"When the night, has come.
And the land is dark.
And the moon,
is the only, light we'll see.
No I won't, be afraid.
No I won't be afraid.
Just as long,
as you stand, stand by me."

  Άκουγε το αγαπημένο της κομμάτι στο ραδιόφωνο, όσο προχωρούσε στους φωτεινούς δρόμους του βραδινού Λας Βέγκας. Η φωνή του Ben King καθώς και το γεγονός ότι έχει μέρες να δει ή έστω να μιλήσει με τον μπαμπά της έκανε την καρδιά της να σφιχτεί. Το δυνάμωσε λίγο ακόμη, είχε λίγα λεπτά ακόμη μέχρι να φτάσει στον τόπο.

" If the sky that look upon.
Should tumble and fall.
Or the mountain should
crumble to the sea.
I won't cry,
I won't cry.
No, I won't shed a tear.
Just as long as you stand.
Stand by me."

Έκλεισε το ραδιόφωνο, έσβησε τα μεγάλα φώτα και την μηχανή του ψηλού αυτοκινήτου. Έπιασε το βαλιτσάκι της από την θέση του συνοδηγού και κατέβηκε από το αυτοκίνητο κλείνοντας την πόρτα. Κούμπωσε μέχρι πάνω το δερμάτινο -δανεικό και αγύριστο απ τον πατέρα της- σακάκι της. Το Λας Βέγκας αυτή την εποχή είχε μια παράξενη υγρασία, καταλάβαινες το τοπίο γύρω σου να γίνεται απόκοσμο σχεδόν. Η Ειρήνη -ξαδέρφη της- πλησίασε κοντά της.
<<Τυπικότατη η δεσποινίδα Μυλωνά.>> γέλασε, μαζεύοντας τα μαλλιά της.
<<Άστα αυτά σε μένα!>> δήθεν την αγρίεψε <<Τι αποφάσισες να κάνεις με την Άνν;>> τη ρώτησε κοιτάζοντάς την εξεταστικά <<Και... Δεν θέλω υπεκφυγές. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μου ξεφύγεις!>> μισόκλεισε απειλητικά τα μάτια της και γύρισε το βλέμμα της πλησιάζοντας αργά κοντά στο ασθενοφόρο και τα περιπολικά.
<<Εγώ γιατί έχω μπλέξει με το σόι σας;>> απόρησε η Ειρήνη γελώντας <<Δεν ξέρω Ερμιόνη, δεν νομίζω πως νιώθω έτοιμη για συγκατοίκηση. Μια συγκατοίκηση,το ξέρεις πολύ καλά αυτό, θέλει πολλά τα οποία εγώ αυτή την στιγμή δεν μπορώ να προσφέρω. Θέλω τις ελευθερίες μου, να παίρνω αέρα.>> προσπάθησε να εξηγήσει στην ξαδέρφη της, χωρίς όμως να την πείθει και πολυ.

Η Ερμιόνη σήκωσε το βλέμμα της ψηλά κοιτάζοντας τον καθαρό ουρανό και τα αστέρια. Ύστερα χαμογέλασε πονηρά και φόρεσε τα γυαλιά μυωπίας της.
<<Θέλεις ελευθερίες και τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια μένεις με τον Μυλωνά. Ο οποίος Μυλωνάς καταλαβαίνει τα πάντα, ας το ξαναπώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...>> τόνισε την φράση της <<απο τον τρόπο που αναπνέεις. Το λες και αντιφατικό.>> αστειεύτηκε και την χτύπησε απαλά στον ώμο.
<< Σε παρακαλώ πολύ! Ο θείος είναι άλλο. Μπορεί να καταλαβαίνει τα πάντα αλλά είναι αθόρυβος και διακριτικός, έχω τον χώρο μου.>> της εξήγησε <<Και μην μιλάς εσύ που τον αποφεύγεις τόσες μέρες γιατί φοβάσαι να του πεις ότι σούταρες τον Τομ!>> της χαμογέλασε γεμάτη ειρωνεία και σήκωσε την κίτρινη κορδέλα.

  Η Ερμιόνη την κοίταξε και της χαμογέλασε ειρωνικά κοροϊδεύοντάς την καθώς πέρασε πρώτη κάτω από την κίτρινη κορδέλα.
  Σταμάτησαν μπροστά απ το ασθενοφόρο και παρατήρησαν για λίγο την ξανθιά γυναίκα πάνω στο φορείο. Το σώμα της ήταν γεμάτο τραύματα, το βλέμμα της χαμένο. Το σώμα της ήταν σχεδόν γυμνό και το μόνο που φορούσε ήταν τα εσώρουχά της και ένα λευκό -γεμάτο με χώμα και αίμα- πουκάμισο. Η Ερμιόνη κρέμασε την φωτογραφική μηχανή στο λαιμό της, άρχισε να φωτογραφίζει το θύμα εστιάζοντας στα γεμάτα αίμα και πληγές ξυπόλητα πόδια της.

<<Η κατάστασή του θύματος είναι σταθερή. Θα την μεταφέρουμε στο Dessert Palm.>> τις ενημέρωσε ο αστυνομικός δίπλα τους <<Έχω μιλήσει με τα κεντρικά. Την περιμένουν.>> συμπλήρωσε.

  Η Ερμιόνη κατέβασε την φωτογραφική, έκανε ένα βήμα πίσω αφήνοντας τους τραυματιοφορείς να βάλουν την γυναίκα στο ασθενοφόρο όσο το βλέμμα της δεν είχε φύγει λεπτό από το κενό βλέμμα της κοπέλας. <<Μπορείτε να φύγετε.>> είπε στους τραυματιοφορείς.

<<Κανείς δεν ξέρει ποια είναι.>> ο ντετέκτιβ πλησίασε κοντά τους <<Οι Άντερσον...>> σήκωσε τον δείκτη του δείχνοντας στην Ερμιόνη και την Ειρήνη το αντρόγυνο δεξιά τους <<Κάλεσαν την εταιρία σεκιούριτι που συνεργάζονται. Νόμιζαν ότι έγινε κάποια διάρρηξη, καθώς η γυναίκα έσπασε σχεδόν την τζαμαρία στο πίσω μέρος του σπιτιού τους. Νότια ορεινά, νέες κατοικίες, η περιοχή είναι σχεδόν έρημη. Οι δικοί μου μιλάνε σε όλους εδώ στη γειτονιά για να μάθουν τι έγινε.>>

  Η Ερμιόνη έσβησε τον φακό της και παρατήρησε την γειτονιά γύρω της. Μονοκατοικίες, οι περισσότερες λευκές με μεγάλες αυλές και γκαράζ με κάποιο αυτοκίνητο απ' έξω. Είναι από τις λίγες ήσυχες γειτονιές που έχουν μείνει πλέον στο Βέγκας.
<<Είχε σοβαρά τραύματα στα πόδια της. Έτρεχε να ξεφύγει από κάποιον ή... κάτι.>> σκεπτική είπε στον άντρα δίπλα της.
<<Η Λίνζι...;>> την ρώτησε κουμπώνοντας το σακάκι του.
<<Η Λίνζι πάει τον γιο σας στον μπαμπά μου Γκίλ. Μπορείς να βολευτείς με εμάς προσωρινά.>> τον πείραξε χτυπώντας του με συμπόνια στον ώμο.
<<Το μόνο σίγουρο είναι οτι ο γιος σου θα βγει εγκληματολόγος. Δεν μπλέκεις με Μυλωνά, βλέπεις ότι το πάνε από γενιά σε γενιά.>> η Ειρήνη συνέχισε το πείραγμα δείχνοντας την Ερμιόνη.

<<Ή αστυνομικός θα δείξει...>> προσπάθησε να συμπληρώσει ο Γκίλ αλλά πήρε το ίδιο αυστηροί βλέμμα από την Ειρήνη και την Ερμιόνη.
<<Σιγά μην αφήσω εγώ το παιδάκι να γίνει αστυνομικός.>> είπε η Ειρήνη.
<<Γιατί...; Τι έχουμε;>> ενοχλημένος την ρώτησε.
<<Γιατί έχετε πολλά προβλήματα, κυρίως με την κατάταξή σας στο κράτος γιατί νομίζετε, τονίζω ΝΟ-ΜΙ-ΖΕ-ΤΕ.>> συλλάβισε και σταύρωσε τα χέρια της <<ότι σας ανήκουν όλα και ειδικά οι πολίτες που τους φέρεστε σαν ζώα.>>

  Η Ερμιόνη ήθελε πολύ να γελάσει με αυτούς τους δύο, συμφωνόντας φυσικά με την ξαδέρφη της. Αλλά, ξερόβηξε κοιτάζοντας μια τον Γκίλ και μια την Ειρήνη κάνοντάς τους να σωπάσουν <<Ωραία, τώρα που επανήλθε η ηρεμία...>> χαμογέλασε <<Να σας ενημερώσω πως δεν είχα πολλές επιλογές δεν θέλω να ξεχνάτε ότι είμαι κόρη του Μυλωνά και της Νικόλαου. Δίνω σοβαρές πιθανότητες να ήξερα ότι θα γίνω εγκληματολόγος πριν γεννηθώ.>> τους είπε επιστρέφοντας την συζήτηση πριν τον παρολίγον καυγά.
<< Η κοπέλα αυτή στα πέντε της πήγαινε στις διαλέξεις του πατέρα της χωρίς ίχνος φόβου. Εγώ στα πέντε μου, βασάνιζα την Αύρα προσπαθώντας να της βάψω το τρίχωμα με νερομπογιές. Άσε που πιστεύω πως μόλις γεννήθηκε θα εξηγούσε το φαινόμενο της πεταλούδας στους γιατρούς. Εγώ στο λέω,είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.>> η Ειρήνη με τον Γκίλ γέλασαν.

  Η Ερμιόνη τους κοίταξε αυστηρά και σταύρωσε τα χέρια της  <<Δουλεύουμε όμως τώρα .>> τους επέπληξε -σχεδόν-  γύρισε την πλάτη της πλησιάζοντας το ζευγάρι που ειδοποίησε την αστυνομία.
<<Στο έχω πει πολλές φορές ότι είναι ίδια ο θείος Πάρης ή να το επαναλάβω ξανά;>> μουρμούρισε η Ειρήνη ρωτώντας τον Γκίλ.
<<Ειρήνη το γνωρίζεις ότι σε ακούω έτσι;>> την ρώτησε σοβαρά και χαμογέλασε περήφανα. Πάντα της άρεσε να της λένε ότι μοιάζει στον μπαμπά της, το θεωρούσε μεγάλη τιμή και αυτό η Ειρήνη το ήξερε πολύ καλά.

Πέρασε την λευκή πόρτα του ξύλινου φράχτη και προχώρησε στο πέτρινο μονοπάτι που οδηγούσε στην είσοδο του σπιτιού. Έφτασε κοντά στο αντρόγυνο που στεκόταν αγκαλιά μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, όση ώρα μιλούσαν στον αστυνομικό.
<<Συγγνώμη για την διακοπή...>> ευγενικά είπε και ο αστυνομικός έκανε ένα βήμα πίσω δίνοντας χώρο στην Ερμιόνη <<Καλησπέρα, είμαι η Ερμιόνη Μυλωνά, εγκληματολόγος.>> του συστήθηκε προσπαθώντας να τους κάνει να νιώσουν άνετα, πράγμα που κατάφερε <<Θα μπορούσα να ρίξω μια ματιά στην πίσω αυλή σας;>> ρώτησε και έφτιαξε τα γυαλιά της.
<<Ναι φυσικά!>> απάντησε η γυναίκα <<Από εδώ.>> έφυγε από την αγκαλιά του άντρα της και την οδήγησε στην πίσω αυλή.
<<Σας ευχαριστώ.>> είπε βλέποντας την γυναίκα να απομακρύνεται.

  Άναψε τον φακό της και τα βήματά της έγιναν πιο αργά πατώντας πάνω στο γρασίδι. Στην μέση της αυλής ήταν μια μικρή παιδική χαρά με σκορπισμένα παιχνίδια γύρω της, μια παιδική πισίνα στην άκρη και ακριβώς απέναντι σκοινιά με απλωμένα ρούχα. Δεξιά της είδε την σπασμένη -σχεδόν- τζαμαρία με το αίμα, λογικά από τα χέρια του θύματος, στο κέντρο του σπασίματος. Πλησίασε κοντά, το επεξεργάστηκε λίγο καλύτερα με τον φακό της. Ύστερα σήκωσε την φωτογραφική και τράβηξε μερικές φωτογραφίες. Κοίταξε κάτω και παρατήρησε στο μικρό πέτρινο πλακόστρωτο, δίπλα από το μπάρμπεκιου μερικές σταγόνες αίματος, φωτογράφισε το σημείο και συνέχισε ακολουθώντας τις σταγόνες στο γρασίδι. Πέρασε δίπλα από τα απλωμένα ρούχα κοντοστάθηκε, καθώς παρατήρησε στο λευκό πουκάμισο ένα λεκέ από αίμα στο μανίκι. Έκανε ακόμη μερικά βήματα πλησιάζοντας την ανοιχτή ξύλινη πόρτα της αυλής, ακριβώς δίπλα στον τοίχο υπήρχε ένα αποτύπωμα παλάμης από αίμα. Συνέχισε βγάζοντας φωτογραφίες και βγήκε έξω από την αυλή ακολουθώντας το μονοπάτι μπροστά της.

  Τα ίχνη την οδήγησαν στο δάσος, σήκωσε ψηλά το κεφάλι της βλέποντας τα πανύψηλα δέντρα και το φεγγάρι λίγο πριν ολοκληρωθεί ο κύκλος του δημιουργώντας την πανσέληνο. Τα ίχνη σταμάτησαν στον μεγάλο κορμό ενός δέντρου, κοίταξε γύρω της. Στο χώμα είδε σπασμένα γυαλιά και σταγόνες αίματος, τα άφησε πίσω της και συνέχισε  ευθεία λίγα μέτρα παρακάτω είδε μπροστά της ένα ασημί χαμηλό αυτοκίνητο με τα φώτα αναμμένα και ανοιχτή την πόρτα του οδηγού. Πλησίασε κοντά, κοίταξε μέσα στο αυτοκίνητο  ρίχνοντας φως στις θέσεις, πιο μπροστά στην θέση του συνοδηγού είδε το ανοιχτό πορτοφόλι του θύματος, έσκυψε και διάβασε το όνομα της κοπέλας από το δίπλωμα. <<Πάρκερ Λίνλεϊ.>> μουρμούρισε, σηκώνοντας το σώμα της. Κοίταξε γύρω της τον άδειο με λιγοστά φώτα δρόμο. Είχε βρει τον αρχική σκηνή του εγκλήματος, έπιασε το κινητό της από την τσέπη του σακακιού της και κάλεσε την Ειρήνη.
"Να σου πω, δεν γίνεται να εξαφανίζεσαι έτσι. Λείπεις σχεδόν μια ώρα. Με κάνεις να ανησυχώ..." της φώναξε έξαλλη η Ειρήνη.
Η Ερμιόνη απομάκρυνε το ακουστικό προσπαθώντας να αποφύγει την έξαλλη κατάσταση της ξαδέρφη της.
<<Πρέπει να καταλάβεις ότι αυτός είναι ο τρόπος μου να ερευνώ, μ αρέσει να κάνω μόνη μου την έρευνα έχω καλύτερη οπτική. Και βασικά...>> είπε η Ερμιόνη.
"Ναι...Βασικά..." την διέκοψε η Ειρήνη συνεχίζοντας ειρωνικά αυτή την φορά.
<<Έχω βρει τον αρχικό τόπο του εγκλήματος.>> την ενημέρωσε <<Θα σου στείλω ακριβώς την τοποθεσία.>> έκλεισε γρήγορα το κινητό αγνοώντας την ξαδέρφη της και έστειλε την τοποθεσία.

  Η αστυνομία είχε κλείσει το δρόμο, περιπολικά ήταν στην άκρη του δρόμου ενώ αστυνομικοί έψαχναν με τους φακούς τους στο δάσος. Η Ερμιόνη έβγαζε φωτογραφίες το αυτοκίνητο.
<<Δεν βλέπω ίχνη από φρενάρισμα.>> η Ειρήνη σταμάτησε δίπλα της <<Ούτε σημάδια ότι υπήρχε κι άλλο αυτοκίνητο.>> συνέχισε και κοίταξε μέσα στο αυτοκίνητο.
<<Η μηχανή λειτουργεί οπότε δεν έπαθε λάστιχο. Γιατί σταμάτησε;>> αναρωτήθηκε και σήκωσε τους ώμους της.
  Η Ειρήνη τριγυρνούσε γύρω από το αυτοκίνητο, όσο η Ερμιόνη παρατηρούσε το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Δεν έδειχνε να είχε προηγηθεί κάτι που να την τάραξε πέρα από το ανοιχτό πορτοφόλι στην θέση του συνοδηγού.
<< Ερμιόνη, έλα να δεις.>> είπε η Ειρήνη. Η Ερμιόνη πλησίασε στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και γονάτισε δίπλα από την  ξαδέρφη της.  <<Ο προφυλακτήρας της είναι χτυπημένος.>> της είπε δείχνοντάς της το σημείο.
<<Ίσως να ήταν αυτός ο λόγος που σταμάτησε και βγήκε από το αυτοκίνητο.>> υπέθεσε η Ερμιόνη και σηκώθηκε <<Φωτογράφισέ το.>> της έδωσε εντολή και συνέχισε την έρευνα.

  Περπατούσε στο μέρος από την κάτω μεριά του αυτοκινήτου, το σημείο εκεί ήταν γεμάτο χώμα και πέτρες. Προχώρησε λίγα μετά πιο κάτω πατώντας τα ξερά χόρτα, το φως του φακού της έπεσε πάνω σε μια μαύρη γόβα. <<Ειρήνη, έλα εδώ σε παρακαλώ!>> φώναξε.
Η Ειρήνη έφτασε αμέσως κοντά της.
<<Βγάλε μερικές φωτογραφίες το σημείο εδώ και ακολούθησέ με.>> της είπε και συνέχισε.
  Η Ειρήνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και αφού φωτογράφισε το σημείο, ακολούθησε την Ερμιόνη.
  Λίγο πιο κάτω η Ερμιόνη είδε μερικά κουμπιά και ένα χρυσό σκουλαρίκι. Κοίταξε πάνω, τα στοιχεία δεν ήταν μακριά από το αυτοκίνητο. Περπάτησε λίγο και βρήκε ένα μαύρο σακάκι γεμάτο με χώματα και πάνω του ένα αποτύπωμα παπουτσιού <<Ειρήνη έχω αποτύπωμα παπουτσιού εδώ.>> γυρίζοντας το κεφάλι της πίσω είπε. Άκουσε το κινητό της να χτυπάει, έψαξε στις τσέπες το έπιασε και απάντησε στην κλήση.
<<Μυλωνά...Γεια Λίνζι, ναι βρήκαμε τον αρχικό τόπο του εγκλήματος. Το ερευνούμε... Εντάξει, έρχομαι αμέσως.>> κράτησε το κινητό στο χέρι της και κοίταξε την Ειρήνη.
<< Ειρήνη, εσύ μείνε εδώ να ελέγχεις την έρευνα, μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν έχουμε δει. Μίλησα με την Λίνζι με περιμένει στο νοσοκομείο για να εξετάσουμε το θύμα.>> έπιασε από την τσέπη της τα κλειδιά του τζιπ.
<<Εντάξει, θα σας βρω στο εργαστήριο.>>
Η Ερμιόνη κούνησε το κεφάλι της και απομακρύνθηκε.

▪︎ Γειααα σας!!🦉 Καλώς ήρθατε στην Χίμαιρα. Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω! Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Καταρχάς, παιδιά η Ερμιόνη, Ερμιόνη τα παιδιά. Πολύ χαίρομαι που γράφω για την Ερμιόνη, δεν ήταν στα πλάνα μου αλλά έτυχε. Όπως και όλα σ αυτά τα βιβλία. 😂

Όπως ακριβώς και η Χίμαιρα, ένα πρόχειρο σημείωμα σε ένα ξεχασμένο κινητό για κάποια υπόθεση του πρώτου βιβλίου που τελικά δεν έγραψα ποτέ και τώρα ήρθε η ώρα της να λάμψει 😂

Θα έχουμε λίγο Πάρη και λίγο Μυρτώ αλίμονο δεν έχασα 😝 και οποία ψυχούλα από εσάς δεν έχει διαβάσει τα προηγούμενα δύο βιβλία του προτείνω να τα διαβάσει (οχι απαραίτητα πριν απ την Χίμαιρα ) για να δείτε πως καταλήξαμε εδώ. Πιστέψετε με ήταν μεγάλο ταξίδι με πάρα πολλές ανηφόρες και κατηφόρες.

Ο Πάρης από θείος, κατέληξε μπαμπάς και από μπαμπάς κατέληξε παππούς. Περνάνε τα χρόνια παιδιά. 😂

Η Ερμιόνη δεν ξέρω αν έπεσε στην αντίληψη σας αλλά έχει λίγο Πάρη στην ζωή της, μια το μπουφάν, μια ο αέρας του. Καλά θα πάει και αυτό.

Επίσης έχουμε και Ειρήνη, να μην έχουμε και λίγο Ειρήνη τόσο κόπο έκανε να έρθει από την Κρήτη. Αλίμονο να την αφήναμε στην αφάνεια.

Γενικά οι ξαδέρφες την έχουνε καταβρεί μεταξύ τους. Έτσι φάνηκε, τώρα η πορεία θα δείξει.

Το βιβλίο αυτό θα αποτελείται από λίγα κεφάλαια υπολογίζω γύρω στα 10  με 15 θα φανεί στην πορεία. Δεν θα ανεβαίνουν συχνά κεφάλαια γιατί πλέον ο χρόνος μου είναι τέρμα περιορισμένος.

Ελπίζω να σας άρεσε η αρχή μας, καλώς ήρθατε ξανά και εύχομαι να σας ταξιδέψω σ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο των εγκλημάτων!😜❤

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤