Από στιγμές που χάθηκα(ν)
στοιβαζω απρόσμενα ημιστίχια σαν τοίχο
-εξ ολοκλήρου σε σχήμα τοίχου-
στη μνήμη προσωπικών μου κτισμάτων αστάθειας.
Από στιγμές που χάθηκα(ν)
αναρωτιέμαι θυμίζοντας κρύπτη στο κενό
πόσο καλά κρύβουμε τον εαυτό μας απ' τον εαυτό μας
πόσο απλά τον μεταμορφώνουμε
νοσταλγώντας αλήθεια μη αποδεκτή
και μια ιδεατή εικόνα°
σαν ένα φάσμα χρωμάτων που χάνεται στη μνήμη
καθώς επιλεκτική έχεις την όραση.
-από επιλογή-

-Σειρήνα