dazai: chcę to zakończyć.

to: hm?

dazai: każdy kolejny wdech jest katorgą. muszę to zakończyć.

to: ah, to. znowu? jesteś zmęczony życiem, ale nie próbami odebrania go?

dazai: byłoby lepiej gdybym nie musiał tego powtarzać w nieskończoność.

dazai: ...jak myślisz, dlaczego nie mogę zwyczajnie umrzeć?

to: to proste. musisz mnie zaakceptować. tylko tyle.

dazai: co?

to: pozwól mi się z tobą scalić. to wszystko, czego potrzebujesz do szczęścia.

dazai: nigdy na to nie pozwolę. zrobię wszystko, lecz nie to.

to: dazai, proszę.

to: dazai!

to: odwlekasz nieuniknione. w końcu się poddasz.

to: ah? nie odpowiadasz?

to: wiesz dlaczego mi się poddasz? bo inaczej to będzie trwało już zawsze. wieczność niepowodzeń. a ty?

tY

JesTeŚ

słABy

mimo, iż jego uszy pozostawały szczelnie pokryte materią kościstych dłoni, oprawionych w podniszczone już bandaże, dotarł do nich rozrywający duszę trzask szkła.

przestał już liczyć który to raz z kolei.

rysy stawały się coraz głębsze, wnętrze wylewało się ze środka. ile tak wprawdzie go tam jeszcze zostało?