dazai: nienawidzę cię.

to: nic nowego. mógłbyś postarać się o ciekawsze wyznanie.

dazai: jeśli cię zanudzam to możesz w końcu odejść.

to: już ci mówiłem, że to niemożliwe.

to: a skoro już mamy chwilę.

to: powiedz mi, dazai, dlaczego nawet ty tak zawzięcie chcesz umrzeć?

dazai: sam powinieneś to już doskonale wiedzieć.

to: chcę to usłyszeć od ciebie.

dazai: jaki widzisz sens w istnieniu?

to: to pytanie. masz odpowiedzieć.

dazai: skoro znasz mnie lepiej, to może sam sobie odpowiesz?

to: odpowiedz.

dazai: już odpowiedziałem! dalsza egzystencja bez celu nie ma sensu. a świat to paradoks.

dazai: mam tego dosyć.

dazai: jestem zmęczony.

to: ...wow. jestem niemal pod wrażeniem. to było takie poetyckie.

to: takie wzruszające, dazai.

to: też taki kiedyś byłem.

to: ale nawet to dobiegło końca. jak wszystko.

to: ty też się kończysz.

tik tak

tik tak

gdzieś w tle zdawało się słychać enigmatyczne bicie jakiegoś zegara, którego wskazówki dotyczyły nas wszystkich. dazai jednak nie interpretował tego jako dźwięki pochodzące od wiekowej, pradawnej machiny, a szubienicy.

nigdy nie sądził, iż nieustanne łamanie karków, dokładnie co do minuty, będzie wydawało mu się tak iście fascynujące. tak iście... pożądane.

tik tak

tik tak