Η Αδελφότητα είχε μαζευτεί στη Στοά. Άλλοι ήταν στη Σάλα, άλλοι στη Βιβλιοθήκη, κάποιοι περιφέρονταν δημιουργώντας «πηγαδάκια» και λίγοι όπως η Εύα περιπλανώμενοι, ήταν μόνοι τους, χαμένοι στις σκέψεις τους. Μόλις όμως ξεκίνησε η κλασική μουσική στα ηχεία της Στοάς, ο κόσμος μαζεύτηκε στο τεράστιο τραπέζι με τις αριθμημένες καρέκλες. Υπήρχαν άλλα τρία τραπέζια λίγο μικρότερα σε μήκος αλλά πραγματικά θα έλεγε κανείς πως είναι πολύ μεγάλα σε σχέση με τα τραπέζια που όλοι έχουμε στο μυαλό μας. Εκεί κάθονταν τα νεότερα μέλη με τους μικρότερους βαθμούς.
Το θέμα συζήτησης δεν άργησε να φτάσει στον Ζορζ και στα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα, πρόσωπα της δημοσιογραφίας, της Αστυνομίας και της Εκκλησίας. Ήταν οι μέρες που όλοι ανεξαιρέτως ασχολούνταν με αυτό. Φυσικά δεν έλειπαν και οι συζητήσεις φιλοσοφικού περιεχομένου και ο «ανταγωνισμός» μεταξύ φιλοσοφικών σχολών. Το αγαπημένο θέμα της Εύας. Μπορούσε να μιλάει ώρες για αυτά. Εντέλει η συζήτηση κατέληξε στην κλασική μουσική υπό την οποία κιόλας δειπνούσαν. Μιλούσαν ακατάπαυστα για τον Μαγικό Αυλό και το Requiem του Μότσαρτ, τον Τσαϊκόφσκι, την 9η συμφωνία του Μπετόβεν, το Βαλς της Άνοιξης του Σοπέν, τον Μπαχ, τον Σούμαν και τον Σούμπερτ.  Λίγοι δε, «θαρραλέοι», υποστήριξαν πως οι αγαπημένοι τους ήταν ο Πουτσίνι, ο Στράους και ο Ροσσίνι.  Η Εύα απορούσε πώς ήταν δυνατόν ανάμεσα σε τόσους κλασικούς, να γινόταν κάποιος να μιλήσει για πιο κλασικό, εμπορικό, καλύτερο συνθέτη… ήταν όλοι τόσο απαλοί στο άκουσμά τους... σαν τη λιακάδα που σου χαϊδεύει το κορμί, σαν το απαλό αεράκι που σε ανανεώνει όταν σε «χτυπά» στο πρόσωπο μετά από την αφόρητη ζέστη μιας καλοκαιρινής, Αυγουστιάτικης μέρας.  Αντιφατικοί, μελαγχολικοί, χαρούμενοι, ζωηροί, οκνοί, έντονοι, ήπιοι… έπαιρναν τόσες μορφές διαφορετικές μέσα από τα έργα τους. Η απόλυτη αρμονία!
« Αυτό είναι το κλειδί… το στοιχείο κλειδί. Η απόλυτη αρμονία των έργων τέχνης. Το κλειδί του Σολ! Μελωδία!… Υπάρχει μελωδία για το π  3,14. Μα πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Τα πάντα είναι αριθμοί. Οι νότες αντιπροσωπεύουν αριθμούς. Το π έχει μελοποιηθεί. Αν κάποιος χαϊδέψει τα πλήκτρα στο πιάνο με τη σειρά που υποδεικνύει το π,  τα 100 πρώτα ψηφία του, τότε το αποτέλεσμα που βιώνει είναι μια μοναδική, συναρπαστική, ακουστική εμπειρία που σε μαγνητίζει και σε ταξιδεύει ακριβώς όπως και η κλασική μουσική».

Τη μελωδία αυτή η Εύα την είχε στα αφτιά της. Την ήξερε. Ήταν από εκείνα τα κομμάτια που της είχε φέρει η δασκάλα της καθώς ήταν ενήμερη για το πόσο ιδιαίτερο μυαλό και αναλυτικό είχε η Εύα. Η γιαγιά της είχε φροντίσει ώστε ακόμα και η δασκάλα της μουσικής να καλλιεργεί τη μικρή πνευματικά και να της παρέχει όλες εκείνες τις πληροφορίες που χρειαζόταν για να χτίζει σιγά σιγά μια πολυσύνθετη προσωπικότητα. Η Εύα έψαχνε από μικρή  τις συνδέσεις. Έπρεπε να υπάρχει λοιπόν κίνητρο στο να μαθαίνει μουσική (πιάνο), να υπάρχει μια σύνδεση. Ωστόσο αυτή η σύνδεση άλλες φορές προέκυπτε μέσα από τα μαθηματικά, άλλες μέσα από την ψυχολογία και άλλοτε μέσω της ίδιας της τέχνης, της ποίησης και της λογοτεχνίας.
« Πώς μου ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια; Το κομμάτι αυτό κάποιος το έπαιζε στο πιάνο της Στοάς μια μέρα πριν ανακοινωθεί η απόφαση για το ότι ο πατέρας της θα ήταν ελεύθερος με αναστολή. Δεν ήταν όμως η μόνη φορά… Θυμήσου!...», πίεζε τον εαυτό της. Η μνήμη της δεν την απατούσε ούτε εύκολα, ούτε συχνά!
« …Και μια μέρα πριν από τις συλλήψεις του Ζορζ και του πατέρα μου… Ναι, να φυσικά…το ίδιο κομμάτι… και δεν το λες και συνηθισμένο!!!»
Μόλις είχε ανακαλύψει πώς επικοινωνούσαν οι προδότες. Προφανώς δεν ήταν ένας. Το μουσικό αυτό κάλεσμα, μήνυμα ήταν ο τρόπος για να συναντιούνται υπό συγκεκριμένες συνθήκες και για συγκεκριμένο θέμα. Ένας κωδικός ασφαλείας ότι μπορούν να συνομιλήσουν. Ένας κώδικας επικοινωνίας από απόσταση.
Τώρα τους είχε στο χέρι η Εύα. Την ώρα που θα έφευγαν από εκεί θα ξεγλιστρούσε και θα πήγαινε στο πιάνο. Θα το άνοιγε και θα έπαιζε τη μελωδία. Αυτοί που θα εμφανίζονταν στην αίθουσα θα είχαν πιαστεί στην παγίδα της. Δεν μπορούσαν πια να κρυφτούν. Απόψε θα έπεφταν οι μάσκες των σκοτεινών μελών και στη συνέχεια των αποκαλυπτηρίων η Αδελφότητα θα τους παρέπεμπε με τον τρόπο της στη δικαιοσύνη. Ήδη όλοι γνώριζαν την ύπαρξή τους. Το μόνο που έμενε ήταν να μάθουν και το ποιοι κρύβονταν πίσω από τη συνωμοσία.
Η ώρα πέρασε. Τα μέλη άρχισαν να σηκώνονται από τις θέσεις τους. Ετοιμάζονταν να φύγουν. Η στιγμή της Εύας είχε φτάσει. Θα περίμενε 2 λεπτά ακόμα να σηκωθούν όλοι. Η Στοά είχε τέλεια ακουστική. Σε όποιο χώρο της και αν βρισκόσουν, μπορούσες να διακρίνεις πεντακάθαρα τους ήχους. Γι’ αυτό και είχαν επιλέξει το μουσικό κάλεσμα.
Τα δάχτυλα της Εύας είχαν μουδιάσει. Άγχος την κυρίευσε και άρχισε να ιδρώνει. Ξαφνικά παίρνει μια βαθιά ανάσα, ανασηκώνεται ώστε να στέκεται σωστά για να παίξει και ξεκινά να χαϊδεύει τα πλήκτρα με τη σειρά 3,141592… η μελωδία του π. Ήταν σαν να γύρισε στην παιδική της ηλικία  μονομιάς, σαν να είχε παίξει το κομμάτι αυτό και χθες και προχθές.
« Τελικά το πιάνο είναι σαν το ποδήλατο, δεν το ξεχνάς ποτέ».
Είχε ξεμουδιάσει και το άγχος της είχε δώσει τη θέση του στην άνεση και τη σιγουριά ώσπου ένιωσε την πρώτη σκιά να την πλησιάζει. Εκείνη ήταν πλάτη. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πριν η σκιά γίνει παρουσία, ακούει βήματα πιο βαριά. Ο ένας μόλις είχε φτάσει και την πλησίαζε. Ήταν πια σε απόσταση σχεδόν μιας έκτασης χεριού… και ο άλλος έμπαινε μόλις στην αίθουσα, σχεδόν τρέχοντας. Πριν η σκιά γίνει ένα με την καρέκλα της, η Εύα γύρισε το πρόσωπο. Τα βλέμματα πάγωσαν και τα πρόσωπα χλώμιασαν. Απόλυτη ησυχία επικράτησε. Καμία κίνηση. Ήταν λες και ένα μαγικό χέρι σταμάτησε το χρόνο σε μια σκηνή με 3 φιγούρες.
Μέσα στη μισή ώρα που ακολούθησε, η Αδελφότητα ενημερώθηκε για όλα από την Εύα. Οι εμπλεκόμενοι δεν είχαν παρά να αποδεχτούν το συμβάν αφού ήδη οι ανώτεροι γνώριζαν με στοιχεία για την ύπαρξή τους απλά δεν περίμεναν να γίνει η αποκάλυψη  και η ταυτοποίηση προσώπων τόσο γρήγορα… και μάλιστα από την Εύα.
Αυτό που μόλις είχε κάνει η Εύα, εκτός από το να μπει στο στόχαστρο των διεφθαρμένων ξανά, ήταν απίθανο. Κατάφερε να τους βρει πριν από τα ανώτατα μέλη. Αυτό σημαίνει την άνοδό της στην Αδελφότητα της Υπατίας και ενδεχομένως να της έδιναν και ένα από τα ιερά αντικείμενα. Πιθανότατα ακόμα και το σκήπτρο, γιατί όχι;… Το σκήπτρο είναι πάντα στα χέρια του μεγάλου διδασκάλου και συμβολίζει τη δύναμη ότι θα πολεμήσει το σκοτάδι και ότι θα καθοδηγεί τους ανθρώπους να διαλύουν τα σκοτάδια.
Το ζήτημα που προέκυπτε τώρα θα ήταν σοβαρό. Η Εύα ήθελε να είναι ξεκάθαρη με την Κάτια. Δεν μπορούσε να της κρύβει πράγματα. Αν παρέμενε στην Υπατία και έπαιρνε το βαθμό, πάλι θα ήταν αναγκασμένη να κρύβει αλήθειες και γεγονότα από εκείνη. Ο σκοπός της είχε ολοκληρωθεί. Από την άλλη, η Αδελφότητα ήταν πολλά παραπάνω πια για την Εύα πέρα από έναν τρόπο να εκδικηθεί η ίδια ή να αποκαταστήσει την τάξη γενικότερα… Έπρεπε να αποφασίσει. Επίσης ήταν επιτακτική ανάγκη να βρει την Κάτια, να τη μυρίσει, να ηρεμήσει, να την αγκαλιάσει, να γίνουν ένα, να αισθανθεί τη ζεστασιά του κορμιού της… να μιλήσουν, να τη δει πριν πάρει την άλλη μεγάλη απόφαση… να καταδώσει τον πατέρα της.
Ήταν όλα θέμα ωρών!