Είχα καιρό να παρατηρήσω τις ατελείες στον τοίχο απέναντι°
τις ρωγμές, τα σκισμένα καλύμματα 
και τα σκαθάρια που αργά προσπαθούν να αλλοιώσουν το μέσα μου.
Είχα καιρό να κοιτάξω το παράθυρο και στη θέα να ζητιανέψω ελευθερία
να γαληνέψει το τίποτα και το μίσος,
στα χρώματα ενός ουρανού που, ευτυχώς, δεν ανήκει σε κανένα°
και δεν ελέγχεται.
Να αφήσω στην αναλλοίωτη χροιά του τη χρεία μου με χέρια άδεια,
να μη χρειάζεται πια να φονεύω αισθήματα
και να τα ενστερνίζομαι σαν νόημα ζωής°
ένα κάτι στο τίποτα για κάλυπτρο.
Είχα καιρό να υπαρξω στην κατάσταση δίχως να αιθεροβατώ εξασθενημένα,
με την ψυχή πάνω απ' τις ιδέες
και τις ιδέες έξω απ'το παράθυρο°
ποτέ σαν ζωγραφιά στον τοίχο
να καλύπτει ιδανικά τις ρωγμές.

-Σειρήνα