(𝔨𝔞𝔦𝔯𝔬𝔰𝔠𝔩𝔢𝔯𝔬𝔰𝔦𝔰, 𝔣𝔬𝔲𝔯𝔱𝔢𝔢𝔫)

(𝔳𝔢𝔫𝔬𝔪𝔬𝔲𝔰)

          — 𝐂𝐙𝐄𝐊𝐀𝐉, 𝐂𝐙𝐘𝐋𝐈 𝐓𝐎 𝐂𝐎Ś, co sparaliżowało cię u mechanika i uwięziło cię wczoraj z Derekiem w basenie, to Kanima? — zapytałam cicho, siedząc za Stilesem i czekając na rozpoczęcie się lekcji.

         — Mhm — mruknął i zaczął przewracać kartki w książce od ekonomi, szukając odpowiedniej strony.

          — Ciekawe — Pokiwałam głową i wróciłam wzrokiem do zeszytu.

          W tym samym czasie, w którym skończyliśmy rozmawiać, do klasy wszedł gwałtownie Jackson, zajmując miejsce obok mnie, zaraz za Scottem.

          — Hej, jądro lewe i prawe i Ivette — Zaczął, a cała nasza trójka wywróciła oczami. — Co to, do cholery, jest Kanima?

          Stiles, Scott i ja unieśliśmy szybko głowy i zwróciliśmy swój wzrok na Jacksona, lecz zanim zdążyliśmy cokolwiek powiedzieć, trener wszedł do klasy.

          — Okej, słuchajcie — Uderzył książką o biurko. — Małe ostrzeżenie zanim zaczniemy powtórkę. Niektórzy z was, jak McCall, powinni zacząć się uczyć, ponieważ jutrzejszy egzamin będzie wyjątkowo trudny — powiedział i zaśmiał się lekko. — Nie wiem, czy sam bym go zdał. Okej, potrzebuję ochotnika do pierwszego pytania. Kto się odważy, co? — zapytał i parę osob, w tym ja, podniosło rękę. — Ty tam, chodź tu — zawołał kogoś z tyłu klasy, a ja obróciłam swój wzrok ponownie do Jacksona.

          — Sparaliżowany od szyi w dół. Macie pojęcie jakie to uczucie? — zapytał Jackson, pochylają się lekko w ławce.

          — Jestem znajomiony z tym uczuciem — odpowiedział Stiles.

          — Chwila. Dlaczego Derek cię sprawdzał. Dlaczego pomyślał, że to ty? — zapytał Scott.

          — Skąd mam wiedzieć? — powiedział zirytowany Jackson.

          — Myślą, że to Lydia? — zapytał Stiles.

          — Nie wiem, usłyszałem tylko jej imię i coś na temat chemii. I imię Ivette — Spojrzał na mnie, a ja natychmiastowo się spięłam. Myślą, że to ja?

          — Jackson! — Usłyszeliśmy krzyk trenera i cała nasza czwórka zwróciła na niego wzrok. — Chciałbyś się czymś podzielić z resztą klasy?

          — Um... Tylko moim podziwem do mojego trenera — Próbował wybrnąć, śmiejąc się nerwowo. Trener uśmiechnął się.

          — To miłe z twojej strony — powiedział, a Jackson przytaknął z uśmiechem. — A teraz się zamknij! Milcz! Ktoś jeszcze?

          Scott zaczął ponownie rozmawiać z Stilese, a ja odwróciłam się do Lydii, która stała przy tablicy i latała wzrokiem po klasie. Zmarszczyłam brwi i zauważyłam, że jej klatka piersiowa coraz ciężej chodzi, przez szybkie łapanie oddechu. Za jej plecami, na tablicy, napisała coś niezrozumiałego, lecz to było coś, o co najmniej się teraz martwiłam.

          W pewnym momencie, Lydia wzdrygnęła się mocno i pisnęła cicho, ściskając swoje zapłakane oczy.

          — Lydia? — zapytałam, prostując się na miejscu, a każdy w klasie przyglądał się jej dziwnie.

          — Lydia! — zawołał trener, który stanął przed nią.

          Dziewczyna w końcu się rozbudziła z głośnym sapnięciem i roztrzęsiona zaczęła rozglądać się po klasie, zatrzymując swój wzrok na chwilę na mnie.

          — Może ktoś inny spróbuje? Tym razem po angielsku — Cała klasa zaczęła się śmiać i Lydia, zdezorientowana, odwróciła się do tablicy, patrząc na to, co napisała.

          — To greka? — Usłyszałam pytanie Scotta.

          — Tak właściwie to nie — powiedział Stiles.

          — To angielski — Sapnęłam, rozszyfrowując napisane od tyłu "NIECH KTOŚ MI POMOŻE".

***

          — Umrę.

          — Nie umrzesz.

          — Umrę!

          Allison westchnęła i weszła ze mną do klasy, w której mieliśmy chemię.

          — Na pewno to nie ciebie szukają — powiedziała i usiadła na swoim miejscu.

          — A jeśli jednak? Przecież nie wiemy, czym jestem — Syknęłam, pochylając się nad nią.

          — Nic ci się nie stanie, nie pozwolę na to — Westchnęła. — Siadaj na swoje miejsce.

          — Jeśli zginę, będę was nawiedzała do końca waszego marnego życia beze mnie — powiedziałam ostatni raz i skierowałam się na moje miejsce.

          Gdy tylko tam doszłam i zobaczyłam siedzącego, uśmiechającego się do mnie Isaaca, wtedy do mnie dotarło.

          Przecież ja siedzę z Isaaciem.

          Głośno przęknęłam ślinę i powoli usiadłam na swoim miejscu, zauważając siedzących przed nami Scotta, Stilesa i Lydię. Gdy tylko mój chłopak mnie zauważył, jego oczy rozszerzyły się i jestem pewna, że dopiero teraz dotarło do niego, że tak zajęli się pilnowaniem Lydii, że zapomnieli, że mnie też chcą sprawdzić.

          Posłałam Stilesowi nerwowy uśmiech i obróciłam głowę w stronę Isaaca, który patrzył na mnie ze swoim wrednym uśmieszkiem.

          — Einstein kiedyś powiedział: "Dwie rzeczy są nieskończone. Wszechświat i ludzka głupota. Lecz nie jestem pewien Wszechświata." — zaczął Harris. –- Osobiście spotkałem się już z nieograniczoną głupotą — powiedział i klepnął Stilesa po ramieniu. — Aby zwalczyć plagę niewiedzy w mej klasie, połączycie swoje wysiłki w eksperymentach grupowych. Sprawdzimy, czy faktycznie dwie głowy są lepsze niż jedna. Lub, jak w przypadku pana Stilinskiego, mniej niż jedna. Erica, zajmiesz pierwsze stanowisko. Zaczniesz z... — Zanim zdążył coś powiedzieć, każdy chłopak, oprócz Stilesa, Scotta i Isaaca, podniósł rękę. — Nie potrzebuję ochotników. Opuśćcie swoje hormonalne dłonie. Zaczniesz z panem McCallem. Kolejna para.

          Kiedy zaczęły budować się we mnie nadzieje, że zostanę wybrana z kimś innym, Harris postanowił zostawić mnie i Isaaca na miejscu. Trzęsącymi dłońmi przelewałam substancję do fiolki, uważając aby nic nie rozlać, lecz trudno było mi się skupić, gdy cały czas czułam na sobie wzrok Isaaca.

          — Mógłbyś przestać? — Wysapałam.

          — Co?

          — Gapić się — powiedziałam i mogłam przysiąc, że jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył.

          — Onieśmielam cię? — zapytał, pochylając się bardziej do mnie.

          — Raczej przerażasz — mruknęłam.

          — Kochanie, nie masz się o co bać, nic ci nie zrobię — szepnął, a przez moje ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

           — Nie jestem tego taka pewna — Wysapałam, odkładając fiolkę na stojak.

           — Zabawne, jak bardzo próbujecie udawać, że nie jesteście razem — Zaśmiał się, kładąc swoją dłoń na moim kolanie.

            — Nie mam pojęcia o czym mówisz — warknęłam, próbując strzepnąć jego rękę z mojej nogi.

            — Oh, naprawdę? Bo mam wrażenie, że Stiles właśnie kipi z zazdrości — mruknął i przesunął dłoń wyżej, na moje udo.

          Spojrzałam w górę na miejsce, w którym siedział Stiles, by zobaczyć jego czerwoną ze złości twarz i nienawistny wzrok wypalający dziurę w ręce Isaaca.

          — Uważajcie — szepnął, zanim Harris zadzwonił dzwoneczkiem, informując nas o zmianie miejsc.

          Odetchnęłam z ulgą, gdy Isaac w końcu odszedł, a obok mnie pojawiła się Allison.

          — Wszystko w porządku? — zapytała, gdy złapała za pudełko z kwasem.

          — Oprócz nadchodzącego ataku paniki? Wszystko jest świetnie — Wysapałam, moje ręce mniej się już trzęsły.

          — Co ci powiedział?

          — Nic — Westchnęłam. — Jedyne co zrobił to to, że upewnił mnie w tym, że jest skończonym dupkiem.

          Allison zaśmiała się cicho i znowu nadeszła zmiana miejsc.

          — Uważaj na siebie — Uśmiechnęła się i odeszła.

          Usłyszałam głośne łupnięcie obok mnie i uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam siadającego obok mnie Stilesa.

          — Zabiję Isaaca — To była pierwsza rzecz, którą do mnie powiedział.

          — Nikogo nie zabijesz.

          — Nie, mówię serio, jeszcze raz cię dotknie...

          — Stiles — Przerwałam mu, śmiejąc się, a on tylko westchnął.

          — Wszystko okej? — zapytał, łapiąc moją dłoń w swoje pod stołem.

          — Teraz? Tak — Uśmiechnęłam się, ściskając jego dłoń mocniej.

          — Koniec! — Usłyszałam głos Harrisa i odwróciłam do niego swój wzrok. — Jeśli reakcja przebiegła prawidłowo, patrzycie właśnie na kryształ.

          Spojrzałam w dół na kolbę i uśmiechnęłam się szeroko, gdy zobaczyłam, że znajduje się w niej przezroczysty kryształ.

          — Myślę, że ostatnia część tego eksperymentu spodoba wam się najbardziej. Możecie go zjeść.

          — Nie jemy tego — powiedziałam ze Stilesem w tym samym czasie i zaśmialiśmy się cicho.

          Gdyby nie to, że było duże prawdopodobieństwo tego, że coś na tym krysztale zostało położone, zjadłabym to. Spojrzałam na Lydię, która właśnie brała kryształ do buzi i rozszerzyłam oczy.

          — Lydia! — krzyknął Scott i wstał z miejsca.

          — Co? — zapytała Lydia, a cała klasa patrzyła na Scotta zdezorientowana.

          Chłopak nie powiedział już nic, tylko usiadł na miejscu i zaczął przyglądać się Lydii, który ugryzła kryształ. Moje serce przyśpieszyło, gdy nic się nie stało.

***

        Szybko weszliśmy do biura trenera, by nikt nas nie zobaczył.

          — Derek czeka na zewnątrz — zaczął Scott.

          — Chce ją zabić? — zapytała Allison.

          — Jeśli uważa, że to ona jest Kanimą, to tak. Zwłaszcza po tym, co zaszło na basenie.

          — To nie ona — powiedziałam, robiąc krok w stronę Scotta.

          — Nie zaliczyła testu. Nic się nie stało.

          — To nie może być ona.

          — To bez znaczenia, bo Derek sądzi, że to jednak ona — Westchnęła Allison.

          — A co ze mną? Nie sprawdzili jeszcze mnie, równie dobrze to mogę być ja — Mówiłam szybko.

          — To nie jesteś ty — Wtrącił Stiles.

          — Tego nie wiesz.

          — Ivette, to nie ty — warknął.

          — Albo przekonamy go, że się myli, albo wymyślimy sposób, by ją ochronić — Kontynuowała Allison.

          — Nie sądzę, że coś jej zrobi. Nie w szkole — mruknął Scott.

          — A po szkole?

          Obydwoje Allison i Scott westchnęli ciężko.

          — A może udowodnimy, że Derek się myli? — zapytała.

          — Przed piętnastą? — zapytał Stiles.

          — Może jest coś w bestiariuszu — powiedziałam.

          — Mówisz o tej grubaśnej księdze napisanej archaiczną łaciną, której nikt z nas nie zna? Powodzenia — Sarknął Stiles.

          — Tak naprawdę, ja mogę to przetłumaczyć — stwierdziłam.

          — Ty możesz co? — zapytał Stiles.

          — Znam łacinę. Wszystkie rodzaje — wzruszyłam ramionami, a Stiles wpatrywał się we mnie z otwartą buzią.

          — Pogadam z Derekiem. Może przekonam go, by dał nam szansę dowieść, że to nie ona — Westchnął Scott. — Cokolwiek się stanie, dajcie mi się tym zająć, okej?

          — Co to ma znaczyć? — zapytała Allison.

          — To, że ja potrafię się uleczyć. Nie chcę, by stała wam się jakaś krzywda.

          Allison wywróciła oczami i odwróciła si, zaczynając grzebać w swojej torbie. Uniosłam brwi i zaczęłam robić to samo, Stiles zaglądał mi przez ramię. Usłyszałam pstryknięcie i uśmiechnęłam się do siebie.

          — Potrafię o siebie zadbać — powiedziała pokazując kuszę, ja zrobiłam to samo, puszczając oczko do Scotta, który patrzył się na nas obie z otwartą buzią. — Co? — zapytała, gdy Scott nie odzywał się przy dłuższą chwilę. — Coś się stało?

          — Nie chcę, by coś ci się stało — Oczy Scotta złagodniały, patrząc się na Allison, a ja uśmiechnęłam się pod nosem. — Jeśli coś pójdzie nie tak, dzwoń do mnie, dobrze? Mam to gdzieś, czy twój tata się dowie. Dzwoń, pisz, krzycz, obojętnie. Usłyszę cię i znajdę. Najszybciej, jak potrafię. Mamy czas do piętnastej — powiedział, a Allison pokiwała głową.

          Scott obrócił się i miał już wyjść z pomieszczenia, gdy nagle rozległ się pisk, a Scott przed samym nosem zatrzymał strzałę od kuszy. Odchyliłam głowę do tyłu i wywróciłam oczami, odkręcając się, by zauważyć, że Stiles wyciągnął moją kuszę z torby. Uniosłam na niego brwi, a ten spojrzał na mnie nerwowo.

          — Ah — Wyciągnęłam do niego dłoń, aby oddał mi kuszę, co zrobił od razu. — Przepraszam. Ma bardzo czuły spust.

          Włożyłam kuszę z powrotem do torby i zaśmiałam się, kręcąc głową.

***

          — Jak się dzisiaj czujesz?

          — Normalnie — Wzruszyłam ramionami, poprawiając się na miejscu.

          — Ivette — Westchnęła Morrell.

          — Czuję się dobrze — Również westchnęłam.

          — Trzęsą ci się ręce i załamuje ci się głos, jesteś tego pewna? — Uniosła na mnie brwi.

          — Nie — odpowiedziałam szczerze. — Ale mam to gdzieś. Jedyne, co chcę teraz zrobić, to pójść do domu i móc w końcu położyć się spać.

          — Znowu normalnie śpisz? — Zaskoczyła się.

          — Nie — odpowiedziałam krótko. — Powiedziałam to jako wymówka do tego, abym mogła pójść do domu. Mam do przetłumaczenia dwie strony łaciny i naprawdę chcę już to skończyć.

          — Łaciny? Znasz łacinę? — zapytała.

          — Tak, przydaje się w nauce innych języków — Uśmiechnęłam się.

          — Mogę wiedzieć, co masz do przetłumaczenia?

          — Uh, jasne, pozwól, że znajdę — powiedziałam i zaczęłam szukać teczki w mojej torbie i, gdy tylko ją znalazłam, wyciągnęłam z niej kartkę, podając ją Morrell.

          — Mogę wiedzieć skąd to masz? — zapytała, gdy zobaczyła kartkę. — Z książki?

          — Erm, to rodzinna pamiątka — odpowiedziałam szybko.

          — Ciekawa rodzina — Zaśmiała się, a ja przytaknęłam.

          — Znam większość języków romańskich, ale ten jest nieco inny — Zmarszczyła brwi.

          — To łacina archaiczna, różni się nieco od klasycznej — Zmarszczyłam nos.

          — Kanima?

          — Tak — Przytaknęłam nerwowo.

          — Ciekawe — powiedziała i uśmiechnęła się, oddając mi kartę. — Cóż, jeśli dzisiaj nie masz ochoty, możesz przyjść jutro.

         — Naprawdę? — zapytałam, a Morrell przytaknęła. — Dziękuję!

          Szybko wyszłam z pokoju Morrell i skierowałam się od razu do wyjścia, gdzie miałam czekać na Stilesa, Allison, Lydię i Jacksona. Gdy miałam już otwierać drzwi, pewna ręka zatrzymała mnie i jednym ruchem przycisnęła do ściany.

          — Suka — warknęłam, gdy zobaczyłam Ericę, a za nią uśmiechniętego Isaaca.

          — Nie ładnie się tak witać, Iv — Wypchnęła lekko dolną wargę, lecz szybko zmieniła to w uśmiech. — Lydię już sprawdziliśmy, teraz ty.

          Zaczęłam się szaroać, gdy Isaac podszedł do mnie z fiolką z jadem animy i złapał za moją szczękę. Gdy miał otwierać mi buzię, w ostatniej chwili wyciągnęłam z torby kuszę i wycelowałam nią w stopę Isaaca, przez co warkną i puścił mnie, a fiolka rozbiła się na podłodze. Wykorzystałam zdezorientowanie Erici i uderzyłam ją z czoła w nos, przez co puściła mnie i odsunęła, łapiąc się za twarz.

          Szybko podniosłam swoje rzeczy i wybiegłam z budynku, od razu wsiadając do jeepa Stilesa, który akurat podjechał pod wejście.

          — Jedź — Wysapałam, zapinając pasy.

          — Co się stało?

          — Po prostu jedź! — krzyknęłam, a Stiles od razu ruszył.

          Z westchnięciem oparłam się o siedzenie i przymknęłam oczy, normując swój oddech. Poczułam dłoń na udzie i otworzyłam jedno oko, by zobaczyć Stilesa patrzącego co raz na mnie, co raz na drogę.

          — Nic mi nie jest, spotkałam po drodze Ericę i Isaaca — powiedziałam, kładąc swoją dłoń na jego. — I nie, nic mi nie zrobili, uciekłam — Szybko dokończyłam, gdy zobaczyłam jego wzrok.

          Stiles przez chwilę zaciskał szczękę, dopóki nie splotłam moich palców z jego. Poczułam jak rozluźnia się i wzdycha ciężko.

          Po dobrych piętnastu minutach byliśmy już na miejscu u szybko wysiedliśmy z jeepa. Złapałam Lydię za przedramię i zaczęłam ciągnąć ją do wejścia do domu Scotta.

          — Jeśli uczymy się w domu Scotta, to gdzie on jest? — zapytała Lydia, patrząc na mnie.

          — Spotkamy się tutaj. Mam nadzieję — powiedział za mnie Stiles.

          Gdy tylko weszliśmy do środka, Stiles zamknął nerwowo wszystkie zamki w drzwiach, co spotkało się z dziwnym spojrzeniem ze strony Lydii i zdezorientowanymi od Allison i Jacksona.

          — Ostatni było w okolicy kilka włamań — Próbowałam wytłumaczyć jego zachowanie, gdy nagle Stiles wziął krzesło i przysunął je pod klamkę. — O, mój Boże — Westchnęłam ciężko, chowając twarz w dłoniach.

          — I morderstwo — Dokończył Stiles. Spojrzał się na każdego z nas, unosząc brwi. — Wiem, nie wyszło mi.

          Rzuciłam mu spojrzenie i walnęłam lekko łokciem bok Jacksona. Chłopak spojrzał na mnie z góry i wywrócił oczami, gdy zobaczył mój wzrok.

          — Lydia, chodź za mną — powiedział z zaciśniętą szczęką. — Muszę z tobą porozmawiać.

          — Poważnie? — Westchnęła Lydia. — Co się z wami dzieje? — zapytała i poszła za Jacksonem do góry.

***

          Na dworze zdążyło już ściemnieć. Siedziałam na krześle obok wejścia, nerwowo ruszając nogą i co jakiś czas zaglądając przez okno na stado Dereka, które stało już pod domem Scotta. Stiles pochylił się obok mnie i odsunął delikatnie zasłony, wyglądając przez okno, Allison zrobiła to samo z drugiej strony. Obróciłam lekko głowę by też wyjrzeć i zobaczyłam chodzącego w kółko Boyda.

          Zacisnęłam mocno usta i ponownie zakryłam okno, opierając się czołem o bok Stilesa i poprawiając kuszę w dłoni. Spojrzałam na Allison, która wybierała coś nerwowo na telefonie i zmarszczyłam brwi.

          — Co robisz? — zapytał Stiles, który też to zauważył.

          — Chyba... Chyba powinnam zadzwonić do taty — powiedziała łamiącym głosem.

          — Dowie się o nas wszystkich — powiedziałam, wstając z krzesła.

          — Wiem. Co mamy niby zrobić? — Westchnęła. — Nie chcą nas tylko nastraszyć. Chcą zabić Lydię.

          Przez dłuższą chwilę w pomieszczeniu panowała kompletna cisza, wymieszana z naszymi ciężkimi oddechami.

          — Mam pomysł — Odezwał się Stiles i obróciłam głowę w jego stronę. — Zastrzelcie jednego z nich.

          — Mówisz poważnie? — Sapnęłam.

          — Powiemy Scottowi, że potrafimy się bronić. Przynajmniej spróbujcie, okej?

          Spojrzałam na Allison, która już na mnie patrzyła i obydwie skinęłyśmy głowami.

          — Okej.

          — Nie spodziewają się, że będziemy walczyć, więc jeśli jeden z nich dostanie, gwarantuję wam, że dadzą spokój — wyszeptał nerwowo. — Zastrzelcie ich.

          Przełknęłam głośno ślinę i odsłoniłam delikatnie zasłonę, by przyjrzeć się stadu Dereka.

          — Kogo?

          — Dereka. Strzelcie mu prosto w głowę.

          — Jeśli Scott potrafi złapać strzałę, Derek tym bardziej — Zauważyła Allison.

          — Uh, okej, to wybierzcie z pozostałej trójki — powiedział Stiles.

          — Chyba dwójki — Poprawiłam.

          — Trójki — Zmarszczył brwi Stiles i szybko wyjrzał przez okno. — Gdzie, do cholery, jest Isaac?

          Rozszerzyłam oczy i uniosłam w górę kuszę, gotowa do strzału i zaczęłam powoli odsuwać się od okna, idąc tyłem do holu, dopóki ręką pewnie nie wybiła mi z dłoni broni i powaliła na ziemię, zaraz obok mnie wylądowała Allison. Stiles chciał nam pomóc, lecz Isaac odepchnął go w tył, przez co wylądował w kuchni.

          — Allison, idź do Lydii i Jacksona. Już! — powiedziałam i podałam jej kuszę, biorąc w rękę moją.

          Allison szybko pobiegła na górę, mogłam usłyszeć jej nerwowy głos i trzaski drzwi, gdy wstałam najciszej jak mogłam podeszłam od tyłu Isaaca, próbując go zaatakować, lecz chłopak szybko się odwrócił i jednym ruchem rzucił mnie obok Stilesa. Gdy tylko wylądowałam obok niego, szybko przyciągnął mnie do siebie i próbował schować za siebie, gdy zobaczył, że kusza wylądowała na drugim końcu korytarza.

          Gdy byłam pewna, że już po nas, zza Isaaca wyskoczył Scott i sprawie powalił go na ziemie, rzucając mi ponownie kuszę, którą z łatwością złapałam i szybko wstałam z podłogi, kierując ją w Isaaca i strzelając do niego. Strzałę oczywiście złapał, lecz gdy zobaczył klejącą się substancji na swojej dłoni i spojrzał na mnie, uśmiechnęłam się dumnie, przybijając żółwika Stilesowi. Isaac wylądował na podłodze, z góry zleciała Erica zepchnięta przez Allison i za chwilę obydwoje wylecieli całkiem z domu, lądując boleśnie na trawie.

          Cała nasza czwórka wyszła z domu, moja dłoń mocno zaciskała się na kuszy. Derek oderwał wzrok od jego dwóch bet na ziemi i spojrzał na nas.

          — Chyba zaczynam rozumieć, dlaczego mnie odrzucasz. Nie jesteś Omegą, jesteś Alfą w swoim stadzie — powiedział Derek.

          Wymieniłam zdezorientowane spojrzenia z Stilesem i Allison i wróciłam wzrokiem do Dereka.

          — Ale wiesz, że mnie nie pokonasz — Uśmiechnął się.

          — Mogę cię przytrzymać do przyjazdu policji — powiedział pewnie Scott, a z twarzy Dereka zszedł uśmiech, gdy usłyszał z daleka syreny policyjne.

          Nagle usłyszeliśmy syk i taka nasza czwórka zbiegła z ganku, by zobaczyć, jak z pokoju Scotta przez okno wychodzi ogromna jaszczurka. Odwróciła do nas głowę i głośno syknęła, po tym uciekła. Stiles przyciągnął mnie bliżej siebie, próbując delikatnie schować.

          — Zabierz ich stąd — powiedział Derek do Boyda, patrząc na nieruchomych Isaaca i Ericę.

          Usłyszeliśmy odgłos odbijających się butów od podłogi i wszyscy spojrzeliśmy w tym samym czasie, jak Lydia wyszła przerażona z domu Scotta.

          — Czy ktoś może mi powiedzieć, co tu się dzieje?! — krzyknęła i wtedy to do mnie uderzyło.

          Nie było obok niej Jacksona.

          To Jackson jest kanimą.

hiya!! powracam po krótkiej przerwie. mam teraz sporo na głowie i od nowego roku będę miała jeszcze więcej, więc rozdziały prawdopodobnie nie będą pojawiały się często, choć mam nadzieję, że uda mi się robić to dosyć regularnie.

n e ways, dajcie mi znać, czy wam się podobało i nie zapomnijcie zostawić gwiazdki!

Do napisania!

━━━━━━ argentivette
Oliwka.

realized: 18.08.20