நடைபயிலும் திமிங்கலம் போல, ஓடுதளத்தில் மெல்ல மெல்ல ஊர்ந்து வந்து தனக்கென ஒதுக்கப்பட்டிருந்த ஊரளவு தார் நிலத்தில் நிற்கும்வரை நிற்கவில்லை விமானத்தின் கிறீச்சென்ற அலறல்.

ஜனித்த குழந்தையின் அழுகுரலோடு தொடங்கும் ஒரு சந்தோஷச் செய்தியைப் போல, வானூர்தியின் காதைப் பிளக்கும் ரோட்டவேட்டர் கூக்குரலின் விளம்பில், "சென்னை சர்வதேச விமான நிலையத்திற்கு வருகைதரும் அனைவரையும் அன்புடன் வரவேற்கிறோம்" என்பதை மும்மொழிகளில் மொழிந்தது ஒரு இயந்திரக் குயில்.

காற்றழுத்தம் சரிபார்க்கப்பட்டு, புஸ்ஸ் என்ற ஓசையுடன் கதவுகளின் தாழ்கள் நீக்கப்பட்டு, இராட்சத இறக்கைகளின் முன்னும் பின்னுமாய் இரண்டு பிளவுகள் கதவுகளாய் மடிந்து திறக்க, உள்ளிருந்த மக்கள் கூட்டம் மெல்ல வரிசையில் எறும்பாக ஊர்ந்து விமான நிலையத்தின் மூன்றடுக்குச் சோதனைகளைக் கடந்து முன்கூடத்தில் சிந்திச் சிதறியது.

வரவேற்கக் காத்திருந்த கூட்டமும் கையிலிருந்த பலகைகளின் உதவியோடு தங்களின் விருந்தினர்களைக் கண்டுபிடிக்க முயன்றுகொண்டிருக்க, அதனோடு பின்னால் தனியாக வரும் விருந்தினர்களுக்காகக் காக்கி சட்டை, உடைந்த ஆங்கிலம் சகிதமாகக் காத்திருந்தனர் வாடகை டாக்சி ஓட்டுனர்கள்.

ஏதோ நிஜமாகவே வானத்திலிருந்து வந்திறங்கியது போலவே, எழிலான தலையசைப்புடன் சுற்றுமுற்றும் அதிசயித்துப் பார்த்தபடி ஒற்றை ஆளாக ஒரு இளம்பெண் நடந்துவர, கடந்துசெல்லும் அனைவரின் பார்வையும் அரைக்கணமேனும் அவளிடம் நிலைத்துச் சென்றது. இந்திய நாட்டுப் பிரஜை போலத்தான் தெரிந்தாள், எனினும் அரைக்கால் ஸ்கர்ட்டும், கட்டம்போட்ட சட்டையும் அணிந்திருந்தாள். மார்பளவு கூந்தலைக் கட்டாமல் விட்டிருந்தாள். சினிமா நடிகையோ எனச் சிலர் சந்தேகித்தாலும், கேமராக்களும் பாதுகாவலர்களும் இன்றி, தானே தனது சககைப்பெட்டிகளை இழுத்துக்கொண்டு வருவதைக்கண்டு அவ்வெண்ணத்தை விட்டனர். தன்பாட்டில் சாவதானமாக அங்குமிங்கும் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே அவள் போவதை, சிலர் அதிசயித்துப் பார்த்துவிட்டு விரைந்தனர் தங்கள் வழியில்.

.

அங்கிருந்து சுமார் இரண்டு மைல் தொலைவில், விமான நிலையத்தை நேரத்திற்குள் அடையப் போராடிய மகிழுந்து ஒன்று, போக்குவரத்து சிக்னலில் சிக்கித் தவித்துக்கொண்டிருந்தது. அந்த மகிழுந்தினுள் ஓட்டுநரைத் தவிர்த்து இரண்டு இளைஞர்கள் அமர்ந்திருக்க, ஒருவன் கண்களை இறுக்க மூடிக் கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் பாவனையில் இருந்தான்; இன்னொருவன் முதலாமவனை எச்சரிக்கை கலந்த பயத்தோடு பார்த்தவண்ணம் இருந்தான்.

பச்சை விளக்கு ஒளிரத் தொடங்கியதுமே வில்லிலிருந்து புறப்பட்ட அம்பையொத்த வேகத்தில் விரைந்தது மகிழுந்து. ஆயினும் மூடிய கண்களைத் திறவாமல் உள்ளூர குமுறிக்கொண்டிருந்த நண்பனை சற்றே குற்ற உணர்வோடு பார்த்தான் அவன்.

"ஏர்ப்போர்ட்டுக்கு பத்து நிமிஷத்துல போயிடலாம்"
தயக்கமாக சொன்னான் அவனிடம்.

"ஷட்டப் வருண்!"

வெடுக்கென வந்த பதில் முகம் சுழிக்க வைத்தாலும், முயன்று அதை உதறிவிட்டு நண்பனின் தோளில் கைவைத்தான் வருண்.

"ப்ரித்வி ரிலாக்ஸ்.. இன்னும் டைம் இருக்கு."

தோளை மூர்க்கமாகக் குலுக்கி அவன் கையைத் தட்டிவிட்டான் அவன்.

"You had one job!! One!! காரை டெலிவரி எடுத்துட்டு, என்னை ஏர்போர்ட்ல ட்ராப் பண்ணற வேலை. அதைக்கூடவா உன்னை நம்பி விடக்கூடாது நான்? எப்படி வருண் உன்னை என் கல்யாணத்துல துணை மாப்பிள்ளையா நிக்க வைப்பேன்? அஞ்சு வருஷமா ஃப்ரெண்டா இருக்கற பாவத்துக்கு, என் கல்யாணத்தப்போ கூட டென்ஷனோட தான் சுத்தறேன் உன்னால! லேகாவுக்குத் தெரிஞ்சா என்னை கல்யாணத்துக்கு முன்னாலயே டிவோர்ஸ் பண்ணிடுவா! எல்லாம் உன்னால!"

வருணுக்கும் கோபம் வந்தாலும், அமைதியாகத் தலைகவிழ்ந்தே அமர்ந்திருந்தான்.

நடந்தவை அனைத்துக்குமே தான் மட்டும்தான் காரணமென அவனும் அறிவான்.

நேற்றிரவே கஸ்டம்ஸ் அலுவலகத்துக்குச் சென்று இத்தாலியிலிருந்து இறக்குமதியான அந்த சொகுசு மகிழுந்தை டெலிவரி பெற்றுக்கொண்டு இன்று காலை ப்ரித்வியுடன் கிளம்பி காரில் மங்களூர் சென்றிருக்க வேண்டும்.

ஆனால் கொடுத்த வேலையை மறந்துவிட்டு நேரம் போவது தெரியாமல் வீட்டிலேயே கணினியில் கண்பதித்து விடிய விடிய புது செயலி ஒன்றிற்கு 'கோட்' எழுதுகிறேன் எனப் பயனின்றி தட்டிக்கொண்டிருந்துவிட்டு, அப்படியே தூங்கியும் போய், காலையில் ப்ரித்வியின் அழைப்பினால் தான் விழித்தெழுந்து அவசர அவசரமாக அவனைச் சந்தித்து இதைச் சொன்னபோது, ப்ரித்வியின் இடத்தில் யார் இருந்திருந்தாலுமே இப்படித்தான் நடந்துகொண்டிருப்பர்.

"ஒரு மாசமா கல்யாண விஷயமா அங்கயும் இங்கயும் நான் அலையுறத பாக்கறல்ல? அப்பறமும் ஏன் இப்படி என்னைக் கழுத்தறுக்கற நீ? ஏன்டா கொஞ்சங்கூட பொறுப்பில்லாம இருக்கற? என் வயசு தானே உனக்கும் ஆகுது? உங்க அம்மா எங்கிட்ட புலம்புறாங்க தினமும், தெரியுமா? சொந்தமா தொழில் பண்றன்னு சொன்னப்ப நாங்க எல்லாரும் தான சந்தோஷப்பட்டோம்? இப்ப அதையும் பார்க்காம சுத்தற, என்ன தான் உனக்குப் பிரச்சனை? என்னன்னு தெரியாமத் தான் கேக்கறேன்..?"

"ப்ரித்வி.. ப்ளீஸ் விடு. மறுபடியும் சாரி. நீ ஃப்ளைட்ல முன்னாடி போ. நான் காரை எடுத்துட்டு நாளைக்கு காலைல விடியுறதுக்கு முன்ன அங்க இருப்பேன். ப்ராமிஸ்."

பிரித்வி அதிருப்தியாகத் தலையசைத்தான். பத்து நிமிட பிரயாணத்திற்குப் பிறகு சென்னை விமான நிலையத்தின் முன் இருவரும் இறங்கினர். காரின் பின்பக்க கதவை உயர்த்தி, உள்ளிருந்து தனது பெட்டிகளை எடுத்துக் கீழே வைத்தவாறே வருணிடம் பேசினான் அவன்.

"லேகாவுக்கு அந்த கார் எவ்ளோ முக்கியம்னு உனக்கு நான் சொல்லத் தேவையில்ல. தயவுசெய்து சொதப்பிடாத. வேற வழியே இல்லாததால தான் மறுபடி உன்னையே நம்பி இதை விட்டுட்டுப் போறேன். மறுபடி என்னை கவலைப்பட வைக்காத."

புரிந்ததாய்த் தலையசைத்தான் வருண்.

நண்பனை அணைத்து விடைகொடுக்க நினைத்து அவன் நெருங்க, பிரித்வியோ தடுத்துவிட்டு பெட்டிகளைத் தள்ளியவாறு விமான நிலையத்தினுள் விரைந்தான்.

ஏனோ நெஞ்சில் பாரமாக இருந்தது வருணுக்கு.

கைபேசி அடித்துக் கவனத்தைத் தன்புறம் திருப்பிட, அதற்கு அனிச்சையாக நன்றி சொன்னவாறே எடுத்துத் திரையைப் பார்த்தான் அவன்.

மோகன்.

நன்றி மறைந்து சோர்வு எழுந்தது மீண்டும்.

"ஹலோ.. சொல்லு மோகன்"

"வருண்.. எங்கடா இருக்க?"

"ஏர்போர்ட்ல. பிரித்வியை ட்ராப் பண்ண வந்தேன்"

"கிளம்பிட்டானா ப்ரித்வி? நீ கொஞ்சம் அவசரமா ஆபிஸ் பக்கம் வர்றியா?"

"ஏன்டா? என்னாச்சு?"

"அ.. அது.. நேர்ல வாயேன்.. சொல்றேன்!?"

"ப்ச், அரைமணி நேரத்துல வர்றேன். வை."

அவன் கைபேசியை அணைப்பதற்கும், அவனை உரசியபடி அவன் வந்த டாக்சி மகிழுந்து சீறிக்கொண்டு கிளம்பவும் சரியாக இருந்தது.

அனிச்சையாக இரண்டடி பின்னால் நகர்ந்தவன், யார்மீதோ மோதினான் பலமாக.

"ஸாரி,ஸாரி.."

இடித்ததற்கு மன்னிப்பு வேண்டியவாறு அவன் திரும்பிட, இடியே விழுந்ததுபோல அரண்ட முகத்தோடு அங்கொரு பெண் நிற்க, வருணுக்குத் தன்மீதே சந்தேகம் வந்தது, மிகவும் பலமாக மோதிவிட்டோமோ என.

"ஐம் ரியலி ஸாரி.. வேணும்னு பண்ணல.."

அப்பெண்ணோ அவனைக் கவனித்ததாகவே தெரியவில்லை. தலையை இரு கைகளாலும் பிடித்துக்கொண்டு, தற்போது கிளம்பிச்சென்ற காரையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

"எக்ஸ்க்யூஸ்மீ..." என அழைத்தான் அவன்.

"அந்தக் கார் ஏன் கிளம்பிப் போகுது?" தெள்ளிய ஆங்கிலத்தில் மெலிதான பதற்றத்துடன் வினவினாள் அப்பெண். ஆங்கிலேய பெண்போலத் தெரியவில்லை.

வருண் தோளைக் குலுக்கினான்.

"அது ப்ரீபெய்ட் டாக்ஸி.. ஏறும்போதே பணம் குடுத்துட்டேன், அதான் கிளம்பிடுச்சு.."

"ப்ச்.. ஆனா அது ஏன் என்னோட பேக்கை எல்லாம் கொண்டு போகுது?"

வருண் மீண்டும் திகைத்தான். அவன் பேசுவதற்குள் வேறொரு காக்கிச் சட்டை மனிதர் அவளருகில் வந்தார்.

"மேடம்.. என்ன மேடம் இங்க நிக்கறீங்க!? நம்ம வண்டி அங்கே இருக்கே..!?" என்றார் ஹிந்தியில்.

"நீங்க தானே ப்ரவுன் கலர் கார்னு சொன்னீங்க?"

"ஆமா மேடம்.. அதோ பாருங்க.."

தூரமாக அவர் கையைக் காட்ட, அங்கே மெரூன் வண்ண மகிழுந்து நின்றது. வருண் வந்திறங்கியதோ நிஜமாகவே பழுப்பு நிற மகிழுந்து.

அவனுக்கு ஏதோ விளங்கியது.

வருணும் ப்ரித்வியும் இறங்கித் தங்கள் பைகளை எடுத்துக்கொண்டு காரின் முன்பக்கம் வந்த நேரத்தில், பின்கதவை வருண் சாத்த மறந்திருக்க, அது திறந்தே கிடந்தது, யாருக்கோ காத்திருந்ததைப் போல. அதேநேரம் வெளியே வந்த இப்பெண், இதுதான் அவள் செல்ல வேண்டிய வண்டி என்று நினைத்துப் பைகளை அடுக்கிவிட்டுக் கதவை மூட, ஓட்டுனரோ வருண்தான் கதவை மூடினான் என நினைத்துக் கிளம்பிவிட, இப்போது அவள் பைகள் வண்டியோடு போய்விட்டன.

இதுதான் நிகழ்ந்திருக்குமென யூகித்தவனது மூளை, உடனேயே குறைப்பட்டுக்கொண்டது சத்தமாக.

'என்ன வருண்! இவ்வளவு அசட்டையாக இருந்திருக்கிறாய்.. நீ மட்டும் பைகளை எடுத்தவுடனேயே கதவை சாத்தியிருந்தால், இந்நேரம் இந்தப் பெண் தன் பைகளை ஏற்றியிருக்க மாட்டாள், தொலைத்திருக்கவும் மாட்டாள்.. பார், உன் அஜாக்கிரதையால் எத்தனை அவஸ்தை.. இதைத்தான் ப்ரித்வியும் சொல்கிறான்.. பொறுப்பே இல்லாமல் இருப்பதாக. உன் பெற்றோர் கூட இதை நினைத்துத்தான் புலம்புகின்றனர் போலும்--'

கோபமாக எண்ணங்களை இடைவெட்டியவன், அலுவலகத்துக்குச் செல்ல ஆட்டோப் பிடிக்க நகர்ந்தான். ஆனால் அவன் ஓரடி எடுத்து வைக்குமுன், "நில்லு!" என்ற அச்சுத்தமிழ் ஆணை கணீரென ஒலிக்க, திருதிருவென விழித்தபடி திரும்பிப் பார்த்தான் அவன். பையைத் தொலைத்த பெண்தான் அப்படி அவனை விளித்தது.

"எக்ஸ்க்யூஸ்மீ.. என்னையா கூப்பிட்டீங்க?"

"TN 01 BT 7465"

"வாட்? என்ன வேணும் உங்களுக்கு?"

"அந்தக் காரை திரும்ப அழைச்சு என் பெட்டியை மீட்டுக் குடு."

"நானா?"

"நீதான். உன்னால தான் என் பொருளெல்லாம் போனது! நீதான் அதை திரும்ப வாங்கித் தரணும்."

அவளை மேலும் கீழும் பார்த்தான் அவன்.

கருப்பும் நீலமுமாய் கட்டம்போட்ட சட்டை. வெளிர்நீல ஜீன்ஸ் ஸ்கர்ட், அங்கங்கே சாயம் போனதுபோன்ற டிசைனில். தலைமுடி தோளைத் தாண்டி சுருண்டு புரண்டது. கண்ணில் குளிர்கண்ணாடி. கையில் கேஸியோ டிஜிட்டல் வாட்ச். முகத்தில் கடுப்பு.

"லிசன் லேடி, நீ யாருன்னு நெனைச்சு என்கிட்ட பேசிட்டிருக்கன்னு தெரியல. ஆனா கொஞ்சம் மரியாதையா பேசு. கார் மாறிப் போனதுக்கு நான் காரணம் கிடையாது. வேணும்னா போலீஸ்ல கம்ப்ளெய்ன் பண்ணு, அவங்க கண்டுபிடிச்சு தருவாங்க. அதவிட்டுட்டு என்கிட்ட கத்துற வேலையெல்லாம் வேணாம்."

அவன் சாதாரணமாகப் பேசிவிட்டு நகர முயல, ஒரே அடியில் நெருங்கி வந்து அவன் சட்டையைக் கொத்தாகப் பிடித்திருந்தாள் அவள்.

******

Hi, hello, how are you all?

புரியுது, புரியுது..  செந்தமிழ் வார்த்தைகளால் அடியேனை நல்லா அர்ச்சனை பண்றீங்க.. ஹிஹி.. மன்னிச்சூ... டாக்டர் இல்லயா? அதான், உண்மையிலேயே டாக்டர் வேலை செய்ய ஆரம்பிச்சிட்டதால ரைட்டர் வேலையை கொஞ்சம் விட வேண்டியதாகிடுச்சு.

காதல்கொள்ள வாராயோ கதையை பொறுமையா தான் மறுபடி ஆரம்பிக்கணும். அதுவரை டச் விட்டுப் போயிடக் கூடாதுன்னு இதை எழுதினேன். உடனே இந்தக் கதையாச்சும் ரெகுலரா வருமான்னு கேட்காதீங்க மக்களே.. எனக்கு சத்தியமா தெரியல. ஏதோ காந்தி பிறந்த புண்ணியத்துல ஒரு அரைநாள் லீவு கிடைச்சது, அதான் எழுதினேன். நல்லா இருந்தா சொல்லுங்க, தொடர்ந்து எழுத முயற்சி பண்றேன்.

ஆரோக்கியத்தை பாத்துக்கோங்க, ஏன்னா என்னை மாதிரி டாக்டர்கள் தான் ஜி.ஹெச் முழுக்க இருக்காங்க! 🤣🤣

அன்பு, மது.