~Alec~
Po wydarzeniach z wczorajszego wieczoru spędziłem całą noc na płaczu, przyciskając poduszkę do twarzy, by nikt z domu nie usłyszał mojego jakże żałosnego szlochu.

Teraz dochodziła godzina 11 w dzień, a ja siedziałem przy biurku i rysowałem kocie oczy Magnusa, które tkwiły w mojej głowie.
Jedną ręką bazgrałem ołówkiem po kartce, a na drugiej podpierałem głowę. Wcześniej oczywiście ogarnąłem mój wygląd i pobitą twarz, więc nie wyglądałem jakbym przebrał się na Halloween.

Czuję, jak się rozkruszam, rozpadam i zapadam w sobie jednocześnie. Nie chcę jeść. Spać. Nie mam na nic ochoty. Po prostu - nic nie czuję. Naprawdę bez Magnusa nie mam po co żyć. Ale w sumie... Przecież jak mówiłem już wcześniej - oddałem mu swoje serce, a z nim wszystkie moje uczucia i emocje. I wraz z nim, one również wyjechały. Zapewne wrócą gdy wróci i on, ale to stanie się za kilka dni. Więc przesiedze w pokoju dwa dni, a na trzeci się ogarnę, by spotkać azjatę.

Westchnąłem i rysowałem dalej, kiedy usłyszałem pukanie do drzwi i kojący głos mamy.

- Synku...? Otwórz, proszę. Przyniosłam śniadanie. Porozmawiamy sobie, co?

- Otwarte - mruknąłem.

Drzwi nie były zakluczone, bo zapomniałem tego zrobić wcześniej, gdy wróciłem z łazienki. Usłyszałem skrzypienie i kroki. I zamykanie drzwi. Na biurku przede mną wylądował talerz z jajecznicą i tostami, a kartka ze złotymi oczami Magnusa znikła mi sprzed twarzy. Obróciłem głowę w bok, patrząc na mamę, która wpatrywała się w rysunek. Wróciłem spojrzeniem na jedzenie i zaburczało mi w brzuchu. Wziąłem widelec, który podała mi kobieta i zacząłem jeść.

- Śliczne - powiedziała po chwili. - Czyje są?

- Magnusa - odpowiedziałem z pełną buzią. Poczułem się odrobinkę lepiej z myślą, że będę mógł porozmawiać o Magnusie z kimś innym niż Izzy lub Jace.

- Naprawdę?

- Tak. On mnie wczoraj nie pobił, mamo. Nie zrobił by tego. Spotkałem kilku znajomych ze szkoły.

- Przepraszam, że tak wczoraj wybuchłam i to przed ojcem - westchnęła. - Chodź, usiądziemy na łóżku - zaproponowała, a ja się zgodziłem.

Usiadłem na moim łóżku, kiedy pochłonąłem już śniadanie, a mama obok mnie. Zlustrowała moją twarz i odezwała się pierwsza.

- Wyglądasz już lepiej.

- Mówiłem, że sobie poradzę.

- Niby tak, ale... Wszystko w porządku? - spytała z troską. - U ciebie w sercu, czy wszystko w porządku.

- Nie - przyznałem.

Nie miałem siły, by kłamać. A poza tym, to była mama. Ona może zrozumie...

- Oh... Chodzi o... Ojca?

- I Magnusa. Tęsknie za nim - odwróciłem wzrok.

- To... Spotkaj się z nim.

- Wyjechał na kilka dni. I poza tym słyszałaś ojca. Z domu mnie nie wypuści...

- Wrócił wcześniej do pracy - położyła rękę na moim ramieniu, a ja na nią spojrzałem. Poczułem małą falę przypływającej energii w środku.

- Naprawdę? To dobrze - mimowolnie się uśmiechnąłem.

- Alec... - zaczęła i przygryzła dolną wargę. - Powiedz mi, co jest między tobą, a Magnusem? - spytała, a ja się zdziwiłem.

Nie spodziewałem się tego pytania. Ale to w końcu matka... Mogła zauważyć...? Boże, nawet moje zdziwienie wydaje mi się sztuczne. Naprawdę jestem pusty. Naprawdę Magnus zabrał ze sobą moje serce. Naprawdę mu je oddałem. No i - naprawdę nie umiem żyć bez tego człowieka.

- J-ja... My... Ee... - zacząłem się plątać.

- Spokojnie. Nie powiem ojcu, możesz mi zaufać. Zrozumiem - uśmiechnęła się ciepło i przysunęła do mnie.

Okey... Raz... Dwa... Trzy.

- Jesteśmy razem - przełknąłem gulę w gardle, która uniemożliwiała mi wysłowienie się. Spuściłem wzrok na moje palce, którymi się bawiłem.

- Oh... Dobrze.

Uniosłem na nią wzrok.

- N-naprawdę?

- Tak - uśmiechnęła się. - Jesteś... Gejem, tak? Nie trudno zauważyć.

- Czy ty mnie obraziłaś? - uniosłem brew do góry, jednak przyznaję... Trochę mnie rozśmieszyła.

- Jestem twoją matką - posłała mi pokrzepiający uśmiech. - Ja to wiem - dodała głośnym szeptem i oboje parsknęliśmy śmiechem.

Odzyskałem chyba nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone...

***
Siedziałem z nią już pół godziny, podjadając wafelki z toffi i rozmawiając. Tak, odzyskałem apetyt na słodycze. Dzięki mamie. I myślach o azjacie.

- Od kiedy jesteś z nim? - spytała.

- Od... - zacząłem liczyć na palcach i w myślach - Eee...

- Matematyka - zaśmiała się.

- Cicho! Dziewięć dni. Ale minus te kilka, w których jest w Hiszpanii - mruknąłem.

- Pf, pytałam się ile jesteście razem, a nie ile spędzaliście razem czas.

- No to dziewięć.

- Hm... Krótko.

- Wiem - chrupałem wafelka. - Ale co z tego.

- Dlaczego nie powiedziałeś? Albo nie przyznałeś mi się wcześniej do swojej orientacji? Przecież nie wyrzuciła bym cię z domu - zaśmiała się.

- Ja... B-bałem się ojca. P-po prostu.

- Rozumiem... A kto jeszcze wie prócz mnie?

- Babcia Magnusa, Izzy, Jace, Lydia i dwójka bliźniaków, z którymi byliśmy na biwaku.

- Wiesz co... Porozmawiam z ojcem - powiedziała, a ja zacząłem kaszleć od zakrztuszenia się waflem.

- Już już - roześmiała się rodzicielka i poklepała mnie po plecach.

- Nie mów mu tego! - spojrzałem na nią przerażony.

- Ale ty głupi jesteś, skarbie. Nie powiem mu tego. Chodzi mi o to, że porozmawiam z nim o tym, by przestał tak nienawidzić Bane'a, bo nawet nie ma powodów. I pozwolić ci się z nim normalnie widywać.

- Aa... To okey - uśmiechnąłem się lekko, ale naprawdę byłem szczęśliwy.

Czułem, jak odzyskałem kawałek serca odpowiedzialny za szczęście. Chyba wszystko może jeszcze się ułożyć. Jeszcze mogę być z Magnusem bez wścibskich ludzi, którzy starają się nas rozdzielić.

- Kocham cię, mamo - uśmiechnąłem się szerzej i mocno ją przytuliłem. Zdziwiona rodzicielka odwzajemniła uścisk.

- Ja ciebie też, Alec. Pamiętaj, możesz na mnie polegać.

****
Kiedy zostałem sam w pokoju, do wieczora raczej nie robiłem nic ciekawego. Siedziałem na łóżku z Czekoladą, który dotrzymywał mi towarzystwa. Jace też przyszedł raz i pograliśmy chwilę na laptopie w jakąś strzelanke. Porozmawiałem chwilę z Izzy. Ale w głowie i tak miałem tylko Magnusa. Tydzień. Zostały jeszcze trzy dni i w końcu go zobaczę...

******
~Magnus~
- Wróćmy wcześnieeeeej. Prooooszę - jęczałem, nie pozwalając ojcu na spokojnie picie kawy i czytanie gazety.

Wczoraj tak samo nie dawałem mu żyć, więc ponownie zabrał mi telefon. Ehh... Brawo ja.

- Proszę... Zamknij się i daj mi czytać - powiedział spokojnie, ale żyła na jego czole zapulsowała. Co było nawet śmieszne.

- To wróćmy wcze...

- Dobra! - przerwał mi. - Wrócimy jutro jeśli przestaniesz jęczeć, rozumiesz? Ale jeśli choć raz z twoich ust wyrwie się te żałosne błaganie, zostajemy tu na kolejny tydzień.

- Dobrze! - ucieszyłem się. - Już nie będę! Jesteś najlepszym ojcem pod słońcem!

- Dopiero teraz to zauważyłeś? - uśmiechnął się głupio i upił łyk kawy.

- Pf - pokręciłem głową rozbawiony i wróciłem do śniadania.

Cieszyłem się i martwiłem jednocześnie. Cieszyłem, no bo WRACAM JUTRO do mojego Anioła, a martwiłem się, bo... Przez wczoraj. Płakał, jak mówiła Izzy. A ja nie mogłem go pocieszyć... Ani nawet napisać cholernego SMS-a! Boże... Ciekawe ile nocy nie śpi... Przeze mnie.

Niszczę tego człowieka... A on dalej chce ze mną być. Jest niesamowity... I wytrzymały. Cholernie silny, a nawet nie zdaje sobie z tego sprawy...

****
- To kiedy wracasz? - spytała Clary, kiedy staliśmy we dwójkę na karuzeli w placu zabaw, a Simon i Cat nas kręcili. Raphael siedział sobie na ławce i jadł loda, i słyszałem jego śmiech. Pewnie ze mnie, gdy widział, jak nieudolnie próbuję trzymać się tych cholernych barierek. Naprawdę bałem się, że zaraz stąd wylecę! Podczas, gdy Clary trzymała się jedną ręką!

- Jutro - zacisnąłem powieki, bo czułem jak mnie mdli.

- Zaraz puścisz pawia - zachichotała.

- Mhm...

- A tak serio, będziemy tęsknić.

- Ja też. Teraz wy musicie przyjechać do mnie! - posłałem jej uśmiech. A przynajmniej miałem taką nadzieję, bo dalej miałem zamknięte oczy i nie widziałem, w którą stronę się szczerzyłem.

- I poznać Aleca.

- Owszem. Dobra... STOP!

Simon i Cat gwałtownie zatrzymali karuzele, a ja wyleciałem z niej i poturlałem się kilka metrów po piasku. Ale na szczęście widziałem, że Clary też wypadła i zaczęła jęczeć, że płacą jej odszkodowanie za uraz tyłka. Wszyscy prócz rudowłosej zanieśliśmy się głośnym śmiechem.

Nie mogę się doczekać, aż usłyszę śmiech Alexandra. Już jutro...!