« Να της πεις ότι θα τη σκοτώσω. Δεν θα μας κρεμάσουν εμάς κουδούνια επειδή εκείνη θέλει να κάνει του κεφαλιού της. Έχω ανθρώπους έξω που θα τη βρουν και θα της δώσουν το μάθημα που χρειάζεται».
« Είναι η κόρη μας Άλντο. Τα έχεις χάσει τελείως εδώ μέσα;»
« Εμένα δεν θα με δείχνουν με το δάχτυλο, ούτε θα μιλάνε για εκείνη ενώ εγώ βρίσκομαι εδώ πίσω από την πλάτη μου».
Η μητέρα της Κάτιας είχε επισκεφτεί την επόμενη μέρα κιόλας τον πατέρα της στη φυλακή. Ο πατέρας της αμετανόητος, δεν μπορούσε με τίποτα να δεχτεί ότι η κόρη του είναι ομοφυλόφιλη. Προτιμούσε να τη σκοτώσει παρά να είναι έτσι. Το είχε για αρρώστια. Τη θεωρούσε βδέλυγμα. Από την άλλη η γυναίκα αυτή έπρεπε να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στην Κάτια και εκείνον. Ήδη η κατάσταση ήταν τεταμένη. Η Κάτια δεν ήθελε ούτε να τον ακούει μετά από όσα κατηγορήθηκε ότι διέπραξε. Έπρεπε όμως να της πει την αλήθεια για να φυλάγεται, να την προστατεύσει. Είχε φοβηθεί πάρα πολύ έτσι όπως τον είδε. Δεν ήξερε πια και εκείνη για τι ήταν ικανός. Εντωμεταξύ στις φυλακές ακουγόταν ότι: « Κακός μπαίνεις, χειρότερος βγαίνεις».
Επέστρεψε στο σπίτι εξουθενωμένη ψυχικά. Ήταν το καταφύγιό της. Προσπάθησε να μαγειρέψει αφού ένιωθε καλύτερα τώρα και ήταν και ένας τρόπος να ξεχαστεί. Φυσικά όταν θα γύριζε η Κάτια από τη δουλειά, θα της τα έλεγε όλα. Το είχε αποφασίσει.
Της είχε φτιάξει το αγαπημένο της φαγητό.  Μακαρόνια με κιμά. Όταν γύρισε της είπε να της βάλει να φάει και κάτσε δίπλα της. Δεν μιλούσε. Βουβή, ήσυχη. Την κοιτούσε μελαγχολικά με συγκατάβαση στο βλέμμα. Ένιωθε τύψεις. Την είχε μεγαλώσει με θυσίες και δεν της άξιζε να την απορρίπτει έτσι ο ίδιος της ο πατέρας. Κανένας γονέας δεν πρέπει να απορρίπτει το παιδί του, πόσο μάλλον να το απειλεί, γιατί πολύ απλά το φέρνει στον κόσμο με αγάπη και το μεγαλώνει με αυταπάρνηση, όχι με εγωισμό.
« Κάτια μου, επισκέφτηκα τον πατέρα σου».
« Δεν θέλω να ακούσω».
« Ξέρω ότι δεν σε νοιάζει τι κάνει. Με ρώτησε για σένα και θέλησα να μοιραστώ μαζί του την απόφασή σου, την ευτυχία σου. Δεν σου κρύβω πως δεν ξέρω αν τελικά έκανα το σωστό. Θα ήθελα να είναι. Δεν κάνεις τίποτα μεμπτό, τίποτα κακό ή αφύσικο. Εκείνος όμως δεν το δέχεται. Μου είπε ότι προτιμά να σε σκοτώσει. Με φόβισε γιατί μου ξεκαθάρισε πως έχει επαφές με ανθρώπους έξω από τη φυλακή. Θέλω να προσέχεις. Μήπως να διακόψεις για λίγο τη δουλειά;»
« Τί λες; μαμά ακούς τι λες; και πώς θα ζήσουμε;»
« Κάτια, σε παρακαλώ. Δεν τον είδες. Το βλέμμα του έχει αλλάξει. Δεν τον αναγνώριζα. Σκληρός κι απόμακρος.»
« Μαμά, εγώ σε παρακαλώ. Δε θα με φοβίσουν δύο κουβέντες του μπαμπά. Τέλειωσε η κουβέντα. Σε ευχαριστώ που με στηρίζεις. Όλα όσα χρειάζομαι είσαι εσύ. Αν έχω εσένα στο πλευρό μου, είμαι ήδη ευτυχισμένη. μου είναι υπεραρκετό. Σ' αγαπώ.»
Η μητέρα της αφού παραμέρισε τα πιάτα την κοίταξε μέσα στα μάτια, βουρκωμένη και αμέσως την πήρε αγκαλιά. Αυτή την αγκαλιά είχε ανάγκη η Κάτια. Είχε πια τη μητέρα της και την Εύα. Ένιωθε ολοκλήρωση, σαν να κράτησε για πρώτη φορά στη ζωή της όλο τον κόσμο στη χούφτα της. Ήταν πρωτοφανής για εκείνη. Η τύχη της χαμογελούσε. Η ζωή την περίμενε να τρέξει να την πιάσει…
Κι όσο η Κάτια ζούσε στιγμή απόλυτης ευτυχίας, χωρίς καν να λάβει υπόψιν της την απειλή του ίδιου της του πατέρα, σαν να πέρασε η φράση του χωρίς να την ακουμπήσει, λες και δεν την ακούμπησε όντως ποτέ, κάποιοι την παρακολουθούσαν στενά. Κινδύνευε από τόσες πλευρές… τόσα μέτωπα ανοιχτά… κι ας μην τα γνώριζε όλα.
Η ίδια χαμογελούσε λες σα να ήταν γιορτή.  Οξύμωρο και αντιφατικό. Επική ειρωνεία. Βέβαια η αλήθεια είναι πως κανείς δεν θα πίστευε ότι ένας γονιός είναι ικανός να βλάψει το παιδί του. «Λόγια πάνω στο θυμό», θα σκεφτόταν. Δύσκολη η αποδοχή και η κατανόηση. Το να μπεις στα παπούτσια του άλλου ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση και για κανέναν. Προϋποθέτει παιδεία, σεβασμό, πίστη στις αξίες. Ίσως βαθιά μέσα της, το ίδιο πίστευε και η μητέρα της:
« Δε θα έβλαπτε ο Άλντο ποτέ την κόρη μας… ήταν λόγια οργής και τίποτα περισσότερο»…