Rapunzel’s POV

Met trillende handen houdt Rapunzel de schaar vast. Nou… Wil ik het kort of lang? Denkt ze in zichzelf en met een beetje een kwaadaardige grijns kijkt ze naar haar eigen spiegelbeeld. Kort, besluit ze en met een paar bewegingen vallen de lange gouden lokken op de grond. Gothel zou zich kapot schrikken als ze straks Rapunzel komt halen voor het middageten. De rest van de ochtend was ze bezig geweest met haar hutkoffer in te pakken en langzaamaan had er zich een plan in haar hoofd gevormd die ze zou gaan uitvoeren.

Gothel had haar jaren voorgehouden dat ze aan niemand mocht vertellen wat voor bijzondere krachten ze had zodat niemand er misbruik van kon maken. Terwijl al die jaren had Gothel er zelf misbruik van gemaakt. Niet dat Rapunzel dat destijds erg had gevonden, Gothel was namelijk haar moeder maar nu ze wist dat ze gekidnapt was…! Ze kon Gothel wel vermoorden! Maar dat zou ze niet doen, nee, ze zou iets veel ergers doen. En met nog een paar knippen van de schaar vallen de laatsten gouden haren los en met een grijns bekijkt ze haar nieuwe coupe. Door het knippen is de kracht uit haar haren weg en zijn ze verandert van goud naar bruin, misschien was Rapunzel wel iets te enthousiast geweest met het knippen. Het is nu wel erg kort maar eigenlijk vindt ze het niet erg. Ze had schoon genoeg van die lange blonde haren en de tijd die er in had gezeten voor de verzorging ervan. Nee, deze korte stekelige coupe is perfect vindt Rapunzel. En wat voelt haar hoofd nu licht aan door de hoeveelheid haar die er af is! Met een lach gaat ze met haar handen door haar korte haren heen en blij draait ze een rondje om haar as. Gothel zou zich een ongeluk schrikken straks en ze grinnikt in zichzelf.

Nog even bekijkt ze zichzelf in de spiegel naast haar kleerkast maar dan komt de spanning toch wel opzetten. Gothel zou echt heel erg boos worden… Haar hart begint hard te pompen door de adrenaline en ze besluit om snel door te gaan met het plan. Ze zet de raam wagenwijd open en de warme zomerlucht blaast naar binnen toe. Eerst was Rapunzel er nooit blij mee geweest dat haar slaapkamer op de begane grond was, maar nu is het alleen maar gunstig. Ze sleept haar zware hutkoffer naar het raam toe en tilt hem zo stilletjes mogelijk over de vensterbank heen. Met moeite weet ze hem zachtjes op het gazon te laten ploffen en ze trekt het handvat alvast omhoog. Straks hoefde ze hem alleen maar vast te pakken en te rennen. Met haar handen in haar zij draait ze zich om en bekijkt haar kamer die helemaal volgeschilderd is en haar lange afgeknipte haren liggen als een slinger over de grond. Met een schuin oog kijkt Rapunzel naar haar wekker op het nachtkastje. Half twaalf, het zou niet lang meer duren. Ze haalt haar toverstok uit haar broekzak, klemt hem vastberaden vast in haar rechterhand en heft hem naar haar slaapkamerdeur.

“Rapunzel?” hoort ze na een paar minuten Gothel roepen. Normaal antwoordt ze maar het is essentieel voor het plan dat Gothel naar haar kamer komt.

“Rapunzel? Kom je eten?” roept Gothel ietwat geïrriteerd maar Rapunzel houdt haar lippen stijf op elkaar. Haar rechterhand begint een beetje te trillen en ze pakt hem vast met haar linkerhand om hem stil te houden. Langzaam ademt ze diep in en uit, ze moest rustig blijven.

“Rapunzel?!” De voetstappen van Gothel komen dichterbij en het lijkt voor Rapunzel wel alsof de deurklink in slow-motion omlaag gaat. Ze grijpt haar toverstok steviger vast en de deur zwaait naar binnen toe en de grijze ogen van Gothel gaan onderzoekend door de kamer heen… En dan valt haar oog op Rapunzel bij het raam. Haar ogen worden groot van schrik.

“Wat! Wat is dit?! Rapunzel!”

Met een schreeuw richt Rapunzel haar toverstok op Gothel.

“Nee! Blijf staan! Ik weet wat je hebt gedaan en dit is mijn wraak!”

“Waar heb je het over?” probeert Gothel haar hachje te redden.

“Je hebt mij als peuter gekidnapt! Al die jaren waarschuwde je mij voor mensen die mij zouden willen misbruiken om mijn haar, terwijl je al die jaren misbruik maakte van mij!”

Gothel’s gezichtsuitdrukking verandert in een flits en het is om bang van de worden. Gothel reikt naar iets achter haar, maar Rapunzel snapt wat ze van plan is en ze reageert sneller.

“Petrificus Totalus!” schreeuwt Rapunzel terwijl ze een zwaai met haar toverstok maakt. Gothel verstijft door de spreuk en valt als een plank achterover en belandt met een doffe bons op de vloer.  Met een heftig kloppend hart kijkt Rapunzel naar de vrouw van wie ze zolang had gedacht dat het haar moeder was geweest. De tranen springen in haar ogen door het verraad maar heftig veegt ze ze weg en ze springt door het raam heen naar buiten. Ze grijpt het handvat van haar hutkoffer en rent op haar hardst naar de weg toe. Ze steekt haar toverstokhand op, met de toverstok nog steeds vast en binnen enkele ogenblikken verschijnt er uit het niets een paarse bus met drie verdiepingen die flink hard toetert zodat ze geschrokken terug op de stoep springt. Ja! De Collectebus!

Een man verschijnt in de deuropening en pakt een briefje uit zijn jaszak.

“Welkom bij de Collectebus voor gestrandde tovenaars en heksen. Ik ben Sjaak –“

“Ja ja ja, laten we gaan!” onderbreekt Rapunzel hem gehaast terwijl ze nerveus over haar schouder heen kijkt. Hopelijk is de spreuk niet al te snel afgewaaid, Bezweringen is namelijk niet haar beste vak.

“Oke dan,” zegt Sjaak en en hij pakt de loodzware hutkoffer van haar aan en sjouwt hem de bus in. Met grote ogen kijkt Rapunzel rond, de bus staat vol met tafels, stoelen en banken waar enkele tovenaars en heksen zitten.

“Waar moet je heen, juffie?” vraagt de man en Rapunzel herhaalt het adres dat Elsa haar die ochtend had gestuurd.

“Uhm, Redhill Street 19 in Londen,” antwoordt ze. Sjaak klopt op de ruit die tussen hun en de chauffeur in staat en de man schrikt op.

“Redhill Street 19 in Londen, Goof. Dat is dan elf Sikkels, tenzij je warme chocolademelk erbij wilt, dat is dan dertien Sikkels,” gaat Sjaak verder tegen Rapunzel. Plotseling stuift de bus weg en ze heeft moeite om haar evenwicht te bewaren. Sjaak staat echter rustig tegen de wand van de bus aan geleund. Struikelend over haar eigen voeten door de chaotische rijstijl van Goof gaat ze snel op een stoel zitten en vist elf Sikkels uit haar portemenee. Sjaak neemt het geld van haar aan en Rapunzel kijkt met angstige ogen naar de voorbijrazende omgeving. Ze vindt het reizen met deze bus maar niets, besluit ze.

“Daar zijn we dan,” zegt Sjaak na een paar minuten en terwijl Rapunzel hem verbaast aankijkt, remt de bus plots keihard en bijna vliegt ze uit haar stoel.

“Uh, bedankt?” zegt Rapunzel twijfelend als ze buiten staat en Sjaak haar hutkoffer naast haar heeft gezet. Sjaak zwaait kort en met een knal verdwijnt de Collectebus in het niets. Met een bonkend hart kijkt ze naar de blauwe voordeur van Redhill Street 19. Dit was het dan, nu zou ze haar echte ouders ontmoeten. Ze sleept haar hutkoffer mee het pad op en belt aan…

-

Vraagje: volgende hoofdstuk, wiens POV? Rapunzel, Valda, Elsa...??