Η Εύα πήγαινε κάθε μέρα στην Κάτια. Της αγόραζε τα αγαπημένα της λουλούδια. Της έλεγε τα νέα της. Πολλές φορές της επέτρεπε και να την δει να κλαίει, να σπάει. Τώρα πια αλλώστε ήξερε τί είχε αποφασίσει η Κάτια της για το μέλλον τους, αν κάποιος δεν φρόντιζε να της στερήσει τη ζωή. Ήταν τόσο άδικο... όμως η Εύα είχε και πάλι ήδη σχέδιο. Δεν θα το άφηνε έτσι.
Η δίκη του πατέρα της έγινε μετά από δύο μήνες. Τελικά ο διοικητής την έβγαλε ασπροπρόσωπη. Κράτησε το λόγο του. Το δικαστήριο κατόπιν της κατάθεσης της- στην οποία η Εύα παρουσίασε τα πάντα δίχως δισταγμό, αφήνοντας μέχρι και τη μητέρα της άναυδη- τον έκρινε ένοχο και τον έστειλε απευθείας φυλακή για πολλαπλά εγκλήματα.
Η μητέρα της αποφάσισε να μείνει για λίγο στην Ελλάδα και να μην ταξιδέψει ξανά στο εξωτερικό για δουλειές προκειμένου να αφιερώσει χρόνο στην κόρη της. Ήθελε να κερδίσει λίγο από το χρόνο που έχασε μαζί της και να διορθώσει τώρα τα λάθη του παρελθόντος. Όμως ο χρόνος δεν γυρνά πίσω για κανέναν. Και σίγουρα όχι για την Εύα. Δεν μπορούσε να ξεχάσει. Ο καθένας είχε μια ξεχωριστή θέση για εκείνη στην καρδιά της και ταυτόχρονα στο μυαλό της. « Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει». Η νύχτα την έκανε πιο σκληρή, αλλά ο θάνατος της Κάτιας την άλλαξε.
Η Εύα αποφοίτησε από τη σχολή της Νομικής με άριστα και στέφθηκε η καλύτερη απόφοιτος της χρονιάς. Στην ορκωμοσία της, ο καθηγητής στον οποίο παρέδωσε την πτυχιακή της, τη βράβευσε και την παρότρυνε να κάνει την πρακτική της άσκηση δίπλα στον καλύτερο δικηγόρο του κράτους.
Παρευρέθη φυσικά και η μητέρα της εκεί, στην οποία, όταν της απηύθυνε το λόγο, είπε πως δεν πρέπει να καμαρώνει για εκείνη και ότι ο μόνος άνθρωπος που είχε αυτό το δικαίωμα ήταν η γιαγιά της.
Από την Αδελφότητα δεν αποχώρησε ποτέ. Ανέβηκε δικαιωματικά στην ιεραρχία των Πεφωτισμένων. Η Υπατία της έδωσε το βαθμό που της άξιζε. Δεν χρειάστηκε τελικά να σκεφτεί αν θα τους αφήσει. Την πρόλαβαν τα γεγονότα. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψει το δολοφόνο της Κάτιας της, να τον εκδικηθεί με όλο της το «είναι» και μαζί με εκείνον κάποιους κληρικούς, των οποίων τα ονόματα δεν βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια.
Τώρα ξεκινούσε ένα νέο παιχνίδι, μια νέα μάχη που έπρεπε να δώσει η Εύα. Στη νέα αυτή παρτίδα, εκατοντάδες άνθρωποι θα έμπαιναν πάλι στο στόχαστρο της και θα έπαιρναν «κωδικό εξουδετέρωσης».
Η μοίρα ως αρχι«τέκτων» της Εύας είχε φροντίσει ξανά να δομήσει εκ νέου την πραγματικότητά της... ή μήπως η ίδια ήταν ο αρχι«τέκτων» της καθημερινότητάς της;
Ίσως μια μέρα να έκανε και το όνειρο της Κάτιας πραγματικότητα. Σκεφτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο να δώσει κατατακτήριες στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, για να γίνει Αρχιτέκτονας!

ΤΕΛΟΣ