Miętowa Chmura obruciła się i odeszła.  Inni wojownicy poszli za nią po dynie. 

- Och! Nie miło się zachowałam dla Szałwiowej Gwiazdy! Muszę go przeprosić...

Gdy jeszcze raz weszła Szałwiowej Gwiazdy nie było. Na jego legowisku została kępka futra z krwią. Obejrzała się jeszcze raz po legowisku, ale nikogo nie było.

Pewnie poszedł z nimi. - Pomyślała i poszła sprawdzić czy jest z innymi Szałwiowa Gwiazda. 

Po chwili, przeszła cały obóz, ale nikogo nie było. Cisza i pustka. 

Po chwili coś usłyszała...

jakby...

pisk..!

Pisk... pisk, pisk... Pisk kocięcia! - Pomyślała, potem poszła sprawdzić żłobek. W żłobku, leżał martwy szkielet kota. Rozlana krew. Kępki futra. 

Nie wiedziała co zrobić.  Obejrzała się wokół i... Dyniowy Pysk! 

Kotka podbiegła do Dyniowego Pyska, ale on znikł. Zaczęła płakać. 

- To nie może być prawda...

Kotka zaczęła uciekać, ale nie było wyjścia. Jej futro się zjeżyło.

* Gdy kot jeży futro, jest wystraszony

Zaczęła biec w prost. Przed nią ukazał się szkielet kota, który zamienił się w Dyniowego Pyska.

- Dyniowy Pysku... Przepraszam, za to, że Cię zdradziłam! Przepraszam, przepraszam, przepraszam! - Miałknęła z płaczem. - Nie rób mi tego...!

Za Dyniowym Pyskiem pojawiła się grupa kotów...

- Miętowa Chmuro! Miętowa CHmuro! Nadszedł na Ciebie czas... Miętowa CHmuro! - Usłyszała głos. Głos kotki. Znajomy...

Chyba zdąże dokończyć na dziś tą książke.