Η Εύα περίμενε τόσο καιρό για αυτή τη συνάντηση. Όλα έπρεπε να λειτουργήσουν βάσει σχεδίου και τίποτα να μην αποκλίνει του πλάνου. Ίσως να μην είχε ξανά ποτέ αυτή την ευκαιρία... Ίσως να μην ήθελε ξανά τέτοια εμπειρία. Ο χειρότερος εφιάλτης γινόταν η τέλεια ευκαιρία για μία καλύτερη πραγματικότητα. Το σχέδιο ήταν απλό! στην πράξη όμως τα πάντα δυσκολεύουν πόσο μάλλον αν πρόκειται για πράξη που μυρίζει μεθοδικότητα,μυστικισμό και εκδίκηση.
  Αυτή η συνάντηση όσο κι αν ήθελε να είναι η τελευταία, το μεγάλο της φινάλε και η νίκη στην αδικία, τουλάχιστον έτσι το είχε σχεδιάσει, όμως μετά το άκουσμα κι άλλων ονομάτων όπως αυτό του Ζορζ δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά παρά να βουτήξει ως το βάθος, τον πυθμένα του βούρκου.
  Έπρεπε να σιγουρευτεί για κάθε όνομα που είχε σχέση με αυτόν τον πελάτη. Μπορεί ο Ζορζ να ήταν ένα ακόμα πιόνι, ένας μεσάζοντας ή ένα μεγάλο κεφάλι... που η ίδια ένιωθε να ξεριζώνει πριν καν συναντήσει.
  Τουλάχιστον βαθιά μέσα της δεν ένιωθε μόνη. Αφουγκραζόταν την αγάπη της Κάτιας, τη στήριξη ακόμα και αν την κρατούσε στο σκοτάδι.. Μία μέρα άλλωστε θα της τα έλεγε όλα. Αυτός ήταν ο σκοπός.. ο μόνος λόγος που δεν το είχε κάνει ήταν καθαρά για να την προστατεύσει. Την Κάτια την ήθελες στη ζωή της, την ερωτευόταν κάθε μέρα-κάθε νύχτα και ας μην της είχε πει κουβέντα. Ηθελε να της το παραδεχτεί όταν όλα θα είχαν πια ξεκαθαρίσει και θα μπορούσε έτσι να της προσφέρει μία καθημερινότητα απλή, νορμάλ, χωρίς μυστικά, φόβους, φοβίες, ψέματα και κυρίως κινδύνους.
  Εδώ δεν της είχε μιλήσει για τον εαυτό της, την πορεία της, τα θέλω της, τα παιδικά της χρόνια... τα παιδικά της τραύματα.. και ποιος ήξερε άλλωστε; ... Κανείς.
  Η Εύα όμως ήξερε ...ήξερε καλά ποια είναι, ποια φαίνεται να είναι, ποια αφήνει να δουν ότι είναι, ποια θέλει να γίνει, τι πέρασε για να φτάσει εδώ που είναι και τι ακόμα θα θυσιάσει για να ολοκληρώσει το σκοπό της.
  Παρόλα αυτά δεν ήξερε πώς θα αντιδράσει η Κάτια στο άκουσμα του έρωτα.. του έρωτα μιας γυναίκας. Δεν θεωρούσε έτοιμη την κοινωνία να δεχτεί την απόφασή της όμως θεωρούσε έτοιμο τον εαυτό της και θα έπαιρνε το ρίσκο να το ανακοινώσει στην Κάτια. Άξιζε ένα τέτοιο ρίσκο !! άλλωστε τόσα είχε πάρει μέχρι τώρα ..φυσικά δεν ήταν σίγουρη για το αν η αγάπη της Κάτιας εμπεριείχε και τον έρωτα, όμως τι είχε να χάσει;
  Όλα αυτά όμως προϋπέθεταν να ξεμπερδέψει με όσα την ταλανίζουν 'τους βασανιστές της, τις τύψεις και τις ενοχές της. Έπειτα μπορούσε να ζήσει το όνειρο, μία ζωή, μία ρουτίνα, μία καθημερινότητα απλή μαζί με την Κάτια.. να ξυπνούν μαζί, να πιάσουν μία πρωινή δουλειά, να πάρουν ένα σκύλο και το βράδυ να απολαμβάνουν ένα ποτήρι κρασί μπροστά στο τζάκι αγκαλιά συζητώντας για το πώς ήταν η μέρα τους.