𝓓azai pierwszy raz zobaczył to pewnego słonecznego dnia, kiedy to sam jego sprawca chylił się leniwie ku kresowi horyzontu. pomyślał wtedy, że chciałby być jak to słońce - zniknąć w końcu, nieubłaganie za horyzontem.

był spragniony własnego kresu, wyczuwając w swych ustach gorzki posmak nuty zazdrości.

i wtedy pojawiło się to.

odbijało się bezwstydnie w niezmąconej, przejrzystej tafli wody, stojąc za nim i łypiąc na niego oczami kogoś z pewnością od dawna nie należącego do krainy żywych.

mimo to, uśmiechało się - szeroko i wyraźnie. szczerzyło się do niego bezwstydnie.

nie powinno być złe? pytanie przemknęło mu przez myśl równie szybko tonąc w ich plątaninie. trudno było odnaleźć się w chaosie.

i wtedy przemówiło.

witaj, długo się nie widzieliśmy. tęskniłeś?

a on wiedział, że to zwiastun końca.

dazai osamu uśmiechnął się; pierwszy raz od czasów jakże zamierzchłych: szczerze.