Λένε πως στο ‘’κρεβάτι’’ δεν υπάρχουν μυστικά. Εκεί αποκαλύπτονται πολλά. Το μυαλό κλειδώνει μόνο στο πως θα αποσπάσει την ηδονή... τόσο πρωτόγονη αυτή η ανάγκη του ανθρώπου και τόσο ζωώδες το ένστικτό του που δεν αφήνει περιθώρια λογικής σκέψης, ακόμα και ηθικών φραγμών.
   Σε αυτό ακριβώς είχε εναποθέσει τις ελπίδες της η Εύα. Πώς μπορεί κανείς να αποσπάσει εύκολα πληροφορίες και γρήγορα; Μόνο εκμεταλλευόμενη μια στιγμή ‘’αδυναμίας’’ και μόνο από την πηγή... κι εδώ η πηγή ήταν μπροστά της, κυριολεκτικά τα γόνατα, ζητώντας την απόλυτη ικανοποίηση, τον τέλειο οργασμό, τη μοναδική εκσπερμάτωση για την οποία πλήρωνε αδρά. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, και η Εύα τον ίδιο σκοπό είχε. Να ικανοποιηθεί.... και δε θα ικανοποιούνταν, αν έφευγε χωρίς τις απαραίτητες πληροφορίες. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο που εκείνη ανέλαβε αυτή τη δουλειά, το προσπάθησε πολύ, είχε φτάσει πολύ κοντά στις απαντήσεις που για καιρό έψαχνε. Εξ’ ου και οι σπουδές στη νομική, οι δουλειές της στη νύχτα, τα μαγαζιά και οι άνθρωποι που προσέγγισε με πολλή προσοχή. Χρονοβόρες διαδικασίες. Χρόνια έστηνε το πλάνο στο μυαλό της ώστε να ξέρει με κάθε λεπτομέρεια την επόμενη κίνησή της, ποιους ανθρώπους θα παρακολουθήσει, ποιους θα προσεγγίσει, με ποιους θα γίνει ‘’φίλη’’, γνωστή ή καλή συνεργάτιδα, ποιους κύκλους θα ανοίξει, ποιους θα κλείσει από την παλιά της- φυσιολογική, απλή ζωή που είχε, πώς θα εισχωρήσει στους επικίνδυνους αυτούς νέους κύκλους... Ο ορισμός της μεθοδικότητας για το πως θα στηθεί το τέλειο ‘’έγκλημα’’ ή ακόμα πιο σωστά, το ξεσκέπασμα ενός χρόνιου ‘’εγκλήματος’’.
   Φυσικά πάντα υπήρχε από πίσω και ένα δεύτερο πλάνο σε περίπτωση που κάτι στράβωνε. Δεν ήταν εύκολο, συνάντησε πολλές δυσκολίες και έπρεπε να οπλιστεί με τεράστια δύναμη μέχρι να φτάσει σε αυτή την πόρτα απόψε...και κυρίως μέχρι να δει το πρόσωπο που την υποδέχτηκε, εκείνον για τον οποίο ήταν τόσο σίγουρη ότι θα συναντούσε ξανά μια μέρα στη ζωή της, την οποία πέρα από κάθε αμφιβολία εκείνος είχε φροντίσει να της καταστρέψει.
   Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται ‘’κυρίως’’ κρύο. Είναι πάντα καθαρά προσωπική υπόθεση αν θες να λάβεις όλη την ικανοποίηση. Η Εύα είχε μαζέψει τα κομμάτια της και ήταν έτοιμη να πάρει την εκδίκησή της.
    Ήξερε ότι παλεύει μόνη της με τα θηρία, χωρίς καμία υποστήριξη, τουλάχιστον μέχρι να αποκαλυφθούν άνθρωποι και γεγονότα, μέχρι να υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία και αποδείξεις για όλα όσα είχε να προσάψει σε ανθρώπους όπως ο αποψινός πελάτης της... υπήρχαν άλλωστε κι άλλοι σαν αυτόν και είχε σκοπό να ρίξει τις μάσκες όσο το δυνατόν των περισσοτέρων αν τα κατάφερνε...άσχετα αν την έκαιγε αρχικά αυτός ο αλαζονικός, ελεεινός, υπερόπτης, στηριζόμενος στην εξουσία που ασκεί, που στεκόταν χωρίς καμία ντροπή απέναντί της.
    Ποιος να την υποστήριζε σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα με τρομερούς κινδύνους αλλά και το φόβο ότι κάποιοι θα ξεβολευτούν γιατί είτε παίρνοντας θέση θα διακυβεύονταν πολλά προνόμια δικά τους ή άλλων, είτε γνωρίζοντας και μόνο κινδύνευαν και οι ίδιοι; Άσε που όταν μια σφαίρα εκτοξευθεί, δε σταματά μέχρι να βρει στόχο...και φυσικά τις περισσότερες φορές που ανοίγονται πυρά δε σταματούν σχεδόν ποτέ στον ένα στόχο. Επίσης όλοι γνωρίζουν πόση σαπίλα υπάρχει στο σύστημα και όχι μόνο δεν κοιτάζουν να την πατάξουν αλλά την υποστηρίζουν σιωπηλά...στην αρχή γιατί φοβούνται για την ακεραιότητά τους κι έπειτα γιατί κερδίζουν...μέχρι που σαπίζουν μέσα τους και γίνονται ίδιοι με το σύστημα...ένα με αυτό. Όταν ζεις για χρόνια υπό το καθεστώς της τυραννίας, κάποια στιγμή που έχεις κερδίσει την ελευθερία σου πια, μετατρέπεσαι σε ‘’καλύτερο, δυνατότερο’’ τύραννο.
   Εκείνη προερχόταν από μια εύπορη οικογένεια. Οι δικοί της αν και χωρισμένοι πλέον είχαν ένα παιδί παρ’όλο που ξαναέφτιαξαν τις ζωές τους κάνοντας ένα δεύτερο γάμο και οι δύο. Ο πατέρας της πολιτικός, χρόνια βουλευτής που είχε αναλάβει αργότερα το υπουργείο δικαιοσύνης, δεξί χέρι του πρωθυπουργού και η μητέρα της ηθοποιός από εκείνες που στην πραγματικότητα δεν έχουν ταλέντο αλλά πάντα ήθελαν να γίνουν γνωστές πάση θυσία. Τελικά πήγε σε μια σχολή θεάτρου ιδιωτική, για να βουλωθούν και ορισμένα στόματα, και με τις ‘’λίγες’’ διασυνδέσεις του συζύγου κατάφερε να πετύχει το όνειρό της. Η Εύα είχε μεγαλώσει με τη γιαγιά της. Οι γονείς της την έβλεπαν τα Σαββατοκύριακα. Δεν είχαν χρόνο. Η γιαγιά όμως είχε αφιερώσει όλη της τη ζωή στην Εύα. Φρόντισε να την κάνει άνθρωπο, όπως έλεγε και η ίδια. Της είχε μάθει από μικρή πως η λέξη “άνθρωπος” προέρχεται από τα αρχαία Ελληνικά, από τις λέξεις “άνω” και “θρώσκω” που σημαίνουν “κοιτάω ψηλά, έχω αξίες και ιδανικά”. Είχε φροντίσει να της χαρίσει ηθικό και πνευματικό πλούτο. Τη λάτρευε. Όνειρό της ήταν η Εύα να σπουδασεί Νομική όπως είχε σπουδάσει και η ίδια. “Η γνώση είναι δύναμη”, της έλεγε, “η γνώση είναι όπλο, το απόλυτο όπλο”. Την έστελνε σε ιδιωτικό σχολείο για να είναι πιο προστατευμένη στο χώρο του σχολείου, να γυρνάει με σχολικό, το οποίο θα την άφηνε καθημερινά έξω από το σπίτι τους και θα την παραλάμβανε απο εκεί κάθε πρωί, του οποίου τα έξοδα μοιραζόταν με τους γονείς της γιατί ήθελε να είναι μέρος της εκπαίδευσής της με κάθε δυνατή έννοια. Ήταν αρκετά αυστηρή αλλά ό, τι έκανε, το έκανε από την υπερβολική της αγάπη για το παιδί αυτό. Σε όλους διαλαλούσε το πόσο ξεχωριστή ήταν η Εύα, όχι μόνο για το μυαλό της που από τέτε ξεχώριζε αλλά και για το μεγαλείο της ψυχής της. Όσο κι αν τότε η Εύα ένιωθε τον κάματο και την πίεση για να ευχαριστήσει τη γιαγιά της, τόσο πλέον μπορούσε να χαίρεται που έβλεπε τους καρπούς του δέντρου που για χρόνια “σκάλιζε, πότιζε, κλάδευε”. Βέβαια και η αδυναμία πυ έτρεφε η Εύα σε αυτό το πρόσωπο ήταν τεράστια. Η γιαγιά της ήταν όλος της ο κόσμος, η σταθερά της, το σημείο αναφοράς της... η λατρεία της!
   Πριν από μερικούς μήνες την έχασε... Κυριολεκτικά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Ο πόνος δε μετριαζόταν σε καμία σκέψη. Ακόμα κι όταν πήγαινε να σκεφτεί η Εύα πως αυτός ο άνθρωπος είχε πια μεγαλώσει και τον ταλαιπωρούσαν πολλά αναπνευστικά προβλήματα και γενικά προβλήματα υγείας που τον είχαν καθηλώσει σε ένα κρεβάτι, ο πόνος και παλι δε μπορούσε να απαλύνει. «Η γιαγιά μου, αυτός ο βράχος, η δύναμη η αεικίνητη, η ενέργεια που δε στέρευε ποτέ, αυτή η δυναμική της....ακόμα και η αυστηρότητά της, η επιβλητική της παρουσία με το ύφος της αυτογνωσίας και της αυτοπεποίθησης θα είναι μια μέρα θολά στη μνήμη μου; Θα ξεχάσω τη γιαγιά μου»; Έτρεμε στο ενδεχόμενο της λήθης. Ένιωθε τα τελευταία χρόνια πως ήταν εγωιστικό να επιθυμεί να ζει η γιαγιά της κι ας ταλαιπωρείται... μα δεν άντεχε, ούτε ποτέ μπόρεσε να προετοιμάσει τον εαυτό της πως κάποια στιγμή θα γινόταν το αναπόφευκτο.
    « Πόσο κονταίνει ο άνθρωπος όταν είναι στο έλεός σου; στο έλεος της ηδονής; Πόσο μικραίνει το υποτιθέμενο φαινομενικό μεγαλείο του και πώς ξαφνικά ο τίτλος που έχει πέφτει σαν την αυλαία μιας παράστασης που κλείνει δίχως χειροκρότημα; Πώς ξαφνικά ο μύθος που του έχουν χτίσει γύρω από ένα όνομα καταρρίπτεται και ο ίδιος απομυθοποιείται μπροστά στα μάτια σου...; Πόσο τιποτένιος φαίνεται τώρα που εσύ τον βλέπεις χωρίς τη ‘’μάσκα’’ και τη ‘’στολή’’ του σούπερ ήρωα, του καλού οικογενειάρχη, του φιλεύσπλαχνου ανθρώπου που προσφέρει ανιδιοτελώς και κάνει τόσες φιλανθρωπίες καθημερινά....;» Αυτά σκεφτόταν η Εύα και άλλα πόσα σε κλάσματα δευτερολέπτου που της προκαλούσαν μια εμετική διάθεση σε συνδυασμό με την εικόνα του ανθρώπου που είχε μπροστά της παραδομένο στα πάθη του. Έπρεπε όμως να ανασυγκροτήσει το μυαλό της για να πάρει αυτό που ήθελε και από εμετό να χαρίσει σε εκείνον μερικές ώρες χαλάρωσης, με ό,τι συνεπάγεται για αυτήν την κάστα ανθρώπων, αντάξιας καίριων πληροφοριών και κρατικών μυστικών.
   Φορώντας τη μάσκα της ήταν πια καθισμένη σε έναν καναπέ αριστοκρατικό, υποκρινόμενη πως απολαμβάνει την παρέα, το ποτό το οποίο της σέρβιρε η οικονόμος της έπαυλης και δοκιμάζοντας τα κορυφαία καναπεδάκια που της έφερε ο σερβιτόρος, ευχόμενος να το απολαύσει. Ο πελάτης βρισκόταν στο έδαφος, πάνω στο χαλί που στόλιζε ένα από τα σαλόνια, στηριζόμενος στα γόνατα και τις παλάμες του, υποκρινόμενος το τραπεζάκι της Εύας, με απαίτηση να βάλει τα πόδια της καθώς πίνει και τρώει, ενώ εκείνος της έγλειφε τα δάχτυλα κάθε φορά που εκείνη δοκίμαζε ένα ορεκτικό. Ήταν όλα τόσο στημένα, αψεγάδιαστα, ονειρικά πλασμένα, ψεύτικα σα να είχε στήσει κάποιος πορσελάνινες πανέμορφες κούκλες σε ένα πολυτελές κουκλόσπιτο, βάζοντάς τες να πίνουν τσάι και να κάνουν πονηρούς, ανήθικους, σκοτεινούς διαλόγους... τόσο αντιφατικό και οξύμωρο. Τόσο περίεργο και εξωπραγματικό... από την άλλη πλευρά όμως ήταν ό,τι πιο κοντά στην πραγματικότητα και τη λύση είχε ζήσει η Εύα. 
     Οι επόμενες ώρες ήταν σίγουρα πολλά υποσχόμενες και αποκαλυπτικές για το προφίλ του ‘’αφέντη- υποταγμένου’’ κτήνους , κρίνοντας από τα πρώτα κιόλας λεπτά αυτής της βιτσιόζας συνάντησης...