மும்முரமாக போனில் உரையாடி கொண்டிருந்த அஸ்வின், மனுவின் அலறல் சத்தம் கேட்டு அதிர்ந்து திரும்பினான்.

காதுகளை இறுகப் பொத்தி கொண்டிருந்தவளின் முகத்தில் வியர்வை ஆறாய் ஒடியது.

அதை கண்டு திகைத்தவன், "ஐ கால் யூ பேக்!" என பதிலை எதிர்பாராமல் போனை வேகமாக கட் செய்தான்.

"ஹேய்... வாட் ஹேப்பன்? என்னவாயிற்று?" என்று குழப்பத்தில் இரு மொழிகளிலும் வினவினான்.

அவன் கேட்டு கொண்டிருக்கும் பொழுதே... சேரிலிருந்து மனு மயங்கி சரிய ஆரம்பித்தாள்.

"ஓ காட்! ஏய்..." என்று கத்தியபடி விரைவாக அவளருகில் ஓடி வந்த அஸ்வின், அவளை தரையில் விழாமல் தாங்கினான்.

அவளின் உடை நனையுமளவுக்கு வியர்த்து சில்லிட்டு போயிருந்தாள் மனு.

அதை உணர்ந்தவன், 'என்னவாயிற்று இவளுக்கு? வரும்பொழுது நன்றாக தானே இருந்தாள்... நான் போன் பேசுவதற்குள் என்ன நடந்திருக்கும்? எதுவும் உடம்பு முடியவில்லையா... இரண்டு நாட்கள் தாமதாக வேறு வந்திருக்கிறாள்!' என்று புருவம் சுளித்தபடி யோசித்தவன், அவளின் கன்னத்தை லேசாக தட்டினான்.

"ஹேய்... இங்கே பார்!" என்ற சொல்லுக்கு பலனில்லாமல் போகவே, விரைவாக அவள் கரம் பற்றி பல்ஸை ஆராய்ந்தான்.

பல்ஸ் ரேட் நார்மலில் இல்லை என்பது புரிந்தது, இந்த ஏஸியிலும் இவளுக்கு வியர்ப்பதற்கான காரணம் இது தான் என்ற முடிவுக்கு வந்தவன், கம்பெனி டிஸ்பென்ஸரிக்கு போன் செய்து விவரத்தை கூறி தகுந்த மருத்துவ உபகரணங்களோடு மருத்துவரை வரச் சொன்னான்.

அவளுடைய லெட்டரை எடுத்து மீண்டும் ஒரு முறை பெயரை பார்த்தான்.

'மனஸ்வினி!'

சிறது தண்ணீரை எடுத்து அவள் முகத்தில் தெளித்து, "மனஸ்வினி... ஹலோ..." என்று மீண்டும் கன்னத்தில் தட்டினான்.

ம்ம்... என்று முனகினாளே தவிர கண்களை திறக்கவில்லை.

எரிச்சலாக வந்தது அவனுக்கு, உடல்நிலை சரியில்லாதவளுக்கு... அப்படி என்ன அவசரம் உடனடியாக வந்து சேர வேண்டுமென்று? என்று மயங்கியிருந்தவளை முறைத்தவன், தன் எக்ஸிகியுட்டீவ்க்கு போன் செய்து அடுத்தடுத்த கட்டளைகளை பிறப்பித்தான்.

மருத்துவர் வரவும், அஸ்வின் உத்தரவுப்படி அவன் உதவியாளரும், மனுவுடைய காலேஜ்மேட்டான நியூ எம்ப்ளாயி வரவும் சரியாக இருந்தது.

"வாட்ஸ் தி பிராப்ளம் அஸ்வின்?" என்று டாக்டர் வினவினார்.

"ஸோ மெனி பிராப்ளம் சார்! இவள் வந்து ஒரு பத்து நிமிடம் கூட ஆகியிருக்காது... ஆஃபர் லெட்டர் கொடுத்தவளை, ஒரு இம்பார்டன்ட் போன் கால் வந்ததால் கொஞ்சம் வெயிட் பண்ண சொன்னேன். பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே காதைப் பொத்திக் கொண்டு அலறினாள். நான் என்னவென்று கேட்டு கொண்டிருக்கும் பொழுதே மயங்கி சரிந்து விட்டாள். இர்ரெஸ்பான்ஸிபிள் ஃபெல்லோ! இவள் எல்லாம் எதற்கு வேலைக்கு வந்தாளோ தெரியவில்லை..." என்று பொருமியவனை கடுப்புடன் பார்த்தாள் மனுவின் தோழி தான்யா.

'என்ன மனிதன் இவன்? உடல்நிலை முடியாமல் ஒருவள் மயங்கி கிடக்கிறாளே என்ற வருத்தம் சிறிதும் இன்றி அவளை சாடிக் கொண்டிருக்கின்றானே... மற்றவர்கள் சொல்வது சரி தான் போல... சரியான சிடுமூஞ்சி!' என்று கை முஷ்டிகளை இறுக்கியவள், 'இவளுக்கு என்னவாயிற்று?' என்று மனுவின் அருகில் சென்று கவலையுடன் கவனிக்க ஆரம்பித்தாள்.

"கூல் மேன்!" என்று அஸ்வினின் தோளைத் தட்டினார் மருத்துவர்.

மனுவின் கரத்தில் பிபி மெஷின் பெல்டை சுற்றியவர், பிரஸர் பம்ப் செய்து மானிட்டர் பண்ண ஆரம்பித்தார்.

நெற்றியை சுருக்கியவர், "பிபி அப்நார்மலாக இருக்கிறது... இந்த பெண்ணிற்கு ஏற்கனவே ஏதாவது மெடிக்கல் கம்ப்ளையின்ட் இருக்கிறதா?" என்று வினவினார்.

அஸ்வின் மனோஜை நோக்க, "இல்லை சார்... அப்படி எதுவும் மெடிக்கல் டெஸ்டில் குறிப்பிடப்படவில்லை!" என்றான் அவன் வேகமாக.

"சார்! நான் கல்லூரியில் அவளுடன் ஒன்றாக ஐந்து வருடம் பயின்றவள், இதுவரை... அதாவது பதினைந்து நிமிடங்களுக்கு முன்பு அவள் இந்த அறைக்குள் நுழையும் வரை, எந்த குறையுமில்லாமல் நன்றாக தான் இருந்தாள்!" என்றாள் தான்யா லேசான நக்கல் கலந்த குரலில், விழிகள் அஸ்வினிடம் சென்று மீண்டு வந்து மருத்துவரிடம் நிலைத்தது.

அஸ்வினுடைய விழிகள் கோபத்தில் சிவந்து, அவளை உறுத்து விழித்தது. மனோஜோ இருவரையும் பார்த்து தர்மசங்கடத்தில் நெளிந்தபடி நின்றான்.

"ம்... அஸ்வின்! பெட்டர் இந்த பெண்ணை ஏதாவது பெரிய ஹாஸ்பிடலுக்கு அழைத்து செல்லுங்கள். இப்பொழுது பர்ஸ்ட் எய்ட் இன்ஜெக்ஷன் மட்டும் நான் போட்டு விடுகின்றேன்!" என்று மருத்துவர் கூறி கொண்டிருக்கும் பொழுதே, தான்யா வேகமாக இடையிட்டாள்.

"அதெல்லாம் வேண்டாம்... நான் அவளுடைய அப்பாவிற்கு போன் செய்கிறேன்!" என்று தன் மொபைலில் ரமணனுடைய நம்பரை டயல் செய்தாள்.

"ஓகே... டேக் கேர், நான் கிளம்புகிறேன்!" என்று மனுவிற்கு ஊசியை போட்டு விட்டு மருத்துவர் கிளம்ப, மனோஜையும் அவன் வேலையை கவனிக்க சொல்லி அனுப்பிய அஸ்வின், பின் அலட்சியமாக சென்று தன் இடத்தில் அமர்ந்தான்.

ரமணனுக்கு தொடர்ந்து முயற்சி செய்தாள் தான்யா, அவன் மீட்டிங்கில் இருந்தானோ... என்னவோ தெரியவில்லை கால்லை கட் செய்து கொண்டே இருந்தான்.

செய்வதறியமால் விரல் நகம் கடித்தவள், மனுவை லேசாக உலுக்கினாள். அவள் அப்படியே அசையாமல் இருக்கவும், கவலையுடன் மொபைலை நோக்கினாள்.

நிமிர்ந்து அஸ்வினை பார்க்க, அவன் யாருக்கு வைத்த விருந்தோ என்பது போல் தன் வேலையில் கவனமாக இருந்தான்.

'மனசாட்சி இல்லாதவன்...' என்று முணுமுணுத்தவளுக்கு, சட்டென்று ஒன்று தோன்றியது.

அவள் அப்பா பிஸியாக இருப்பதால் புது நம்பரென்று எடுக்கவில்லை போலிருக்கிறது என்று மனுவின் மொபைலில் முயற்சி செய்தாள்.

இரண்டே ரிங்கில் போனை எடுத்து, "ஹலோ! மனும்மா..." என்றான் ரமணன்.

அவர்களின் பாசத்தை எண்ணி வழக்கம் போல் வியந்தவள், "அப்பா... நான் தான்யா பேசுகிறேன்!" என்றாள் வேகமாக.

"நீ... மனு நம்பரில்..." என்று இழுத்தவன், "மனுவுக்கு என்னவாயிற்றுமா?" என்றான் பதற்றத்துடன்.

"அப்பா... டென்ஷன் ஆகாதீர்கள். மனுவுக்கு பயப்படும் அளவுக்கு ஒன்றுமில்லை... லேசான மயக்கம் தான்!" என்ற அவளின் பேச்சில் வேகமாக இடையிட்டவன், "இப்பொழுது அவள் எங்கே?" என்று கேட்டான்.

"எங்கள் கம்பெனியில் தான்... மேனேஜர் ரூமில் இருக்கின்றோம்!"

"சரி... நீ அவளை கவனமாக பார்த்து கொள். நான் இதோ கிளம்பி விட்டேன்!" என்ற பின் லைன் கட் ஆனது.

லேசான பெருமூச்சுடன் மனுவின் கைகளை தொட்டு பார்த்தாள், முன்பு இருந்ததற்கு டெம்ப்ரேட்சர் சற்று நார்மலாகி இருந்தது. நிம்மதியடைந்தவள், ரமணனின் வருகைக்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தாள்.

அவர்களின் சம்பாஷனையை கேட்டு கொண்டிருந்த அஸ்வின், மனுவை தேடி வருபவர்களை நேரடியாக தன் கேபினுக்கு அனுப்ப சொல்லி ரிசப்ஷனில் இன்பார்ம் செய்தான்.

பத்தே நிமிடத்தில் கதவை தட்டி விட்டு புயலென உள்ளே நுழைந்தான் ரமணன்.

அவனுடன் மருத்துவர் ஒருவரும் வந்திருந்தார். அவனை கண்டு அஸ்வின் தன் இடத்திலிருந்து எழுந்து வரவேற்பாக பேச முயற்சிக்க, அவன் கவனத்தில் எதுவும் பதியாமல் வேகமாக மனுவிடம் ஓடினான்.

"புஜ்ஜிம்மா..." என்று உருகி அழைத்தபடி வேகமாக அவளை தன் கரங்களில் தாங்கினான்.

அவனுடைய அழைப்பை கேட்டதும், அஸ்வினின் நினைவுகள் பின்னோக்கிச் சென்று முகம் வாடியது.