Sınır 80 oy ve 80 yorum

~~~

"Yani açık değil miydi zaten her şey en başından? Veli toplantısına geldiğinde bana attığı bakışlar bile bir şeyleri gösteriyordu, sonrada zaten gözümdeki morluk bağırdı bunu." Ethan gülerek hamburgerinden bir ısırık aldığında mahçup bir şekilde ona katılarak gülmüştüm.

Benim aksime tüm olayı bu kadar iyi karşılaması, üstelik gözündeki hala solmaya devam eden morluk ile dalga geçmesi çok iyi bir arkadaş olduğunu bir daha bana gösteriyordu.

"Yani şimdi evleniyor musun?" Sorusu ile gülümsemem yavaşça yok olurken araba camından dışarı bakarak ardından yüzüne baktım. Hamburgeri dudaklarıma yaklaştırarak sadece omuz silktim.

Buna verecek bir cevabım yoktu.

Öncelikle hala yaptığı dengesiz haraketlerini ve suçlayışlarını sindirmeye çalışıyordum, sonrasında ise bu büyük yükü düşünüyordum. Daha on sekiz yaşındaydım ve bir evliliğe hazır olduğumdan emin değildim. Zayn muhtemelen hazırdı otuz yaşındaydı artık ve bir aile kurması gerekiyordu.

Öte yandan benimle evlenmek istemesi gururumu okşamıştı. Bana aşık olduğunu en başından biliyordum ama birisi seninle değerli hayatını paylaşmak istedığınde bu oldukça önemli hissettiriyor.

"Onunla muhtemelen birkaç güne barışacaksın ve sonra da evlilik hakkında konuşma açılacak. O zaman ne söylemeyi planlıyorsun?" Ethan adeta kafamı daha çok karıştırırken yorgun bir şekilde inledim. "Bilmiyorum."

"O zaman sana yardımcı olmak ihtiyaç meselesine dönüştü..." Koltukta bana doğru dönerek oturduğunda yüzündeki ciddiyet beni şaşırtmıştı. "Öncelikle seni oldukça iyi tanıyan birisi olarak ona aşık olduğunu büyük bir eminlikle söyleyebilirim."

Kafam olumlu anlamda salladığında pipet ile oynayarak konuştum. "Onunla barışmak çok ağır geliyor, evliliği bir kenara itiyorum. Ne kadar aşık olsam bile hala sindiremiyorum yaşananları."

"Ama aşk her şeye çözüm değil midir?" Sorusu ile camdan dışarı bakarken gözlerimi bir noktaya odakladım. "Daha önce hiç aşık olmamıştımve bu yeni duygularla bunun cevabını bilmiyorum."

Evlilik kolay bir şey değildi eğer bu deklemin içerisine babam da katılırsa daha da zorlaşırdı.

"Bu yüzden ondan zaman istedim, her şeyi iyice düşeneceğim. İlk olarak onunla yeniden birlikte olmak hakkında düşüneceğim." Çantamı arka koltuktan alarak arabanın kapısını açtım. "Görüşürüz." Onunla vedalaşıp arabasından indiğimde eve doğru kısa yolu yürümüştüm.

Kapının önüne gelip anahtar ile açarak kulpu aşağı çektim. İçeri girdiğimde salondan gelen konuşma sesleri arasında yakaladığım tanıdık aksan ve ses tonu kaşlarımın yavaşça çatılmasına sebep oldu. Dudaklarımı ıslatıp küçük adımlarımla salona geçtiğimde koltukta oturan beden beni şaşırtmamıştı.

Ama burada olmasının iyi olduğunu da söyleyemezdim, o evimizdeyken ben mantıklı kararlar veremezdim.

"İyi akşamlar."

Kendimi farkettirmek için konuşarak ileri yürüdüğümde Zayn, kafasını yavaşça çevirerek ela gözlerini benim üzerime hapsetmişti.

"Gel, Kylie. En sevdiğin tatlıdan yapmışlar." Babam beni çağırırken yavaşça başımı sallayarak koltuğa yürüdüğümde Zayn de konuşmuştu.

"Nasılsın, Kylie?"

Masanın üzerindeki tatlı olan tabağı alırken "İyiyim, siz?" diye sordum ona bakmadan konuşurken. İlgisizliğim ekstra olarak babam yanımızda olduğu içindi.

"Teşekkür ederim, ben de iyiyim. Dave ile son kez dosyaların üzerinden geçtik." Bana gelme sebebini açıklarken sadece başımı sallayarak mutfaktan elindeki kahve ile gelen anneme baktım.

"Ethan ile miydin, tatlım? Arabasından inerken gördüm seni."

Sorusu ile üzerimde hissettiğim bir çift ela göz varlığını daha çok belli etti. Hala bu kadar kontrol manyağı ve de kuşkulu olduğuna inanamıyordum, umarım şu an da aklından öyle şeyler geçmiyordur.

"Evet, araba kullanmayı bana öğretiyor." Rahatça cevap verdiğimde çatalı tatlıya batırarak dudaklarıma götürdüm. "Çalışma odamdakı güller çoktan soldu, yenileri gelmiyor sanırım?" Babam alay ederek sorduğunda durumun ironikliği ile gülmeye başlamıştım ona katılıp.

Şu an gülleri gönderen şahıs tam olarak karşısında oturuyordu, az önce onunla toplantı hakkında konuşmuştu. Gözlerim yavaşça Zayn üzerine döndüğünde onunda dudaklarının kıvrılarak gülümsediğini gördüm. Gözleri gözlerimle buluştuğunda dudaklarımı oynatarak konuştum.

"Sanırım ihmal ediliyorum."

Eğilerek çay fincanını aldığımda onunla hala flört halinde olduğuma şaşırmıyordum artık. Lacivert takım elbisesi ve beyaz gömleği içerisinde otururken yeniden ona hayran kalıyordum. İçeri girdiğim ilk andan beri burada olmasının benim düşüncelerime etki edeceğini biliyordum.

Ve bir yandan da bu özlem ile kendini gösteriyordu, onunla zaman geçirmeyi çok özlemiştim.

Salonda duyulan telefon sesi ile Zayn izin alarak bahçeye çıktığında camın arkasından gözden kaybolmasını izlemiştim.

"Uzun zaman oldu, doğrusu Ethan ile tanışmak isteriz." Annem konuştuğunda dikkatimi ona vererek yavaşça başımı olumsuz anlamda salladım. "Biz sadece arkadaşız, hayatımda her hangi birisi yok." Elimdeki boş çay fincanı ile ayağa kalkarak mutfağa geçtiğimde fincanı tezgaha bıraktım.

Mutfağın bahçeye açılan kapısından dışarı baktığımda onu görmemiştim. İçimdeki dürtü daha fazla büyürken onunla en azından yüz yüze olmak istediğimi biliyordum. Sadece küçük bir konuşma.

Küçük adımlarımla bahçeye çıkarak bakışlarımı etrafta gezdirdim ilerlemeye başlayıp. Onu telefonunu kapayarak eve doğru geldiğini gördüğümde kendimi farkettirmek için "Hey!" demiştim.

Gözleri benim olduğum tarafa döndüğünde dudakları üzerinde belli belirisiz oluşan gülümsemeyi farketmiştim. İkimiz de bir birimize doğru ilerlerken aramızda belirli bir mesafe kalacak şekilde durmuştuk.

"Gerçekten nasılsın?" Sesindeki özlem, merak ile karışarak sorduğunda yüzüne bakarken dudaklarım aralandı. "Gerçekten iyiyim."

Başı yavaşça olumlu anlamda salladığında sıranın bana geldiğini düşünerek ayağımı yere sürterken sordum. "Peki, sen nasılsın?"

Sanki bu sorumu bekliyormuş gibi hemen cevap verdiğinde bir anlık afallamıştım. "Ben iyi değilim."

"İyi değilsin?" Onu anlık şaşkınlığım tekrarladığımda beni onaylamıştı. Ela gözleri üzerimde gezinip ardından parmağını yavaşça kaşının üzerine sürterken gözlerini kaçırmıştı. Ben onun kadar dürüst olamamıştım.

"İyi olman için yapmam gereken şeyler ne?"

Kısık sesimle sorduğum soru yeniden gözlerinin çekingen gözlerime dönmesi ile sonuçlanmıştı.

"Buna cevap vermem senin için haksızlık olur sanırım."

Mahçup bir şekilde gülümsediğinde alt dudağımı ısırarak yavaşça nefes aldım. Sanırım haklıydı. Çünkü vereceği cevapları az çok tahmin edebiliyordum ve bu cevaplar bana tanıdığı süreye karşı gelecekti. Bu yüzden ısrar etmemiştim.

"O zaman içeri geçelim, içeride şüphelenmesinler." Baş parmağımla evi göstererek konuştuğumda beni onaylayarak önden yürümem için elini uzatmıştı. Kafamı sallayıp eve doğru yürümeye başladığımda arkamdan gelen adım sesleri ile derin bir soluğu dudaklarım arasına bıraktım eve girmeden önce.

Hem bu kadar yakın olup aynı zamanda bu kadar uzak hissetmek haksızlıktı.

🤎🤎🤎

Hello. Ben geri döndüğüme göre artık siz de geri dönseniz diyorum? Eskisi gibi beni yorum ve oy yağmuruna tutmanızı çok istiyorum.

Sizleri seviyorum🤎