Το τηλεφώνημα στον Ζορζ ήταν μία προειδοποίηση! έτσι εξηγείται η ανησυχία και ο τρόπος που έφυγε, τόσο βιαστικά. Θα έπαιρνα όρκο πως καταλάβαινε ότι θα πάθει έμφραγμα εκείνο το βράδυ όμως από ότι φαίνεται άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι, να ενώνεται το παζλ με τα χιλιάδες κομμάτια που δυστυχώς εδώ το ρόλο έπαιζαν άνθρωποι.
« Να ξέρεις  Ζορζ, αν το θέμα προχωρήσει θα πάρουμε και σένα μαζί στον πάτο. Η αστυνομία το σκαλίζει το θέμα.. κάποιος μίλησε. Μίλα με τους δικούς σου που έχεις μέσα γιατί οι δικοί μου βγήκαν από τη μέση. »
« Δεν..» προσπάθησε να απαντήσει αλλα δεν του αφέθηκαν περιθώρια.
« Εκκλησία και αστυνομία όσοι μπόρεσαν μέχρι εδώ. Τώρα είμαστε ακάλυπτοι.. πλησιάζει η βόμβα,φρόντισε να μην εκραγεί στα χέρια μας».
« Ο μικρός;»;
« Προς το παρόν δεν κινδυνεύουμε από αυτόν.»
« Θέλω να τον δω.. σου δίνω όσα θες»
« Είναι με πελάτη.»
  Ο "καθωσπρέπει" κύριος, επιχειρηματίας, οικογενειάρχης μπλεγμένος σε κύκλωμα που διακινούσε παιδιά βρισκόταν αραιά και που με ένα συγκεκριμένο αγοράκι ηλικίας 12 χρόνων.. η ιστορία όμως δεν ξεκινάει εδώ.
  Ο Ζορζ είχε βιάσει τον μικρό της Τόνιας όταν ήταν μόλις εννέα χρόνων. Στην αρχή τον έπαιρνε στο γραφείο του μαγαζιού, τον κερνούσε ό,τι ήθελε, του χάιδευε τα πόδια και του ζητούσε να ξαπλώνει στον καναπέ επειδή η μαμά του θα αργούσε.. να βγάζει την μπλούζα και το παντελονάκι του ..φυσικά προχώρησε η όλη κατάσταση.. το παιδί βρισκόταν ξαφνικά με δώρα που όπως έλεγε στη μαμά του του τα έδινε ο κύριος Ζορζ γιατί εκείνη δεν είχε τόση άνεση οικονομική, τον συμπαθούσε πολύ και ήξερε τι θα πει να μεγαλώνεις χωρίς μπαμπά καθώς η Τόνια ήταν γνωστό πως μεγάλωνε με τη μητέρα της το μικρό (προφανώς κάποιος την άφησε έγκυο κάποτε και έγινε Λούης).
  Και κάπως έτσι ο Ζόρζε είχε συμβουλέψει, εννοείται, το μικρό να μη λέει τα πάντα στη μαμά του γιατί θα στεναχωριόταν που θα ένιωθε πως δεν μπορεί να του προσφέρει όσα ο "θείος" Ζορζ.
  ...και τα χρόνια πέρασαν... Και δεν χρειάζεται να αναφέρω πώς κάποιοι "εκλεκτοί" πελάτες του Ζορζ ή "προμηθευτές" του είχαν και εκείνοι τέτοιες ορέξεις. Το αποτέλεσμα ήταν να αγγίζουν διάφοροι το παιδί, να βλέπουν φωτογραφίες του ώσπου βρέθηκαν καλοθελητές να ενημερώσουν και για άλλα παιδάκια τα οποία όμως ζούσαν σε ακόμα χειρότερες συνθήκες- κυριολεκτικά child-trafficing. Μερικά λεπτά στο αυτοκίνητο για κάποιους ήταν υπεραρκετό για να μολύνουν παιδικές ψυχές και σώματα εξαιτίας του αρρώστου μυαλού τους.
  Οι παιδόφιλοι λέει ο λαός γνωρίζονται μόνο μεταξύ τους ...κατά τα άλλα δεν τους πιάνει το μάτι σου. Το θέμα είναι ότι εδώ γνωρίζει και κόσμος από την αστυνομία, την εκκλησία.. δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος από το οικείο περιβάλλον έστω γείτονας, ξάδερφος, κάποιος τέλος πάντων δεν κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά.. πόσο σάπιο είναι τελικά αυτό το σύστημα που ζούμε;
  Η Τόνια πάντως δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ήταν  μία γυναίκα της νύχτας που η ζωή η ίδια την ανάγκασε να δουλέψει σε μπαρ. Είχε αρκετούς γνωστούς. Μάλιστα πολλές γυναίκες και άντρες ακόμα και από στριπτιτζάδικα όταν τελείωναν τη δουλειά σύχναζαν στο μαγαζί του Ζορζ ..έτσι είχε γνωρίσει και την Κάτια, την Εύα και το αφεντικό τους. Δεν την ένοιαζε όμως τι κάνει ο καθένας..άκουγε τους πελάτες της όλους και τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο.. από μπεκρήδες της γειτονιάς μέχρι μπράβους και γυναίκες της νύχτας! Εξυπηρετούσε πάντα με το ίδιο χαμόγελο' άλλωστε έπρεπε να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το παιδάκι της.
  Ο Ζορζ έκλεισε το τηλέφωνο και άρχισε να σημειώνει βιαστικά σε ένα τετράδιο με χοντρό μαύρο εξώφυλλο τα έσοδα και τα έξοδα των τελευταίων ημερών. Με όσα ένιωθε ότι θα ακολουθήσουν, είχε αφήσει τα θέματα του μαγαζιού παραπίσω. Σήμερα ήταν και η μέρα που θα πλήρωνε την Τόνια αλλά το είχε ξεχάσει. Ευτυχώς άνοιξε το τετράδιο και στρώθηκε στη δουλειά.
   Έξω η Τόνια είχε πολλή δουλειά! Το μαγαζί πήγαινε καλά. Το τελευταίο διάστημα οι σταθεροί πελάτες ολοένα και γίνονταν περισσότεροι. Το μαγαζί είχε ανακαινιστεί πρόσφατα και είχε γίνει πολύ ωραίο. Διέφερε από τα υπόλοιπα που ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Είχε μια άλλη κλάση. Ο κόσμος που ερχόταν για πρώτη φορά ήταν δεδομένο πως άνετα θα το επέλεγε μετά για να γίνει στέκι. Είχε μαύρες κουρτίνες βελούδινες, το μπαρ ήταν όλο πέτρινο, με πέτρα Καρύστου και λεπτομέρειες χρυσές στα πόμολα και στις επιφάνειες των τραπεζιών. Μέχρι και οι τουαλέτες νόμιζες πως ανήκουν στον κύριο χώρο του καταστήματος. Τόση πολυτέλεια και καθαριότητα σου ενέπνεε το μαγαζί.
   Τελικά όμως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται... και φυσικά η πολυτέλεια αυτή κάλυπτε τη βρωμιά που επικρατούσε σαν το ακριβό άρωμα που φορούν οι άνθρωποι που δεν κάνουν καθημερινά μπάνιο.