dazai: czego chcesz?

to: czy tak się traktuje starego druha? niemile i z pogardą?

dazai: nienawidzę cię i skończyłem z tobą. odejdź.

to: nie tak szybko, dazai. jeśli ze mną skończyłeś, to w takim razie dlaczego nadal żyjesz?

dazai: ...

to: jesteś żałosny. jesteś jeszcze żałośniejszy ode mnie. nienawidzisz mnie? to ja nienawidzę tego, czym się stałeś.

dazai: zmieniłem się na lepsze. tak jak tego chciał on.

to: i co niby lepszego teraz robisz?

to: oprócz dalszego gnicia od środka, rzecz jasna.

dazai: pomagam ludziom. ratuję ich. tak właśnie działa agencja.

to: oh? co za odmiana, dazai! znudziło ci się już zabijanie, więc teraz niesiesz im ratunek?

to: rany, oda zapewne przewraca się właśnie w grobie.

dazai: nie waż się wymieniać jego nazwiska.

to: cóż to za agresja? czyżby powracały do ciebie stare nawyki?

to: a może nie mam racji?

to: ratujesz innych ale nie potrafisz uratować samego siebie?

dazai: nie potrzebuję ratunku.

to: więc dlaczego jeszcze żyjesz? przynajmniej na zewnątrz.

dazai: ...o co ci chodzi?

to: odpowiedz: dlaczego wciąż oddychasz? przecież pragniesz gryźć piasek od tak dawna.

dazai: ...

dazai: nie wiem.

usłyszał zza siebie wybuch śmiechu: gwałtownego, histerycznego i bez grama szczęśliwości. śmiech tak ostry, iż niemal czuł go w postaci ostrzy wbijających się w jego plecy. przeszywający, szyderczy. był pewien, że pachniał siarką.

podobno przyjaciele nie wsadzają ci noża w plecy, lecz to nigdy nie było jego przyjacielem. ani nawet sprzymierzeńcem.

czy więc miał za plecami swojego najgorszego wroga?

to: ah, dazai, to niemal zabawne jak małą część siebie stanowisz. jak mało o sobie wiesz. a co z resztą? chcesz żebym zdradził ci tajemnicę?

dazai: chcę żebyś odszedł.

to: z miłą chęcią. jednak wówczas pociągnę cię za sobą. odejdziemy razem.

to: za dużo miejsca w tobie zajmuję, abyś mógł mi się wywinąć.