°†° «[𝐁𝐄𝐅𝐎𝐑𝐄 𝐒𝐇𝐄 𝐑𝐄𝐓𝐔𝐑𝐍]» °†°

When I was a child, inggit na inggit ako sa mga batang nakikita ko. Sa labas ng bahay namin, sa kalsada, sa palaruan at sa eskwelahan.

Masamang mainggit, iyon ang isa mga natutunan ko sa pagsama-sama kay Mom sa simbahan pero hindi ko mapigilan, lalo na sa t'wing nakikita ko ang mga masasayang mukha ng mga nakikita kong batang kasing-edad ko.

Nakikita ko ang mga ngiti nila sa t'wing may mga gusto sila na mabilis na pinagbibigyan ng mga mga magulang nila.

May mga magaganda silang bag, lalo na yung uso na de-gulong, di tulad ng sa akin, luma at may butas. Ang mga sapatos nila, kumikinang at maganda, di tulad ng sa'kin, guma at madaling kapitan ng alikabok. Malambot at madulas ang buhok nila, di tulad ng sa'kin, magaspang. Masasarap ang baon nila, may pambili ng kahit ano t'wing recess sa canteen, di tulad ko pinagkakasya ang sampung piso na lagi kong baon.

At higit sa lahat, sa t'wing uwian, may mga sumusundo at nakaabang sa'kanila sa gate, samantalang ako, bubuntong hininga at tatahakin mag-isa ang kalsada habang naglalakad at nakakapit sa sabitan ng bag ko'ng tila malapit na bumigay.

Hindi naman ako nawawalan ng pag-asa. At mas komportable akong naglalakad dahil sa paraang 'yon ay malaya akong nakakapag-isip isip, lalo na sa t'wing may nakikita akong mga dumadaan na jeep sakay ang mga nagmamadaling pumasok o umuwi galing trabaho. Gusto ko na lumaki agad para, tulad nila, magkaroon ako ng sariling kita at lumuwag kahit papaano ang buhay namin.

Pero sadyang di mo talaga aakalain ang tadhana, habang punong puno ng pangarap at pag-asa ang batang puso ko ay bigla akong nasagasaan ng kotse. At aaminin ko, kasalanan ko dahil di ako sumusunod sa rules, basta tatawid ako kahit may mga umaandar na mababagal na sasakyan, siniguro ko na walang masyadong sasakyan pero bigla nalang dumating ang mabilis at mamahaling sasakyan.

Tulalang pinanood ko ang sasakyang bubunggo sa akin. Biglang nag-flash sa isip ko ang umiiyak na mukha ni Mom, dahil sa pagiging lasenggo ni Dad. Ang dalawang kapatid ko na laging tinatawag ako sa t'wing kailangan nila ako.

Di ko rin maiwasang maalala ang narinig ko kagabi, na di pala nila ako totoong anak, may kutob na ako noon pa dahil sa pamilya namin ay naiiba ang itsura ko.

Lalo na dahil naririnig ko sa mga kapitbahay, kaibigan at kaklase. Sa pamilya namin ako lang ang may natural na curly hair sa dulo ng buhok, ako lang ang may amber color na mata, ako lang ang may matangos na ilong, ako lang ang naiiba ang kulay ng balat, may natural na puti ang balat ko samantalang sila ay tan.

Tsk. Siguro, ayos na rin ito. Atleast, di ko na kailangang mag-isip mag-aral, mag-hanap ng trabaho, makipag-paligsahan sa interview, hindi ko na rin makikita na umiiyak si Mom, di ko na maririnig ang mga pang-uutos ng mga kapatid ko, di ko na makikita ang malagkit na tingin ni Dad sa'kin t'wing nalalasing. Bat ba gugustuhin kong mabuhay? Hm, sino kayang iiyak sa burol ko?

I think si Mom lang.

Kaibigan? Siguro mababaw na iyak lang sa'kanila dahil minsan ramdam kong ayaw nila sa'kin dahil ako ang pinapansin ng mga crush nila. Ang babaw nila, ang babata pa namin, ang haharot na nila.

//screeeeech!//

//blaaaaaagh!//

Lumipad ang batang katawan ko. Masakit ang buong katawan ko lalong lalo na ang ulo ko.

"Aaaaaah!! May nasagasaan! Tumawag kayo ng ambulansya!!"

Di ko pinansin ang nagkakagulong paligid. Payapang nakatingala ako sa asul kalangitan.

"Haaah... I can rest now, right?" mahinang bulong ko sa sarili ko, di ko alam kung dugo o luha ang naramdaman kong tumutulo sa pisngi ko. Dugo o luha man, wala akong pakialam, gusto ko'ng magpahinga nalang, okay?

Kaya, Lord God. Mabait na bata naman ako, sana sa susunod na reincarnation ko, gawin mo naman akong prinsesa? Binigyan mo ako ng mala-prinsesa na ganda, pero 'yun lang, kaya sa susunod gawin mo po sana akong filthy rich kid, okay? Please?

Bukod sa naiinggit ako sa mga batang may-kaya, naging mabuting ampon naman ako kahit inaapi ako minsan, di rin ako kahit kailan nagnakaw, nambatos sa mga nakakatanda sa'kin. Mataas rin ang grades ko sa school dahil lagi akong Top 1. Beauty and brain po ako and confidently beautiful with a heart.

Sana makumbinsi ko kayo, na payamanin ako sa next life ko. Promise po, gagawa ako ng maraming good deeds with matching imaginary cross fingers na sambit ko sa isip ko.

Matapos ang monologue ko sa kalangitan ay unti-unti ng kinain ng dilim ang paningin ko.

Um, di naman ako sa Hell mapupunta diba?

* * *

Unfortunately, sadly, I'm still alive. Maraming taon na ang nakalipas mula noong nasagasaan ako. Ang highshool student na ako noon ay dalaga na ngayon. Maraming nangyari na nagpaguho at nagpabago ng buhay ko.

Ewan ko ba, napaka-twisted ng istorya ko. Akalain mo ba naman? Ang nakasagasa sa akin ay ang Grandfather ko! Biological. Yes, natuklasan ng mga ito dahil sa sasalinan na sana ako ng dugo at akalain niyo, compatible kami?

Mamamatay na talaga ako, kung hindi nagpumilit si Grandpa na salinan ako ng dugo niya.

And now, I'm watching my beloved Grandpa na unti unting binababa ang coffin niya sa lupa. I suppressed my emotions, my sorrows as I stand like a mountain, dahil sa oras na magpakita ako ng kahit anong kahinaan, maraming hyenas ang di magdadalawang isip na saktan ako at gamitin.

"Anak, nandito lang kami para sayo." I heard a familiar voice of a woman, suot ang MissDior B2U Gray Butterfly Sunglasses na hinarap ko ang babaeng tumatangis sa tabi ko.

Dahil sa suot kong sunglasses ay walang nakakakita kung gaano nag-uumapaw ang disappointment at disgust sa mga mata ko.

"I appreciate your presence and concern, Mrs. Yves and with your family," I flashed a beautiful smile na hindi kakikitaan ng kahinaan. Kita ko ang di mapakaling mga mata nito.

"Anak? How can you say that? We are your family. Of course, we are concern for you. How about we stay at your place? So we can take care of you? Now that your Lolo is gone, you are all alone. Your siblings can help you managing--"

"Hah." I laughed sarcastically.

Would you look at this woman? She's really something. Really.

"Stop pushing your luck, woman. I'm grateful that you took care of me when I was young. But..." malamig at mapanganib na sambit ko at lumapit ng isang hakbang na kinaputla at lunok ng mga ito.

"Don't you ever, as in never, dare or dream! That you can scratch your dirty paws at my Lolo's everything. The day that you collabed with those damn schemers, to use me, to harm me, to kill me, is the day that we give up on being 'family'! I loathe you, I hate you. Remember that."

Binalingan ko ang mga bodyguards ko at sinenyasan na kaladkarin paalis ang pamilyang kinalakihan ko noon.

"You! Bitch! Wala kang utang na loob!!" rinig kong boses ng kinilala ko noong ama.

"Cut his tongue. Make sure he can't never utter words ever again!"

"Yes, Lady Ophelia!"

Di ko inalintana ang mga nagkakagulo sa sementeryo at ang mga matang nanonood sa bawat galaw at hakbang ko.

"Dad!! Noo!!"

"Honey!!"

"AAAAAH!!!"

Itinaas ko ang kamay kong may suot na black long satin gloves at unti unting sinara ang palad ko.

Kasunod ng mga naglalakasang sigaw ng mga ito ay ang sunod sunod na putok ng bala at nang matapos ang putok ng mga baril ay ang pagtahimik ng buong paligid.

Nag-atrasan at nahihintakutang nagbigay ng daan ang mga nasa paligid ko.

That's more I like it. This silence.

I smiled gratefully and gracefully to all of them, I really appreciate their efforts to see my beloved Lolo.

My Lolo that they targeted and killed.

* * *

I closed my eyes as I enveloped myself with the music, I performed to my hearts content as I press my Grand Piano, while wearing my black gown like the dark piece I am playing.

Nang matapos ang munting pagtatanghal ko ay matamis kong nginisihan ang ang lalaking malamig na nanonod sa isang sulok.

"Why, why did you do that, Ophelia?" narinig kong tanong nito, marahan kong ipinikit ang mga mata ko ng marinig ko ang baritonong boses nito na dating nagpatibok ng puso ko, na ngayon ay siyang magpapatigil nito.

"What do you mean, Dash?" marahan kong tanong at sa bawat hakbang ko ay ang mga nakakabinging pagsabog sa bawat paligid ng aming mansion.

Suot ang magarang dress ko na hapit na hapit ang balingkinitan kong katawan na lumapit ako patungo dito at hinaplos ang pisngi nito.

"Did you know that I fell inlove with you?" nakita ko ang bakas ng gulat sa abong mga mata nito.

"So you knew, huh?" I breathe, and soullessly smile.

"I thought that if it's you, you will remain, you will believe me but... Like everyone else, you choose to.." I traced my word as I stared at his handsome face without any emotions.

"Ophelia.." his voice cracked, I don't know if it was my imagination, but I saw his heartbroken expression like he realized something. But, hell. I don't care.

"Are you going to kill me again, Dash?"

"I'm sorry, Ophelia. I have to...but don't worry, I'll follow you." sambit nito ng nakayuko at di ko narinig ang huling salita nito na pabulong.

"I'm sorry, Dash. I'm not yet done. I'm not done with my grand finale. So, die for me."

Nakita ko ang panlalaki ng mga mata nito at unti unting bumaba ang mga mata sa punyal na nasa tapat ng puso nito.

"O.. Ophelia... I! You.." unti unting bumagsak ang walang buhay na katawan nito sa malamig na sahig.

I walked downstairs, barefooted and there waiting for me is...

"Connrad."

Another handsome man watching me with his obsidian eyes, he slowly looked at my feet. Nang makalapit ako sa kanya ay lumuhod ito seryosong tiningnan ang mga paa kong may bakas ng dugo.

"That's not my blood. It's Dash."

Hindi ito umimik at walang pasabing binuhat ako.

"Is this what you really want, milady?"

I melancholy stare the sky full of stars as I leaned on his broad chest.

"Yes. Why? You don't?"

"Your will is my command, I will always follow you."

"You're going to die."

"It's okay."

"Stupid." I said as I kissed his neck, he dangerously look down at me.

"Why don't you try somewhere else?"

Nagtagisan kami ng mga mata. Nakita ko ang pagbaba ng mapula at mainit na labi nito sa malamig na labi ko. He kissed me, under the moonlight, tenderly.

He's not my first kiss. I'm not his first kiss.

This is our first kiss and also the... last.

My Knight, Connrad, died that night protecting me as he let me leave safely and he remained there like a knight, protecting me, as always, together with our mansion burning.

I drive aimlessly, no. I have a destination but well? Hindi lahat aayon sa plano at kagustuhan ko. Nakita ko ang nakaabang na kotse sa kotse ko. Hindi ko tinigil at mas lalong binilisan, walang nagawa ang nakaharang at kusang iniwas nang malapit na ang aming banggaan.

Sinundan ako nito ng sinundan hanggang sa mapalibutan ako. Napabuntong hininga ako at nakita sa salamin ang pagbababaan ng mga ito sa pangunguna ni..

"Kazimir Night." kaswal na kaway ko dito nang makababa ng kotse. Matalas at namumula sa galit na hinablot nito ang braso ko.

"You!"

"What? Are you angry? I told you, right? Let's destroy each other. Let's hurt each other? I'm serious, okay?"

Hindi makapaniwalang tiningnan ako nito. Hindi ko alintana ang mahigpit na hawak nito sa braso ko, na sigurado akong magkukulay ube na.

"You and your family, are one of the reasons why, why I'm like this. You made me this evil! Now? Are you still going to speak your undying love for me?"

Narinig ko ang kasahan ng mga baril, ngunit hindi ako nagpatinag.

I know, I'm going to die. Hindi na sa heaven ang tungo ko. Hell na talaga.

But I don't care. Wala ng mawawala sa akin, kaya naman idadamay ko silang lahat sa pagbagsak ko.

"Damn!! Damn it!!! Put your fvcking guns down!!!"

Hindi siya pinakinggan ng mga tauhan niya at kinuha ako mula sa kanya.

"O--Ophelia!!! Nooo!!" nakita ko ang pagwawala ni Kazimir, iniwas ko ang tingin dito.

That weirdo.

I don't know, if he really loves me or it's just part of his obsession, and I'm now selfish, I don't want to know because we will never be...together.

* * *

I watched as the fierce flames, slowly destroying my surroundings. I don't know, I can't feel anything, I feel so empty, even a tiny bit emotion. I, can't feel anything.

Hindi ko alam kung saan ako dinala ng mga tauhan ng Night Clan, nakatali ako ng mahigpit sa upuan at tumingala. Ngayong patay na ang Patriarch nila at ilang executives siguradong nagkakagulo na sila, lalo na sa mga black material na pinadala ko na mapapanood ng buong mundo. Hindi lang ang Night Clan, kundi maging ang Evander Clan, sa pagkamatay ng nag iisang Heir nilang si Dash at ang mga black materials nila na inipon ko ng...tatlong taon? Kung ganon, tapos na ang lahat, huh?

Maybe because, I already accepted my fate.

Hm... yes, maybe it's better to end everything. I can now rest, right? I'm tired.

Nanigas ang buong katawan ko nang may maramdaman akong mahigpit na yakap. Naamoy ko ang pamilyar na pabango.

"Zayron."

"...."

"After you seduce me and get what you want. You're now planning to leave because you don't see me useful?"

"Yes, I don't need your saving. Leave." matigas na bigkas ko at masamang tiningnan ang nagtatagis na bagang na mukha nito.

"How heartless, my Lia. I shouldn't have let you leave my territory. I should have chain you on my bed and make you pregnant, so you will have reasons to stay with me as I continue to own you over and over!"

"Crazy bastard!!"

I thought I don't have any emotions left! But damn! The audacity of this man!

"What? You enjoy it, Lia. I made sure of that. I made you cry and scream my name as I fill you---"

I can't cover his dirty mouth of anything dahil sa nakatali ako, I don't have a choice, so I use my... mouth, I sealed his damn lips with mine.

This damn kidnapper! He kidnapped me all the way to his territory!

I gasped.

When I opened my eyes, I saw how he continued kissing me as he embraced with his strong body. I saw the flames... burning us, together.

"I love you, my Lia. Don't worry, I'm here. Don't be scared, I'll accompany you."

And there, as I heard his words, his overflowing emotions. My tears, that I didn't know, I still have. Flowed down my cheeks.

"Foolish bastard."