« Εύα», ακούστηκε πάλι η ίδια φωνή,
« Σου μιλάω»... Δεν πρόλαβε να τελειώσει η φράση και έτειναν το χαρτοφύλακα στην πλευρά της. Η Εύα έξυπνα απέφυγε το σχόλιο που την ήθελε σχεδόν χαμένη στις σκέψεις της απαντώντας παγωμένη και ανέκφραστη ένα ξερό: "η διακριτικότητα είναι το μεσαίο μου όνομα"... θέλοντας να δείξει ότι έχει ακούσει τα λόγια του με προσοχή.
  Η αλήθεια είναι ότι κάνεις στο χώρο αυτό δεν χρησιμοποιούσε το αληθινό του όνομα ούτε έδινε πουθενά το επίθετό του. Το περίεργο με την Εύα ήταν ότι όλοι ήξεραν το πραγματικό της όνομα... ή μήπως όχι; Μήπως η Εύα ακόμα και στο μαγαζί που δούλευε είχε ψευδώνυμο; Αλλά η Κάτια δεν θα ήξερε το πραγματικό της όνομα; Άλλωστε ήταν η μόνη φίλη της που μοιράζονταν την καθημερινότητά τους.
  Ο χαρτοφύλακας έπρεπε να παραδοθεί μέχρι τις 12:00 μ.μ. σε κάποιον πελάτη που ασχολούνταν με αγοραπωλησίες σπουδαίων έργων τέχνης. Ήταν πασίγνωστος στον κόσμο που γνώριζε από πίνακες και γλυπτά. Γενικά η υψηλή κοινωνία έχει πολλά ‘’βίτσια’’, όπως έλεγε και η ίδια η Εύα. Από ότι φαίνεται όμως εκτός από βίτσια διατηρούσαν τρομερά παράνομες δραστηριότητες από τις οποίες αντλούσαν κέρδος, δύναμη και ικανοποίηση.
Τελικά ήταν πολύ περίεργο πώς η ηδονή έβρισκε τον προορισμό της μέσα από ανήθικες πράξεις τόσο στον κόσμο του αγοραίου έρωτα όσο και στον κόσμο των αποτρόπαιων εγκλημάτων. Το μυαλό ενός "νορμάλ" ανθρώπου δεν θα μπορούσε ποτέ να συλλάβει πως υπάρχουν άνθρωποι που γεύονται την ικανοποίηση με τον εξευτελισμό ή γλύφοντας ακριβά αγάλματα την ώρα της ερωτικής πράξης- συνουσίες κυριολεκτικά μυστικές και παράνομες- ή ακόμα και την ικανοποίηση μέσα από το θάνατο που στη συγκεκριμένη περίπτωση κάποιοι πουλούσαν. Ναρκωτικά για διέγερση του νευρικού συστήματος, σεξ δίχως αναστολές και όρια, αμύθητης αξίας έργα τέχνης που σπιλώνονται στο όνομα της στιγμιαίας εκσπερμάτωσης, χρήμα... Όταν έχεις τα πάντα τίποτα δεν σου είναι αρκετό και τρέχεις να ικανοποιήσεις, όχι πια το εγώ σου, αλλά έναν άλλο αδηφάγο εαυτό που δεν έχει "πάτο".
Δεν υπάρχει "νορμάλ"- στιγμιαία σκέφτεται η Εύα. Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό εδώ, μα ταυτόχρονα για τον κόσμο είναι όλα φυσιολογικά από τη στιγμή που γεννιούνται από τη φύση' τον άνθρωπο, τον οποίο θεωρούσε το μεγαλύτερο τέρας και είχε βαλθεί να πάρει εκδίκηση. "Και στην τελική ποια είμαι εγώ που θα κρίνει τί είναι φυσιολογικό και τι όχι;... ξεπερασμένα ταμπού... κλισέ... που εδώ όχι απλά καταρρίπτονταν αλλά ήταν ζωτικής σημασίας να καταρριφθούν."
  Το ρολόι της λιμουζίνας έδειχνε 10:46μ.μ. Η Εύα ντυμένη στα μαύρα αποπνέοντας μία δόση αισθησιασμού, συνοδευόμενος από κάποια υψηλή ραπτική συνδυάζοντας έτσι τη γυναίκα που ήταν έτοιμη να παραδοθεί στα πάθη της με εκείνη που ήξερε να "σέβεται" τον εαυτό της, ετοιμαζόταν να γνωρίσει τον επόμενο επίδοξο επιβήτορα, ο οποίος είχε ήδη φροντίσει να της αποσταλούν τα "ενδύματα" με τα οποία ήθελε να τον συναντήσει καθώς και τα "παιχνίδια" που ήθελε να χρησιμοποιήσουν. Όλα πάντα μιας χρήσης, ολοκαίνουρια. Ένας μυστηριώδης Νάρκισσος, ένας πλεονέκτης άντρας που ήξερε πώς να περνάει ευχάριστα την ώρα του και να παίρνει αυτό που θέλει, όπως το θέλει, όπου το θέλει και την ώρα που το θέλει.
  Πιάνει το ποτήρι της σαμπάνιας, σερβίρεται, πίνει τρεις γερές γουλιές και αφήνει τις γόβες της για το τέλος... λίγο πριν βγει από τη λιμουζίνα. Κοιτάει το χαρτοφύλακα, τσεκάρει το κινητό της -σκεπτόμενη την Κάτια- όμως το ρολόι έδειχνε ήδη 12 παρά...
Προφανώς η διαδρομή ήταν μεγαλύτερη από όσο υπολόγιζε αλλά ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος της. Μπορεί να έμοιαζε μια αιωνιότητα σκέψεων, είχαν όμως ήδη περάσει κιόλας οι ώρες και είχε φτάσει στον προορισμό της. Τώρα έβαζε αναγκαστικά την τελευταία πινελιά στο πρόσωπό της, φορούσε τις πανάκριβες γόβες της και άνοιγε την πόρτα... Έτοιμη πια να την υποδεχτούν στην έπαυλη.
  Αφήνει τη λιμουζίνα πίσω της, ευχαριστώντας κάπως ειρωνικά το σοφέρ για το ότι ήταν φλύαρος’ καθώς δεν είχε καταφέρει να του πάρει ούτε λέξη. Σα να είχε μόλις κάνει την πιο βαρετή βόλτα στη ζωή της. Βέβαια έτσι είναι οι δουλειές αυτές. “Ομερτά’’.
  Η έπαυλη έμοιαζε σα να έχει ξεπηδήσει από ταινία ακριβής παραγωγής. Τα κάγκελα που υψώνονταν μπροστά της από τη μια σου πρόσφεραν στο πιάτο το αίσθημα της ασφάλειας και από την άλλη σε έκαναν να νιώθεις πιο φυλακισμένος κι από τον παιδόφιλο φυλακόβιο που καμιά τύχη δεν έχει στη σωτηρία...ούτε καν μέσα στα μπουντρούμια. Σώμα και ψυχή καταδικασμένα σε αργό θάνατο.
  Αφού διέσχισε τους ατελείωτους κήπους με τα πανύψηλα δέντρα και τα πολυτελή συντριβάνια με αγάλματα θεοτήτων, έφτασε πια μπροστά στην κύρια είσοδο. Δεν υπήρχε κουδούνι, η ησυχία ούρλιαζε και οι τοίχοι είχαν μια μορφή ανθρώπινου αφτιού. Το παράδοξο σε όλο του το μεγαλείο κυριολεκτικά. Τα έργα τέχνης ήταν διάσκορπα στον εξωτερικό χώρο σε ειδικά διαμορφωμένα κουβούκλια από συγκεκριμένο είδος τζαμιού ώστε να μην επηρεάζονται από τις κλιματολογικές συνθήκες...
« Φαντάσου, αν τέτοια έργα κοσμούν τον περιβάλλοντα χώρο, τί θα γίνεται μέσα ;»
« Όλα αυτά να είναι αυθεντικά; αλλά πώς;… και στα μουσεία...; τί υπάρχει στα μουσεία ή μήπως πρόκειται για τις τέλειες απομιμήσεις;»
  Ευθύς ανοίγεται η τεράστια πύλη με τα χρυσοποίκιλτα πόμολα, τις χρυσές λεπτομέρειες και ο χρόνος παγώνει για δευτερόλεπτα... όπως ακριβώς στέκονταν ακίνητα και παγωμένα τα δύο χρυσά αγάλματα που στόλιζαν την είσοδο από δεξιά και αριστερά αντίστοιχα.
  Το πρόσωπο πασίγνωστο.... όχι μόνο για το ευρύ κοινό που ασχολούνταν με τις καλές τέχνες αλλά και για την ίδια την Εύα. Μόνο που η Εύα φορούσε τη μάσκα που είχε ‘’διαταγή’’ να φοράει, μια βενετσιάνικη, κλασική, αυθεντική μάσκα με πολύτιμους λίθους. Ήταν βλέπεις κι αυτός ένας από τους απαράβατους κανόνες του πελάτη... ή βίτσιο, όπως θες πες το... αλλά ναι, ένα ακόμα καπρίτσιο που δε μπορούσε καμιά κοπέλα ή αγόρι να παραβεί.