Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

𝟎𝟖. 𝗟𝗮 𝗻𝗼𝗰𝗵𝗲 𝗰𝗼𝗻 𝗖𝗼𝗻𝗻𝗼𝗿 | 𝟮º 𝗣𝗮𝗿𝘁𝗲

❛ ˗ˏˋ 𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝐄𝐈𝐆𝐇𝐓 ˎˊ˗ ❜ ━━━━━ 𝐓𝐡𝐞 𝐧𝐢𝐠𝐡𝐭 𝐰𝐢𝐭𝐡 𝐂𝐨𝐧𝐧𝐨𝐫 | 𝐏𝐚𝐫𝐭 𝟐 🪓
──────────────
「⚘ 𝗪𝗿𝗶𝘁𝘁𝗲𝗻 𝗯𝘆 𝗕𝗿𝗶𝗻𝗮 」‧₊˚

↳ ੈ 🎡‧₊˚ ┊𝐈 𝐖𝐈𝐋𝐋 𝐂𝐎𝐍𝐓𝐑𝐎𝐋
𝐌𝐘𝐒𝐄𝐋𝐅 𝐅𝐎𝐑 𝐘𝐎𝐔 🔪 ✧。゚・

﹌﹌﹌﹌﹌﹌﹌﹌﹌﹌﹌﹌﹌
︿︿︿︿︿︿︿︿︿︿︿ 🪓 ❞


—¿𝐂𝐎𝐍𝐍𝐎𝐑...? —No reaccionaba, tan solo me miraba—. Por favor no sigas haciendo esto, tú no eres así.

Luego hizo una mueca de dolor y su cuerpo se separó del mío, al hacerlo pude sentir frío al no tener su contacto pero eso me tranquilizó, podía respirar tranquila así que tan pronto como pude me senté, me puse el sujetador y me coloqué bien la ropa íntima que Connor me había movido, por suerte no fue casi toda y no hubo más que un pequeño roce con su mano. Después me vestí con el peto nuevamente y sin remediar palabra me fui directa a la mochila que aún aguardaba delicadamente en la silla, me giré hacía atrás y allí estaba él, mirando la cama, estupefacto y quieto, con los ojos abiertos y las dos manos en la cabeza con gesto de asombro.

—Joder, los nervios pudieron conmigo —me dijo mientras se acercaba a mí y me cogía del brazo—, perdóname Abigail, ¿sabes que nunca te haría daño, verdad?

—Antes Brandon, ahora tú. —Hice una pausa mientras recordaba lo que me pasó con él esa tarde ..., dos chicos, uno mi amigo y otro mi novio haciéndome esto, no me lo podía creer—. ¿Qué os pasa? Si tenéis problemas no la toméis conmigo y mucho menos buscando vuestro propio placer haciéndome daño.

—No, no,...—me interrumpió—, yo nunca te lo haría, de verdad que no volverá a pasar, es solo que a veces no puedo controlarme y tenía tantas emociones, para colmo luego tu estás aquí conmigo, por la noche...Lo siento mucho, jamás me perdonaría si te hiciera daño —hizo una pausa y me cogió del otro brazo—, mataría por ti, Abigail.

—Deja de decir esas cosas, ya basta —le dije mientras cogía mi maleta—. Iré a mi apartamento.

—No, no, por favor —me detuvo—, quédate conmigo.

—¿Ah sí? ¿Después de todo esto?

—Abi, te lo suplico, quédate a mi lado, si te llegara a pasar algo...

—No me va a pasar nada, todo lo contrario, parece que contigo me ocurre todo —le interrumpí.

Su mirada estaba perdida, se podía ver a simple vista que estaba dolorido y que se arrepentía de lo que me hizo. Siempre pensaba que todos merecemos una segunda oportunidad, yo se la daba a la madre, ¿por qué no a él? Además yo era la única que le daba confianza y paz cuando se encontraba solo, no podía dejarlo, aquel no fue él, simplemente eran sus emociones que estaban al límite, abandonarlo sería mucho peor y no quería verlo consumido en su propia ira y oscuridad.

—Está bien —suspiré—, me quedaré contigo, pero contrólate. —Acto seguido, me dirigí al libro que había tirado al suelo y lo puse en la mesa—. Y sé más ordenado, Connor.

Él se rió pero notaba dolor en sus ojos.

—Supongo que está de más decirte que te gires para que me pueda cambiar de ropa...ya me has visto varias veces y ninguna de ellas porque yo haya querido...

—A partir de ahora me controlaré —me dijo.

—No solo conmigo sino con toda la ira que te consume al pensar en Ben —le interrumpí mientras me giraba a él— ¿lo harás por mí?

—Lo intentaré...pensaré en ti.

—Genial, como dijiste que a partir de ahora te controlarás...¿puedes...girarte mientras me cambio? Cuando llegue la hora y esté preparada te lo diré y ahí será el momento en el que me puedas observar cada detalle de mi cuerpo o...—dudé—, de lo que quieras.

—No es culpa mía que me pongas mucho. —Continuó mientras se reía y se volvió hacia la ventana.

Yo lo ignoré y me di cuenta de un detalle, en la ventana se podía ver el reflejo de su habitación cuando apenas había luz visible afuera.

—La ventana, ciérrala totalmente con las cortinas.

—Chica lista. —No pudo evitar reírse e hizo lo que le ordené sin pestañear—. Arreglado.

Tras esto, me quité el peto, que no hace ni 5 minutos que me lo había puesto y lo puse dentro de la mochila para sacar el pijama a un ritmo acelerado. Aún estaba nerviosa por lo que había ocurrido y aunque lo disimulaba muy bien, Connor, también lo estaba, pero más que inquieto, estaba frustrado, lleno de culpa. Yo desde atrás me di cuenta por la postura de sus manos e intenté tranquilizarle, lo conocía bastante pero también sabía que los seres humanos muchas veces no controlábamos estas cosas, pero esta explicación no ayudó pues  fue en vano, aún se sentía culpable. 

Luego cuando terminé de vestirme me dirigí hacia él y le abracé desde atrás.

—Anda, acuéstate conmigo —le dije con una sonrisa, él puso sus manos sobre las mías— Te perdono y...lo que dije antes, bueno...me ocurren muchas cosas a tu lado, eso es cierto, no todas son buenas pero tampoco malas, lo que pasó ahora se que no lo vas a volver a hacer y lo importante es que hayas reaccionado y hayas parado todo.

—Pero lo pasaste mal, Abigail y eso me come por dentro. —Giró la cabeza hacía la cama, recordando—. ¿Y si no hubiera reaccionado? ¿Y si consumido por el momento hubiera seguido hacía delante?

—Olvídate, no lo hiciste, ¿vale? —Le empujé delicadamente hacia la cama y me acomodé junto a él, luego preparé las mantas que descansaban a nuestros pies y las subí, haciendo que nos tapara hasta nuestro cuello—. Hace mucho frío, si es por mí me taparía toda la cabeza.

Él sonrío y me abrazó con sus brazos, haciendo que mi cara descansará en su abdomen, podía oír sus latidos, ahora más relajados, no tenía la camisa pero su piel no estaba fría, todo lo contrario, ese tacto me volvió a reconfortar.

—No hace falta, yo seré tu manta, yo te protegeré, yo te reconfortaré —me susurraba al oído, me relajó tanto que al cabo de unos minutos ya estaba totalmente dormida, todos los nervios y las tensiones que hubieron, desaparecieron al instante, hasta tal punto de tener una calma total mientras seguía oyendo sus profundos latidos.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro