Był koniec zimy. Padało. W witrynie Meadow&Wind paliły się jak zwykle świeczki i panowało w niej przyjemne ciepło. Aura i witryna współgrały ze sobą, zachęcając, aby wejść do środka, kupić książkę, rozsiąść się wygodnie i w ciszy kontemplować historię zapisaną na jej stronach.

JK nie gustował w czytaniu, ale zauważył zaraz po wejściu do księgarni, że gustował w tym niewysoki chłopak, Koreańczyk, którego widywał tu, ilekroć przekroczył próg popołudniu. Miał może dwadzieścia lat lub o jeden czy dwa więcej. Zawsze z policzkiem wypchniętym okrągłym lizakiem, ubierał się w za duże swetry, szerokie spodnie i kurtki wiatrówki, co rusz innego koloru. JK widział wyraźnie, że powodem jego czytelniczych zapędów nie były jedynie historie zapisane na kartach książek, a właściciel księgarni, czyli jego mąż. V. Tae-hyung. Chłopak wodził za nim rozmarzonym wzrokiem i patrzył jak w obrazek, ilekroć ten przeszedł obok niego.

— Często tu przychodzi? — zapytał więc o niego niby od niechcenia, opierając się o ladę i skanując tyłek V opięty eleganckimi ciemnymi spodniami w drobną kratkę.

Wprowadzał właśnie do systemu numery nakładowe książek i skupiał się na tym, bo pomimo że księgarnia była już czynna od pół roku, to wciąż sprawiało mu to problem. Obejrzał się za siebie zdezorientowany.

— Kto?

— Chłopak w zielonym swetrze. Siedzi w czytelni — wyjaśnił i wskazał na niego skinieniem głowy. — Nie martwi cię, że wypaprze książki tymi lizakami, które wiecznie ma w gębie?

— Aaaa Tae-oh. Owszem, bywa tu dość często, ale nie wybrudził jeszcze ani jednej książki, więc spokojnie. Panujemy nad sytuacją.

JK otworzył oczy szerzej.

— My? Tae-oh? Jesteście na ty? — zapytał zaskoczony. — Ile on ma lat? Dwadzieścia?

V zastygł w bezruchu. Na twarzy miał wymalowany taki wyraz, jakby został złapany na czymś nieuczciwym.

— Dwadzieścia dwa. To coś złego? — zapytał. — Jest miły, kulturalny, lubi książki, dużo czyta, więc pozwoliłem mu tu przychodzić co wieczór.

JK zaśmiał się lekceważąco.

— Jest miły i lubi książki? — zapytał kpiąco. — Tae, ty naprawdę jesteś taki naiwny?

V stanął prosto, a w jego spojrzeniu zagościła dezorientacja.

— O czym rozmawiamy?

— O tym, że chłopak patrzy na ciebie jak w obrazek — wytłumaczył. — A jedyne, po co tu przychodzi, to zapewne, żeby popatrzeć na twój tyłek.

V szybko spojrzał w jego stronę. Spotkał spojrzenie chłopaka i uśmiechnął się do niego dla niepoznaki. Ten rozpłynął się momentalnie jak lody na słońcu i tak samo szybko się opamiętał, gdy obejrzał się na niego JK i z powrotem wlepił wzrok w książkę.

— Jesteś pewien, że on w ogóle czyta tę książkę? — zapytał prześmiewczo JK.

V się żachnął.

— Nie wiem, nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Czuję się jak idiota — obruszył się lekko. — Co mnie obchodzi, co robi? On jest ponad dekadę młodszy od nas.

— Pogoń go stąd — zażądał JK.

V wlepił w niego zaskoczone spojrzenie.

— Nie mogę, zwariowałeś?

— Nie możesz? Niby dlaczego? Zrób to, bo ja to zrobię — pogroził.

— Nie, nie zrobisz — stanął w obronie chłopaka V. — To moja księgarnia i mój pracownik — argumentował.

— Pracownik? — zapytał jeszcze bardziej zaskoczony JK.

— Tak, zaproponowałem mu pracę — fuknął V. — Nie przesadzaj, to dzieciak! — syknął przez zęby. — O co ty mnie posądzasz?

— Ciebie? O nic, ale on... — JK aż się zapowietrzył. — Nie zgadzam się!

V prychnął drwiąco.

— To znaczy co mam mu teraz powiedzieć? Nie, niestety jednak nie dam ci pracy, bo mój mąż twierdzi, że ci się podobam?

— Właśnie tak!

— Oszalałeś JK. Opamiętaj się. Powtarzam, to dzieciak. Nawet jeśli jest tak, jak mówisz, a zapewniam cię, że nie, to niczego to nie zmieni. Zaczyna od jutra.

— Mnie spotkałeś, gdy byłem od niego tylko o rok starszy.

— JK! — warknął V. — Powtarzam ci! Opamiętaj się. Nie będę odpowiadał na te absurdalne zarzuty!

JK zacisnął szczękę i syknął rozeźlony. Odwrócił się tyłem do lady i oparł o nią łokciami. Mrożącym krew w żyłach spojrzeniem obrzucił chłopaka wciśniętego w bordowy fotel, a ten widząc to, zasłonił się mocniej książką, jak tarczą.

JK się skrzywił.

Już ty dobrze wiesz, że cię zdemaskowałem. Książka ci nie pomoże. Już ja się z tobą policzę — złorzeczył na chłopaka w myślach. Przyjrzał mu się dokładnie. Chłopak wyglądał niepozornie, rzeczywiście jak dzieciak, ale to było jak impuls. Czuł się od niego gorszy. Od tej jego buźki na jedno umycie i tych alabastrowych rączek! Nie takich jak jego. Szorstkich i wiecznie umazanych smarem. Nie czytał książek. Poczuł się... stary i nieatrakcyjny. To były irracjonalne powody, ale nie mógł zaprzeczyć, że poczuł się z tym źle.

— Pomożesz mi na zapleczu? — zawołał do niego V, stojąc w drzwiach.

— Może ja pomogę? — zerwał się z fotela chłopak.

JK spojrzał na niego jak wściekły wilk i chłopak opadł z powrotem. Zdjął kurtkę, rzucił na blat i ruszył w kierunku zaplecza.

— Z tego, co mi wiadomo, zaczynasz dopiero jutro — warknął na niego, mijając go w drodze. — Żebyś się za szybko nie wypalił — zadrwił z niego i wszedł na zaplecze, trzaskając drzwiami.

Tuż za nimi stał V wsparty dłońmi o boki i patrzył na niego złowrogo.

— Serio?

JK wypchnął językiem policzek.

— Ale co?

— Traktujesz chłopaka jak...

— Konkurencję? Tak.

V przestąpił z nogi na nogę. Z jego sylwetki ziało pretensją.

— To nienormalne JK. Za kogo mnie masz w takim razie? — zapytał z roszczeniem. — Naprawdę jestem takim nikim? Takim pustym, bezdusznym łotrem, który... Nawet przez gardło mi to nie przechodzi.

JK zwiesił głowę. Nagle uderzyło w niego otrzeźwienie. Poczuł się jak idiota. Byli małżeństwem niemalże od siedmiu lat.

— Masz rację, przepraszam.

V westchnął z ulgą. Podszedł do niego i złapał za policzki. Popatrzył w oczy, ale nie powiedział nic. Przysunął się i pocałował go w usta. Miękko. Namiętnie.

— Czyżbyś zapomniał, kim jesteś? — wyszeptał w jego usta. — Jesteś moim mężem JK. Moje oczy patrzą tylko na ciebie. Na nikogo więcej.

JK objął go w pasie ramionami i oddał się pocałunkowi bez reszty. To zapewnienie mu więcej niż wystarczało, ale...

Rozległo się pukanie do drzwi.

— Może jednak mógłbym pomóc? — zawołał zza nich chłopak.

JK przerwał pocałunek i zacisnął szczękę.

— Błagam, trzymaj mnie od niego z daleka, bo nie ręczę za siebie — syknął, a V zarechotał.

Drzwi się powoli uchyliły, ale JK oparł się o nie mocno ręką, zatrzaskując je z powrotem. Potem złapał jednak za klamkę i otworzył je z impetem, a V przyciągnął mocniej do siebie. Dłoń położył mu na pośladku.

— Rozmawiam z MOIM MĘŻEM! Poza tym nie umiesz czytać? — warknął na stojącego za nimi chłopaka i wskazał skinieniem głowy na tabliczkę. — Tu pisze: Nieupoważnionym wstęp wzbroniony!

Chłopak skrzywił się na widok ramienia JK'a oplecionego wokół pasa V, a potem wrócił wzrokiem do jego oczu.

— Mówi się: jest napisane — upomniał go niepewnie.

JK syknął rozeźlony, a chłopak skulił się w sobie.

— T U J E S T N A P I S A N E: nieupoważnionym wstęp wzbroniony — powtórzył przez zaciśnięte zęby.

Chłopak skrzywił się jeszcze bardziej, jakby połknął coś kwaśnego.

— Ale ja tu pracuję, proszę pana — jęknął znów.

JK zatrzasnął mu drzwi przed nosem.

— DOPIERO OD JUTRA!

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

Hahaha biedny JK. To za dużo jak na próbę ognia z jego temperamentem ^^

Ten rozdział dopisałam dosłownie wczoraj. Może być niedoskonały, ale ja się tak dobrze bawiłam gdy go pisałam, że musiałam go wpleść w Heaven :)

Do jutra!

Sev.