Het eerste semester ging in een waas aan Elsa voorbij, zo geconcentreerd was ze naast al het huiswerk bezig om iets te vinden over of het normaal is dat Elsa ijskrachten bezit. Elsa is daarom uren in de bibliotheek te vinden en ook al mogen Rapunzel en Merida haar graag, hiervoor verklaren ze haar voor gek.

Elsa deelt de slaapkamer met nog vier andere meisjes, waaronder Jane en Belle. Meestal laten ze Elsa maar met rust omdat zij toch het liefst alleen is. Ook in de lessen gaat Elsa vaak achteraan in het klaslokaal zitten en alleen als Ravenklauw les heeft samen met Huffelpuf, komt Rapunzel naast haar zitten. De drie meisjes groeien steeds meer naar elkaar toe ook al zitten ze alledrie in een andere afdeling, ze spreken elkaar sowieso iedere dag voordat het ontbijt begint. Dan zijn ze alledrie namelijk een kwartier voordat het ontbijt begint in de Grote Zaal en staan ze gezellig te praten bij de ingang. Pas als het ontbijt magisch wordt opgedient op de lange, houten tafels gaan ze uit elkaar. Rapunzel ziet Elsa vaker dan Merida wat komt door de lessen die Ravenklauw en Huffelpuf soms samen hebben.

Het is nu ondertussen al de laatste schooldag voordat de kerstvakantie begint en er hangt een drukke en opgewonden sfeer in de school. De meeste leerlingen gaan naar huis tijdens de kerstvakantie en Elsa ook. Het laatste lesuur, een blokuur toverdranken met Huffelpuf, is net voorbij en Elsa loopt alleen naar de leerlingenkamer van Ravenklauw. Eenmaal daar pakt ze de klopper vast en slaat er een paar keer mee tegen de deur. De snavel van de adelaar, dat de klopper is, gaat open en een krassende stem vraagt:

"Wat heeft wortels die niemand ziet, is hoger dan bomen, rijst op in 't verschiet, zonder hoger te komen."

Elsa is even stil en peinigt haar hersens. Natuurlijk moest zij weer een moeilijk raadsel krijgen als ze alleen is. Altijd als ze met iemand anders meeloopt zijn de raadsels zo makkelijk dat ze antwoord al weet voor de ander dat doet.

"Een... Uhh... Berg?" gokt Elsa na een paar minuten denktijd. De deur zwaait open en opgelucht laat Elsa haar adem ontsnappen. Je zou hier maar de hele tijd moeten staan totdat iemand anders langskomt! Kon Ravenklauw ook niet gewoon een wachtwoord krijgen zoals Griffoendor? Elsa loopt de leerlingkamer binnen en gaat in de richting van haar slaapkamer. Ze is van plan om alvast haar spullen voor morgen te pakken, dan gaat namelijk de Zweinsteinexpres terug naar Londen. Eenmaal in de torenkamer waarin vijf bedden in een kringetje staan, ziet ze iets op haar kussen liggen. Ze zet haar tas bij het voeteneind neer en ziet dat het een brief is dat op haar kussen ligt. Snel vouwt ze hem open en leest wat er staat:

Elsa,

Vanavond om 8 uur in mijn kantoor. Het wachtwoord is 'Cyperse Kat'.

Schoolhoofd Professor Anderling

Elsa slikt een paar keer. Waarom zou het schoolhoofd haar willen zien? vraagt ze zich nerveus af. Had ze iets verkeerd gedaan? Elsa herleest de brief nog een keer, er staat voor de rest niets. Geeneens waarvoor ze moest komen, alleen dat ze moest komen. De tranen springen in haar ogen, wat als het schoolhoofd achter haar geheim was gekomen en dat ze van school wordt gestuurd?! Ze slikt haar tranen weg en schudt haar hoofd. Nee, dat ze nog niets over haar krachten te weten is gekomen, betekent niet dat het abnormaal is en dat ze daarvoor van school gestuurd kan worden. Bevend laat ze haar adem ontsnappen en als de deur van de slaapkamer opeens openknalt, laat Elsa van schrik het briefje in haar handen bevriezen. Geschrokken kijkt ze om en ziet Jane verontschuldigend haar hand opsteken. 

"Sorry! De deur vloog uit mijn handen."

"M-maakt niet uit," antwoordt Elsa zachtjes terwijl ze haar krachten onder controle probeert te houden. 

"Is alles goed? Je ziet een beetje bleekjes," gaat Jane verder. Elsa sluit haar ogen en probeert zichzelf tot kalmte te manen. Verberg het, voel niet.

"Ik schrok gewoon van de deur, dat is alles," antwoordt ze nog met gesloten ogen. Ze hoort Jane haar tas op de grond gooien en de deur gaat weer dicht. Ze opent haar ogen weer en ziet tot haar opluchting dat ze weer alleen is. Ze kijkt naar handen en laat de bevroren brief los. Het stukje perkament valt met een zachte bons op de grond en Elsa schuift het met haar voet onder haar bed. 

"Acht uur. Cyperse Kat," herhaalt ze in zichzelf. Ze kijkt op haar horloge en ziet dat het al bijna tijd is voor het diner. Elsa besluit om alvast naar beneden te gaan, misschien zouden Merida en Rapunzel er ook al zijn.

Een paar uur later staat Elsa nerveus voor de stenen waterspuwer die toegang geeft naar het kantoor van het schoolhoofd. Rapunzel en Merida hadden aangeboden om met Elsa mee te gaan, maar ze had geweigerd. In de brief stond dat Anderling alleen met Elsa wilt praten.

"Cyperse Kat," zegt Elsa met een heldere, maar nerveuze stem. De waterspuwer draait opzij en Elsa ziet een stenen wenteltrap. Ze stapt op de eerste trede en de wenteltrap verandert in een roltrap. In een mum van tijd staat Elsa bovenaan en ze stapt de kleine ruimte in. Voor haar is een glanzende eikendeur met een koperen klopper in de vorm van een griffioen. Elsa kijkt nogmaals op haar horloge en ziet dat ze eigenlijk wel vroeg is. Het is pas kwart voor acht. Toch besluit ze aan te kloppen. Er komt echter geen antwoord maar de deur zwaait automatisch open. Angstig stapt Elsa naar binnen en gelijk hoort ze een heleboel stemmen. Verschrikt kijkt ze om haar heen, ze is toch niet een vergadering binnengestapt?! Tot haar verbazing ziet ze helemaal niemand. Ze doet nog een paar stappen naar binnen en de deur klapt achter haar dicht. Waar komen die stemmen toch vandaan? Ze kijkt nogmaals om haar heen en realiseert nu pas dat de muren allemaal vol hangen met portretten die met elkaar praten.

"Jij bent Elsa zeker?" vraagt opeens een heldere stem en Elsa maakt een sprongetje van schrik. Het schilderij rechts van haar sprak haar aan.

"J-ja?"

"Professor Anderling is er nog niet," zegt de oude man in het schilderij. De man heeft lange zilvergrijze haren en een zo'n lange baard dat hij niet helemaal op het schilderij past. Op zijn kromme haakneus staat een klein brilletje. "Maar ze zal zo wel komen," gaat de man met twinkelende blauwe ogen verder. Elsa doet een stapje dichterbij en leest het onderschrift van het schilderij. 'Albus Perkamentus' staat er.

"Dus u bent, uhh... Was het vorige schoolhoofd?" vraagt Elsa. In de eerste paar weken had Elsa al veel geleerd over de tovenaarsgeschiedenis, ze wist nu ook waarom iedereen was gaan mompelen bij de naam 'Potter'. Albus Potter is de zoon van de beroemde Harry Potter, de jongen die bleef leven en de Duistere Heer versloeg.

"Jazeker. Dat ben ik," antwoordt het schilderij.

"Wat ingenieus! Dus u heeft alle herinneringen en karaktertrekken van de echte Professor Perkamentus?"

"Dat klopt."

"Wauw, hoe hebben ze dat gedaan?"

"Beroepsgeheim van de levende portrettenmakers, Elsa," zegt hij met een knipoog. "Maar wat waarschijnlijk veel interessanter is, is het geheim van jou." en hij kijkt haar vanover zijn kleine brilletje aan.

Elsa valt stil. Hoe wist hij dat?

"Dus Professor Anderling weet er wel vanaf?" zegt ze sikkeneurig. Perkamentus wuift dat echter weg.

"Nee, ze heeft geen idee. Ik wist het ook niet, totdat je deze kamer kwam inlopen. Zulke dingen kan ik zien, weet je," zegt hij weer met een knipoog. Elsa's hart maakt een sprongetje van opluchting. Dus Anderling weet het niet!

"Vertel eens, Elsa. Wat is het?" gaat Perkamentus verder. Geschrokken schudt Elsa haar hoofd.

"Nee, ik kan het niet vertellen!"

"Kom op, doe een oude man een plezier. Ik zal het niet aan Minerva vertellen als je dat niet wilt."

Even twijfelt Elsa nog maar eigenlijk zou het wel een opluchting zijn om eindelijk haar geheim kwijt te kunnen aan iemand die veel wist.

"Zweert u dat?" vraag ze nog voor de zekerheid.

Plechtig steekt Perkamentus zijn rechthand op en tekent vervolgens met zijn wijsvinger een kruis over de plek waar zijn hart zit. "Ik zweer het."

"Oke dan... I-ik denk dat... ik krachten bezit die niet normaal zijn. Misschien zelfs wel duister. Ik kan ijsstralen uit mijn handen laten schieten zonder toverstok! En ik kan dingen laten bevriezen door ze aan te raken!" Met tranen in haar ogen kijkt Elsa naar het portret van Perkamentus. Deze leunt bedenkelijk met zijn kin op de rug van zijn handen en steunt met zijn ellebogen op de rand van de lijst. Zijn niet meer twinkelende ogen glijden over Elsa's gezicht en schieten vervolgens naar haar handen.

"Laat eens zien, zonder handschoenen," zegt hij. Onzeker trekt Elsa haar handschoenen uit en legt ze op een tafeltje vlakbij. Nerveus kijkt ze om zich heen maar de andere schilderijen schenken geen aandacht aan haar en Perkamentus. Ze zijn nog steeds druk aan het babbelen met elkaar. Elsa heft haar rechterhand en schiet een ijsstraal naar het tafeltje. Als de poot in aanraking komt met de straal, bevriest het hele tafeltje onmiddelijk. Fronsend kijkt Perkamentus naar het tafeltje en Elsa trekt snel weer haar handschoenen aan. Voel niet, mompelt ze in zichzelf.

"Ik denk niet dat jouw krachten duister zijn," zegt Perkamentus eindelijk na een lange stilte. "Al zijn ze zeker bijzonder, ik heb nog nooit zoiets gezien. Ik geef je het advies mee om het wel tegen Professor Anderling te zeggen, ze zou je kunnen helpen het beheersen." Het oude schoolhoofd valt stil en als Elsa haar blik verplaatst ziet ze waarom: Professor Anderling staat bij het bureau. Elsa hoopt maar dat ze niets heeft gehoord.

"Elsa, neem plaats," zegt het Schoolhoofd terwijl ze wijst naar de stoel en zelf gaat zitten op de stoel achter het bureau. Elsa neemt plaats en allerlei situaties schieten door haar hoofd heen waarom ze hier zou kunnen zijn.

"Elsa," begint Anderling weer en Elsa's gedachten houden abrupt op, "Ik zie dat je goede cijfers hebt voor alle vakken. Maar ik heb nu al van meerdere leraren gehoord dat je wel erg stilletjes bent en Banning zegt dat je je zelfs in de leerlingkamer heel erg afzijdig houdt van de anderen. Ik weet dat dit een school is, maar het is ook heel belangrijk om een beetje sociale contacten op te bouwen met je medeleerlingen. Snap je dat?" Even moet Elsa zich alles tot haar door laten dringen, is dit alles? Ze is niet sociaal genoeg? Een paar seconden later dringt het tot haar door dat het Schoolhoofd haar een vraag had gesteld en ze knikt instemmend.

"Goed dan," zegt ze terwijl ze haar stoel achteruit schuift en opstaat. Elsa doet hetzelfde en ze neemt aan dat dit het einde van hun gesprek is en ze loopt terug richting de deur. Voordat ze deze echter kan openen, stelt Professor Anderling nog een vraag: "Is er verder niet iets wat je wilt vertellen?"

Elsa draait zich om en ze ziet de ogen van Perkamentus die haar indringend gadeslaan. Elsa richt haar ogen op het Schoolhoofd en twijfelt even.

"Nee," antwoordt ze dan uiteindelijk. Ze ziet in haar ooghoeken het portret van Albus lichtjes zijn hoofd schudden. Anderling kijkt Elsa even diep in haar ogen aan. "Goed dan," zegt ze weer en Elsa draait zich om en rent bijna de deur uit voordat het Schoolhoofd nog een vraag kan stellen.

Eenmaal weer onderaan de waterspuwer vraagt Elsa zich af of dit wel een slim idee was geweest, maar Elsa wilde het nog niet vertellen. Misschien na de kerstvakantie, als ze het met haar ouders er over had gehad.

-

Hoppa! Hoofdstuk 7 alweer, wat vinden jullie ervan tot nu toe? Spannend genoeg of vallen jullie bijna in slaap tijdens het lezen, hahaha.

Ik zie dat dit best wel een lang hoofdstuk is geworden, hopelijk vinden jullie dat niet erg :)