porque odiava matar. Mas serรก que ela nรฃo podia enxergar pelo menos um pouco do lado dele? Ele estava exausto, e tudo o que queria era a soluรงรฃo mais simples. โ€” Mas agora vamos ter que dar mais voltas pra impedir o apocalipse. Eu estou nessa hรก vinte dias...

โ€” Eu tambรฉm, amor! โ€” Celeste rebateu, a voz carregada de compaixรฃo, o que quase desmontou Cinco ali mesmo. O tom dela era tรฃo sincero que o fez engolir em seco. Com as sobrancelhas franzidas, ela parecia genuinamente magoada. โ€” Acha que eu nรฃo estou cansada? Mas conseguimos aguentar atรฉ agora. Por que nรฃo podemos poupar mais uma vida?

โ€” Quem garante que ele nรฃo vai desaparecer daqui a algumas horas por causa do Kugel? โ€” Cinco disparou, tentando manter a compostura.

โ€” Nรฃo hรก garantia! Mas o sangue nรฃo vai estar nas nossas mรฃos! โ€” Celeste argumentou, gesticulando com intensidade, como se cada movimento de suas mรฃos fosse uma extensรฃo da paixรฃo em suas palavras.

โ€” Jรก estรก, amor. Nรณs causamos tudo isso. Nรณs causamos a droga do Kugelblitz.

โ€” E por isso vocรช nรฃo liga para mais nenhuma vida? โ€” Ela retrucou, a ironia cortante acompanhada de uma sobrancelha arqueada em desafio. Cinco crispou os lรกbios, claramente irritado. โ€” ร“timo. โ€” Celeste nรฃo esperou mais. Virou-se e comeรงou a caminhar, mas nรฃo foi muito longe. Uns seis ou sete passos, no mรกximo, atรฉ que a voz dele a deteve.

โ€” Celly! โ€” Ele a chamou, com um tom surpreendentemente mais calmo. Ela parou, mas nรฃo se virou. Ficou ali, de costas para ele, braรงos cruzados, ouvindo. โ€” Eu ligo para outras vidas. E... amo a forma como vocรช sempre se importa mais do que eu โ€” Cinco continuou, sua voz carregando uma leve amargura, que a fez encarar o chรฃo. Por que ele tinha esse talento de deixรก-la tรฃo vulnerรกvel? โ€” Mas, por favor, podemos encerrar essa discussรฃo? Nรฃo quero que a gente se afaste por causa de uma opiniรฃo diferente.

โ€” Nรฃo รฉ uma opiniรฃo simples, Cinco. ร‰ a vida do Harlan โ€” Celeste respondeu, girando nos calcanhares para encarรก-lo. Ele soltou um suspiro pesado, claramente frustrado. โ€” Se fosse a Samantha no lugar dele, vocรช concordaria comigo? โ€” As palavras dela atingiram-no como um golpe. Ele congelou, e a incerteza brilhou em seus olhos. Celeste percebeu. Aquele pequeno momento de hesitaรงรฃo entregou tudo. โ€” Sei que vocรช se importa demais comigo, mas nรฃo รฉ justo ignorar o Viktor e os sentimentos dele, quando, se fosse eu na situaรงรฃo, vocรช faria diferente.

O silรชncio entre eles era denso, e Cinco parecia estar analisando cada palavra dela. No fundo, ele sabia que, se fosse a Samantha, ele estaria ao lado de Celeste, buscando outra soluรงรฃo. Ele odiaria vรช-la sofrendo.

โ€” Tรก bom! Eu estou errado โ€” Cinco finalmente cedeu, levantando os braรงos em rendiรงรฃo e bufando com o estresse. Celeste crispou os lรกbios, mal escondendo um sorriso de vitรณria. Ele percebeu, claro que percebeu. โ€” Era isso que vocรช queria ouvir?

โ€” Era! โ€” respondeu ela, triunfante, levantando as sobrancelhas e cruzando os braรงos com um ar de satisfaรงรฃo.

โ€” Ah, que bom. Okay, eu aceito meu erro. โ€” Cinco finalmente admitiu, soltando um suspiro enquanto desviava o olhar, como se precisasse digerir o sabor amargo da derrota. Ele bufou, a mรฃo indo automaticamente para a cintura. โ€” Eu estava sendo idiota. Nรฃo me importei como deveria com a vida do Harlan. Fiquei focado no apocalipse iminente e... na vida que eu quero ter com vocรช depois que isso acabar. Deixei de lado como as coisas estรฃo para o Viktor. โ€” Sua voz soava cansada, mas sincera.

Celeste relaxou os ombros, antes tรฃo tensos, e sorriu. Um sorriso vitorioso que parecia iluminar a noite.

โ€” Obrigada. Agora vocรช foi menos idiota. โ€” A voz dela era carregada de um sarcasmo suave, mas sua expressรฃo era radiante.

Cinco nรฃo conseguiu conter um sorriso em resposta. Ele a observou caminhar pela calรงada em direรงรฃo aos motociclistas, aquela aura de alegria quase tangรญvel. Era impressionante como vencer uma discussรฃo podia deixรก-la tรฃo feliz. Por um instante, ele cogitou: "Serรก que eu deveria irritรก-la mais vezes sรณ para ter essa visรฃo? Ela nรฃo fica assim nem quando eu trago cafรฉ para ela!" Ele riu consigo mesmo, incrรฉdulo, e se teleportou para o lado dela.

Ele queria provocรก-la, mas algo na forma como ela ainda estava machucada o fez hesitar. Mesmo assim, nรฃo resistiu a uma alfinetada.

โ€” Vocรช รฉ maligna, sabia? โ€” Ele perguntou, fingindo indignaรงรฃo enquanto a acompanhava.

โ€” Eu sou? โ€” Celeste ergueu as sobrancelhas, genuinamente surpresa, antes de lanรงar um olhar descontraรญdo para ele. โ€” Nรฃo acho.

Eles pararam de andar. Ou melhor, Cinco parou, e Celeste acabou imitando-o, confusa. Ele a observava como se visse algo mรกgico, mesmo com os cortes no rosto. Ela era linda, e aquele sorriso convencido sรณ a deixava mais encantadora.

โ€” O que foi? โ€” Ela perguntou, inclinando levemente a cabeรงa, sem entender o olhar intenso dele.

Cinco abriu um sorriso bobo. Como era possรญvel que estivessem brigando hรก poucos minutos? Nem parecia real.

โ€” Quero te beijar. โ€” Ele declarou com a maior naturalidade do mundo. Celeste ficou desconcertada, olhando para os lados e tentando segurar o riso. "Agora ele รฉ direto, รฉ?", pensou, achando graรงa.

โ€” Mas vocรช estรก com a boca cortada โ€” ele continuou, ignorando a reaรงรฃo dela. โ€” E, do jeito que eu te conheรงo, ainda vai demorar mais um pouquinho para nos perdoarmos completamente pela discussรฃo que tivemos, e...

Antes que ele terminasse, ela o interrompeu. Colou seus lรกbios nos dele, um beijo rรกpido e um tanto ardente. Ela fez uma careta por causa do desconforto, mas nรฃo recuou. Quando se separaram, respondeu com uma confianรงa desafiadora:

โ€” Agora vai sarar mais rรกpido.

Cinco soltou uma risada incrรฉdula enquanto a via se afastar com aquele sorriso convencido que sรณ ela sabia dar. Ela balanรงava os braรงos de forma leve, deixando o casaco verde deslizar ligeiramente nas mรฃos enquanto o vento frio soprava. Notando que ele a observava com um olhar preocupado, ela quase revirou os olhos.

โ€” Nem doeu, seu frouxo โ€” disse ela, sem paciรชncia para o cuidado excessivo dele.

Cinco suspirou, derrotado, mas sorriu enquanto retomava o passo ao lado dela. Celeste, por outro lado, parecia ter enterrado a briga no fundo da mente. Tudo o que importava era o fato de ter vencido, e isso elevava seu astral a nรญveis quase insuportรกveis para ele.

Ainda assim, ambos sabiam que os cortes no rosto dela iriam cicatrizar rรกpido. Cinco havia feito as suturas com cuidado, e os ferimentos nรฃo eram fรญsicos no sentido tradicional. Eram a resposta do corpo dela ao poder que carregava, uma forma de aliviar a pressรฃo. Era eficiente, mas doloroso. Quanto mais cortes surgiam, menos ela sentia a ardรชncia excruciante e os sintomas debilitantes. Mesmo assim, o desconforto ainda era brutal, uma dor que ela nรฃo desejaria nem ao pior inimigo.

E ainda assim, ali estavam os dois, caminhando lado a lado, cada um lidando com seus prรณprios demรดnios โ€” mas juntos. Como sempre.

A esquina do Mรฃes da Agonia era um pesadelo. O ar estava impregnado com o cheiro de cigarro, bebidas fortes e, de forma perturbadoramente familiar, um leve traรงo do odor caracterรญstico de Klaus โ€” o que definitivamente nรฃo era um elogio.

As motos enfileiradas ร  frente do bar eram um aviso claro de que eles estavam no lugar certo. Alguns motociclistas, reunidos em pequenos grupos, fumavam e lanรงavam olhares avaliativos na direรงรฃo dos dois. Alguns riram, fazendo comentรกrios maldosos sobre a aparรชncia e, principalmente, a idade deles. Celeste, que atรฉ entรฃo parecia estar de bom humor, comeรงou a demonstrar sinais claros de irritaรงรฃo. A missรฃo nem tinha comeรงado direito, e ela jรก queria que acabasse.

Eles pararam diante da entrada do bar. A porta de madeira parecia tรฃo velha e desgastada quanto o lugar em si. No centro, uma estrela desenhada dava um ar quase cรดmico de ameaรงa. Celeste soltou um suspiro exasperado e, trocando um olhar com Cinco, resmungou:

โ€” Vamos logo com isso.

Cinco entrou primeiro, abrindo a porta sem hesitar. Ao contrรกrio dela, ele parecia mais curioso do que impaciente. O ar ali dentro era abafado, pesado. Eles subiram o pequeno lance de escadas que levava ao salรฃo principal. O ambiente parecia uma versรฃo mal-acabada de uma boate: lรขmpadas amareladas, mรบsica alta e um palco onde alguns mรบsicos tocavam. O espaรงo estava cheio de vozes e risadas, algumas claramente direcionadas a eles. Comentรกrios como "Desde quando tem pirralho por aqui?!" e "Olha sรณ a pinta desses dois!" ecoavam, mas Celeste, mesmo claramente incomodada, se segurou para nรฃo responder.

Os dois atravessaram o lugar com passos rรกpidos. Cinco mantinha os olhos atentos em Celeste, certificando-se de que ninguรฉm a empurrasse ou a machucasse.

Quando chegaram ao outro lado, uma porta chamou sua atenรงรฃo. Era รณbvio que ali dentro estavam as respostas que buscavam. A porta ostentava a inscriรงรฃo "Acesso Exclusivo" de forma quase caricata, mas eficaz para afastar curiosos. Eles trocaram um olhar breve enquanto Celeste desviava das pessoas bรชbadas com uma graรงa quase cรดmica, ainda que visivelmente irritada.

โ€” Sรณ membros โ€” ela comentou, erguendo uma sobrancelha e lanรงando um olhar significativo para Cinco. โ€” Talvez devรชssemos esperar o Pogo sair e falar com ele depois...

โ€” O apocalipse nรฃo vai esperar o Pogo terminar de sair do trabalho. โ€” A resposta de Cinco foi direta, seca, mas inegavelmente lรณgica. Celeste deu de ombros, resignada. "Ele tem razรฃo", pensou.

Cinco tomou a dianteira novamente e abriu a porta. O corredor estreito e mal iluminado parecia ainda mais sufocante que o salรฃo. O cheiro de drogas ilรญcitas era quase palpรกvel. Eles trocaram olhares โ€” Celeste fez uma careta visรญvel de desgosto โ€” antes de seguirem adiante. Ela foi na frente, enquanto Cinco, atento, a seguia de perto.

Ao fim do corredor, um homem, de expressรฃo rรญgida e intimidante, estava sentado enquanto Pogo, concentrado, traรงava uma tatuagem em seu braรงo. O chimpanzรฉ parecia completamente alheio ร  presenรงa deles, focado nos detalhes da arte.

โ€” Quem diria que vocรช teria virado tatuador, hein? โ€” Celeste comentou, com a voz carregada de ironia e um pequeno riso รกcido escapando de seus lรกbios enquanto analisava o ambiente.

Pogo levantou os olhos, franzindo o cenho. A voz soava vagamente familiar, mas ele nรฃo deu muita importรขncia. O capuz de Celeste cobria parte de seu rosto, dificultando a identificaรงรฃo. Ele voltou ร  tatuagem, sem pressa.

Cinco, sempre mais calmo, pousou uma mรฃo carinhosa no ombro dela antes de se dirigir ao chimpanzรฉ:

โ€” Estรกvamos te procurando.

O olhar de Pogo, muito mais rebelde e endurecido do que na outra linha do tempo, pousou neles com uma mistura de desdรฉm e confusรฃo. Ele tirou o cigarro da boca e soltou a fumaรงa no ar antes de estreitar os olhos, claramente sem lembrar quem eram.

โ€” Nรฃo tatuo crianรงas โ€” Pogo disparou, sem nem tentar soar educado.

โ€” ร“timo โ€” Cinco respondeu, dando de ombros com a indiferenรงa de quem tinha assuntos muito maiores em mente. Mesmo assim, no fundo, ele se perguntou se sua versรฃo mais velha na Comissรฃo tinha sido marcada por aquele chimpanzรฉ.

โ€” Nรฃo viemos pra isso โ€” Celeste interveio, sua voz suave, mas carregada de irritaรงรฃo. Seus olhos se estreitaram enquanto observava Pogo. Ele estava absurdamente focado na tatuagem, o que a deixava ainda mais impaciente.

Cinco avanรงou, decidido:

โ€” Estamos aqui porque vocรช e eu temos um amigo em comum. โ€” Pogo continuou tatuando, sequer levantando os olhos. Cinco prosseguiu: โ€” Reginald Hargreeves.

O nome teve o impacto de um trovรฃo. Pogo parou no mesmo instante. Seu olhar endureceu, como se aquele nome tivesse invocado algum fantasma. Ele reclamou, com desdรฉm evidente:

โ€” Seja lรก o que ele quiser, digam a ele que nรฃo estou interessado.

Voltou ao trabalho, mas o ar ficou mais pesado. Celeste percebeu que o chimpanzรฉ a observava com atenรงรฃo crescente, como se tentasse encaixar as peรงas de um quebra-cabeรงa absurdo.

โ€” Acho que vocรช nรฃo entendeu. โ€” Cinco interrompeu, sรฉrio, o tom carregado de um suspense quase teatral. Deixou o silรชncio pairar antes de continuar: โ€” Somos filhos adotivos dele. De outra linha do tempo.

Pogo finalmente olhou para os dois, com uma expressรฃo que oscilava entre a descrenรงa e a curiosidade. Ele parecia ponderar, sua mente correndo em direรงรตes contraditรณrias.

โ€” Outra linha do tempo? โ€” murmurou, confuso, como se tentasse processar a informaรงรฃo.

Celeste suspirou, impaciente. Com um gesto decidido, abaixou o capuz que cobria seu rosto. A luz amarelada da sala revelou suas feiรงรตes, e a reaรงรฃo de Pogo foi imediata. Ele recuou um pouco, murmurando:

โ€” Mas o quรช...?

Ela avanรงou, seu olhar fixo nele.

โ€” Reginald cometeu duas vezes o ato de recriรก-la, e vocรช sabe exatamente de quem estou falando.

O chimpanzรฉ engoliu em seco. Era impossรญvel negar que sabia. A memรณria de Hale era um peso que ele nunca conseguira ignorar. Crescera ao lado dela, sabia o que Reginald havia feito para alcanรงar seus objetivos. Nรฃo queria falar sobre isso, sobre o homem que se tornara obcecado pelo poder de Celeste.

Pogo levantou-se lentamente, comeรงando a guardar seus materiais de tatuagem. Mas antes que Cinco pudesse avanรงar para insistir, um grupo de capangas que aguardava no local deu um passo ร  frente, cercando os dois. Para eles, era รณbvio que Cinco e Celeste eram apenas encrenqueiros atrapalhados.

Cinco nem piscou, mas Celeste franziu o cenho, irritada, recuando um passo. Bufou, exasperada.

โ€” Por mais louco que pareรงa, nรณs dois jรก nos conhecemos! โ€” Cinco tentou, sua voz firme cortando o burburinho. Ele precisava que Pogo ouvisse, mesmo com os capangas se aproximando. โ€” Em 1963. Vocรช era um chimpanzรฉ de fraldas que precisava de uma manicure! โ€” Pogo arqueou as sobrancelhas, mas continuou a se afastar, impassรญvel. Cinco, desesperado, puxou a gola da camisa para mostrar as cicatrizes no pescoรงo. โ€” Tenho a cicatriz pra provar!

Pogo parou por um instante, olhando com o mesmo desdรฉm de antes.

โ€” Se o que estรก dizendo fosse verdade, eu estaria falando com pessoas de mais de sessenta anos. Ele guardou os รบltimos itens e colocou os รณculos escuros no rosto, seu ar irritantemente indiferente voltando. โ€” Seja lรก qual for a pegadinha maluca de vocรชs, nรฃo tenho tempo para isso. Tive um dia muito longo.

Com isso, ele se virou e comeรงou a sair, atravessando o grupo de capangas que agora cercava Celeste e Cinco. Enquanto o chimpanzรฉ se afastava, o clima ficava cada vez mais tenso. Celeste lanรงou um olhar para Cinco, como quem dizia: "E agora?".

โ€” Pogo, vocรช tem que me escutar! โ€” Cinco gritou, mas a voz dele se perdeu no caos que jรก comeรงava a se formar.

โ€” Tรก na hora de voltar pra mamรฃe, moleque โ€” um dos homens debochou, bloqueando a saรญda com um sorriso cรญnico.

O grupo estava perigosamente prรณximo agora, e Celeste sentia o desconforto crescendo a cada segundo. Mas o estopim veio quando um dos homens agarrou seu braรงo com forรงa absurda. Ela deixou escapar um gemido surpreso, quase esganiรงado, enquanto ele apertava exatamente onde um de seus cortes estava. A dor foi aguda e instantรขnea.

Cinco viu aquilo, e foi como acender uma bomba. Ele avanรงou com fรบria. Num piscar de olhos, estava diante do homem, e antes que alguรฉm pudesse reagir, desferiu um soco certeiro no rosto dele.

โ€” Ela estรก machucada, seu imbecil! โ€” Cinco rugiu, sua voz carregada de raiva.

Mas o golpe foi o gatilho que o resto do grupo precisava. Eles se aproximaram, os rostos jรก exibindo intenรงรตes claras de vinganรงa.

โ€” A gente tem que ir agora! โ€” Celeste gritou, irritada, tentando ser racional no meio da confusรฃo, puxando o braรงo dele. โ€” Isso nรฃo foi nada! Vamos!

Sem perder tempo, Cinco agarrou Celeste pela cintura, e em um instante, eles desapareceram.

Reapareceram do lado de fora, a respiraรงรฃo dos dois acelerada. Celeste segurava o braรงo onde o homem a havia machucado. A dor latejava, e ela sabia que talvez um dos pontos tivesse se rompido, mas nรฃo havia tempo para pensar nisso.

Do outro lado da rua, Pogo jรก estava longe, sua moto rugindo enquanto ele se afastava rapidamente. Celeste soltou um palavrรฃo baixo, frustrada, enquanto seus olhos buscavam desesperadamente uma soluรงรฃo.

โ€” Droga... โ€” ela murmurou, pensando rรกpido, mas sua mente parecia um borrรฃo. Entรฃo, algo chamou sua atenรงรฃo: as motos encostadas prรณximas a eles. Ela apertou os lรกbios. Nรฃo era uma escolha ideal, mas era tudo o que tinham. "Bem, nรฃo temos escolha", ela pensou, e entรฃo, saiu correndo em direรงรฃo ร s motos.

โ€” O que vocรช estรก...? โ€” Cinco comeรงou, o tom carregado de confusรฃo. Ele franziu o cenho, observando Celeste mexer na moto. Sรณ entendeu o que ela fazia quando viu as faรญscas danรงarem entre seus dedos, e uma descarga elรฉtrica pulsar pelo veรญculo, fazendo o motor roncar com vida. โ€” Bem pensado.

Sem mais perguntas, Cinco se teleportou atรฉ ela, subiu na moto com agilidade, claramente decidido a seguir o plano improvisado. Foi tudo muito rรกpido. Ele se ajeitou no assento e, em seguida, Celeste subiu atrรกs dele, envolvendo a cintura dele com os braรงos para se segurar.

O motor rugiu alto, e o caos comeรงou. Os homens prรณximos gritaram, furiosos ao perceberem o roubo, mas foram completamente ignorados.

No segundo seguinte, Cinco girou o acelerador e a moto disparou. O solavanco inicial quase tirou Celeste do assento, um frio intenso subindo por sua espinha.

โ€” Vocรช jรก dirigiu uma moto antes? โ€” ela perguntou, a voz quase engolida pelo barulho do motor e o vento cortante.

โ€” Nunca! โ€” Cinco respondeu, meio preocupado, mas determinado. โ€” Mas isso nรฃo deve ser muito difรญcil, nรฉ?

A moto ziguezagueava um pouco nos primeiros metros, enquanto Cinco se ajustava ร  direรงรฃo, mas rapidamente ele conseguiu estabilizรก-la. Celeste segurou-se mais firme, tentando nรฃo pensar no fato de que a vida deles estava literalmente nas mรฃos de alguรฉm que nunca havia pilotado uma moto antes. Mesmo assim, ela confiou no potencial dele. "Cinco aprende rรกpido".

๏ฝขยท ยท โ€ข โ€ข โ€ข โ›ˆ๏ธŽ โ€ข โ€ข โ€ข ยท ยท๏ฝฃ

Cinco dirigiu pela madrugada inteira, seguindo a moto de Pogo pelas estradas secundรกrias atรฉ os primeiros raios de sol comeรงarem a iluminar o cรฉu. O cenรกrio ao redor, com รกrvores altas cercando a estrada e animais selvagens se movimentando pela floresta, trouxe uma atmosfera quase tranquila ร  jornada, apesar do cansaรงo crescente. Quando finalmente chegaram a uma trilha de terra seca, o trajeto ficou mais รกspero, e as pedras sob os pneus fizeram a moto tremer desconfortavelmente.

Durante a viagem, nรฃo houve muitas conversas, apenas alguns gritos ocasionais de Cinco, como: "Vocรช estรก bem?".

Celeste respondia com um aceno ou um resmungo qualquer. Ela nรฃo estava assustada; confiava plenamente na habilidade improvisada de Cinco em conduzir. Na verdade, queria que ele fosse mais rรกpido, mas ele claramente evitava qualquer coisa que pudesse colocรก-la em risco.

Quando finalmente pararam, Pogo jรก estacionava sua moto diante de um trailer rodeado por รกrvores. O lugar tinha um charme simples e aconchegante, embora a recepรงรฃo nรฃo fosse exatamente calorosa. Uma mulher, sentada em um banco prรณximo, lia um livro enquanto fumava. Ao notar a dupla, ela levantou os olhos e franziu o cenho, claramente incomodada com os novos visitantes.

Tirando o cigarro da boca, a mulher observou com um olhar crรญtico enquanto Celeste descia da moto, ajeitando suas roupas amarrotadas. A viagem longa e desconfortรกvel havia deixado seus cortes ainda mais doloridos, e ela mal conseguia esconder o incรดmodo. Cinco, por outro lado, desceu ignorando a situaรงรฃo e os amassados nas prรณprias roupas.

A mulher nรฃo demorou a cortar o silรชncio.

โ€” Posso ajudar? โ€” perguntou, com uma voz rouca e nada acolhedora.

โ€” Precisamos falar com o Pogo โ€” Cinco respondeu direto, sem rodeios.

Ela estreitou os olhos, blefando com uma expressรฃo cรญnica.

โ€” Nรฃo tem nenhum Pogo aqui, amor.

Celeste revirou os olhos e soltou um suspiro de pura impaciรชncia antes de disparar:

โ€” Com todo o respeito, seguimos ele a noite inteira. Tรด sentindo a energia dele daqui de fora, sua mentirosa-

Mas antes que pudesse terminar, Cinco a interrompeu, puxando-a para evitar que a discussรฃo escalasse.

Eles comeรงaram a caminhar em direรงรฃo ao trailer, ignorando a mulher. No entanto, ela se levantou, largando o livro de lado e segurando o cigarro com firmeza nos dedos.

โ€” Eu sugiro que vocรชs saiam da minha propriedade antes que eu chame o conselho tutelar โ€” ameaรงou, cruzando os braรงos enquanto tragava calmamente.

O ambiente ficou ainda mais tenso, mas, para a sorte dos dois, Pogo apareceu na porta do trailer, sua voz grave e calma cortando o clima hostil:

โ€” Tรก tudo bem, Tammy. Deixe eles entrarem.

Tammy suspirou alto, claramente contrariada, e olhou para Pogo como se dissesse "vocรช vai se arrepender disso".

Cinco e Celeste trocaram um olhar cรบmplice e cheio de ironia. Cinco abriu um sorriso debochado, enquanto Celeste balanรงou a cabeรงa em provocaรงรฃo, ambos claramente se divertindo com a situaรงรฃo.

Sem mais delongas, atravessaram o quintal, triunfantes, mas ainda tensos. Mesmo tendo superado os desafios da viagem e a resistรชncia inicial de Tammy, sabiam que o verdadeiro teste ainda estava por vir. Pogo nรฃo era exatamente uma figura previsรญvel, e aquela linha do tempo continuava a surpreendรช-los com suas reviravoltas.

Cinco abriu a porta do trailer โ€” que Pogo havia fechado assim que entrou โ€” e fez um gesto para Celeste passar primeiro. O interior do local era simples, mas aconchegante. A luz natural entrava pelas pequenas janelas, iluminando o revestimento de madeira e as plantas decorativas espalhadas perto da pia. Ainda assim, o espaรงo estreito e o cheiro forte de drogas pairando no ar fizeram Celeste torcer o nariz. "Definitivamente, eu odiaria morar num lugar assim", pensou.

Os olhos dos dois logo se fixaram na mesinha no canto, perfeitamente instalada para caber no espaรงo reduzido do trailer. Pogo estava sentado ali, com um copo de whisky na mรฃo e um olhar curiosamente avaliador, como se tentasse decifrar os dois intrusos.

Celeste se sentou ร  frente dele, escolhendo o assento prรณximo ร  janela. Cinco tomou o lugar ao lado dela, enquanto Tammy entrava novamente no trailer. Sem dizer uma palavra, a mulher fechou a porta atrรกs de si e afundou-se no sofรก, voltando a folhear seu livro com indiferenรงa ensaiada, como se fosse apenas mais um dia comum.

O silรชncio era desconfortรกvel, quase sufocante. Um pequeno "clique" quebrou a tensรฃo, fazendo os dois viajantes trocarem um olhar rรกpido e apreensivo. Pogo estava armado. Era รณbvio que ele mantinha uma arma escondida sob a mesa, um aviso silencioso de que nรฃo estava para brincadeiras.

โ€” Ou vocรชs sรฃo burros, ou estรฃo desesperados โ€” declarou o chimpanzรฉ, com a voz grave e carregada de curiosidade desconfiada. Ele estreitou os olhos, enquanto Celeste soltava um suspiro tenso. โ€” Qual dos dois?

Cinco bufou baixinho e, sem dizer nada, retirou a pele tatuada do bolso do paletรณ. Jogou-a sobre a mesa com toda a delicadeza de quem nรฃo estava disposto a perder tempo.

โ€” Me diz vocรช.

โ€” Provavelmente a segunda opรงรฃo โ€” Celeste resmungou, irรดnica, enquanto se ajeitava no assento e soltava uma lufada cansada.

Pogo pegou o pedaรงo de pele com uma expressรฃo enojada, franzindo o rosto ao constatar o que era. Ele alternou o olhar entre Celeste e Cinco, visivelmente confuso.

โ€” Isso parece ser um trabalho meu โ€” murmurou, largando o pedaรงo de pele de volta na mesa com um dar de ombros despreocupado. โ€” Mas eu nunca fiz essa tatuagem.

โ€” Ainda nรฃo fez โ€” corrigiu Celeste, com a voz firme.

Pogo estreitou os olhos para ela, antes de Cinco completar, com sua habitual seriedade:

โ€” Eu arranquei do meu eu de cem anos.

O chimpanzรฉ soltou uma risadinha cรญnica, balanรงando a cabeรงa como se achasse a histรณria absurda demais.

โ€” Ah, entรฃo vocรชs sรฃo desesperados โ€” concluiu, com aquele tom de desdรฉm misturado com um toque de diversรฃo. Ele puxou a garrafa de whisky para perto. โ€” Whisky?

Cinco e Celeste se entreolharam. O garoto deu de ombros e arrastou um copinho para si. Celeste, por outro lado, recusou discretamente. Nรฃo tinha รขnimo para beber naquela situaรงรฃo.

โ€” Vocรช tambรฉm estaria, se soubesse que o universo todo estรก em risco โ€” Cinco retrucou, lanรงando um olhar incisivo para Pogo.

O chimpanzรฉ ficou em silรชncio por um momento, balanรงando o whisky em seu copo enquanto sua expressรฃo endurecia.

โ€” Entรฃo aconteceu โ€” murmurou, com a voz carregada de uma melancolia que ninguรฉm esperava. Ele respirou fundo, guardando a arma que segurava sob a mesa, como se admitisse que nรฃo havia sentido em ameaรงรก-los mais.

Celeste ajeitou-se, apoiando os braรงos na mesa com cuidado para nรฃo agravar a dor de seus cortes. O clima continuava tenso, mas havia uma sensaรงรฃo no ar de que, finalmente, estavam comeรงando a se entender.

Pogo, percebendo que aquele casal sabia muito mais do que aparentava e que nรฃo estavam brincando em serviรงo, decidiu ajudรก-los. O chimpanzรฉ comeรงou a remexer em uma pilha de quinquilharias ao lado da mesa, claramente irritado com a bagunรงa que dificultava sua busca.

โ€” Ah, aqui estรก โ€” murmurou, como se estivesse se repreendendo. Com um gesto brusco, puxou um livro de desenhos e o jogou na mesa, bem em frente aos dois. Ele folheou rapidamente atรฉ encontrar a pรกgina certa. โ€” Parece familiar? โ€” perguntou, girando o livro para que pudessem ver.

Cinco pegou o pedaรงo da tatuagem, colocando-o ao lado dos desenhos. Seus olhos analisaram cuidadosamente a tatuagem e os rabiscos. Eram sรญmbolos desconexos, mas que, unidos, formavam algo peculiar. Estranho, para dizer o mรญnimo.

โ€” Reggie era obcecado por esses sรญmbolos โ€” explicou Pogo, dando de ombros com uma expressรฃo casual. โ€” ร‰ um selo. Um sรญmbolo que, supostamente, teria poderes mรกgicos.

Cinco arqueou uma sobrancelha, e Celeste deixou escapar um riso abafado, claramente debochada.

โ€” O papai acreditava em ciรชncia, fatos โ€” Cinco rebateu, revirando os olhos. โ€” Eu nรฃo respeitava muito o velhote, mas respeitava isso. Ele detestava qualquer tipo de palhaรงada. Para ele, tudo tinha que ter uma explicaรงรฃo racional.

โ€” Pode ser, mas ele chamava isso de Projeto Oblivion โ€” continuou Pogo, com outro dar de ombros, como se estivesse apenas jogando as informaรงรตes na mesa. Informaรงรตes que, por sorte, eram exatamente o que o casal precisava. Celeste lanรงou um olhar significativo para Cinco antes de perguntar com cautela:

โ€” E o que exatamente isso significa? O que sabe sobre esse projeto?

โ€” Precisamos de mais detalhes โ€” Cinco insistiu, a voz carregada de urgรชncia. Para ele, aquilo era como encontrar uma pista crucial em um quebra-cabeรงa impossรญvel. Depois que sua outra versรฃo se recusou a ajudar, restava torcer para que Pogo completasse as lacunas.

O chimpanzรฉ suspirou, sua expressรฃo ficando sombria. Olhou para suas mรฃos, pensativo, antes de falar:

โ€” Era uma missรฃo kamikaze. Ele estava treinando as crianรงas da Sparrow, sabendo que talvez nunca mais voltassem. E ainda teve aโ€ฆ Celeste. โ€” O nome foi pronunciado com um peso que gelou o ambiente. Ambos sabiam que ele se referia ร  versรฃo da Sparrow, nรฃo ร  garota que estava ali com eles. โ€” Todas aquelas cirurgias desnecessรกriasโ€ฆ Por isso dei os remรฉdios para as crianรงas. Para protegรช-las dele โ€” completou Pogo, o tom agora quase melancรณlico.

Cinco, incrรฉdulo, soltou uma risada sarcรกstica.

โ€” O meu irmรฃo zรฉ-droguinha conseguiu manter ele sรณbrio. Vai entender.

Celeste, ainda processando tudo, murmurou, sua voz carregada de emoรงรฃo:

โ€” Entรฃoโ€ฆ o papai nunca nos falou disso porqueโ€ฆ estรกvamos separados. Ben morreu, vocรช foi embora, e crescemos revoltados. A Sparrow foi a uniรฃo que nunca tivemos. Nossa visitinha em 1963 fez com que ele tentasse consertar tudo o que deu errado conosco. Sรณ para dar continuidade ao projeto.

โ€” Bingo! โ€” Cinco exclamou, com um misto de ironia e desgosto. O sarcasmo nรฃo escondia o incรดmodo com todas aquelas verdades amargas.

Pogo fechou o livro com um estrondo, encarando-os com seriedade.

โ€” O Projeto Oblivion estรก recomeรงando. E todos vocรชs estรฃo em perigo.

A voz do chimpanzรฉ era firme, implacรกvel, mas nรฃo havia traรงo de hesitaรงรฃo. Era a verdade nua e crua, e eles teriam que lidar com ela.

Cinco permaneceu em silรชncio por alguns segundos, fitando a mesa enquanto levava o copo de whisky aos lรกbios. O silรชncio era denso, quase dramรกtico, enquanto Pogo fazia o mesmo. Celeste, por sua vez, observava os pequenos cortes em seus dedos, perdida em pensamentos. O pai deles era definitivamente um lunรกtico. Cinco desviou o olhar para ela, notando sua expressรฃo sรฉria. Inconscientemente, fez um leve bico enquanto refletia sobre o que estava prestes a fazer e como ela reagiria.

โ€” Entรฃo, eu devia... โ€” comeรงou, quebrando o silรชncio e atraindo de imediato a atenรงรฃo dela. โ€” Fazer a tatuagem e completar o loop.

Celeste arregalou os olhos e instintivamente colocou a mรฃo no braรงo dele, a voz saindo firme, embora seu coraรงรฃo implorasse para ele mudar de ideia.

โ€” Vocรช tem certeza disso? โ€” perguntou, tentando esconder o nervosismo. โ€” Achei que nรฃo quisesse repetir toda a histรณria da sua outra versรฃo.

Cinco deu de ombros, levantando-se do assento com uma tranquilidade irritante.

โ€” Seja lรก o que aconteรงa, eu sรณ vim atรฉ o Pogo por causa da tatuagem. Se isso vai ajudar de alguma forma, melhor deixar uma pista para minhas futuras versรตes passadas que passarรฃo por aqui โ€” explicou, como se fosse รณbvio.

Celeste franziu o cenho, exasperada. Bem, pelo menos a tatuagem nรฃo era tรฃo horrรญvel... e, convenhamos, nรฃo tinha como deixar ele mais feio.

Pogo, jรก acostumado com o caos, levantou-se, pronto para o trabalho. Tammy, que atรฉ entรฃo estava concentrada em um livro no sofรก, se moveu silenciosamente para dar espaรงo. Cinco caminhou atรฉ o lugar recรฉm-desocupado e se sentou com a confianรงa de quem sabia exatamente o que estava fazendo โ€” mesmo que nรฃo soubesse.

Celeste nรฃo conseguiu tirar os olhos dele. Primeiro, ele tirou o blazer com um movimento casual, depois o colete, a gravata e, por fim, a camisa social branca. A cada peรงa que saรญa, era como se o ar ficasse mais denso. Ele percebeu os olhares dela, mas simplesmente ignorou. E Celeste... bem, de repente, a ideia da tatuagem parecia incrivelmente interessante. Talvez atรฉ demais para nรฃo ser apreciada.

๏ฝขยท ยท โ€ข โ€ข โ€ข โ›ˆ๏ธŽ โ€ข โ€ข โ€ข ยท ยท๏ฝฃ

A viagem de volta ao hotel foi surpreendentemente tranquila, especialmente se comparada ร  perseguiรงรฃo alucinada a Pogo pelas estradas. O dia estava claro, e, embora Cinco estivesse visivelmente tenso com os carros ao redor, conseguiu dirigir muito bem. Talvez atรฉ bem demais, considerando o histรณrico de caos.

Quando chegaram ao hotel, estavam exaustos. Celeste, apesar dos cortes pelo corpo, sentia-se um pouco melhor. Claro, doรญa sempre que algo encostava nos ferimentos, mas agora a dor era suportรกvel.

Logo na entrada, deram de cara com Diego, que estava estranho. Falou algo com: โ€œO Stan sumiu. Nos ajudem a procurarโ€. Ele parecia... preocupado? Para alguรฉm que vivia dizendo que Stanley nรฃo era seu filho biolรณgico, Diego estava, no mรญnimo, empenhado demais em encontrรก-lo.

Celeste mal teve tempo de processar essa preocupaรงรฃo inesperada porque notou algo alarmante: a mรฃo esquerda de Diego estava toda enfaixada, e, mesmo com as bandagens, era evidente que ele havia perdido os dois รบltimos dedos. Aqueles mesmos dedos que, durante o ataque de Viktor ร  Umbrella, ela tinha esmagado.

Ela atรฉ chegou a perguntar, curiosa, o que havia acontecido com os dedos dele. Diego, porรฉm, ignorou a pergunta, desviando o assunto com a urgรชncia de quem tinha coisas maiores em mente. Sua prioridade era encontrar Stanley, e qualquer outra conversa parecia irrelevante.

Agora, todos โ€” Celeste, Cinco, Diego e Lila โ€” estavam na Suรญte do Bรบfalo Branco, a mais extravagante do hotel. Era um espaรงo peculiar: paredes cor-de-rosa, tapetes brancos, uma quantidade absurda de quadros, e, claro, o destaque da decoraรงรฃo, uma cabeรงa de bรบfalo presa ร  parede. Mas o que realmente chamava atenรงรฃo era uma porta colorida, lacrada como se guardasse um segredo perigoso. A suรญte era infinitamente melhor do que os quartos simples e abarrotados de quinquilharias que o grupo vinha ocupando.

No entanto, ninguรฉm estava ali para admirar a decoraรงรฃo. Todos procuravam Stanley, que parecia ter evaporado.

โ€” O que vocรช tรก fazendo?! โ€” Lila exclamou, em puro desespero, observando Diego vasculhar o quarto com uma intensidade descontrolada. โ€” O Stanley jรก era! A gente tem que aceitar! โ€” ela gritou, tentando trazรช-lo ร  razรฃo.ย 

โ€” Olha a chaminรฉ! โ€” Diego respondeu, ignorando-a completamente enquanto procurava nos lugares mais improvรกveis.

โ€” Ele nรฃo tรก na droga da chaminรฉ! O Kugelblitz pegou ele! โ€” Lila rebateu, praticamente berrando.

Os dois discutiam como se fossem crianรงas brigando por algo perdido, enquanto Cinco e Celeste se entreolhavam, perplexos com o estado emocional de Diego. Ele estava quase irreconhecรญvel, tomado por um misto de desespero e culpa.

Mas o que tinha realmente acontecido? Bem, tudo girava em torno daquela porta colorida. Horas antes, ela estava entreaberta e irresistivelmente tentadora. Quando Diego e Lila entraram, encontraram um corredor iluminado e surreal. Parecia o prรณprio hotel, mas com tudo virado de cabeรงa para baixo.

"Exatamente como o Segundo Mundo de Coraline", Diego explicara mais cedo, referindo-se a um filme infantil, para o alรญvio de Celeste, que valorizou a simplicidade da comparaรงรฃo.

Lรก dentro, ao tocar o sino da recepรงรฃo, uma criatura apareceu do nada, e o resultado foi a perda de dois dedos de Diego. Quando finalmente saรญram daquele lugar e trancaram a porta, encontraram Stanley, calmamente bebendo milk-shake, alheio ao caos que os outros haviam enfrentado. Mas a tranquilidade durou pouco. Outra onda do Kugelblitz atingiu o hotel com forรงa, desintegrando o garoto diante dos olhos deles.

โ€” E de quem รฉ a culpa?! Foi vocรช que trouxe ele pra cรก! โ€” Diego gritou, apavorado, enquanto apontava para Lila.

No chรฃo da suรญte, o milk-shake de Stan era tudo o que restava dele.

Desde que chegaram, Celeste e Cinco mal conseguiam lidar com o nervosismo sufocante de Diego. Nรฃo era comum vรช-lo tรฃo abalado, ainda mais por alguรฉm que ele afirmava nรฃo ser seu filho.

Enquanto os outros discutiam e procuravam pistas, Celeste se viu hipnotizada pela porta colorida. Era exatamente como em suas visรตes. Tocando os detalhes da superfรญcie, um calafrio percorreu sua espinha. Algo naquela porta parecia conectado a ela de uma maneira inexplicรกvel. Loucura ou nรฃo, era impossรญvel ignorar a sensaรงรฃo.

Por que ela teria uma visรฃo daquilo? Da morte de Stan? Suas visรตes geralmente eram sobre coisas realmente importantes โ€” nรฃo que ela estivesse menosprezando a morte do garoto, claro. Mas, seguindo essa lรณgica, ela precisaria ter uma visรฃo para cada pessoa engolida pelo Kugelblitz. E isso definitivamente nรฃo fazia sentido.

โ€” Parabรฉns. Vocรชs dois sรฃo pais mais ou menos horrรญveis โ€” Cinco alfinetou, com o tom levemente irรดnico enquanto tentava acalmar a discussรฃo entre Diego e Lila, que parecia cada vez mais caรณtica. Apesar de estar, aparentemente, alheio ร  bagunรงa, Cinco sabia exatamente o que estava acontecendo. Celeste havia contado a ele sobre sua visรฃo, mas, como sempre, ele ainda parecia nรฃo ter assimilado completamente a gravidade do que ela descrevera. โ€” Dรก pra focar aqui agora? ร“timo. Como essa porta abriu antes?

โ€” Eu nรฃo sei. Jรก estava meio aberta โ€” Diego respondeu, com um dar de ombros despreocupado, embora seu cenho franzido denunciasse alguma tensรฃo.

โ€” Meio aberta, Didi? โ€” Celeste rebateu, carregando sarcasmo em cada sรญlaba e deixando escapar um risinho debochado. โ€” Isso parece a gente tentando escapar das broncas do papai quando รฉramos crianรงas.

โ€” Sรฉrio, Diego. Vocรช devia ter sido engenheiro. Um talento desperdiรงado. โ€” Cinco acrescentou, ainda mais รกcido, enquanto Celeste se desencostava da porta e se aproximava lentamente dos irmรฃos.

Lila, exasperada, os interrompeu:

โ€” Por que vocรชs dois querem ir lรก? โ€” perguntou, olhando para Cinco e Celeste, claramente alarmada. โ€” Sรณ tem sushi e morte lรก dentro!

โ€” Duas coisas maravilhosas pra nossa situaรงรฃo atual โ€” Celeste ironizou, erguendo as sobrancelhas com um olhar falso de empolgaรงรฃo.

Cinco, sempre o pragmรกtico, estreitou os olhos antes de dar de ombros e comeรงar sua explicaรงรฃo:

โ€” Quando encontramos o futuro eu no bunker da Comissรฃo, ele me avisou sobre o Oblivion. E o Pogo-

Essa foi a deixa para Diego, que, como esperado, perdeu o fio da meada.

โ€” Espera aรญ! O Pogo tรก vivo? โ€” Ele se aproximou abruptamente, a voz carregada de confusรฃo e um toque de incredulidade, como se tudo estivesse se transformando em um caos ainda maior do que jรก era.

โ€” Um Pogo diferente, mas sim โ€” Cinco respondeu, sem se abalar, como se fosse a coisa mais normal do mundo.

โ€” Traficante, tatuador e muito malvado โ€” Celeste acrescentou, balanรงando a cabeรงa com seriedade teatral. Cinco apenas fez um gesto discreto, indicando que ela estava absolutamente certa, e continuou:

โ€” O macaco disse que o papai passou anos treinando os Sparrows โ€” ele apontou com o polegar para a porta colorida โ€” pra algum tipo de missรฃo super secreta em...

โ€” Oblivion? โ€” Lila completou, erguendo uma sobrancelha. Apesar de estar familiarizada com as pistas da Comissรฃo, o quebra-cabeรงa ainda era nebuloso para ela.

โ€” Exatamente. E aรญ a gente volta pra cรก e descobre que vocรชs dois, ISTs ambulantes, jรก estiveram lรก dentro. Tudo aponta para Oblivion. Temos que entrar. โ€” Cinco finalizou com determinaรงรฃo, a voz carregada de excitaรงรฃo, como se a ideia de explorar o desconhecido fosse irresistรญvel.

Mas Celeste nรฃo estava nem um pouco convencida.

โ€” Nรฃo, Cinco. Espera aรญ! โ€” ela exclamou, a incredulidade estampada no rosto. A curiosidade a corroรญa, claro. Se fosse necessรกrio, ela entraria sem hesitar. Mas deixar Cinco entrar? Fora de questรฃo. โ€” O seu prรณprio eu disse que no Oblivion vocรช perde o braรงo, e vocรช estรก disposto a entrar lรก mesmo assim? Vocรช tรก maluco?!

Ele ergueu uma sobrancelha, soltando um suspiro resignado, jรก antecipando o sermรฃo de preocupaรงรฃo. Afinal, era tรฃo previsรญvel quanto inevitรกvel.

โ€” ร‰, de jeito nenhum! โ€” Lila cortou, balanรงando a cabeรงa com firmeza.

โ€” Nรฃo vai rolar! โ€” Diego reforรงou, a determinaรงรฃo queimando em sua voz.

Cinco soltou um suspiro pesado, claramente cansado da resistรชncia. Por dentro, ele jรก comeรงava a planejar entrar lรก sozinho, sรณ para provar que conseguia se virar sem ninguรฉm.

โ€” A gente mal escapou com vida! โ€” Lila exclamou, incrรฉdula.

โ€” Ah รฉ? E daรญ? โ€” Cinco respondeu, com um dar de ombros tรฃo indiferente que era quase irritante. Sua falta de preocupaรงรฃo com o fato de Diego ter perdido dois dedos por causa de uma criatura bizarra jรก estava comeรงando a incomodar Celeste. โ€” Isso vai alรฉm dos dois bonitinhos.

Diego bufou, nรฃo conseguindo segurar o sarcasmo.

โ€” Falou o cara que tem todos os dedos. Nรฃo fiquei assim por "bater umazinha" โ€” ele rebateu, gesticulando exageradamente com a mรฃo enfaixada, cheio de ironia. โ€” Eu fui pra lรก e perdi os dedos pra uma coisa com uma faca numa corrente!

โ€” Ai, que dรณ โ€” Cinco debochou, o tom tรฃo despreocupado que quase dava vontade de socรก-lo.

โ€” Preocupanteโ€ฆ โ€” Celeste murmurou, franzindo o cenho enquanto tentava processar a descriรงรฃo surreal de Diego.

Lila, por sua vez, nรฃo perdeu a chance de provocar:

โ€” O Diego pode ser 90% mala e 10% gostosinho, mas ele tรก certo sobre o Oblivion. โ€” A piada escapou com aquele tom inconfundรญvel dela, e Celeste nรฃo conteve um sorrisinho discreto, embora tenha arqueado as sobrancelhas em surpresa com a classificaรงรฃo.

โ€” A gente nรฃo vai pra lรก sรณ porque vocรช quer, Cinco โ€” Lila concluiu, cheia de atitude, como se tivesse fechado a discussรฃo.

Mas, antes que pudesse saborear a vitรณria, Luther apareceu ร  porta, de mรฃos dadas com Sloane. A entrada dele foi dramรกtica e, no mรญnimo, inesperada.

โ€” Que bom, porque vocรชs vรชm com a gente. โ€” Sua voz tinha uma convicรงรฃo calma, mas inegรกvel.

Celeste piscou, confusa, observando as mรฃos entrelaรงadas de Luther e Sloane. "Uรฉ...?", pensou, tentando entender o que tinha perdido para os dois estarem tรฃoโ€ฆ prรณximos?

Luther se apoiou no batente da porta, parecendo satisfeito por ter chegado no momento perfeito para virar o jogo.

โ€” Ah, isso deve ser interessante โ€” Cinco resmungou, revirando os olhos, enquanto cruzava os braรงos. Ele parecia tรฃo surpreso quanto Celeste ao ver o novo casal. Celeste, sem pensar muito, se aproximou e cruzou o braรงo ao de Cinco, de forma quase instintiva. Ele nรฃo se mexeu, ciente dos cortes dela e tentando, inconscientemente, garantir que ela ficasse o mais confortรกvel possรญvel. โ€” Pra onde? โ€” Cinco perguntou, o tom carregado de desconfianรงa e tรฉdio, como se jรก soubesse que a resposta ia ser mais uma bagunรงa.

โ€” Pra Sparrow Academy.

โ€” Por qual motivo? โ€” Celeste perguntou, arqueando uma sobrancelha, o tom carregado de curiosidade e um leve ceticismo.

โ€” Nรฃo importa, Celly. โ€” Luther suspirou, parecendo jรก cansado da necessidade de justificar tudo. โ€” O mundo tรก acabando. Tรก na hora de deixarmos essa palhaรงada de lado e trabalharmos juntos contra o Kugelblitz.

O argumento de Luther pairou no ar, enquanto os quatro dentro da Suรญte do Bรบfalo Branco estreitaram os olhos, processando o que ele acabara de dizer.

โ€” ร‰? E se nรฃo rolar? โ€” Diego retrucou, levantando uma sobrancelha em desafio, como se quisesse testar a confianรงa de Luther.

Mas Lila, surpreendentemente, parecia mais resignada do que o habitual. Ela deu de ombros, com uma expressรฃo quase impassรญvel.

โ€” O Stanley nรฃo vai ser o รบltimo de nรณs a sumir โ€” afirmou, o tom misturando aceitaรงรฃo e um toque de amargura.

Cinco, como sempre, foi o primeiro a agir. Ele deixou o quarto sem nem olhar para trรกs, rompendo o contato com o braรงo de Celeste de forma prรกtica e direta. Mas antes de ir totalmente, lanรงou a ela um olhar significativo, como se dissesse: "Vamos logo."

Celeste suspirou. Nรฃo tinha grandes problemas com os Sparrows. Claro, eram insuportรกveis na maior parte do tempo, mal-educados e extremamente egocรชntricos. Mas, com um pouco de paciรชncia e simpatia, talvez fossem mais tolerรกveis. Alรฉm disso, sua outra versรฃo vivia lรก โ€” uma versรฃo que, para sua surpresa, ela achava genuinamente interessante e... legal.

Sem muito debate interno, ela foi a segunda a seguir Luther, dando de ombros para o resto enquanto decidia que, se o mundo ia acabar, ela pelo menos faria parte do time que tentava evitar o desastre.

๏ฝขยท ยท โ€ข โ€ข โ€ข โ›ˆ๏ธŽ โ€ข โ€ข โ€ข ยท ยท๏ฝฃ

Estar novamente na casa onde cresceram era um misto de nostalgia e dor para os Umbrellas. A estrutura fรญsica era familiar, mas faltava alma. Nรฃo havia traรงos das memรณrias que carregavam consigo. Cada canto parecia zombar deles, lembrando de um passado que, naquela linha do tempo, jamais existiu.

A lareira evocava os aniversรกrios compartilhados ao redor de seu calor. A mesa fazia lembrar dos jantares silenciosos, cheios de tensรฃo e olhares furtivos. E o corrimรฃo? Esse era uma cรกpsula do tempo, trazendo de volta risadas enquanto desciam escorregando, desafiando as regras rรญgidas do pai. Mas, agora, tudo aquilo parecia apenas uma miragem, um eco distante de um tempo que sรณ existia em suas lembranรงas.

Grace andava pela sala oferecendo biscoitos. Seu estado, no entanto, chamou a atenรงรฃo de todos. O vazio no lugar de um dos olhos e sua postura frรกgil eram perturbadores. Era difรญcil nรฃo pensar: a falta de amor dos Sparrows a transformou nisso? Para os Umbrellas, Grace sempre foi mais do que um robรด. Ela foi uma figura materna em meio ao caos de suas infรขncias. Agora, vรช-la reduzida a uma simples governanta era doloroso.

โ€” ร‰ um prazer te conhecer. โ€” Lila quebrou o silรชncio, enchendo as mรฃos de biscoitos com a casualidade de quem nรฃo sentia o peso daquele momento.

Enquanto isso, Celly estava inquieta. Celeste, a da Sparrow Academy, ainda nรฃo havia aparecido. Era difรญcil nรฃo se perguntar como ela estaria lidando com as mortes dos irmรฃos. Celly sabia que nรฃo tinha culpa, mas o desconforto permanecia.

Diego, no entanto, nรฃo conseguia tirar os olhos de Grace. Ele fez um gesto em direรงรฃo ao prรณprio olho, tentando, sem palavras, entender o que havia acontecido. Luther, sentado prรณximo, inclinou-se e sussurrou:

โ€” Ela arrancou o prรณprio olho.

โ€” Como?! โ€” Diego reagiu, mas antes que pudesse se aprofundar no assunto, a chegada de outra figura desviou o foco.

โ€” Bem-vindos. โ€” Fei entrou na sala, carregando sua aura usual de desdรฉm. Para Celly, Fei era a segunda mais rabugenta entre os Sparrows, ficando atrรกs apenas de Ben. Ainda assim, toda aquela educaรงรฃo e cortesia soavam suspeitas. โ€” Fiquem ร  vontade.

Allison, no entanto, nรฃo estava interessada em cordialidade. Amargurada desde que retornaram ao futuro, murmurou, cheia de irritaรงรฃo:

โ€” Vadia, essa casa รฉ nossa.

Celly sentiu o impulso de revirar os olhos. A falta de educaรงรฃo dos irmรฃos era quase embaraรงosa. Fei, obviamente, nรฃo ia deixar aquele comentรกrio passar batido. Jรก preparava-se para uma resposta ร  altura quando Luther, em sua tรญpica ingenuidade, tentou desviar a tensรฃo:

โ€” Jujuba? โ€” Ele ofereceu com um sorriso desajeitado, erguendo o pacotinho como se fosse um presente de paz.

Celly nรฃo conseguiu segurar o sorriso. Sentada ao lado de Cinco, sentiu o braรงo dele envolver seus ombros num gesto casual e protetor.

โ€” O Luther tentou evitar uma briga oferecendo uma balinha. โ€” Cinco sussurrou no ouvido dela, o tom carregado de ironia.

โ€” Me admiro que tenha funcionado. โ€” Ela respondeu no mesmo tom, contendo uma risadinha.

Diego, tentando mudar de assunto, ergueu uma sobrancelha:

โ€” Cadรช o Viktor e o Klaus?

โ€” Com sorte, o Kugelblitz pegou os dois. โ€” Cinco respondeu com a mesma ironia cortante que lhe era caracterรญstica.

Celly o encarou, repreendendo-o:

โ€” Cinco!

Mas o sorriso travesso dele sรณ cresceu, e, para ser justa, ela tambรฉm estava rindo baixinho da piada.

โ€” Vocรช รฉ muito negativo ร s vezes. โ€” Diego resmungou, cruzando os braรงos, mas o olhar de todos acabou recaindo sobre sua mรฃo enfaixada, que continuava chamando atenรงรฃo.

โ€” O que aconteceu com a sua mรฃo? โ€” Fei perguntou, curiosa. Os รณculos escuros escondiam seus olhos, mas as sobrancelhas franzidas entregavam sua inquietaรงรฃo.

โ€” A gente nรฃo tem tempo pra conversinha โ€” Ben interrompeu, sรฉrio, cortando o momento. O ambiente, que jรก estava carregado, ficou ainda mais tenso. Conversas paralelas em cochichos cessaram imediatamente. โ€” Todo mundo sentado.

โ€” Um "por favor" seria legal โ€” Diego retrucou com um sorriso debochado, levantando as sobrancelhas.

Ben, รฉ claro, respondeu com um sorriso cรญnico, sem hesitar:

โ€” Nรฃo.

โ€” Esse Benzinho รฉ um poรงo de gentileza โ€” murmurou Celeste, com a voz carregada de sarcasmo, alta o suficiente para todos ouvirem. Ben a encarou com olhos estreitos, claramente ponderando uma resposta รกcida. Porรฉm, ao notar Cinco sentado prรณximo a ela, pareceu reconsiderar.

A contragosto, todos se sentaram. Todos, menos Luther, que vagava pelo cรดmodo, claramente desconfortรกvel. Ele estava tentando juntar as palavras certas โ€” o que era quase cรดmico, considerando sua falta de jeito natural. Afinal, foi ele quem convenceu os dois grupos a colaborarem para impedir o fim do mundo. Quem diria que conseguiria algo assim?

โ€” Entรฃo... รฉ... isso aqui รฉ legal, nรฉ? โ€” arriscou, apontando com um gesto vago para todos. Seu sorriso nervoso contrastava com a tensรฃo da sala. โ€” Todos nรณs aquiโ€ฆ juntos. Uma grande famรญlia feliz. โ€” Fez uma pausa, limpando o suor da testa, inquieto. โ€” Tรด com calor. Eu tรด suando? โ€” perguntou, se voltando para Sloane.

โ€” Nรฃo, tรก tudo bem. Senta. โ€” Ela respondeu com um sorriso tranquilizador.

Luther obedeceu de imediato. Como sempre, sua habilidade com palavras deixava a desejar.

โ€” Olha, eu sei que tivemos desavenรงas โ€” Ben comeรงou, seu tom direto, mas casual. Ele parecia quase indiferente ร  perda de dois irmรฃos. โ€” Enfim, รกguas passadas, nรฉ?

Diego levantou a mรฃo enfaixada, interrompendo o discurso. Com uma sobrancelha arqueada, parecia estar alheio a toda a gravidade da situaรงรฃo.

โ€” Pergunta? โ€” Ben indagou, com uma estranha gentileza, incomum para ele.

โ€” Sim. โ€” Diego respondeu, mantendo o mesmo tom despretensioso. โ€” Se eu te matar, conseguimos o nosso Ben de volta? Hipoteticamente falando, claro.

O comentรกrio arrancou gargalhadas de Fei, que parecia achar a cena hilรกria. Antes que Diego pudesse continuar, Celly da Sparrow pegou uma jujuba do pote ao lado e lanรงou com forรงa contra ele, como quem repreende um irmรฃo imaturo. Diego riu, aparentemente mais animado do que arrependido.

โ€” Fala mais, e a sua mรฃo nรฃo vai ser a รบnica coisa sangrando โ€” Ben ameaรงou com um tom sombrio, mas Diego apenas sorriu, divertido com a prรณpria pergunta.

Nesse momento, uma figura familiar entrou na sala. Era a Celeste da Sparrow, e a dor estava estampada em seu rosto. Suas cicatrizes jรก conhecidas agora estavam cobertas por curativos, como se ela tambรฉm tivesse enfrentado algo terrรญvel. "Talvez outra visรฃo?", Celly da Umbrella estreitou os olhos, intrigada. Vestindo um moletom vermelho, jaqueta jeans e com os cabelos presos, Celeste sentou-se casualmente no braรงo do sofรก, ao lado de Fei.

โ€” Onde รฉ que vocรช tava? โ€” Fei sussurrou para ela.

Celeste respondeu em Libras: "Limpando os cortes".

โ€” Se os dois machรตes jรก terminaram, eu gostaria de voltar pro plano-ย  โ€” Cinco comeรงou, irritado, mas foi interrompido abruptamente por uma nova chegada.

Viktor apareceu correndo, a urgรชncia transbordando em seus passos.

โ€” Cadรช ele? โ€” Ele perguntou em voz alta, ofegante, enquanto seus olhos buscavam respostas em cada um dos presentes. Finalmente, seu olhar encontrou Allison.

โ€” Viktor โ€” Allison o interrompeu, sua voz firme e cortante, como uma lรขmina. Ela estava tentando impedir que a situaรงรฃo explodisse, mas Viktor nรฃo estava nem um pouco disposto a ouvir. Sua preocupaรงรฃo era maior do que qualquer outro sentimento naquele momento.

โ€” O que fizeram com o Harlan? โ€” ele perguntou, encarando os Sparrows com um olhar acusatรณrio. Ele sabia muito bem que os Sparrows sรณ se uniriam a eles se Harlan estivesse morto. E agora, ali estavam todos reunidos, uma verdade cruel.

โ€” Eles nรฃo fizeram nada โ€” Allison se defendeu, elevando a voz, forรงando-o a calar a boca. Todos olharam para ela, e Celly, com a sobrancelha erguida, parecia completamente confusa. Allison, no entanto, nรฃo vacilou, baixou a voz, mas nรฃo mostrou arrependimento algum. โ€” Fui eu. Eu matei o Harlan.

A expressรฃo de Viktor se fechou instantaneamente. Celly, observando a cena, nรฃo pรดde deixar de se perguntar o que ele estava sentindo. Ela sabia que se fosse Samantha no lugar de Harlan, a reaรงรฃo de si mesma seria muito diferente da dele. O que ele estava vivendo agora era uma dor profunda e uma traiรงรฃo cruel. Harlan tinha sido importante demais para ele, e a ideia de que Allison pudesse tรช-lo matado parecia insuportรกvel. Mas por quรช? Atรฉ agora, Allison nunca estivera contra Harlan, pelo menos nรฃo parecia estar.

Quando Celly soubera que Viktor havia protegido Harlan, ela sรณ podia torcer para que ele nรฃo acabasse pagando com a vida por isso. Afinal, mesmo com todos os erros de Harlan, ele carregava o peso de poderes que nunca deveria ter. Era culpa deles que os Sparrows haviam sido atacados. Mas agora, ao ver que Allison jรก havia perdido o pouco de amor que ainda restava, Celeste nรฃo pรดde evitar a decepรงรฃo. Ela engoliu em seco e se endireitou no sofรก, completamente atenta e incrรฉdula.

โ€” Eu nรฃo... Eu nรฃo tรด entendendo โ€” Viktor finalmente falou, a decepรงรฃo evidente em cada palavra. Ele girou a cabeรงa, incapaz de processar o que acabara de ouvir. โ€” Por que?

โ€” Porque ele nรฃo merecia viver. โ€” Allison respondeu com um simples dar de ombros, como se aquela decisรฃo fosse a coisa mais certa do mundo.

โ€” O quรช? Porque eles queriam isso? Vocรช nรฃo tinha que ouvir eles! โ€” Viktor respondeu, sua voz carregada de incredulidade, enquanto olhava com raiva para os Sparrows. Aquilo era demais para ele. Allison havia estado ao lado de Harlan o tempo todo, e agoraโ€ฆ ela o matara? Ele mal conseguia acreditar.

Ben, sentado ao lado de Cinco, parecia mais interessado na prรณpria diversรฃo do que na discussรฃo que se desenrolava.ย 

โ€” Vinte pratas no baixinho โ€” ele disse casualmente, enquanto comeรงava a mastigar jujubas.

Cinco levantou uma sobrancelha, claramente gostando da ideia.ย 

โ€” Tรก, eu tambรฉm aposto. โ€” Ele deu de ombros, sem se importar com a gravidade da situaรงรฃo. Nenhum deles tinha percebido que aquela discussรฃo estava prestes a tomar rumos ainda mais extremos.

Celeste, boquiaberta, olhou para Cinco com um olhar de repreensรฃo. Nรฃo conseguia acreditar que ele estava quase se divertindo com a situaรงรฃo, mas, de alguma forma, ele parecia estar achando graรงa em tudo aquilo.

Viktor, tentando manter a calma, falou suavemente, ainda tentando entender o que estava acontecendo.ย 

โ€” Vocรช podia ter conversado comigo. A gente pensava em outra coisa. โ€” Ele olhou diretamente para sua irmรฃ, esperando alguma explicaรงรฃo que fizesse sentido.

โ€” Pra vocรช mentir pra gente de novo e ficar do lado dele?

โ€” Nรฃo foi isso que aconteceu. โ€” Viktor retrucou, sรฉrio, ajeitando a postura e cerrando os punhos.

โ€” Ah, nรฃo! Foi exatamente isso que aconteceu. โ€” Allison respondeu, um sorriso traiรงoeiro danรงando em seus lรกbios. Ela olhou para Viktor com um brilho de vitรณria nos olhos, como se tivesse acabado de desferir um golpe fatal. โ€” Eu sei que o Harlan matou todas as nossas mรฃes.

Os irmรฃos da Umbrella ficaram atรดnitos, os olhos arregalados de surpresa. Celeste se inclinou para frente, completamente incrรฉdula. Como Viktor havia escondido isso deles? A verdade era inaceitรกvel, e o silรชncio pesado que se seguiu era uma prova disso.

โ€” O quรช? โ€” Cinco perguntou, atรดnito, ao lado de Celeste, que ainda estava tentando processar o que acabara de ouvir.

โ€” Ah... โ€” Luther bufou, claramente frustrado. Ele parecia estar sufocando a raiva. โ€” Merda.

โ€” Que reviravolta, hein? โ€” Lila comentou, mastigando uma jujuba, completamente alheia ao clima tenso que se instalava.

โ€” Quem te disse isso? โ€” Viktor perguntou, agora visivelmente preocupado. O chรฃo parecia estar se desfazendo sob seus pรฉs, e tudo o que ele havia construรญdo estava comeรงando a desmoronar. Allison, no entanto, parecia mais satisfeita do que nunca por ter revelado a verdade.

โ€” O Harlan. โ€” Ela deu de ombros, como se fosse algo trivial. โ€” Depois de vocรช mentir pra mim na minha cara.

โ€” Isso รฉ verdade, Viktor? O Harlan comeรงou tudo isso? โ€” Diego perguntou, estreitando os olhos, ainda tentando entender o que estava acontecendo. Desde que descobriram o Paradoxo do Avรด, a busca por respostas os havia levado a diversas hipรณteses. Atรฉ cogitaram que fosse o Reginald, seu pai adotivo, mas Harlan...? O mistรฉrio estava bem diante deles, e Viktor nunca contou.

โ€” ร‰... mas ele nรฃo queria machucar ninguรฉm. Ele... eu conhecia ele โ€” Viktor respondeu, a voz embargada de pesar. Ele engoliu em seco, como se cada palavra fosse difรญcil de sair. โ€” Ele era fofo e gentil atรฉ eu transformรก-lo em um de nรณs. Tรก bom? Eu estraguei ele. Entรฃo, se alguรฉm precisa de alguรฉm pra culpar, eu tรด bem aqui-

โ€” E quem disse que eu nรฃo culpo? โ€” Allison interrompeu, estreitando os olhos e sorrindo de maneira maliciosa. Ela parecia completamente ร  vontade, mais ainda quando percebeu o desconforto de Viktor. Havia prazer em envergonhรก-lo.

โ€” Ei! Allison, isso nรฃo รฉ sรณ sobre vocรช! โ€” Celly se meteu, com firmeza. Ela nรฃo podia mais deixar aquilo passar. A histรณria era sobre Harlan, sobre o homem que havia matado todas as suas mรฃes e criado o Paradoxo que ameaรงava a existรชncia humana. Mas Allison nรฃo estava pensando nisso. Estava apenas tentando fazer tudo girar em torno dela.

โ€” Ah, e รฉ sobre quem? Vocรช, Celly? โ€” Allison respondeu com deboche, e a tensรฃo na sala aumentou ainda mais. Cinco olhou de um para o outro, completamente perplexo. "Elas estรฃo discutindo...?". โ€” Nรฃo perdeu nada desde que voltou pra cรก.

โ€” Mas venho correndo junto com o Cinco, nos รบltimos vinte dias, sรณ pra salvar sua pele! โ€” ela retrucou, sentindo um incรดmodo crescente em seu peito. Ela falou rรกpido, quase sem pensar.ย 

Allison revirou os olhos, como se aquilo nรฃo fosse nada importante.

โ€” Ah, como ela รฉ uma boa irmรฃ โ€” Allison alfinetou, desdenhosa. Os Sparrows pareciam atรฉ estar se divertindo com a cena, mas a Celeste da Sparrow nรฃo parecia achar graรงa alguma. Ela estava quase desconfortรกvel ali, com a intensidade de tudo.

Viktor suspirou, e seu tom de voz ficou mais baixo, mais pesado de decepรงรฃo.

โ€” Isso nรฃo teve a ver com salvar o mundo. Isso foi sรณ pra me magoar โ€” Viktor concluiu, sua voz quase inaudรญvel, cheia de incredulidade. Ele estava exausto. Havia algo de profundamente errado ali, e os dois estavam errados de formas diferentes. โ€” Vinganรงa pela...

Allison se levantou de repente, interrompendo-o e se aproximando de Viktor. Ela o olhou com intensidade, sua postura ameaรงadora.

โ€” Continua โ€” ela desafiou, ficando em frente a ele, mais alta, com um olhar implacรกvel. โ€” Fala o nome dela.

โ€” Eu acho que a gente devia parar um pouco e... โ€” Luther comeรงou, tentando apaziguar a situaรงรฃo, mas foi interrompido pelo olhar mortal de Allison, que se virou rapidamente para ele, fazendo questรฃo de calรก-lo. โ€” Tรก bom.

O clima na sala estava ficando insuportรกvel. Celly batucava os dedos no sofรก, tentando aliviar a ansiedade crescente. Estava mordendo a bochecha por dentro, e sua mente estava cheia de pensamentos pessimistas sobre tudo o que estava acontecendo. Cinco, claro, comeรงou a se acomodar mais ao lado dela, sentindo a tensรฃo no ar. Todos pareciam absorver o peso daquela conversa.

โ€” Vocรชs querem parar? โ€” Celly perguntou, tentando interromper a discussรฃo, ainda sentada, com o semblante sรฉrio e os olhos nublados. Ela nรฃo estava mais tรฃo calma. โ€” Isso nรฃo รฉ sรณ culpa do Viktor. Se tivรฉssemos sido bons irmรฃos desde o inรญcio, ainda estarรญamos na nossa linha do tempo. โ€” Ela suspirou, parecendo mais madura, mas tambรฉm desiludida. โ€” Vocรช ainda teria a Claire. Mas todos nรณs erramos, tรก legal? Nรฃo pode colocar a culpa sรณ nele.

โ€” A Celly tรก certa โ€” Cinco interveio, ajeitando-se no sofรก. Ele parecia estar buscando uma saรญda para a tensรฃo crescente.

โ€” Desde quando vocรช apoia ela? Achei que queria matar o Harlan โ€” Allison disparou, desconcertada com a mudanรงa de Cinco.

โ€” ร‰, mas seria sรณ mais uma morte. โ€” Cinco respondeu com uma calma surpreendente. Allison revirou os olhos, visivelmente irritada com a mudanรงa repentina de opiniรฃo. Ela parecia genuinamente enojada. โ€” Nรฃo vรช que isso nรฃo alterou absolutamente nada?

โ€” Matar o Harlan trouxe a Claire de volta? โ€” Viktor perguntou, tentando trazer uma lรณgica ร  situaรงรฃo. Mas quando Allison virou os olhos para ele, a discussรฃo esquentou ainda mais.

โ€” Proteger ele trouxe a Sissy de volta? Porque isso foi tรฃo pessoal-

โ€” Eu nรฃo matei ninguรฉm! โ€” Viktor tentou se defender.

โ€” Botou em risco todo mundo! โ€” Allison gritou, sua voz rouca de estresse, carregada de emoรงรฃo. โ€” Sabe qual รฉ a sensaรงรฃo? Ver vocรช se esforรงar mais pra proteger o homem que ajudou a destruir a minha vida do que pra trazer ela de volta?!

โ€” Eu nรฃo sei como trazer a Claire de volta, tรก bom? Ninguรฉm sabe. Mas eu fiquei do seu lado. Eu tentei. Euโ€ฆ โ€” Viktor tentou se explicar, mas a raiva de Allison o interrompia constantemente.

โ€” Tentou o quรช?! Me ajudar no luto? Cara, essa famรญlia toda veio me dizer pra engolir a dor, mas tรก querendo acabar com a sua!

โ€” Ninguรฉm mandou vocรช engolir sua dor, Allison! โ€” Celly respondeu, jรก perdendo a paciรชncia. Ela ainda estava sentada, mas seu rosto mostrava incredulidade. โ€” Bem pelo contrรกrio, estamos tentando consertar tudo. Estamos tentando acabar com esse apocalipse para resolvermos tudo! Para que vocรช tenha a Claire de volta!

โ€” Se esforรงando? โ€” Allison escarneceu, soltando um riso de desdรฉm. โ€” Como?

โ€” Comeรงando por impedir a morte do Harlan! โ€” Celly lembrou, visivelmente irritada. โ€” Mas vocรช conseguiu estragar isso porque nรฃo consegue controlar a sua raiva! Ele poderia nos ajudar! Talvez os Sparrows nรฃo o aceitassem, mas se ele estivesse vivo, seria mais uma cabeรงa pensante pra te levar de volta pra casa!

โ€” Entรฃo isso รฉ sobre eu controlar a minha raiva? โ€” Allison retrucou, incrรฉdula, como se nรฃo conseguisse acreditar no que estava ouvindo. โ€” Alguรฉm teve que pagar, porque o Viktor nunca paga. Destruir o mundo, matar o Pogo, quase me matar, e pra quรช? Pra gente ter que sair por aรญ limpando a bagunรงa dele? Eu cansei disso!

โ€” Pega leve, Allison โ€” Cinco pediu, tentando mediar a discussรฃo, mas ela estava completamente cega de raiva, nem sequer ouvindo o que ele dizia.

โ€” Shh โ€” Ben disse, interrompendo, querendo que a conversa nรฃo se estendesse ainda mais.

โ€” Tรก bom-ย  โ€” Viktor tentou retomar a fala, tentando juntar as peรงas do quebra-cabeรงa emocional em que se encontrava, mas entรฃo, algo estranho aconteceu.

โ€” CALA A BOCA! โ€” Allison gritou, a raiva em seus olhos transbordando. Os olhos dela ficaram completamente brancos, como se seu poder imperativo tivesse se manifestado, mesmo sem ela dizer as palavras mรกgicas.

Viktor, de repente, ficou sem ar. Ele lutava para respirar, enquanto Celly franzia o cenho, chocada com a atitude de Allison. Todos na sala estavam confusos, e um tanto desesperados. Como diabos ela havia usado seus poderes sem dizer "eu ouvi dizer que..."? Nรฃo fazia sentido. Era como se ela tivesse evoluรญdo, de alguma forma.

โ€” Allison! โ€” Luther gritou, tentando acalmar a situaรงรฃo, mas sua voz saiu fraca diante do furor da garota.

โ€” Jรก chega, Allison! โ€” Celly tambรฉm gritou, quase se levantando do sofรก. O clima estava completamente tenso, e alguns Sparrows atรฉ pareciam divertidos com o espetรกculo da briga.

Celeste, a Sparrow, observava tudo com as sobrancelhas arqueadas. Ela gostava de ver como as coisas aconteciam nas outras linhas do tempo, mas aquela discussรฃo jรก estava saindo de controle. Ela se sentia incomodada, como se fosse uma espectadora de um espetรกculo indesejado. Fei cochichava ironias em seu ouvido, como "Parecia conosco antes de vocรช quase morrer". Fei estava certa, a famรญlia deles sempre fora mais desunida antes da quase morte de Celeste nas cirurgias que ninguรฉm entendia.

โ€” Toda vez que eu construo uma vida nova pra mim, vocรช acaba com o mundo e TIRA ELA DE MIM! โ€” Allison gritou para Viktor, sua voz cheia de rancor. Ela entรฃo se virou abruptamente para Celly, que ainda estava sentada no sofรก. โ€” E vocรช, vive concordando pra que a minha vida fique um lixo!

โ€” Eu concordo?! Tรก brincando? โ€” Celly retrucou, incrรฉdula. Ela franziu o cenho, o golpe no estรดmago foi inevitรกvel. Ver tudo o que ela estava tentando fazer ser ignorado daquele jeito a fazia sentir uma dor crua. Ela odiava isso. โ€” Nem sequer pude conhecer a Claire, e sรณ Deus sabe o quanto eu gostaria de conhecรช-la. Eu quero o seu bem, Allison! Mas vocรช precisa ser paciente e aprender a lidar com o tempo! โ€” Ela estava cansada de esperar que a irmรฃ compreendesse. โ€” Nรฃo tem como conseguir tudo de um dia pra noite. Estamos tentando lidar com o apocalipse hรก tempos, e uma hora vamos conseguir. Mas atรฉ lรก, vocรช precisa se acalmar!

โ€” Jรก chega. Para de abusar do seu poder, Allison. โ€” Luther se intrometeu, a voz grave e sรฉria. โ€” Isso nรฃo รฉ legal!

Imediatamente, Allison cessou seus poderes. Viktor, que estava se recuperando do susto, comeรงou a tossir violentamente. Ele parecia ter ficado sem ar por uma eternidade. Celly se levantou rapidamente, se aproximando dele, preocupada. Ela perguntou se ele estava bem, enquanto ele balanรงava a cabeรงa positivamente, mas Celly sabia que nรฃo estava. Ela tocou suas costas, tentando acalmรก-lo.

E entรฃo, com uma expressรฃo de desdรฉm, Allison se aproximou de Viktor e se curvou, ficando perto de sua orelha.

โ€” A gente devia ter deixado vocรช lรก no porรฃo. โ€” Ela sussurrou, a voz carregada de nojo.

Diego ouviu e gritou, tentando intervir. "Ei! Allison, jรก chega!"

A raiva de Viktor explodiu. Ele se virou rapidamente e deu um tapa forte no rosto de Allison, fazendo-a girar com o impacto. Ela colocou a mรฃo no local dolorido, surpresa.

โ€” Ah, meu Deus. โ€” Luther murmurou, em choque, enquanto Allison, agora com o rosto virado, olhava Viktor com os olhos cheios de fรบria. O sangue escorria de seu nariz.

Celeste ficou paralisada, observando a cena com os olhos arregalados. O que estavam se tornando? Nรฃo era assim que se comportavam, nรฃo com a famรญlia deles. Ela olhou para Allison, e seus olhos estavam frios, distantes, como se nรฃo reconhecesse mais a irmรฃ. Viktor, por sua vez, saiu rapidamente, com passos pesados, claramente abalado.

Cinco, sentado no sofรก, observava a situaรงรฃo com um semblante de total incredulidade. Os outros Sparrows pareciam estar se divertindo com o drama, mas a tensรฃo era palpรกvel.

โ€” E vocรช โ€” Allison olhou para a garota, deixando escapar um sorriso de prazer. โ€” Vocรช nunca deveria ter voltado. โ€” Allison falou, a voz baixa, com um tom de raiva concentrada.

Aquelas palavras fizeram o ambiente congelar. Celly, completamente desorientada, parou de se mover. Cinco, por instinto, se levantou rรกpido e se colocou entre as duas, tentando impedir que a discussรฃo chegasse ainda mais longe.

โ€” Agora jรก chega! โ€” Cinco gritou, a incredulidade em sua voz. Ele parecia completamente fora de si, chocado com a direรงรฃo que a briga estava tomando.

Mas Celly nรฃo parecia nem notar a intervenรงรฃo de Cinco. Ela balanรงou a cabeรงa lentamente, visivelmente desiludida. Seus lรกbios se curvaram para baixo, e ela parecia completamente enojada com tudo aquilo. Como se tivesse perdido a paciรชncia de vez.

โ€” Nรฃo. โ€” Ela resmungou, como se quisesse cortar qualquer possibilidade de intromissรฃo de Cinco. Ele estreitou os olhos, completamente incrรฉdulo. "E ela ainda quer discutir?!", pensou, a incredulidade evidente em seu rosto. โ€” Eu nรฃo deveria ter voltado? โ€” Ela ergueu as sobrancelhas, deixando escapar um pequeno riso, quase como se estivesse enlouquecendo. Cinco, ainda entre as duas, soltou um suspiro profundo, tentando manter a calma. โ€” Por que, Allison? Fala.

Allison soltou um suspiro, um sorriso irรดnico surgindo em seus lรกbios. Ela olhou para os lados, o clima na sala ainda fervendo. A tensรฃo que jรก havia explodido agora parecia quase palpรกvel. Ela sorriu de forma รกcida, mordendo a parte de dentro da bochecha antes de soltar as palavras com veneno.

โ€” Por que? Porque vocรช matou o Ben. Matou a Claire. O Ray. E vocรชs dois โ€” ela lanรงou um olhar cheio de desprezo para Cinco, sua voz carregada de repulsa โ€” nรฃo vรฃo parar atรฉ nos ver todos mortos.

Cinco, surpreso com a intensidade da acusaรงรฃo, deu um passo para trรกs, ficando sem palavras. Ele abriu a boca, prestes a retrucar, mas antes que pudesse, Celly interveio, com um sorriso sarcรกstico que fez o sangue de Allison ferver ainda mais.

โ€” Tenho certeza que o Ray adoraria saber que o lema de vocรชs โ€” ela ergueu as sobrancelhas, o tom de zombaria claro. O rosto de Allison se transformou, e ela ficou perplexa com as palavras que seguiam. โ€” "Honra e dignidade" foi pro ralo, igual seu respeito pela sua famรญlia. Vocรช รฉ a pessoa mais ingrata que eu conheci em toda minha vida-

Celly nรฃo conseguiu terminar a frase. Antes que ela pudesse concluir, Allison se lanรงou para a frente, replicando o movimento de Viktor momentos antes. Cinco sequer teve tempo de perceber o que estava acontecendo. No instante seguinte, Celeste estava caรญda, cuspindo sangue, apรณs levar um soco violento no rosto. Seus lรกbios estavam roxos, e ela mal conseguia manter o equilรญbrio.

โ€” NรƒO FALE DO RAY DESSA FORMA! โ€” Allison berrou, a voz rouca de fรบria. Foi como uma explosรฃo. Cinco arregalou os olhos, empurrando Allison para longe dela, com forรงa. โ€” SAI!

โ€” VOCรŠ ESTร MALUCA! Presta atenรงรฃo, Allison! โ€” Cinco gritou, irritado, segurando o antebraรงo de Allison contra seu corpo, afastando-a de Celly. Sua expressรฃo era de total frustraรงรฃo.

Para Celly, aquilo estava alรฉm de qualquer limite. O maxilar travado, ela simplesmente nรฃo acreditava no que a irmรฃ havia se tornado. Mas, no fundo, ela sabia que tinha suas razรตes para agir daquela forma. Afinal, ela... ainda era sรณ a Allison, certo?

Celeste a olhou nos olhos, as palavras de Cinco se tornando um eco distante. Ele estava gritando para que Allison se recompusesse, para parar de destruir tudo ao seu redor, mas Celly mal conseguia ouvir. Seus olhos estavam se enchendo de lรกgrimas, a dor e o cansaรงo se tornando insuportรกveis. Ela se sentiu como se todo o esforรงo tivesse sido em vรฃo. E o pior de tudo era que ela sempre soubera que eles jamais haviam superado a perda de Ben. Estava รณbvio. Estava ali, na sua frente, o tempo inteiro. Eles ainda a culpavam.

โ€” Obrigada por ser tรฃo sincera... โ€” Celeste falou, sua voz baixa, quase irreconhecรญvel. Allison sentiu o peso das palavras, mas fingiu que ainda estava no controle. Celeste, entรฃo, cuspiu quase a palavra, como se ela fosse veneno. โ€” Irmรฃ.

E, sem mais palavras, ela saiu dali, caminhando apressadamente, poucas lรกgrimas escapando, mas ela engoliu o choro. Nรฃo havia tempo para isso. O Kugelblitz estava evoluindo demais, e os segundos pareciam mais valiosos que nunca. Na sala, Allison nรฃo parecia nem um pouco abalada com a cena. Cinco, por sua vez, parecia ser completamente ignorado, como se nada do que ele tivesse dito ou feito tivesse importado.

โ€” ...para salvar vocรชs! E nรฃo รฉ de agora que vocรช nรฃo percebe isso!...

โ€” Eu tรด bem. โ€” Allison disse, com a voz calma, como se a conversa estivesse acabada. Cinco parou de falar, incrรฉdulo. Ela nรฃo estรก ouvindo nada?! O sangue dele ferveu de frustraรงรฃo. โ€” Vamos continuar. โ€” Allison afirmou, voltando a se acomodar na poltrona. Cinco ficou ali, no meio da sala, sem saber como reagir. Ele passou as mรฃos nos cabelos, soltando um suspiro cansado, a sensaรงรฃo de impotรชncia tomando conta dele.

โ€” Que show. Vocรชs brigam igual a gente. โ€” Ben comentou com um sorriso, tentando aliviar a tensรฃo. Ele parecia atรฉ um pouco divertido, mas um tanto aliviado por estar vendo aquilo ร  distรขncia.

โ€” Nรฃo, cara. A gente nรฃo briga assim. โ€” Diego respondeu com um tom de tristeza, como se aquilo fosse mais do que uma simples briga. Para os Umbrellas, aquela cena havia ultrapassado todos os limites possรญveis. A coisa toda estava fora de controle.

Cinco, nรฃo sabendo mais o que fazer, se teleportou rapidamente, procurando por Celly para tentar consolar a garota. Mas a verdade era que Celly nรฃo estava nem aรญ. Ela queria ajudar, nรฃo importava o que pensassem. Ajudar a impedir o apocalipse para eles era o que importava, mesmo que eles nรฃo entendessem o porquรช.

E sobre Allison? Bem, aquela mesma sensaรงรฃo de sexto sentido aguรงado, que ela tivera antes โ€” a que dizia que tudo iria piorar โ€” agora sussurrava outra coisa: Allison se arrependeria amargamente de ter dito aquelas palavras.


Mais um capรญtulo! Tentei fazer com que desse ladaia entre eles KKKKKKKKKKKKK amo vocรชs! Votem e comentem๐Ÿ’—

revisรฃo concluรญda โ˜‘๏ธ๐Ÿ’š

Bแบกn ฤ‘ang ฤ‘แปc truyแป‡n trรชn: Truyen247.Pro