Συγκλίνει άραγε η λογική με τη σκέψη
ή υπερχειλίζει το νου όταν είναι όλα περασμένα;
Σφετερίζεται το συναίσθημα την πράξη, ή η πράξη το συναίσθημα;
Ο αντίλογος τον λόγο ή το αντίθετο;
Ποιο άραγε τελικά να προϋπάρχει;
Το συμπέρασμα των άλλων ή το είναι σου;
Πώς χτίζεται άραγε το κάθε τι,
από εκεί που αρχίζει η από εκεί που γκρεμίζεται;
Η μήπως όλες οι ακρότητες να αποτελούν τέλος και η αρχή να βρίσκεται υποκρυπτόμενη κάπου στη μεση;
Πολύ αυθαίρετα αντιλαμβανόμαστε τελικά την αρχή και το τέλος των πραγμάτων, σαν δυο ακόμη έννοιες που πασχίζουμε να αγγίξουμε.
Ίσως κάποια να μην έχουν καν τόσο περιοριστικούς όρους στο σκαρί τους.
Ίσως η ελευθερία να υπάρξει μόνο όταν πάψουμε να την ορίζουμε, εγκιβωτισμένη, σε παραπλήσιες έννοιες.
Ίσως και το σήμερα να σταματήσει για λίγο να παγώνει,
αν δεν υπάγονται στην πλάτη του τόσο έντονα βάρη.
Ίσως και το αύριο να χάσει το χαρακτήρα του
μόνο όταν η ζωή ξεκινήσει
δίχως να αρχίζει από αρχή,
δίχως να τελειώνει με τέλος
αλλά να βιώνεται in media res.

-Σειρήνα