Η ώρα περνούσε και ο πελάτης της Εύας της ζήτησε να βγάλει τη μάσκα προκειμένου να ικανοποιήσει του να στοχεύσει πια το πρόσωπό της.. εκείνη με φιλικά τεχνάσματα το απέφυγε για να κερδίσει χρόνο ώστε να μάθει πιο πολλά..
« Βγάλε τη μάσκα, μου αρέσει να στοχεύω σε νεανικά πρόσωπα για την ακρίβεια εφηβικά.. αλλά κάτι μου λέει πως η φωνή σου ανήκει σε κοπελίτσα μεγαλύτερη από τα γούστα μου.»
« Είμαι μόλις 18»
« Βγάλε τη μάσκα»,
επέμενε...
« Μου αρέσει ακόμα να παίζω με κούκλες»
  Τον έβλεπε ότι ευχαριστιόταν όλο και περισσότερο όταν άκουγε παιδικές εκφράσεις.. ήταν έτοιμος.. Και εκείνη δεν μπορούσε για κανένα λόγο να βγάλει τη μάσκα. Πώς άλλωστε να μπορεί; Περίμενε χρόνια να παγιδεύσει το δικό της βιαστή, τον πατέρα της που τον ήξερε καλύτερα από τον καθένα.. την είχε βιάσει όταν ήταν οχτώ χρονών και ως πολιτικός την είχε "πείσει" πως αυτό ήταν ένα παιχνίδι που έπαιξαν μόνο οι δυο τους και δεν έπρεπε να μάθει κανείς.
  Τώρα είχε ότι ήθελε η Εύα.. τον είχε ηχογραφήσει να λέει τις φράσεις που θα τον έκαιγαν και θα τον έστελναν εκεί που του αξίζει σε μία αληθινή κόλαση ζωντανών. Στη φυλακή ούτε οι φυλακισμένοι δεν ανέχονται τους παιδόφιλους, τους βιαστές παιδικών ψυχών.
  Τον προκάλεσε τόσο με τα λόγια της, σχεδόν μπεμπέκιζε, του έδινε αυτό που ήθελε για να τελειώσει μόνος του και χωρίς να βγάλει ίδια τη μάσκα της και να εκτεθεί. Πόσο κινδύνευε εκείνη τη νύχτα; Κάποιος όμως έπρεπε να τιμωρήσει και αυτόν και όλους όσους εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία. Αν η ίδια καιγόταν δεν θα την πείραζε θα είχε κάψει όμως μαζί της και όσους έπρεπε να καούν στην κόλαση. Προτιμούσε μία κοινωνία που η κόλαση δεν θα ήταν μία καθημερινότητα για τους ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα, δεν είχε όμως κανένα φραγμό στο να κάνει κόλαση τη ζωή εκείνων που καταστρέφουν ανθρώπους πριν οι ίδιοι το θελήσουν. "Άλλο πράγμα" έλεγε πάντα η Εύα "να θες να καταστραφείς και άλλο να σε καταστρέφουν". Η πρώτη περίπτωση είναι επιλογή, ο καθένας έχει δικαίωμα να γίνει όποιος και ό,τι θέλει από "ο καλύτερος" μέχρι "ο χειρότερος".. η δεύτερη όμως δεν είναι επιλογή και αυτό δεν το ανεχόταν το πετσί της με τίποτα. Μπορεί το πετσί της να έχει ανεχτεί πολλά μέχρι να καταφέρει να πάρει εκδίκηση αλλά αυτό δεν το ανεχόταν με τίποτα.. λέρωσε το σώμα της..μα δε θα λέρωνε την ψυχή της.
  Πόσα παιδάκια άραγε, αγόρια ,κορίτσια θα έχουν περάσει από δω;
  Είχε φτάσει η ώρα που έπρεπε να φύγει.. κοίταξε ξανά το κολαστήριο εκεί μέσα, το άντρο-φρούριο πολυτελείας του πατέρα της που είχε αγοράσει μυστικά για να κάνει τις βρωμοδουλειές του μαζί με άλλους πολιτικούς ίσως και ιερείς, ποιός ξέρει; με τόσους ανθρώπους της "υψηλής" κοινωνίας είχε επαφές.. σίγουρα με καλλιτέχνες και κόσμο από τα σώματα ασφαλείας, νυχτόβιους και ...η λίστα μεγαλώνει...