Następnego ranka, po burzliwym wieczorze, słońce wstało jakby na nowo, rozświetlając okolice domku nad jeziorem.

Otoczenie było nasycone świeżością po deszczu. Zielone drzewa lśniły w blasku porannego słońca, a jezioro lśniło jak płynne złoto.

Dotarłem na plażę, gdzie Chanel już leżała na leżaku, rozłożona jak obrazek z letniego katalogu.

Jej strój kąpielowy, koloru delikatnego błękitu, idealnie komponował się z jej skórą, a falbanki na biuście dodawały jej wdzięku.
Dolna część stroju, z wysoko osadzonymi bokami, podkreślała jej zgrabną sylwetkę, ale nie była zbyt wyzywająca.

Jej włosy były lekko rozwiane przez letni wiatr, a słońce delikatnie muskało jej twarz, nadając jej skórze złocisty blask.

Leżała tam, z zamkniętymi oczami, ciesząc się każdą chwilą słońca.

Nie mogłem oderwać od niej wzroku.

Wyglądała zjawiskowo – pomyślałem, a gdy zdałem sobie z tego sprawę, przełknąłem nerwowo ślinę.

Podszedłem bliżej, nawet nie orientując się, że to robię.

– Podglądasz, czy po prostu stoisz jak słup soli? – zapytała brunetka, nawet nie otwierając oczu, a na jej twarzy pojawił się delikatny, sarkastyczny uśmiech.

– Ani jedno, ani drugie – odparłem pewnym siebie głosem, starając się nie uśmiechnąć za szeroko. – Po prostu przyciąga mnie to, co piękne. A tak się składa, że to ty.

Chanel przewróciła oczami, po czym ponownie zamknęła oczy, oddając się słońcu.

Mógłbym przysiąc, że na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

A ja?  Leżałem tam obok, patrząc na nią kątem oka, i myślałem, że mógłbym tak spędzić całe lato.

***

W ciszy tego słonecznego poranka zaczynałem już myśleć, że ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Ale nagle zza drzew dobiegł nas znajomy, wesoły głos.

– Hej, słoneczka! A co tu tak cicho, jak na pogrzebie?

Justin wyszedł zza rogu domku z szerokim uśmiechem na twarzy.

Jego beztroska aura wprowadzała w miejsce dodatkową dawkę energii.

Na ramieniu miał ręcznik plażowy, a w ręce trzymał parę zimnych napojów.

Chanel uchyliła jedno oko i spojrzała na Justina z uniesioną brwią.

– Może dlatego, że ktoś wreszcie docenia ciszę – odpowiedziała z nutą ironii. – Ale skoro już jesteś, nie mam wątpliwości, że cisza to przeszłość.

– Och, proszę cię, Chanel – Justin parsknął śmiechem. – Cisza nie jest dla takich ludzi jak my. A co powiecie na kąpiel? Woda wygląda idealnie - zaproponował po chwili.

Chanel przeciągnęła się leniwie na leżaku, jakby zastanawiając się nad tą propozycją.

– Hm, może później. Na razie jest mi tu całkiem wygodnie – powiedziała, poprawiając okulary przeciwsłoneczne.

Justin spojrzał na mnie z uśmiechem, jakby szukał potwierdzenia.

– Carlos, a ty?

Zastanowiłem się przez chwilę, ale prawda była taka, że nigdzie mi się nie spieszyło.

– Myślę, że się przyłączę później. Na razie jest zbyt leniwie, żeby coś robić – odpowiedziałem, uśmiechając się do Justina.

– Dobra, dobra, wasza wola. Ale nie zapominajcie, że jestem tutaj, żeby pilnować, żebyście się nie zmarnowali na tym urlopie. A teraz, kto chce zimny napój?

Chanel wyciągnęła rękę bez słowa, a Justin wręczył jej jeden z napojów, podając mi drugi.

Przez chwilę piliśmy w milczeniu, a

Justin rzucał co jakiś czas krótkie komentarze o pogodzie i planach na resztę dnia.

Chanel zdawała się być zrelaksowana, ale zauważyłem, jak co chwilę rzuca ukradkowe spojrzenia w moją stronę.

***

Gdy słońce zaczęło jeszcze bardziej przygrzewać, a atmosfera zrobiła się leniwa, Justin nagle zerknął na mnie z błyskiem w oku.

W jego spojrzeniu od razu dostrzegłem jakiś plan.

Znałem go na tyle dobrze, że wiedziałem, że nic dobrego z tego nie wyniknie – przynajmniej dla Chanel.

– Wiesz, Carlos... – zaczął Justin, przeciągając się teatralnie. – Chanel mówiła coś o wrzucaniu ludzi do jeziora… Może by tak sprawdzić, kto pierwszy wyląduje w wodzie?

Uśmiechnąłem się pod nosem, odstawiając swój napój.

– Myślisz o tym samym, co ja? – zapytałem, udając niewinność.

Chanel, która do tej pory leżała spokojnie na leżaku, uniosła głowę i spojrzała na nas spod okularów przeciwsłonecznych.

– Chłopcy, co kombinujecie? – zapytała, unosząc brew.

– Nic, słońce – odpowiedział Justin z anielskim uśmiechem. – Tylko chcemy cię trochę ochłodzić. Przydałoby się, co?

Chanel zaczęła powoli się podnosić, ale zanim zdążyła cokolwiek zrobić, Justin skoczył do niej z jednej strony, a ja z drugiej.

Złapaliśmy ją pod ramiona, a ona od razu zaczęła się wyrywać, śmiejąc się jednocześnie.

– Nie ważycie się! – zawołała, próbując się wyswobodzić.

– O, ważą się, ważą! – odpowiedział Justin, kiedy zaczęliśmy ją ciągnąć w stronę jeziora.

Chanel próbowała się bronić, kopiąc lekko nogami, ale zanim zdołała cokolwiek wymyślić, już byliśmy na brzegu.

Zatrzymała się na sekundę, próbując złapać równowagę, a my wymieniliśmy spojrzenia.

– Ostatnia szansa, Chanel – powiedziałem, starając się zachować poważny ton, choć trudno było mi ukryć rozbawienie. – Poddajesz się?

– Nigdy! – zawołała, udając stanowczość, ale jej uśmiech zdradzał, że cieszy się tą zabawą

– No to lecimy! – zawołał Justin.

Razem rzuciliśmy Chanel prosto w chłodną wodę.

Wrzask, który wydobył się z jej ust, był mieszanką szoku i śmiechu.

Woda rozbryzgała się dookoła, kiedy Chanel wpadła z głośnym pluskiem.

Przez moment widać było tylko jej rozrzucone ręce i nogi, ale zaraz potem wynurzyła się, śmiejąc się, choć z widocznym błyskiem zemsty w oczach.

– Wy… – wykrzyknęła, zerkając na nas, gdy woda spływała jej po twarzy. – Jeszcze pożałujecie!

Justin i ja zaśmialiśmy się głośno, patrząc na siebie z zadowoleniem.

– Chanel, to tylko mała chłodna kąpiel – powiedział Justin, wycofując się na kilka kroków, by uniknąć ewentualnego odwetu. – Po prostu nie mogłem się powstrzymać. Zresztą, jak sami widzicie, słońce też potrzebuje czasem ochłody.

Chanel, stojąc po pas w wodzie, obrzuciła nas jednym ze swoich pełnych dezaprobaty spojrzeń, ale nawet to nie mogło ukryć rozbawienia, które było wyraźne w jej uśmiechu.

– Lepiej, żebyście nie spali zbyt mocno tej nocy – powiedziała z groźbą w głosie, ale było jasne, że cała sytuacja ją bawi.

– A kto powiedział, że śpimy? – dodałem, próbując przybrać poważną minę, choć moje usta same układały się w uśmiech.

Chanel przewróciła oczami, ale ostatecznie też się zaśmiała, robiąc kilka kroków w stronę brzegu.

Justin podbiegł do niej z ręcznikiem, udając ratownika, co tylko wywołało kolejny wybuch śmiechu.

– Jesteście niemożliwi – powiedziała, wyciągając ręce po ręcznik. – Ale muszę przyznać, że dawno się tak nie uśmiałam.

– To był dopiero początek – stwierdził Justin, puszczając do mnie oko. – Jeszcze nie wiemy, co przyniesie reszta dnia.

Patrząc na Chanel, która zaczęła wykręcać wodę z włosów, nie mogłem się powstrzymać od uśmiechu.

Jej oczy błyszczały, a na twarzy malowało się zadowolenie.

Niezależnie od tego, jak mocno próbowała nas zbyć swoim sarkazmem, widziałem, że tak naprawdę dobrze się bawiła.

Kiedy Chanel owinęła się ręcznikiem, Justin zerknął w stronę jeziora, jakby rozważał kolejną akcję.

Szybko jednak zmienił zdanie i z szerokim uśmiechem zwrócił się do mnie:

– Carlos, nie wydaje ci się, że woda jest całkiem przyjemna? Może tym razem ty wskoczysz?

– Nie, nie, dziękuję. Wolę pozostać suchy – odpowiedziałem z półuśmiechem, obserwując, jak jego oczy pełne są figlarnych pomysłów.

Podeszła do mnie i spojrzała mi prosto w oczy, podnosząc brew.

– Może on po prostu boi się wody – stwierdziła, celując w moje ramię palcem i uśmiechając się do Justina..

– Może. A może po prostu czekam na odpowiedni moment – odparłem, rzucając jej wyzywające spojrzenie.

Jej śmiech był dźwięczny, a ja nie mogłem się oprzeć myśli, że te słoneczne dni nad jeziorem zaczynają mieć w sobie coś więcej niż tylko wakacyjną beztroskę.

W tym momencie Justin, śmiejąc się pod nosem, rzucił do nas:

– No dobra, koniec gadania. Co robimy dalej? Woda zaliczona, słońce też. Może jakieś ognisko w późniejszym planie?

Chanel odwróciła się z błyskiem w oczach.

– To brzmi jak plan – stwierdziła, po czym spojrzała na mnie. – Co ty na to, Carlos? Sprawdzimy ile masz w sobie z jaskiniowca, który rozpalił ognisko kamieniem.

Zarówno ja jak i Justin parskneliśmy śmiechem.

– Jasne, z wielką chęcią – odpowiedziałem, wstając i ruszając za nimi w stronę domku.

Czekałem na to, co przyniesie reszta dnia.

------------------------------------------------------------

A oto kolejny rozdział!

Jak się wam podoba?

Jak zauważyliście jakieś błędy, proszę dajcie znać.

Przepraszam za przerwę od publikacji :<

Kolejny rozdział już piszę, niedługo powinien się pojawić :>

Adíos, kochani 👋🏻