*clack*

*clack*

Matamang nakatingin ako sa pamilyar na mga lugar na nadadaanan namin habang sakay ng isang ‘karwahe’.

“….” Tahimik na napabuntong hininga ako at sinulyapan ang lalakeng prenteng nakaupo sa harapan ko na para bang hari.

Nakatutok ang asul na mga mata nito sa akin. Bumalik sa alaala ko ang dahilan kung bakit kasama ko ang animal na ‘to.

--

Pag balik ko matapos ‘kumain’ naabutan ko itong nakaupo kaharap ng Master ko na katabi ng kaibigan nitong si Master Lioner.

Dumapo ang  mga mata ko sa isang imbetasyon na nakalapag sa harap ng Master ko at sa isang magarang punyal na eleganteng nakalagay sa antigong kahoy.

Sa isang tingin ko pa lamang sa punyal ay alam kong mataas ang kalidad nito. That knife is one of the most rarest items in the world.

To make the story short, nalaman ko na personal na gusto kaming imbetahin ng Master nito.

“Is the food fit to your liking?” Tanong nito habang nakahalumbaba.

“Yeah..”  a lot…

“Hm, why are you pretending to be a boy?”

As expected of this sharp tyrant.

“I don’t know what you’re talking about, young master..”

Narinig ko ang tahimik na tawa nito, nabalot kami ng katahimikan. Habang nakatingin sa labas ay may nakita akong isang noble lady na napapalibutan ng bodyguards, at tinutulak palayo ang mga taong grasa mga nagtitinda at mga commoners para lang makadaan ang mga ito.

They didn’t even care kahit na may mabangga at maapakan sila.

“Do you find them pitiful, my lady?” Tanong nito na para bang nagtatanong ng kung kamusta ang panahon at nakacross arms na ngayon habang nakasandal.

“Will my opinions make any difference, young master?” tanong ko gamit ang totoong boses ko nang hindi ko namamalayan. Damn.

Nakita kong natigilan ito.

“You have a beautiful voice, my lady.”

“Weirdo.”

*chuckles*

Mahinang tumawa muli ito at muli na namang natahimik. Nilingon ko ito na mukhang malalim na naman ang iniisip.

“Whooaaa!”

Nakita kong napalingon ito sa labas at kunot noong tinitigan ang isang performance na kung saan may lalakeng gumagawa ng mga tricks gamit ang apoy.

His handsome face was screaming undeniable displeasure.

Why would he? Hindi ito kailanman nagpakita ng ganito pagkadisgusto sa apoy.

“Are you afraid of fire, young master?”

Natigilan ito sa tanong ko.

“Not at all. I just felt like I lost someone dear to me because of fire. A very strange feeling.”

“….”

This guy…

“I turned the house of the elders on fire when I was 7, it’s satisfying.” Naiiling na sambit nito.

“I don’t know why I have this feeling that I have to burn them alive.” Ngisi nito na tumatango tango pa.

“Apparently I’m not conscious when I did that. I did that unconsciously while sleeping.”

“I really don’t know.” There’s a hint of sorrow in his voice habang seryosong nakatingin sa labas. Mariin na kinurot ko ang kamay ko at randam ko pamamasa nito.

Laking gulat ko nang maramdaman ko ang paghila.

“Why are you hurting yourself!”  he asked in anger.

Tulalang pinanood ko ang maingat nitong paghawak sa kamay ko na dumudugo.

“….”

Nang sa hindi ko inaasahan biglang may mga pumasok na mga eksena sa mga mata ko.

“No! Ophelia! Ophelia! Why! No! Aaaaah!” lumuluhang sigaw nito sa nasusunog na lugar na hindi ko malilimutan.

Ang lugar kung saan nilamon ako ng apoy.

“Clan Master! Get him! Don’t let him go!”

Nanghihinang lumuhod ito at tulalang nakatingin sa apoy.

“Come back, Ophelia. I promised… I will give you everything, my life. I will do everything you want. Come back. Come back, please..”

Dumaan ang ilang araw na nanatili itong tulalang nakaluhod. Kahit na ilang beses itong pwersahang kunin ay nanlalaban ito.

Hanggang sa mapalitan ng isang eksena ang nakikita ko. Muli isang pamilyar na lugar ang nakikita ko.

Ang estate ng Night Clan na nilalamon ng apoy. Sarado ang lahat ng mga pinto at bintana. Maging ang mga gate.

Walang emosyong pinanood nito ang lahat ng mga nasa loob na nasusunog.

“Till the very end, you didn’t listen. I told you, aren’t I? I was planning to end them, all those who hurt you and after that. I was planning to ask you to run away, to start a new life, in a place with only us. I will cook, I will…serve you because you said you are tired..”

“But now you’re gone..”

Nang bumalik ako sa reyalidad ay hinila ko ang mga kamay ko.

“Ssh. Don’t cry.” Di ko namalayan ang pagbasa ng mukha ko.

At nakita kong nasa tabi ko na ito na natataranta.

“Does it hurt so much?” di mapakaling tanong nito.

Hindi ko alam kung gaano kalalim ang obsession nito na kahit hindi nito maalala ang past lives namin…

“I won’t let them hurt you again..” he said softly, hindi ko namalayan na yakap na ako nito sa bisig nito at ramdam ko ang bahagyang paghigpit ng hawak nito sa bewang ko.

“Young Lord Kazimir, Young Master Fifth we are here.” Boses ng coachman sa intercom.

Mabilis na tinulak ko ito at lumabas.

“You. You’re fired.” Napatigil ako sa narinig kong sinabi nito sa coachman! This tyrant.

Gulat at namumutlang naestatwa ang coachman.

“What’s happening—” naguguluhang tanong ng mga kababa sa carriage na sina Ethan.

Nakita kong kunot noong nakatingin sa direksyon namin ang Master namin na papasok na sana kasama sina Master Lioner at ang master nitong si Master Wallace.

Mabilis na binalikan ko ang lalakeng salubong ang kilay na nakatingin sa coachman.

“Stop it, will you?” sambit ko nang makalapit habang hawak ang ulo ko. Gosh, I want to sleep.

Mabilis na nagbago ang iritableng mukha nito.

“Hurt?” tanong nito.

“Let him go and…don’t fire anyone just because of your mood swings.”

“Heard it? Go away.” Masungit na taboy nito sa coachman na paulit ulit na nag bow at pasalamat.

“Okay, let’s treat your wound now.”

“I’m fine. I, I just want to sleep I’m tired.”

“Sleep in my room, then. It’s big and cozy.”

-__-++

“No.”

“Fifth?”  rinig kong boses ni Ethan.

“I will go with them, Young Master.” Hindi ko na hinintay ang sagot nito at tumakbo patungo kanila Ethan.

“You okay? What happened?” tanong ni Gina sa kamay ko na nakabalot pala ng itim na tela na nay insignia ng Night Clan.

“I scratch myself, it’s nothing.” Tipid na paliwanag ko.

Huminga ako ng malalim. Ano ang nasaksihan ko kanina?

“…..”

Did he really…

“Master Wallace.” Sabay sabay na pagbibigay galang namin.

“Oho! Great! Come inside, I have prepared a dinner for everyone!”

Sumalubong sa amin ang engrande at maraming mga pagkain na nakahain sa mahaba at eleganteng mesa. Nakita ko sa gilid ng mga mata ko na nagtungo ito sa kitchen at may kinuhang nakahandang malaking lunchbox.

As expected, he won’t ever eat the food prepared by someone else.

His mother died because of poison prepared by his father.

Mula noon ay siya na ang nagluto ng sarili niyang pagkain.

Napabuntong hininga ako nang natural itong tumabi ito sa akin.

-__-

Parang hindi nito alam na kanina pa kaming pinagmamasdan ng mga tao sa paligid. Hindi man lang nito pansin ang pagtahimik ng paligid.

He's very focused preparing his dinner, at nilalagyan ng pagkain ang plato ko?

Narinig ko ang pagbagsakan ng mga kubyertos.

“T—that’s enough… what are you doing?” mahinang bulong ko dito at dahil sa sobrang katahimikan kahit na sobrang hina ng boses ko ay rinig parin ng malinaw!

“Are you sure?”  kunot noong tanong nito na di kumbinsido! At patuloy na nilagyan ng pagkain ang plato ko!

Mabilis na pinigilan ko ang kamay nito. Parang nanghihinayang na tumigil ito at nilagyan na ng pagkain ang plato niya.

-__-

Wala talaga itong pakialam sa paligid niya.

“How interesting! To think this disciple of mine was sharing his food! Na hindi man lang mabigyan ang sarili niyang Master!” rinig kong dagundong na halakhak ng master niyang si Master Wallace.

Na-s-stress ako.

“Tch.”

Sinipa ko ang paa nito sa ilalim ng mesa. Nakita kong nagulat ito at napakurap kurap at sinulyapan ako. Nakasimangot na tiningnan ko ito kahit na hindi nito nakikita ang mukha ko.

“He was so thin. I want to feed him, Master. You’re healthy, you have your personal chefs while he don’t have.” Seryosong sambit nito sa Master niya sa tono na talagang jina-justify pa!

Napa-facepalm ako.

“OH! This brat! Hahaha! Why would you that then for him huh?!”

“Because I want to. Don’t ask.”

“This brat!”

Napasapo ako sa ulo ko.

“Have some respect to your Master, please?” 

Tumahimik muli ang paligid.

“My apologies, I shall excuse myself.” Malamig at seryosong sambit ko, tumayo ako at matapos mag bow ay nilingon ang pamilyar na butler.

“Lead me to my room.”

“Ah! A-As you wish, my lord!”

THIRD PERSON VIEWPOINT

Mabilis na tumalina ang Head Butler na sa hindi nito malaman na dahilan ay parang kaharap nito ang kanilang Great Master Wallace at Young Lord.

Nakita nito kung paano lahat ng eksena sa pagitan ng kanilang Young Lord at ng taong nasa likuran nito. Puno ng otoridad na binalingan siya nito kanina na mabilis niyang sinunod! Bagay na hindi maaari dahil tanging ang Great Master at ang kanilang Young Lord lamang ang makakagawa.

“Next to my room.” Rinig niyang sambit ng kanilang Young Lord!

Dahil hindi pa sila nakakalayo ay rinig na rinig ng lahat ang utos nito.

Biglang bumagsak ang temperatura ng paligid! Kinakabahang sinilip ng Head Butler ang taong nasa likuran na huminto sa paglakad. Kahit na may harang ang mukha nito ay nababatid ng lahat ang napuputol na pasensya nito!

“No.”

“My words is his law.” Their young Lord said coldly. Nagtagisan sila ng tingin.

“I will leave then.”

“… Follow his command, Head Butler.” Suko ng kanilang Young Lord!!!

“You, deliver his  meal in his room.”  Malamig na utos ng Young Lord nila sa isang maid na nangangatog na sumunod.

“Y—Yes, Young Lord!”

Nang makaalis ito ay kasama ang isang Head Butler at Maid ay nabalot ng matinding katahimikan sa mesa.

“Stubborn.” Aliw na ngisi nito at eleganteng kumain na parang hindi ramdam ang mga matang nakatingin.

“….” Parang robot at hindi humihingang sumubo sina Gina, Rodney at Jeff. Samantalang walang emosyong pinagmasdan ni Allforone ang lalakeng nasa harapan.

He saw how this brat treated his disciple.

“Is that your new hobby, brat?” pagpapagaan sa paligid na tanong ng Master nito.

“It’s because of you, he’s mad.” Masamang tiningnan nito ang kanyang Master.

Binalingan nito si Allforone.

“Master Allforone, I apologize for my behavior.”

“Hah! This brat!” di makapaniwalang iling ng Master nito.

“Hm, you treat my disciple too ‘well’. Why?” Tanong ni Allforone at sumimsim ng wine, na bihira nitong tikman.

Puno ng interes na nagpalipat lipat ang mga mata ng dalawang Great Master na sina Lioner at Wallace.

“No reason. I just felt it.”

“I didn’t know you have a very generous heart, Heir of Night Clan but I think you should be mindful of your own business. My disciple is very sensitive and short tempered.”

“You don’t have to worry, Master Allforone. I can handle it his tempered.” Ngising sagot nito.

Samantala…

Pagkapasok na pagkapasok sa silid ay hinagis ni Ophelia ang black veil. Sumalubong sa paningin niya ang itsura dahil sa whole body mirror.

Ang magandang mukha nito na may komplikadong emosyon.

“He’s the only one left alive, huh? That damn weirdo..”

“He can conquer the whole world but he…”

“He’s crazy!”

Napalimos siya sa kanyang mukha habang patuloy na nagre-replay ang mga nakita niya. Ang mga nangyari nang wala na siya.

Kung paano niya pinabayaan ang sarili niya.

“….”

Pabagsak na humiga siya sa malambot na kama at natulog.

Lumipas ang mga araw ay araw na ng pagtitipon para sa kaarawan ng isa sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa Martial Society.

Maraming mga nagdadatingan na bisita mula sa mga matataas ang estado sa buhay.

[A/N: Hi guys clarify ko lang, sa lugar ng Martial Society, hanfu style ang mga damit nila, sobrang ganda ako sa mga costumes ng mga historical chinese/korean kdaramas ✨]

“Fifth.”

Nilingon ni Ophelia ang taong tumawag sakanya.

“Don’t drink too much.”

“Yes, Brother Ethan.”

“Haa.” Iling ni Ethan at paulit ulit na pinaalalahanan ang sarili na hindi ito maalis sa panigin niya dahil malakas ang pakiramdam niya na may gulo na namang gagawin ito.

“It’s been a long time, Ethan.”

OPHELIA LAMARCA VIEWPOINT

Bored na  nilingon ko ang mga paparating habang hawak ang glass wine ko. Isang grupo ang papalapit sa amin, pasimpleng sinilip ko ang reaksyon ng mga kasama ko na walang emosyong nakatingin sa mga ito. Nilipat ko ang tingin kay Rodney na parang handang makipagsuntukan.

Pfft.

Puno ng interes at expectations naman ang mga nasa paligid namin gaya ko. Been a long time, heh.

Might as well I enjoy this dahil maya maya ay kailangan kong makatakas para makapagtago.

Karamihan sa mga nandito palang sa banquet ay ang mga small, middle and large clans.

Wala pa ang Four Great Clans.

“Garry, it’s you.” Cool na bati ni Ethan na kinatango ko, heh. As expected of our Senior Brother he is always coolheaded.

Binalingan ko ang leader ng grupo na tinawag na ‘Garry’ na Ethan at natandaan kung sino ito nang makita ang peklat nito malapit sa kanang mata.

So it’s them, huh?

“The rumors are true huh? Lumabas na kayo sa…lungga niyo.” Nagtawanan naman ang apat na lalaking nasa likod nito.

“Pfft! Marites.”  Di ko mapigilang komento na kinabura ng ngisi nito. Nabaling ang mga atensyon nila sa direksyon ko.

“Marites? Anong lenggwahe ‘yon?”

“Ngayon ko lang yon narinig.”

“I bet he is cursing them.”

“He is the new disciple of Master Allforone, right?”

Rinig kong bulungan ng mga nasa paligid.

“You. What do you mean.” Malamig na tanong nito.

“You know, marites. Heh, chismoso. Madaling maniwala sa sabi sabi. Dahil hindi interesting ang buhay nila, pag uusapan ang ibang tao para sa sariling aliw or enjoyment. Wala silang ibang maisip na topic na pwede nilang i-share sa mga kausap nila kasi nga hindi ganon ka-INTERISTING ang buhay nila. How sad and pitiful! Tsk! Tsk!” malungkot na paliwanag ko na may halong iling.

“Pwahahahaha!” rinig kong halakhak ni Rodney. Nagpipigil naman ng tawa sina Gina, Jeff at…Ethan.

“YOU!” nanlilisik na mga matang duro sa kamay nitong Garry. Sarap talaga mamikon.

Laking gulat ko nang may lumipad na punyal at muntik nang tumama sa daliring nakaduro sa direksyon ko.

Mabilis na sinalo ko ito. Nabalot na singhap ang buong paligid. Nanginginig at galit na humiyaw ang grupo nila dahil sa muntik nang tumama na punyal sa lider nila. Isang sintementro nalang ay putol na ang daliri ng lider nila kung hindi ko ‘yon napigilan.

“WHO DARES!” 

“Point your filthy fingers at him and you’re dead.” Malamig na banta ng pamilyar na boses.

“Young Lord Kazimir!”

Napatampal ako sa noo ko. This tyrant walang pinagbago.

“Are they bothering you, little fifth?” salubong ang kilay na tanong nito. Yeah, nagdecide itong iyon raw ang itatawag sa akin habang di pa nalalaman ang tunay kong pangalan.

“You’re scaring the kids, young master Kazimir.”

“I told you, call me by my name only.”

“And I told you, I don’t want to.”

Narinig ko ang buntong hininga nito na isinawalang bahala ko. Lumapit ito sa tabi ko at ininom ang natitirang wine na nilapag ko kanina para saluhin ang punyal na binato nito. Pinagmasdan ko ang magarang punyal na hawak ko. Ang blade at handle ay kulay itim at mayrong initials na KN.

“You like?” bulong nito sa tenga ko, marahil ay dahil sanay na ako nung past life namin na ganito kami kalapit ay hindi ako nakakaramdam ng hindi pagka-komportable na parang natural lang ang lahat ng kilos niya at nang kilos ko sa isa’t isa bagay na…nakakalimutan ko na hindi maiintindihan ng mga nasa paligid namin.

“It’s yours from now on.” Tumango ako at tinanggap at saka tinanggal ang punyal na nasa bewang ko at binigay sakanya.

“Let’s exchange then.” Inabot ko sakanya ang mukhang  simpleng punyal ko na may bahid pang natuyong dugo.

“Nakalimutan kong linisin.”  Ngiwi ko at pinunasan gamit ang tissue na mesa namin, well I think I forgot to say nakatayo kaming lahat at walang upuan tanging table lamang ang nasa harap namin, maybe because I’m laz---

Nevermind.

“Nice.” Sambit nito nang mahawakan ang punyal ko habang nakangisi. Aba’t talagang nice yan. Pinaghirapan ko yan nakaw—

Nevermind.

Doon ko lang napansin na parang sobrang tahimik ng paligid. Maging ang nagpapatugtog ng zither, violin at flute ay di ko rin naririnig.

Oh-oh?

Dahan dahan na lumingon ako sa paligid namin at unti unting lumayo sa kumag na nasa tabi ko.

“Ahem!” tikhim ko.

“Here, water.” Abot nito sa akin -__-

Haaaah.

I’m doomed.

Umiling ako at tiningnan ang grupo na isa sa mga ‘entertainment’ ko sana ngayong okasyon. Para silang tatakasan ng ulirat sa sobrang putla.

Sinulyapan ko naman sina Ethan na kalmado at tila sanay na sa nakikitang kakaibang trato sa akin ng lalakeng nasa tabi ko. Pasimpleng lumayo ako at di pinansin ang pagdilim ng mukha nito.

“Hey.” Napatalon sa gulat ang grupong nasa harapan namin na kinangiwi ko.

“Don’t be sa disheartened. The young master of Night Clan only wants to teach you a lesson that instead you points your finger at someone you should invite them for a duel.” Paliwanag ko at talagang nilakasan. Sasabat pa sana itong kumag sa tabi ko nang tapakan ko ang paa nito.

“D—Duel?”

“Yeah, don’t do that again okay?” sambit ko na parang pinapayuhan ang mga bata. Pfft. Wala sa sariling tumango naman ang mga ito na parang nakahinga ng maluwag.

“We will do that next time, we are thankful for your teaching, Young Master Night!” magalang na sambit ng mga ito. Tinapakan ko muli ang paa nito sa ilalim ng mesa, dahil sa walang reaksyon at kawalang gana magreply.

“Hm.”  Yun lang ang reaksyon na binigay nito at salubong ang kilay na nakatingin sa mga ito.

Sungit.

Pasimpleng tumingin ako sa taas at sumulyap ako sa giant clock na gawa sa ginto. Time to go.

“Where are you going?”

“Restroom.”

“Let’s ---”

“Stay here.”  Mabilis na iniwan ko ang mga ito.

 
--

A/N: Hi guys, vote niyo ang chapter na ‘to ng 100 votes and I will post the next chapter! Gameee?

By the way pasensya na sa typos and grammatical errors I'm so lazy mag proofread hahaha.