Ik zet mijn fiets tegen het hek van het huis van Ray. Ik heb er zin in om hem weer te zien. We zitten allebei op een andere school en kunnen elkaar alleen maar in het weekend zien. Ik klop aan. Niemand doet open. Ik duw de deurklink omlaag. De deur is open. Er klopt iets niet... Hij doet altijd zijn deur op slot als hij weg is. Ik loop naar binnen. 'Ray?' Geen antwoord. Ik loop naar de keuken en schrik. Daar ligt hij... Op de vloer van de keuken. Zijn ogen zijn open en zijn keel is... doorgesneden. Ik begin geschrokken te huilen. Ik pak mijn telefoon en bel 112. Even later zijn er allemaal mensen in het huis. Ik zit huilend op de bank en een man ondervraagt me. 'Hoe heet je?' Ik snik: 'Valerie.' Hij knikt. 'Lag je vriend al zo toen je binnen kwam?' Ik knik beverig. Na de ondervraging mag ik naar huis. Ik loop naar binnen en mijn zus zit aan tafel. Ze is achttien net als ik. We hebben geen ouders meer. Vliegtuig ongeluk... Rachel (zo heet ze) kijkt op en vraagt: 'Jeez Valerie waar was je?' Ik begin weer te huilen en vertel alles. Mijn zus krijgt ook tranen in haar ogen en kijkt weg.
*Ze was ook op Ray...*
Ik herinner me nog dat toen ik hem leerde kennen Rachel bij hem begon te slijmen. Maar ze werd jaloers toen hij toch voor mij "koos". Ik durf aan haar te vragen: 'Heb jij hier iets mee te maken?' Ze kijkt boos naar me. 'Nee!' Ik zucht en loop naar boven. In de badkamer kijk ik lang in de spiegel. Mijn roodbruine haar plakt aan mijn wangen en mijn groene ogen zijn rood van het huilen. Ik ga naar mijn kamer waar mijn kat al op mijn bed ligt te slapen. Hij is zwart met blauwe ogen. 'Hee Blackie.' Ik krabbel achter zijn oren en hij snort. Ik trek mijn pyjama aan en val met Blackie in slaap.

Volgende dag. De lucht is grijs en het bos waarnaast ik woon is stil. Het bos geeft me vaak rust als ik er door het raam naar kijk. Blackie is weg. Ik trek mijn kleren aan en kijk in de spiegel. Zwarte hoodie. Zwarte broek. Zwarte laarzen. Andere kinderen op mijn school denken dat ik aan depressie lijd. Ja, niet dus. Ik loop naar beneden. 'Rachel heb jij Blackie gezien?' Ze schud haar hoofd. Ik sla mijn ontbijt over en loop naar de bushalte. Zodra ik in de bus naar school zit doe ik mijn oortjes in en kijk uit het raam. Na tien minuten word mijn aandacht getrokken door een jongen die de bus instapt. Hij draagt een witte hoodie, zwarte broek en zwarte schoenen. Zijn capuchon is zo ver over zijn gezicht heen getrokken dat ik alleen zijn kin kan zien. Zijn huid is onmenselijk wit... Ik schud mijn hoofd en kijk weer uit het raam terwijl hij achterin de bus gaat zitten.