~Magnus~
- MALEC! WSTAWAĆ! - usłyszałem darcie się Izzy spoza namiotu.

- Nie waż mi się tu wchodzić! - odkrzyknąłem.

Obecnie siedziałem na poduszce, a Alexander okrakiem na moich kolanach. Obejmowałem go w pasie, on mnie za szyją, no i całowaliśmy się. Gdyż nie chciało nam się wychodzić jeszcze z namiotu. Ale oczywiście teraz ktoś musiał nam przerwać. Alexander tylko się zaśmiał i wtulił we mnie.

- Kiedy wy stamtąd wyjdziecie?! - krzyknęła Izzy.

- A po co?! - spytałem, czując oddech Alexandra na mojej szyi.

- Bo dzisiaj przecież wracamy do domu po południu!

- No, a przecież jest ranek!

- Ranek?! Jest południe! Wy nie wyżyte, seksualnie robaki!

- Spokojnie, Izz! - Alexander uniósł głowę. - Jeszcze jestem prawiczkiem!

- Yhy, ciekawe, na jak długo! Dobra, no! Pakować się! Za pół godziny jedziemy! Ominęło was śniadanie! Gratulacje! - zaczęła się chyba oddalać, bo każde kolejne słowo było cichsze.

- Pół godziny? - spytałem zaskoczony. - Tyle to mi makijaż zajmie, a co dopiero ubranie się i spakowanie. I w międzyczasie to... - wpiłem się namiętnie w usta mojego chłopaka. On uśmiechnął się przez pocałunek i odwzajemnił go z również werwą i pasja, ciągnąc mnie lekko za kosmyk włosów. Zamruczałem z podniecenia w jego usta, a on się powoli odsunął.

- No ej - burknąłem.

- Zbieraj się. Ja też muszę - chciał wstać, ale skutecznie przytrzymałem go za biodra. - Magnus - jęknął bezradny.

- Przecież zaczekają... Wiem, że też tego chcesz - zbliżałem się powoli do jego ust.

- Dlaczego czytasz mi w myślach? - szepnął, odsuwając głowę by mnie rozdrażnić.

Czasami to robił. Pf, lubi mnie wkurzać, a zwłaszcza wtedy, kiedy już się nakręcę. Zacisnąłem nieco dłonie na jego biodrach i docisnąłem go bardziej do swojego krocza. Teraz ja go powkurzam, czemu by nie.

- Magnus... Przestań - jego policzki zrobiły się czerwone.

- Pierwszy zacząłeś - powiedziałem seksownym tonem, a chłopak przełknął ślinę.

Już czułem, jak coś mu twardnieje między nogami.

Cóż... Potem jednak zdołał mi uciec. Bo dałem mu fory..!

*****
~Alec~
Ja: Idziesz?? Wszyscy jesteśmy w busie. Dalej się malujesz?

Pan Brokat: Tylko jeszcze kreska...!

Ja: Eh...💖😐

Pan Brokat: Niech któryś z blondynów weźmie mój bagaż! Ty nie bedziesz go targał 💖

Ja: Czemu akurat oni? 😂😂💖

Pan Brokat: Ktoś musi robić za służących, cnie?

Ja: A no tak 😂👌 wyśle Lydie, by złamała te swoje tipsy 😘 ALE STRESZCZAJ SIĘ.

Kiedy po 10 minutach Magnus w końcu raczył się pojawić, po skończeniu narzekania na niego, mogliśmy ruszyć w drogę powrotną do domu. Ahh... Dom... Nie chciałem tam jechać. Oczywiście, że tęskniłem za Maksem, mamą, Czeko... Ale tylko na biwaku mogłem być sobą. Czyli z Magnusem. A teraz po prostu boję się, co będzie dalej.

- Co tam, braciszku? - Izzy usiadła obok mnie na ziemi.

Opierałem się o kanapę. A dlaczego na niej nie siedziałem? Bo Magnus rozwalił się po całej jej długości i zaczął czytać jakąś książkę. A gdy chciałem na nim usiąść, ten uderzał mnie wcześniej wspomnianym przedmiotem. Jak ja mu tak przyłoże...

- A nic - wzruszyłem ramionami. - Nie tęsknię zbytnio za domem. A ty?

- Też nie - skrzywiła się nieco. - Fajnie było tak się w końcu wyluzować bez starych... Popatrzeć na Maleca.

- Taa - zaśmiałem się.

- Masz zamiar to jeszcze komuś powiedzieć? - spojrzała na mnie.

- Nie...

- A mama?

- Moge jedynie coś zasugerować i zobaczyć jej reakcję, a potem pomyśleć.

- A jeśli chodzi o ojca?

- Nie wspominaj mi o nim - jęknąłem.

- Eh... Wiesz, że to jest nieuniknione. Mieszka z nami.

- I dobrze, że ma wolne tylko dwa razy w tygodniu - burknąłem.

- Tia... - oparła głowę o moje ramię.

- Chcesz coś słodkiego?

- Jeszcze nie zjadłeś? - zaśmiała się kpiąco.

- Nie - wywróciłem oczami.

- Możesz coś dać - uniosła głowę, a ja odwróciłem swoją w stronę zaczytanego Magnusa.

- Kochanie? Twój bagaż na tyle, cnie? Chcę słodkie.

Magnus spojrzał na mnie kątem oka.

- Tia. Weź lepiej tutaj tą torbę ze słodyczami, bo będziesz tak łaził w to i z powrotem przez całą drogę.

- Okey - uśmiechnąłem się szeroko i poszedłem po moje uzależnienie... Pomiając Magnusa.

****
~Magnus~
- Eh... Ostrzegałem...

- Wiem... - powiedział cicho i skrzywił się.

Jechaliśmy dopiero pół godziny, a Alexander zdążył zjeść pół torby słodyczy! I zaczął boleć go brzuch. I dostał mdłości. Obecnie leżał na kanapie na plecach, a ja kucałem przy nim i trzymałem za rękę. Izzy co jakiś czas przynosiła mu wody, Jace tylko zaglądał zza kotarki, bo siedział z Lydią na przodzie. Bliźniacy spali na pufach.

- Magnus... - jęknął Alexander i zamknął oczy. - Niedobrze mi...

- Wiem, kochanie... Na przyszłość będę lepiej cię pilnował - pocałowałem go w czoło.

- Ja... Ja...

- Hm?

Chłopak zrobił odruch wymiotny.

- Lydia! - krzyknąłem. - Zatrzymaj się, jeśli chcesz mieć czysty bus!

Na całe szczęście dziewczyna od razu się zatrzymała. Pomogłem Alexandrowi wyjść, bo chwiał się na nogach. Zanim dotarliśmy do jakiegoś krzaka, zaczął wymiotować... I ubrudził mi buta.

***
- Przepraszam za tego buta - mruknął.

Jechaliśmy już z powrotem, Alexander czuł się lepiej. Siedziałem na kanapie, a on leżał na niej plecami do mnie, głowę mając na moich kolanach.

- Nic się nie stało. Już czysty - zaśmiałem się i pogłaskałem go po głowie.

- Mhm... Magnus...

- Tak, Aniele?

- Nie chcę się z tobą rozstawać.

- Co? - zaśmiałem się. - A kto tak mówi?

- Życie. Mój ojciec. I to, że mieszkamy osobno - burknął zirytowany.

Cóż... Mam, że tylko półtora dnia na biwaku był Malec bez krycia się, zdążyłem się przyzwyczaić. A teraz znowu będzie trzeba udawać, że sie tylko przyjaźnimy. A czarnowłosy ponownie będzie grał przed ojcem, że jest normalnym hetero nastolatkiem.

- Wiem... - westchnąłem. - Ale jakoś się ułoży.

- Musi. Bo nie zamierzam z ciebie rezygnować... - powiedział ciszej, a ja mogłem zauważyć, jak się rumieni.

- Kocham Cię.

- Ja ciebie bardziej.

- Nie róbmy tego, bo będziemy się przekomarzać kto "bardziej" do końca drogi - zaśmiałem się.

- A wiesz... Co jeszcze możemy robić do końca drogi? - spytał nieśmiało.

- Co takiego? - zaciekawiłem się.

- Buzi - odwrócił głowę w moją stronę i ułożył usta w dziubek.

Pokręciłem głową rozbawiony, schyliłem się i pocałowałem go czule.

- Ej! - krzyknęła Izzy. - Tylko teraz, Alec, nie puść pawia!